Μια μυρωδάτη μουσταλευριά, όνειρο!
Όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι…
Κάθε Πέμπτη έχει λαϊκή στην Ερμιόνη. Το έλεγα παζάρι όταν πηγαίναμε με τον μπαμπά. Σαν κοινοτικός υπάλληλος, υπάλληλος του υπουργείου οικονομικών, εκτός των υπόλοιπων αρμοδιοτήτων του, ήταν να είναι υπεύθυνος για τις αδειοδοτήσεις και την ομαλή λειτουργία της λαϊκής στην Ερμιόνη. Είχα την τύχη να την δω να στήνεται εξ αρχής. Να δίνεται η άδεια για τους διάφορους πάγκους, να παρατηρώ το που θα μπει ποιος, να παρακολουθώ σκηνές απείρου κάλλους όταν οι έμποροι τσακώνονταν για τη θέση και έβγαζαν θυμωμένοι τα παράπονά τους στον μπαμπά. Κι αυτός εκεί πράος, ατάραχος, με μια απίστευτη ηρεμία στο πρόσωπο του, να δίνει λύσεις, να τους ακούει με υπομονή, αλλά και με σοβαρότητα και ύφος που δε χωρούσε αντιρρήσεις. Σπάνια να υψώνει τον τόνο στη φωνή, όπου και αν χρειαζόταν.
Και πώς γινόταν…
να έρχονταν όλοι ζοχαδιασμένοι στο γραφείο του και να φεύγουν ευχαριστημένοι, χαιρετώντας τον με χαμόγελο και χίλια ευχαριστώ. Αυτό το ταλέντο του στην εξυπηρέτηση του πολίτη, ήταν απορίας άξιο ανάμεσα σε συναδέλφους του και αντικείμενο επιβράβευσης από τον εξυπηρετούμενο. Μάλιστα υπήρχαν συγκεκριμένοι συνάδελφοί του, ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε, σπίτια δεν κλείνουμε, που ήθελαν να πηγαίνουν παζάρι μαζί με τον μπαμπά. Για να επωφελούνται από ευνοϊκή μεταχείριση των εμπόρων, καλύτερες τιμές, πεσκέσια, δώρα κτλ που του έκαναν. Ο ίδιος ένιωθε μάλλον άβολα, αρκετές φορές δεν τα έπαιρνε, παρόλο το στενό μαρκάρισμα τόσο των ίδιων των εμπόρων, όσο και των “συναδέλφων”.
“Παρ’ το καλέ κυρ Αντώνη μου κι ας μην το θες εσύ. Θα το δώσεις σε εμένα”, οι γνωστοί συνάδελφοι με την απελπισία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μετά την άρνηση του μπαμπά για πεσκέσι. Τότε ήταν που δεν έπαιρνε με τίποτα μέχρι που το έκοψε να παίρνει άλλους μαζί στα σουλάτσα στο παζάρι. Έπαιρνε εμάς όμως. Που τον περνούσαμε ξανά και ξανά από τους “ρωσοπόντιους” γιατί είχαν τους ωραιότερους πάγκους. Θησαυρός φαινόταν στα μάτια μου η πραμάτεια τους, πώς και πώς περίμενα να ακούσω “πάρτε και αυτό για τα κορίτσια”. Σιγά μην εκτιμούσα εγώ τότε την ντομάτα, το αγγούρι και το τρυφερό κολοκυθάκι. Αλλού ήταν ο νους μου. Στους ρωσοπόντιους και στο σουβλάκι με μπόλικο λεμόνι για δεκατιανό. Η λαϊκή της Πέμπτης στην Ερμιόνη, ήταν το γεγονός της εβδομάδας. Την περιμέναμε με λαχτάρα.
Πήγα την περασμένη Πέμπτη και τώρα πια, δεν είμαι ο τύπος του εκατό ώρες σουλάτσο. Πάω σε συγκεκριμένους, παίρνω γρήγορα τι θέλω και στο τέταρτο έχω τελειώσει. Με περιμένει και μια βόλτα μετά, πριν αναλάβω εργασία στο σπίτι. Ο τελευταίος μου πάγκος ήταν ο κυριούλης με τον μούστο, το πετιμέζι και την ζάχαρη σταφίδα.
“Είναι ο δικός σου ο καλός ο γλυκός;” του λέω. “Αυτός αυτός” μου λέει. “Εγώ έχω γλυκό μούστο, εσείς έχετε γλυκό κορίτσι” λέει, χαμογελώντας στη Μυρτούλα. “Να κάνετε κι άλλα γιατί βγάζετε όμορφα παιδιά”. “Έχουμε άλλα δυο” του λέμε. “Εε τότε να με φτάσετε. Κρίμα να μην γεμίσετε τον κόσμο ομορφιά. Έχω έξι.” Με έπιασε ένα δέος όπως και σε όλες τις οικογένειες που έχουν πολλά παιδιά.
