Πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή μας…

Πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή μας!

Πριν λίγες μέρες θέλησε ο πατέρας μου να ψάξουμε σ’ αυτό το ιντερνέτ που όλα τα βρίσκει, ένα δυο ονόματα παλιών του φίλων και γνωριμιών που συνταξίδεψαν οι παρουσίες τους διακριτικά μέσα στο χρόνο, μα για πολλούς λόγους δεν μπόρεσε ο ίδιος να κρατήσει επικοινωνία ή να τους ξαναδεί. Τους έψαξα, τους βρήκα. Είχαν πεθάνει. Κι ο ένας ευτυχώς που είχε πεθάνει, γιατί ακολούθησε ένα μεγαλύτερο δράμα στην οικογένεια και χάθηκε και το παιδί του μετά από δυο χρόνια.

Σε μια μέρα από αυτό γίνεται γνωστός και ο χαμός ενός ακόμα φίλου του.. μετράμε απώλειες, είπε κι άρχισε να σκέφτεται όσους έχουν μείνει, σχολιάζοντας πως ένας δρόμος είναι η ζωή με αρχή και τέλος και αυτός βρίσκεται πια στο τελευταίο χιλιόμετρο.

Λυπήθηκε ειλικρινά πολύ, παρόλο που ξέρει ότι αυτή είναι η κατάληξη, έτσι συμβαίνει όταν περνούν τα χρόνια, αυτός λυπήθηκε σκεπτόμενος όχι με τα χρόνια του αλλά με την ψυχή του που είναι ακόμα νέα κι ο χρόνος του φαίνεται να περνάει σα νεράκι! Κυρίως όμως, λυπήθηκε που δεν πρόλαβε να τους μιλήσει, να ανταλλάξουν δυο κουβέντες μετά από πενήντα, εξήντα χρόνια!

Να μην αναβάλεις, μού είπε. Αν το θες, μην αναβάλεις, δεν ξέρεις πώς τα φέρνει ο χρόνος! Δίκιο έχει. Ποτέ κανένας δεν έκανε συμβόλαιο με το χρόνο και τα χρόνια του! Κανείς δεν ξέρει πόσο θα ζήσει. Και χωρίς αυτό να μου δημιουργήσει κάποιο άγχος το κρατώ και το σημειώνω. Ναι, θα το κάνω αν θέλω. Αν αυτή είναι η ανάγκη μου, θα το κάνω. Πάντα όμως έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου και το αντίθετο, αν ο άλλος το ήθελε, θα το είχε κάνει. Φεύγω κι απ’ αυτή τη θολή σκέψη και συνεχίζω.. ναι θα το κάνω κι ας μην ήθελε ο άλλος, κι ας δυσανασχετήσει όταν με ακούσει. Το πολύ πολύ να μην υπάρξει δεύτερη επικοινωνία!

Πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή μας και πόσους έχουμε κοντά μας τελικά!

Πόσοι πέρασαν και δεν έμειναν, δε βρήκαν κάτι αξιόλογο σε μας να κρατηθούν και πόσοι άλλοι είδαν αυτό που κάποιος άλλος προσπέρασε!

Πάντα μου έκαναν εντύπωση οι ενώσεις των ανθρώπων, η συμπόρευση στον ίδιο χωροχρόνο, οι άνθρωποι σκιές που δίπλα μας στέκουν, οι εμφανίσεις μας ως παρουσίες σε σημεία και παρέες και περιοχές σα να είμαστε όντως και σα να μην είμαστε… περίεργη η φύση του ανθρώπου, περίεργα όλα όπως έχουν μοιραστεί στο μικρό εύρος κατανόησης του πριν, του τώρα, του μετά!

Η γιαγιά μου πριν φύγει από τη ζωή έβλεπε άλλους ανθρώπους στο δωμάτιο. Μιλούσε μαζί τους ήρεμα, χωρίς φόβο, έβλεπε μικρά σκανταλιάρικα παιδιά που την ενοχλούσαν, έβλεπε φίλες της χαμένες από παλιά, τους γονείς της και άλλους αγαπημένους της. Ήθελε το βάζο της στολισμένο και τον κότσο της όμορφα φτιαγμένο. Μα ήταν και δεν ήταν εκεί. Μας μιλούσε και δε μας μιλούσε, σαν όλα να είχαν τοποθετηθεί εντελώς διαφορετικά και σε ένα άλλο πεδίο, ιδιαίτερα χρήσιμο μάλλον για τον άνθρωπο που φεύγει και που είναι σε θέση να δει πια όσα σε μας είναι αδιανόητα.

