Το δέντρο που δίνει τις Κυριακές τα πρωινά. Ξυπνώ νωρίς κι έχω την τύχη να βλέπω όμορφες εικόνες σαν κι αυτή, την ώρα που σμίγουν τα σύννεφα τ’ ουρανού απ’ όλες τις κατευθύνσεις. Οι κοντινές βόλτες είναι δώρο πολύτιμο, είδικά όταν έχουν τη δύναμη να σε μεταφέρουν αλλού, έστω για λίγο, και να ξεφύγει το μυαλό από όσα το ταλαιπωρούν!
Ο ουρανός γεμάτος σκόνη και σύννεφα που έφερε ο νοτιοδυτικός με τα πολλά μποφόρ του. Κυριακή πρωί και μετά από πολλές μέρες που οι ιώσεις με κράτησαν σπίτι, ετοιμάζομαι για μια όμορφη διαδρομή σ’ έναν σπουδαίο προορισμό, στην Ιερά Μονή Σαββαθιανών, στο γυναικείο μοναστήρι της Κοινότητας Ροδιάς του Δήμου Μαλεβιζίου που ανήκει στην Περιφεριακή Ενότητα Ηρακλείου Κρήτης, στα 440 μέτρα υψόμετρο.
Το τοπίο άγριο και μοναδικό, καθαρά κρητικό! Η συννεφιά της μέρας μεγεθύνει στα μάτια μου την ομορφιά της διαδρομής. Ο δρόμος βατός σε φτάνει ακριβώς στο γυναικείο ησυχαστήριο, που έχει ζωή πολλών αιώνων, που πέρασε πολέμους, καταστροφές και διωγμούς και τελικά άντεξε και υπάρχει ως σήμερα ως διατηρητέο.
Στην πορεία μου σταματώ και φωτογραφίζω όσα βλέπουν τα μάτια μου. Τι τύχη! Λίγο πριν φτάσω στην είσοδο του μοναστηριού, τα κατσικάκια στέκονται και με κοιτούν χωρίς να κινούνται, σταματούν επί τόπου και περιμένουν την επόμενη κίνησή μου.
Σε λίγα μέτρα ο δρόμος τελειώνει. Δεν έχει άλλο μετά από εδώ, ο δρόμος σταματά έξω από το μοναστήρι.
Μονοπάτι οδηγεί στο εσωτερικό του. Καλαίσθητο, καθαρό, πνιγμένο στο πράσινο και στις δημιουργίες σε καλωσορίζει και σε δέχεται όπως είσαι. Ταπεινό μέσα στην απίστευτη ομορφιά του ανακουφίζει κάθε ψυχή, αναπτερώνει το πεσμένο ηθικό, χαρίζει απλόχερα χαμόγελα και αγάπη χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς πολλά λόγια.
Εδώ και λίγο διάστημα είναι η αλήθεια, αντιλήφθηκα πόσο σπουδαία και σημαντική είναι η γνώση της βάσης της υπαρξιακής μας ταυτότητας. Έννοιες που ως τώρα απλά υπήρχαν στο μυαλό μου, μα δεν ήταν βίωμα, ίσως να μην ήταν ανάγκη να τις γνωρίζω ουσιαστικά… Μα για όλους κάποτε γίνεται το “κλικ” και καμιά φορά τυχαία γεγονότα ανοίγουν ένα παράθυρο να μπει η γνώση, να σταθεί η ουσία και το ζητούμενο που για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό. Κι αυτή η σκέψη, όταν είναι ξεκάθαρη στο νου και στην ψυχή τον ηρεμεί, τον ενθαρρύνει, τον ανακουφίζει.
Κι έτσι στέκει σαν το δέντρο αυτό δυνατό και ξεκάθαρο, σταθερό σε κάθε μπέρδεμα, ταλαιπωρία, φουρτούνα, κακοτυχία, αρρώστια. Μαθαίνει να ξεχωρίζει και να δέχεται, να μελετά και να καταλήγει με γνώση και καθαρή καρδιά σε ό,τι ευχαριστεί την ψυχή του.
Δεν ήθελα να σας κουράσω με ιστορικά στοιχεία και χρονολογίες, άλλωστε με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορείτε να βρείτε τα πάντα. Ήθελα μόνο να δείξω την ομορφιά και να την μοιραστώ μαζί σας. Το εσωτερικό της μονής σε καλοδέχεται πάντα με λουλούδια ανθισμένα όλο το χρόνο, κέρασμα καφέ και ανοιχτή αγκαλιά.
Κι αν κάτι πολύ ζηλεύω και θαυμάζω εδώ, είναι η ηρεμία, η ισορροπία, η τάξη των σκέψεων και η γνώση. Εδώ ποτέ δε θα σε ρωτήσει κανείς ποιος είσαι, τι είσαι, από που είσαι, αν πιστεύεις, που πιστεύεις. Εδώ απλά είσαι ένας άνθρωπος αγαπητός κι αυτό είναι αρκετό.