“Κομμένος;” τον ρωτώ ξανά. “Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα σου να φτιάξεις κατευθείαν ό,τι θες. Πάρε κι αυτό το καρτέλακι που έχει συνταγές για μουστοκούλουρα με πετιμέζι”. Παίρνω ένα μπουκάλι και το αφήνω στην άκρη να έρθει η κατάλληλη συνθήκη για την αγαπημένη μου και φεύγω με την γλυκιά του την κουβέντα.
Την Κυριακή πήγαμε βόλτα σε ένα κοντινό μας οικισμό, που πουλάνε κατά μήκος του δρόμου λαχανικά και κολοκύθες. Ήθελα να πάρω μερικές για στολισμό και να τις καταναλώσω προς τις γιορτές. Εκεί που κάτσαμε ήταν ένα όμορφο μέρος με πράσινο και λίγα πλατάνια, σπάνιο για εμάς τους νότιους, αλλά περνά ποταμάκι όταν βρέχει. Τα παιδιά έπαιξαν και μου μάζεψαν πλατανόφυλλα.
Ο μούστος με περίμενε στο ψυγείο να έρθει η ώρα του. Φύλλα έχουμε, κολοκύθες έχουμε, μούστο έχουμε, διάθεση πάντα έχουμε, τσουπ να την και η μυρωδάτη Μουσταλευριά! Ζεστή ζεστή αχνιστή, δεν κρατιόταν ο Αντωνάκος να την φωτογραφήσω και πολύ τον ταλαιπώρησα.
Να θυμάσαι την αναλογία 5 προς 1. Πέντε μέρη μούστος, ένα μέρος αλεύρι.
Υλικά
5 φλυτζ. μούστος κομμένος
1 φλυτζ. κορνφλάουρ
Αυτά τα δύο αρκούν. Πολλοί φτιάχνουν με αλεύρι. Δίνει ένα πιο βαρύ χωριάτικο τόνο στη γεύση της. Εμένα μου αρέσει βελούδινη και διαυγής, σαν της γιαγιάς μου της Μίνας, της μητέρας του μπαμπά μου. Πάλευε να με συγκρατήσει να μη τα φάω όλα, όταν την έβρισκα φρέσκια φρέσκια πάνω στο τραπέζι της κουζίνας της.
Ανακάτεμα και πάνω στη φωτιά σε χαμηλή προς μεσαία αρχικά κι ύστερα μέτρια θερμοκρασία για να ψηθεί καλά το αλεύρι και να μην αφήνει αλευρίλα. Ανακατεύω συνεχώς μέχρι να δέσει και ρίχνω σε ρηχά πιάτα σαν την γιαγιά τη Μίνα και σχεδόν την ακούω να μου λέει “περίμενε λίγο παιδάκι μου να κρυώσει. Θα ζεματιστείς!” καθώς λέω το ίδιο ακριβώς πράγμα στον Αντωνάκο μου. Και αυτή σε Αντώνη έλεγε, στον γιο της, να με συγκρατήσει.
Και κανέλα ντε, μπόλικη! Να’ ρθουμε πιο κοντά!
Ο μούστος διατηρείται όλο το χειμώνα στο ψυγείο και ακόμα καλύτερα στην κατάψυξη. Τον μοιράζω σε μισόλιτρα μπουκαλάκια και όταν θέλω μουστοκούλουρα ή μουσταλευριά, τα βγάζω, ξεπαγώνω και τα χρησιμοποιώ.
Αν ο μούστος είναι καλός, δε χρειάζεται προσθήκη ζάχαρης. Θα σας πω την αλήθεια μου. Αυτός που βρίσκω στο παζάρι είναι σκούρος κόκκινος. Αν είναι ανοιχτόχρωμος δε μου γεμίζει το μάτι. Μου ξινίζει. Και δεν έχω χειρότερο να φάω μουσταλευριά από κακό μούστο. Το νου σας!
Κάθε εποχή έχει τους δικούς της θησαυρούς να μας δώσει. Μου αρέσει αυτή η εποχικότητα των υλικών. Ανάλογα με τους μήνες πάνε και τα υλικά και τα φαγητά, γλυκά κι όλα τα καλά!
Κρατάς μυστικό; Χωρίζω τα φαγητά σε καλοκαιρινά και χειμερινά. Το ίδιο και τα γλυκά. Καρυδόπιτα πχ δεν τρώω καλοκαίρι. Το θεωρώ κάτι σαν ιεροσυλία να καταναλώνω φαγητό εκτός εποχής του. Μη με βάλεις να φάω οποιαδήποτε σούπα καλοκαίρι. Τα γεμιστά που φτιάχνει η πεθερά όλο το χρόνο, με το στανιό μόνο Φλωρίνης γεμιστές θα φάω.
Κάθε πράγμα στον καιρό του…
Και αυτός είναι ο καιρός του μούστου. Για περιορισμένο χρονικό διάστημα.
Μην τον χάσεις! Θα χάσεις!
