Περνούν τόσο γρήγορα οι μέρες…
Πέρασε τόσο γρήγορα αυτή η Μεγάλη Εβδομάδα, πέρασε η Αγία Ανάσταση και το Πάσχα και διανύουμε την Εβδομάδα της Διακαινησίμου, χωρίς να μπορούμε να τη βιώσουμε κι αυτή όπως πρέπει.
Περνούν οι μέρες τόσο γρήγορα ακόμα και στον εγκλεισμό. Για άλλους ιδιαίτερα δύσκολα μα περνούν, για άλλους πιο εύκολα. Για πολλούς ήρθαν οι μέρες αυτές ως δώρο μέσα στο χαμό, ως ευκαιρία να ξεκουραστούν από δουλειά και περιττά άγχη. Για τα μικρά παιδιά που τρελαίνονται από χαρά να έχουν κοντά συνέχεια τους γονείς τους ήρθαν Χριστούγεννα, Πάσχα και όλες οι αργίες του κόσμου μαζί, τα κατοικίδια δε, έκαναν πάρτυ με τους αγαπημένους ανθρώπους να βρίσκονται συνεχώς δίπλα τους και για όσους είχαν τη δυνατότητα να βρουν κάτι καλό σε όλο αυτό το κακό, το βρήκαν.
Πόσες εικόνες αλήθεια πέρασαν και περνούν από τις οθόνες μας, πόσες φωτογραφίες! Πόσα νούμερα, αριθμοί θανάτων ανθρώπων, αριθμοί ψυχών που έφυγαν μόνοι, φοβισμένοι, από μια απαίσια ασθένεια που έβαλε κάτω την παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και μας έκανε να κοιταζόμαστε σαν ηλίθιοι, χωρίς κανείς να ξέρει με σιγουριά να πει τι και πως, με φόβο για την αλήθεια, με τον «αόρατο εχθρό» και το «έχουμε πόλεμο» να επαναλαμβάνεται σε κάθε ενημέρωση των υπευθύνων στο λαό της χώρας μας.
Κανονικά θα έπρεπε να πέφτουμε κάτω σαν τα κοτόπουλα από τον πανικό, οι κρίσεις πανικού έπρεπε να χτυπούν ανά τακτά διαστήματα τους πάντες, αλλά κάτι έγινε, κάτι απίστευτο, στην ανάγκη τη μεγάλη έχουμε κρατηθεί με έναν παράξενο τρόπο, με μια δύναμη μοναδική και ή που παγώσαμε μπροστά στην οθόνη και κοιτάμε με ανοιχτό το στόμα ή περιμένουμε το αόρατο κακό να χτυπήσει την πόρτα ή συμβαίνει κάτι άλλο που δεν πάει ο νους μας.
Κάποιοι συνάνθρωποί μας ζορίστηκαν πολύ, είτε γιατί οι συνθήκες της ζωής τους ήταν ήδη ιδιαίτερα δύσκολες, είτε γιατί το επίπεδο της υγείας τους δεν ήταν καλό και ο φόβος έκανε ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση.
Αρκετοί φίλοι και γνωστοί έμειναν χωρίς δουλειά, με τα οικονομικά τους ήδη σε κακό χάλι και με ένα μέλλον μπροστά εντελώς αβέβαιο! Ο φόβος κανένα δεν αφήνει ολοκληρωτικά με την καρδιά του να ανασάνει και να προσπαθήσει να σκεφτεί αισιόδοξα το μέλλον, κακά τα ψέματα.
Όμως, δεν έχουμε δικαίωμα να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι τα πράγματα σιγά σιγά θα μπουν σε μια ροή φυσιολογική και θα ζήσουμε κάπως καλά. Τίποτα δε φαίνεται φυσιολογικό, τίποτα απολύτως. Κανένα σενάριο δεν είναι αισιόδοξο και ο κόσμος όλος βρίσκεται σε μεγάλη ταραχή. Αγωνίες, αγωνίες μαζεμένες για όλα τα θέματα.
Η συνεχιζόμενη χρησιμοποίηση της φράσης «αόρατη απειλή», «αόρατος εχθρός», «βιολογικός πόλεμος» συνεχίζει. Κάτι δεν καταλαβαίνω. Κάπου έχασα τη σύνδεση με το τώρα που ήξερα και το μόνο που δείχνει να έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι να είμαστε καλά, ξεχνώντας κάθε τι που περιέχουν αυτές οι λέξεις και οι συγκεκριμένες φράσεις που παγκόσμια χρησιμοποιούνται.
