Πανελλήνιες εξετάσεις για γερά νεύρα…
Πανελλήνιες εξετάσεις για γερά νεύρα… Πώς αλλιώς να εκφραστώ για την πιο δύσκολη για τον μαθητή και τους γονείς περίοδο; Η πρώτη επαφή και η πρώτη γνωριμία με το χρονικό σημείο που σε θέλει άριστα διαβασμένο, με άριστη ψυχολογία και με άριστη υγεία! Το τρίπτυχο της επιτυχίας! Αν δεν το διαθέτεις, όλα είναι επίφοβα. Είναι όμως;
Με την αγωνία να προλάβω να ολοκληρώσω κάποια θέματα που με βασανίζουν τους τελευταίους μήνες, χωρίς πλάνο βασικό και λοιπές λεπτομέρειες, έπεσα σε μια συνέντευξη της αγαπημένης μου Φωτεινής Τσαλίκογλου και μου έκανε κλικ μια φράση της: «δημιουργία είναι η ανάκτηση μιας χαμένης γλώσσας»…
Σκέφτηκα πολύ μέχρι να εξηγήσω γιατί μού δημιούργησε τόση ένταση αυτή η φράση, γιατί αυτές οι λέξεις ήχησαν και αντήχησαν στο μυαλό και στο στέρνο λες και έκανα ασταμάτητα ασκήσεις ορθοφωνίας που προσπαθούσαν να βάλουν σε σειρά φθόγγους και φωνήεντα και σύμφωνα για να πάει η γλώσσα ροδάνι.
Μας διαφεύγει αυτή η δυνατή φωνή τής εσωτερικής ανάγκης να μιλήσει στην αρχή διακριτικά, να φωνάξει και να ουρλιάξει μετά, σαν ένα παιδάκι που χτυπιέται και στριγγλίζει για να ακούσεις την επιθυμία του, μα εσύ δεν καταλαβαίνεις. Δεν καταλαβαίνεις τι θέλει να πει, γιατί μιλά μια γλώσσα ξένη, πρωτάκουστη, μιλά την αλήθεια και συ δεν την ξέρεις, γιατί ίσως χάθηκε το παιδί μέσα σου. Και γιατί να πρέπει να ακούω το μικρό παιδί ενώ μεγάλωσα; Έλα ντε! Ξεχνάμε μεγαλώνοντας ότι η καθαρή και αθώα ψυχή λέει την αλήθεια!
Γράφω στον υπολογιστή και τα δάκτυλά μου κινούνται σα να παίζω πιάνο, έτσι όπως ήθελα μικρή να παίζω, σα να γυρνώ πίσω εκεί που υπάρχουν όλες οι αλήθειες μου, όλα τα κοιμισμένα πρωταρχικά και γνήσια θέλω, μα και πάλι σκαλώνει η απάντηση. Ποια είναι αυτά; Τώρα, στο σήμερα πως μπορώ να ορίσω ποια είναι τα πραγματικά δικά μου, τα ολότελα δικά μου και όχι αυτά που πήρα από το περιβάλλον, τα επίκτητα, αυτά που έβλεπα να συμβαίνουν δίπλα μου και να γίνονται δικά μου χώρια από εμένα, ποιες ήταν εκείνες οι επιθυμίες που με οδήγησαν κάποτε να δηλώσω και σχολές για τις πανελλαδικές, δεν έχω απάντηση.
Γράφουμε ιστορίες για να βρούμε αυτό που έχει χαθεί» λέει η φωτεινή κ. Τσαλίκογλου
«Γράφουμε ιστορίες για να βρούμε αυτό που έχει χαθεί» λέει η φωτεινή κ. Τσαλίκογλου και αλήθεια είναι αυτό. Πόσο μας απασχολεί να βρεθεί αυτό που έχει χαθεί, να βρεθεί και να κατανοηθεί αυτό το μέσα κενό που μόλις βρει ευκαιρία αρχίζει να σκαλίζει και να με βγάζει από την ησυχία μου, άστο ρε παιδί μου, τι το ψάχνεις, χειρότερα θα γίνεις… Περσινά ξινά σταφύλια κι ό,τι έγινε, έγινε!
