Ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…
Το “ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί” σήμερα, πιο επίκαιρο από ποτέ!
Το άκουγα ως έφηβη και φούντωνε το επαναστατικό μου! Μα όταν κατάλαβα τι σημαίνουν όλα αυτά και πόσο θα δυσκολευόμουν στη ζωή να τα εφαρμόσω, λούφαξα.
Οι μεγάλες αλήθειες της Ζωής στο Λόγο του Θεού. Μα μωροί και τυφλοί όλοι μας! Οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες!
Κουραζόμαστε να καθαρίζουμε το εξωτερικό με μανία, να το ασβεστώνουμε και να το στολίζουμε, μα στο εσωτερικό αφήνουμε να παραμένει η βρωμιά και η δυσωδία!
Τι κρίμα να έχουμε στα χέρια μας τα ωραιότερα λόγια και να τα αγνοούμε ή το χειρότερο να τα έχουμε ακούσει αλλά να κάνουμε σα να μην τα ακούσαμε ποτέ…
Όμως, κάπως μπορώ να καταλάβω το γιατί… Είναι δύσκολο πολύ να εφαρμοστεί αυτός ο Λόγος.
Γιατί, ενώ φαίνεται το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, παραμένει εξαντλητικά δύσκολο και ανέφικτο πολλές φορές να αγαπήσουμε πραγματικά και αγνά τον Άλλο άνθρωπο σαν τον εαυτό μας.
Και ίσως περάσει αυτή η σύντομη ζωή, χωρίς να έχουμε απάντηση τελικά στο “τί είναι μεγαλύτερο; το δώρο ή το θυσιαστήριο που αγιάζει το δώρο;”…
Μεγάλη βδομάδα, Μεγάλη Δευτέρα έτους 2020!
Του έτους που έλαχε να μας μάθει τι πάει λάθος με τις ζωές μας, της ασημαντότητάς μας στα δεινά, στη ζωή που δεν ξέρουμε να χαρούμε ως το μέγιστο δώρο, στις μέρες που περνούν χωρίς γνώση ψυχής.
Καλή Μεγάλη Εβδομάδα να έχουμε όλοι και του χρόνου αλλιώς…
… στο μέσα μας, στις επιλογές μας, στις αλήθειες μας, με χέρια απλωμένα και δυνατά για σφιχτές αγκαλιές, για λόγια αγαπητικά και ενθαρρυντικά.