Τις περισσότερες ώρες νιώθω ότι ζω στα γυρίσματα μιας ταινίας που όπου να’ ναι θα ακούσω το «cut» και όλα θα λήξουν. Θα σηκωθούν οι άρρωστοι από τα κρεβάτια τους, τα φέρετρα θα ανοίξουν και θα βγουν οι μακιγιαρισμένοι ηθοποιοί, όλοι θα βγάλουν τις μάσκες, θα κρέμονται άχαρα τα καλώδια και οι οροί, θα εξαφανιστούν όλοι και θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα, ελεύθερα και χωρίς μάσκα.
Μα όσο και να το παλεύω δε με βοηθούν ούτε οι γνώσεις μου, ούτε οι ιστορίες που κυκλοφορούν, ούτε τα συνωμοσιολογικά σενάρια για να καταλήξω κάπου. Τι να πιστέψει κανείς και τι όχι; Ποια η αρχή, ποιο θα είναι το τέλος; Άγνωστο. Πόσο θα αλλάξουν όλα σε λίγο καιρό; Πόσο έχουν ήδη αλλάξει; Τι αλήθεια ετοιμάζεται για το μέλλον μας; Κανείς από εμάς δεν έχει απάντηση.
Άπαντες σε σύγχυση. Μικροί μεγάλοι. Τα παιδιά, οι έφηβοί μας ακόμα περισσότερο. Τι θα κάνουμε; Τι μέλλον θα έχουμε; Θα μπορούμε να κάνουμε σχέδια; Θα είμαστε όλοι εντάξει;
Πώς να απαντήσεις σε τέτοια ερωτήματα! Αφού κανείς δεν ξέρει! Κι όποιος πει ότι ξέρει ψέματα θα πει για να ηρεμίσει λίγο την κατάσταση! Μα και πώς να δώσεις ψεύτικες ελπίδες στους ανθρώπους που τώρα θέλουν να ανοίξουν φτερά και να πετάξουν, χτίζοντας το όμορφο μέλλον τους με κέφι και αισιοδοξία, μα κυρίως θέλουν να αγκαλιάσουν και να αγκαλιαστούν, να βρεθούν με φίλους και αγαπημένους τους! Δύσκολα πράγματα!
Αυτή ήταν λοιπόν η κόκκινη γραμμή; Έχουμε βρεθεί ήδη εκεί ή ακολουθεί και κάτι άλλο; Εκεί που σβήνει το φως και σε αφήνει μόνο να σκεφτείς και δεν ανάβει μήτε κερί, μήτε καντήλι. Είμαστε στο όριο και τα σενάρια λένε πως δεν είναι καλά. Καθόλου θετικά. Αυτό είναι και το χειρότερο! Να σε κάνουν να χάνεις την ελπίδα, να σβήνει μαζί με το φως το όνειρο, οι στόχοι να εξαφανίζονται, τα κοντινά πλάνα και όλα να μπαίνουν στην αναμονή, να κυλούν βαριά και άχαρα, άκεφα, χωρίς ζωή.
Μέχρι κάποιος βέβαια να βρεθεί και να πει ότι έχει όλες τις λύσεις. Αυτό και μόνο που το σκέφτομαι ανατριχιάζω! Με τρελαίνει η ιδέα όταν σκέφτομαι την αγοραπωλησία του ψεύτικου μέλλοντος. Την ελπίδα που θα πουλήσει κάποιος και θα τη δώσει με το αζημίωτο στους απελπισμένους και τραυματισμένους συνανθρώπους του, με το χρώμα του χρήματος σε πρώτο πλάνο.
Αν μου έλεγε κανείς ότι εδώ στου δρόμου τα μισά θα έφτανα να ζω τέτοιες καταστάσεις θα γελούσα. Το μόνο που μπορούσαμε κάποτε να φανταστούμε για το 2020 ήταν ότι μπορεί να πετούσαν τα αυτοκίνητα, όχι ότι οι ιοί θα μας εξαφάνιζαν! Επηρεασμένοι από λίγες σκηνές ταινιών, είχαμε δώσει μια εικόνα στα χρόνια αυτά της σπουδαίας εξέλιξης και όχι της πανωλεθρίας.
Δε θα τελειώσει όμως εδώ αυτό το κείμενο. Δεν είναι δυνατό να μπει τελεία προτού φανεί ένα φως. Ελπίδα πάντα έχω να δώσω και να κρατήσω και για μένα μπόλικη, μα τελεία δε θα βάλω, ούτε κατάληξη με μια παράγραφο τέλους.
Στα όνειρα τέλος δε μπαίνει, στα σχέδια ούτε, στην πίστη το τέλος δεν είναι αυτό! Γι αυτό το αφήνω φλου, όπως ακριβώς λίγο στο φλου είναι όλα, όπως θα είναι φλου και οι μήνες που έρχονται, όπως θα είναι φλου πάντα τα λόγια των ανθρώπων.
Θα κρατήσω για το τέλος ένα όμορφο φως που βλέπω γύρω μου, μια θάλασσα γαλάζια με ένα σύννεφο που και που και ένα βαλσάκι να ακούγεται.
