Πέρασε ο καιρός και κάθε φορά έβρισκα δικαιολογίες για να μην κάνω ανάρτηση σχετική με αυτό το ταξίδι. Ήρθαν τα γεγονότα, ξέρετε ποια, και δεν μου έκανε καρδιά. Η περιγραφή της ταξιδιωτικής εμπειρίας έχει μόνο ενδιαφέρον και όχι τα υπόλοιπα κι αυτό είναι κάτι που θέλω να ξεκαθαρίσω.
Οι αξιωματικοί μας ακόμα κρατούνται, οι απειλές ήρθαν και πήραν, τα γεγονότα εντάθηκαν, ηρέμισαν και προφανώς θα ενταθούν ξανά, οι πολλές εκδρομές ακυρώθηκαν, τα πολλά πήγαιν’ έλα σταμάτησαν και όσες φορές ξεκινούσα να γράφω, πετούσαν τα F16 πάνω από το κεφάλι μου.
Μα δε μου κάνει καρδιά, να το έχω φυλαγμένο σαν κάτι που δεν πρέπει να δείξω. Ούτε δεύτερες σκέψεις μπορούν να με σταματήσουν από το να αναφερθώ στην περιοχή, που τόσα μας δένουν και άλλα τόσα μας χωρίζουν. Υπάρχουν οι ανθρώποι που γνώρισα και συμπάθησα, σε ένα κομμάτι γης που ακόμα ζουν συγγενείς μας.
Θεωρώ δεδομένο ότι δεν θ αλλάξει τίποτα και κάποια στιγμή θα ησυχάσουν τα πνεύματα και η ροή των πραγμάτων θα γίνει όπως πριν, γιατί απλούστατα δεν έχουν οι λαοί καμιά όρεξη να εμπλακούν σε οτιδήποτε που μόνο κακό θα κάνει.
Και λέω πως ναι, πάντα είναι καλή στιγμή να γράψεις κάτι για την Πόλη των πόλεων, για το κομμάτι του ελληνισμού που ζει και αναπνέει ακόμα τον αέρα της, την δροσιά του Βοσπόρου, τις ομορφιές των Πριγκηπονήσων. Με πνεύμα καλής διάθεσης, με την ελπίδα αλλαγής συμπεριφοράς και ομόνοιας.
Κι αν όλα αυτά ανήκουν αλλού, ας συνεχίσουμε εμείς να μιλάμε για αυτά που υπάρχουν στην ψυχή μας. Για τις αλησμόνητες πατρίδες, για τα σπίτια των παππούδων, για την ιστορία μας που εμφανίζεται σε κάθε βήμα, για τα κοινά μας, τις λέξεις, τις συνήθειες, για όσα μας δένουν και όσα μας χωρίζουν, γιατί όπως και να το κάνουμε, είναι κι αυτά στοιχεία των πολιτισμών μας.
Γιατί απλά εκεί υπάρχει ακόμα ένα τεράστιο κομμάτι ελληνισμού. Κι ας λένε ό,τι θέλουν οι ιστορίες και οι πολιτικοί και η διαφθορά ας κάνει κουμάντο…
Ήταν έκπληξη το ταξίδι αυτό γιατί προγραμματίστηκε τελευταία στιγμή, δυο μέρες πριν από την ημερομηνία του, ό,που τυχαία μετά από ακύρωση άδειασαν δυο θεσούλες, κρατημένες λες για μας.
Και η χαρά ήταν μεγάλη, γιατί θα κάναμε έκπληξη στους αγαπημένους μας φίλους και εμφανιστήκαμε ξαφνικά στο αεροδρόμιο δήθεν για να τους αποχαιρετήσουμε και τελικά βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε μαζί τους σ’ ένα ταξίδι που θα μας έφερνε ακόμα πιο κοντά και θα μας έμενε αξέχαστο.
Βρεθήκαμε με γκρουπ περιχαρείς να ταξιδεύουμε μέσα στην άγρια νύχτα και τα ξημερώματα φτάσαμε πια στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης, όπου μας περίμενε εξονυχιστικός έλεγχος. Στην έξοδο συναντήσαμε τον καταπληκτικό μας ξεναγό, ένα νέο άνθρωπο με όρεξη, έλληνα της Πόλης, ιστορικό με απίστευτες γνώσεις και προφορά που με έκανε να τον ακούω και να χαμογελώ!
Τον άκουγα με προσοχή. Με προσήλωση. Μιλούσε πάντα με στοιχεία. Όσα έλεγε ήταν δεδομένα, γεγονότα καταγεγραμμένα. Άλλοτε εκνευριζόμουν με όσα άκουγα, άλλοτε η συγκίνηση ήταν μεγάλη.
Κάθε του λέξη μια περιγραφή, κάθε ήχος μια ιστορία ολόκληρη, κάθε ιστορικό στοιχείο που άκουγα ίσως και για πρώτη φορά έγινε απόλυτα κατανοητό στην μικρή μου αντίληψη για όσα είχαν μέσα μου μπερδευτεί. Κι αν όλα τα κοίταζα με θαυμασμό και δεν ήξερα κάποιες στιγμές αν είμαι στο Βυζάντιο ή στην σύγχρονη Κωνσταντινούπολη, τα μάτια μου γέμισαν και η ψυχή μου με χαρμολύπη στάθηκε στην τεράστια είσοδο της Αγιάς Σοφιάς.