Μα ο φόβος είναι ανθρώπινος και υπάρχει και δεν αφήνει χρόνο για χάσιμο. Γιατί αν δεν το βρεις εσύ, θα σε βρει αυτό. Θα σε βρει και θα σε κουτουλήσει χωρίς κανένα δίλημμα, χωρίς καμιά ευγένεια. Κι όταν συμβεί, μην παραξενευτείς που μόνο εσύ είπες τα μεγαλύτερα ψέματα στον εαυτό σου. Κι όταν σε βρει, να είσαι έτοιμος σαν από καιρό να το δεχτείς χωρίς να τρομάξεις, άστο να σου μιλήσει.
Κική Δημουλά, Το μυαλό είναι ένας Θεός ο οποίος δημιουργεί τον κόσμο από την αρχή!
Θα σταθώ και σε μια φράση της Κικής Δημουλά, «το μυαλό είναι ένας Θεός ο οποίος δημιουργεί τον κόσμο από την αρχή!» Οπότε αγαπημένοι μου αφήστε το να δουλέψει, αφήστε το να δημιουργήσει όσα η πραγματικότητα σάς στέρησε. Για όσα η υποκειμενική κρίση κάποιων σας κατέταξε στο μέτριο και όχι στο άριστο, για όσα νούμερα σας κράτησαν έξω από εκείνο που νομίζατε πως είναι αφετηρία της ζωής, αρχής της αληθινής ζωής που θα σας έστελνε στο φεγγάρι ale retour.
Αφήστε το να τοποθετήσει στη σωστή του διάσταση το κριτήριο των άλλων κι ό,τι ως κάποια στιγμή είχατε πιστέψει, ότι δηλαδή, όταν η μεγάλη εκείνη πύλη του Ανώτερου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος θα άνοιγε, με τους υπέροχα μουτζουρωμένους και αφισοκολλημένους τοίχους, κάπου εκεί μεταξύ βρωμιάς, κομματικού μπερδέματος και νεανικών σχεδίων, θα έβρισκες και θα πετύχαινες αυτόματα κάθε στόχο στη ζωή και κάθε όνειρο θα έβρισκε το δρόμο του με μαγικό τρόπο, γιατί και μόνο η είσοδος εκεί θα σου χάριζε εισιτήριο διαρκείας προς πάσα κατεύθυνση, πόρτα, γραφείο, χώρα και χαρά.
Ναι, για τις πανελλήνιες εξετάσεις ήθελα να πω εξαρχής. Αλλά δε βρίσκω το κουράγιο, όταν ακόμα και σήμερα υπάρχουν άριστοι μαθητές που λόγω του απίστευτου άγχους, φορτωμένου με παραποιημένες ιδέες για το τι είναι επιτυχία και τι σωστό και άξιο να γίνει, παθαίνουν black out και ξεχνούν τα πάντα, πέφτει η κουρτίνα και δε θυμούνται να γράψουν ούτε το όνομά τους.
Δε βρίσκω ακόμα το κουράγιο, όταν γονείς δίνουν στα παιδιά τους αγχολυτικά για να αντιμετωπίσουν το βάρος, αντί να τα πάρουν οι ίδιοι. Ναι, ξέρω, οι γονείς θέλουν πάντα και μόνο το καλό των παιδιών τους. Πάω πάσο. Όποιος πιστεύει όμως, πως δεν υπάρχει και κείνος ο γονιός ο ταλαίπωρος, που έχει δώσει ένα σκασμό λεφτά προετοιμάζοντας για 5 βιβλία χρόνια και ζαμάνια το παιδί του προκειμένου να πετύχει τους δικούς του στόχους, να καλύψει την μαύρη τρύπα των δικών του ελλείψεων και απωθημένων, να σηκώσει το χέρι!