Συγκινήθηκα πολύ με τον μπαμπά που δεν πρόλαβε τους φίλους του. Συμβαίνει όμως σε όλες τις ηλικίες, όπως και να έχει, κανείς δε σκέφτεται το τέλος του για να πιέσει τον εαυτό του να κάνει πράγματα σα να μην έχει άλλο χρόνο! Όλοι είμαστε σίγουροι ότι έχουμε χρόνο! Ακόμα και μέσα στην πανδημία που βλέπαμε πραγματικά τον κίνδυνο να πλησιάζει, πιστεύαμε ότι είναι για τους άλλους αυτά και ότι ακόμα έχουμε απεριόριστο χρόνο ζωής!

Κι αν η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ένα μόνιμο κυνήγι με το χρόνο και τη ζωή του, τότε τί είναι; Ανεξάντλητος ο χρόνος του αγώνα μας μέχρι να εξαντληθεί ή μέχρι να χτυπήσει καμπανάκι ότι πρέπει να συντομεύουμε!

Συγγνώμη αν σας μαύρισα την ψυχή, μα στη ζωή μας είναι αυτά, η ζωή μας είναι και το τέλος μας! Κι αν αυτό δεν είναι αφορμή για να επισπεύσουμε όσα από καιρό έχουμε αμελήσει, τότε δεν ξέρω τί άλλο θα μπορούσε να είναι! Να τα επισπεύσουμε όμως επειδή τα αισθανόμαστε, τα θέλουμε, τα αγαπάμε και όχι επειδή φοβόμαστε το χρόνο μας ότι θα λήξει μια ώρα αρχύτερα! Όμως και πάλι ξέρω, ότι τίποτα δεν είναι ικανό να μας ξεσηκώσει, κανένας φόβος χρόνου και καμιά υποχρέωση.

Μόνο η θέληση! Μονάχα αυτή είναι ικανή να μας κάνει να πιάσουμε από την αρχή το νήμα, να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε, να επανακτήσουμε τις  εργοστασιακές μας ρυθμίσεις, να βρούμε και στα σκουπίδια όσα κατά λάθος πετάξαμε στο πέρασμα των ημερών, στην κούραση της ζωής, στο δε βαριέσαι, στο προλαβαίνω, στο τί να έγινε μωρέ αυτός, στο αν ήθελε να με βρει θα το είχε κάνει, στο βαριέμαι τώρα άστο για μετά και σε άλλα πολλά!

Για τη θέληση πρέπει να αγωνιστούμε φέτος, για τη θέληση και την ψυχική μας υγεία, τη συναισθηματική μας ισορροπία, να ξεκουράσουμε πρέπει την ψυχή μας, τις ανάσες μας να μετρήσουμε με ηρεμία, το χρόνο να ακολουθούμε και όχι να κυνηγάμε, τις ημέρες μας να έχουμε σε τάξη!

Τα λέω για να τα ακούω εγώ και μόνο εγώ! Για να μαθαίνω τα γράφω και να θυμάμαι ξανά και ξανά όσα δεν κάνω αλλά θα ήθελα να κάνω, όσα άφησα στην άκρη και θα ήθελα να πλησιάσω ξανά, να κρατήσω τη δική μου ισορροπία στην πολλαπλή ταραχή του νου, στους θυελλώδεις νοτιάδες του μυαλού που με καταδιώκουν αδιάκοπα.

Μα όλη η ζωή μας είναι μια προσπάθεια, ας κρατήσουμε αυτό για μπούσουλα για να μη δυσανασχετούμε κάθε φορά που πρέπει και πάλι να βάλουμε τα δυνατά μας!

Σας ευχαριστώ για την παρέα! Ξέρω ότι είμαστε μαζί και σ’ αυτό!

Photo by photo nic on Unsplash