Εκεί δεν χόρταινα να βλέπω και να αισθάνομαι. Η λογική ξεπερνά οποιαδήποτε εξήγηση, υπερπηδά ιστορίες και μύθους, εισέρχεται σε άλλους κόσμους. Μέσα εκεί, ξέχασα τις διαστάσεις και τους κανόνες. Τα 1500 χρόνια της, τα όσα συνέβησαν μέσα στους μοναδικά χτισμένους τοίχους της, οι ιστορίες που ξεπηδούσαν από την κάθε πέτρα της μού έλεγαν μην ακούς κανέναν… πίστεψε αυτό που αισθάνεσαι. Η Παναγία στον τρούλο είναι μια ιστορία από μόνη της, δεν χρειαζόταν τίποτε άλλο να ξέρω. Δεν καταστράφηκε ποτέ.
Η Πόλη σημαιοστολισμένη, ετοίμαζαν την εορτή αργία τους που ήταν η επέτειος της άφιξης του Μουσταφά Κεμάλ (Ατατούρκ) στις ακτές του Εύξεινου Πόντου καθώς και επέτειος γενεθλίων του. Για τους έλληνες η ίδια ημερομηνία σηματοδοτεί ένα σωρό από θλιβερά γεγονότα και ημερομηνίες.
Την βαθειά λύπη την ένιωσα στην Παναγία την Βλαχερνών. Ο παππούλης που μας είπε δυο λόγια μέσα στο ναό, μ’ έκανε να κλάψω. Έξω οι σημαίες χαρούμενα χόρευαν στον αέρα, μέσα στα ελληνικά σπίτια και στους χώρους της ορθοδοξίας οι μνήμες ήταν ζωντανές. Ακόμα ζωντανές. Μα τώρα πια, υπήρχαν ως μνήμες και όχι ως μίσος.
Ελπίζω πάντα στους νέους, ελπίζω στα σπουδαγμένα και κυνηγημένα μυαλά των δημοκρατών και στην αλήθεια που θα λάμψει κάποια στιγμή. Ελπίζω στη διάλυση του φόβου. Όλα τα άλλα είναι παιχνίδια πολιτικά, παιχνίδια συμφέροντος με μαριονέτες τους λαούς, τους απλούς ανθρώπους που προσπαθούν να βγάλουν την μέρα τους με αξιοπρέπεια, να βιοποριστούν και να ζήσουν ήσυχα με τις οικογένειες τους. Είτε εκεί, είτε εδώ.
Η εκδρομή μας ήταν σύντομη με συμπυκνωμένο πρόγραμμα για να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε και να θαυμάσουμε ιστορικά, θρησκευτικά μνημεία και λίγο από τους ρυθμούς της καθημερινότητας σε μια πόλη με τεράστιο πληθυσμό.
Δεν θα κουράσω με λεπτομέρειες. Οι γείτονες ξέρουν να πουλούν πολύ καλά αυτό που διαθέτουν. Έχουν το παζάρι μέσα τους.
Βόσπορος με ομορφιά μαγική γεμάτος πλοία μικρά και μεγάλα, έτοιμος να σου δείξει όσα δεν είχες ποτέ δει, Μεγάλο Παζάρι, Αγιά Σοφιά, Γαλατάς, Πριγκηπονήσια, Αγορά Μπαχαρικών, Μπλε Τζαμί, Πατριαρχείο, Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή, Πλατεία Ταξίμ, Ντολμά Μπαχτσέ, Παναγία των Βλαχερνών, Τοπ Καπί, Τείχη Κωνσταντινούπολης, Βυζαντινός Ιππόδρομος, Μονή της Χώρας, Υδραγωγείο Ιουστινιανού, Μεγάλη του Γένους Σχολή, Χάλκη, και άλλα ακόμη πολλά που το μάτι μας δεν χόρτασε να βλέπει. Ήταν πολλά κι όσα δεν είδαμε, όσα κανείς δεν βλέπει όταν πηγαίνει κάπου εκδρομή. Η ομορφιά κερδίζει.
Οι ιστορίες της Λωξάντρας μπροστά στα μάτια μου. Περίμενα να ακούσω τον Ταρνανά να φωνάζει. Τα άλογα με τις άμαξες μού θύμιζαν σκηνές από ελληνική ταινία και οι μυρωδιές από τα μπαχάρια όλη την Πολίτικη Κουζίνα σκηνή προς σκηνή…
Εύχομαι κι ελπίζω να συνεχίσει η ζωή μας με όσα έχουμε και αντέχουμε και να μην πέσουμε θύματα υστεριών και συμφερόντων. Οι ζωές των ανθρώπων στηρίζονται μόνο στην αγάπη. Όλα τα άλλα είναι απλά ξόδεμα και απελπισία.
Σας αφήνω με τα υπέροχα λόγια του Μπουλμέτη στους στίχους τους τραγουδιού «Στα λιμάνια» που τόσο όμορφα έντυσε με την μουσική της η Ευανθία Ρεμπούτσικα.
“Πες μου τι ζητάς στους σταθμούς που αγάπησες
ό, τι κι αν σου πουν οι πυξίδες δείχνουν πάντα το βοριά
Αν δεν προδωθείς απ’ τα χνάρια που άφησες
δε θα λυτρωθείς αν γυρίζεις στα λημέρια της πληγής
Τα ντουμάνια στου τρένου τις γραμμές σου δείχνουνε το χθες θες δε θες
Στα λιμάνια των φάρων οι ριπές ανάψανε φωτιές αχ μην κλαις
Αν χαθείς ξανά στης καρδιάς τον μαχαλά
Κάπου εκεί κοντά μεθυσμένη περιμένει μια σκιά
Βάλσαμο γλυκό θα μαι δίπλα σου εγώ
χάρτης που διψώ το μελάνι της πορείας σου να πιω”
………………
Οι φωτογραφίες ανήκουν στον https://paterakisphotography.weebly.com/
“Λωξάντρα“, συγγραφέας Ιορδανίδου Μαρία, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ
Πολίτικη Κουζίνα ελληνική ταινία