Κι αν αυτό είναι υπερβολή, τότε ίσως δεν είναι υπερβολή η απαξίωση που έχω δει στα μάτια κάποιων γονέων, όταν βγήκε το παιδί τους από το εξεταστικό κέντρο αποκαμωμένο, φοβισμένο, αποσβολωμένο, ερείπιο χωρίς κουράγιο με χέρια παγωμένα, γιατί πώς να πει ότι δεν έγραψε καλά, πως να πει ότι τα όνειρά σου μπαμπά πάνε στράφι τώρα, δε θα μπω στη σχολή που ήθελες, πάνε και τα λεφτά που έδωσες, πάει ο προγραμματισμός, πάει η χαρά της γιαγιάς! Και κείνοι, γαντζωμένοι από τα κάγκελα του εξεταστικού κέντρου να χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, ώσπου ακούγεται εκείνο το κρίμα τα λεφτά που δώσαμε, τζάμπα πήγαν οι κόποι μας, τζάμπα δουλεύαμε τόσο καιρό δυο δουλειές η μάνα σου κι εγώ, όλα για σένα τα κάνουμε και συ τίποτα!
Δεν ξέρω τελικά αν το σύστημα για τις πανελλήνιες εξετάσεις είναι λάθος, πολλές φορές το έχω χαρακτηρίσει έτσι ή αν ο τρόπος που το αντιμετωπίζουμε είναι λάθος. Αρχίζω να πλησιάζω σε αυτή την πιθανότητα και να πιστεύω ότι η νοοτροπία μας φταίει που έχει δώσει τέτοιες διαστάσεις πανικού και απανθρωπιάς στο εξεταστικό αυτό απαρχαιωμένο σύστημα, μα που τελικά, δεν υπάρχει κι άλλο! Και που ίσως να ήμουν και γω αλλιώς τοποθετημένη απέναντί του, αν είχα εκείνη την “επιτυχία” στη ζωή μου, αν εκείνοι οι κόποι είχαν βρει ανταπόκριση, τις εποχές που δεν μπαίναμε στις σχολές με κάτω από τη βάση.
Αγόρι μου καλό, όμορφο κορίτσι που έχεις κατσιάσει από την αγωνία, να σου πω ένα μυστικό; Οι πανελλήνιες είναι η αρχή των εξετάσεων που έχεις να δώσεις σε αυτή τη ζωή. Μπορείς να πιστέψεις ότι είναι ό,τι ευκολότερο σου έχει συμβεί ποτέ; Διάβασε όσο μπορείς και πήγαινε δώσε, με την ελπίδα πως αν βαθμολογηθείς τελικά καλά, θα ανταμειφθούν ίσως οι όποιοι κόποι σου. Και τέλος. Τίποτε άλλο. Μην τους δίνεις τη διάσταση που σου είπαν ότι έχουν. Δεν έχουν καμιά διάσταση φοβερή, δεν είναι τέρας. Είναι ένα διαγώνισμα που αν τύχει να είσαι σε καλή μέρα και καλά στην υγεία σου και την ψυχολογία σου, θα γράψεις σίγουρα. Αν όχι, ανοίγουν άλλοι δρόμοι, πιο φωτεινοί και πιο χαρούμενοι. Κάνε ότι μπορείς, απλά προσπάθησε όσο μπορείς!
Και συ φίλη μου μαμά που καρδιοχτυπάς και συ μπαμπά που σκας τι θα πεις στον γείτονα αν δε γράψει καλά το παιδί σου, κοίτα μέσα σου, ξέχασε όσα χρήματα έχεις δώσει και βοήθα να μην λιποψυχήσει το παιδί σου και χάσει το θάρρος του στη ζωή, γενικά! Δεν χωράει το πρεστίζ εδώ! Κι αν πετύχει πάρε το μια αγκαλιά δυνατή και βοήθα το να ανοίξει τα φτερά του. Κι αν αποτύχει πάρε το δυο αγκαλιές δυνατές και δείξε του άλλους δρόμους, άλλες επιλογές. Φτάνουν τόσες αγωνίες για όλους σας!
Η υποσημείωση κάνει πάντα τη διαφορά, τα αποτελέσματα των κάθε λογής εξετάσεων το αποδεικνύουν. Φρόντισε να ποντάρεις στην υποσημείωση της ζωής και ψάξε να βρεις, άνοιξε όσο γίνεται τα αφτιά σου να ακούσεις τι λέει το μικρό μέσα σου παιδί. Γιατί αυτό πάντα λέει την αλήθεια!
Σας φιλώ και σας εύχομαι κάθε καλό σε κάθε αγώνα και προσπάθεια! Τώρα και για πάντα…
Φωτογραφίες https://unsplash.com/
