Οι βάσεις μιας ζωής βασικής…
Εγώ είμαι πάντα με τον αδικημένο, με αυτόν που κάτι έχασε στην πορεία, με αυτόν που πήρε άλλο δρόμο από τον ποθούμενο, με αυτόν που είχε μάθει ότι είναι ο καλός αλλά δεν ήταν τελικά, με αυτόν που βγήκε εκτός πορείας από χίλιες δυο επιλογές και συγκυρίες, είμαι πάντα με αυτόν που ραγίζει το μέσα του, που σπάει κάθε στιγμή μα στέκεται όρθιος, που δεν μπόρεσε να πάει πιο μακριά γιατί δεν μπόρεσε, γιατί δεν ήθελε, γιατί επέλεξε λάθος, γιατί συνέχεια επέλεγε λάθος, γιατί έτυχε, γιατί δεν άντεξε, γιατί τόσο μπόρεσε τελικά.
Όμως, να, έρχονται κι αυτές οι μικρές φωτεινές στιγμές που δίνουν λίγο θάρρος και στον απογοητευμένο και δε χρειάζονται πολλά λόγια μόνο μια αγκαλιά, άντε ίσως και μερικά δάκρυα για να εκτονωθεί η κατάσταση, ο κόμπος στο λαιμό να λυθεί με μια γουλιά δροσερό νερό κι ο πόνος στο στομάχι να ησυχάσει.
Να σβήνεται από τα βασικά η βάση θα έπρεπε, αλλά δυστυχώς υπάρχει η σημαντική ασήμαντη βάση σε όλα για να ορίσει όσα πρέπει να περιοριστούν! Κυρίως στη ζωή! Κι αυτό το “έπρεπε” που σε κυνηγά ήδη, θα σε κυνηγά και θα με κυνηγά μια ζωή να ξέρεις.
Οδηγώ και ακούω στο ραδιόφωνο το τραγούδι που συνοδεύει την ανάρτηση. Είναι από τις ωραίες στιγμές που ο ήχος από την άσφαλτο σμίγει με την ωραία φωνή του Περρή και τα υπέροχα λόγια της Νικολακοπούλου. Κι όπως οδηγώ και ανεβαίνω στροφή στροφή το βουνό μέσα στο σκοτάδι και οι εικόνες περνούν ή τις προσπερνώ, αφήνω τον εαυτό μου να ταξιδέψει στους στίχους, αυτούς που θα ήθελα να μου έχουν αφιερώσει στις αποτυχίες μου, από τα μικρά μου χρόνια ως σήμερα. Και είναι πολλές οι άτιμες!
Είπα αυτό θα μου κρατήσει συντροφιά κυρίως αύριο που θα βγουν οι βάσεις, για να έχω να πατήσω κάπου, να έχω να παρηγοριέμαι. Γιατί έτσι ένιωσα εκείνη τη στιγμή, ότι πρέπει να παρηγορηθώ. «Γύρνα, στον κόσμο αυτό σελίδα γύρνα, μια στιγμή να δεις την άλλη ζωγραφιά γύρνα, σου στέλνω μια πατρίδα νέα, που μ’ αυτή μπορεί να πάτε πιο μακριά»… Και είπα πάλι, αχ Λίνα μου τι ωραία που γράφεις και πόσο κρίμα θα ήταν να είχες εγκλωβιστεί σε μια τυχαία σχολή και μια τυχαία δουλειά!
Σου έχω νέα λοιπόν μικρέ μου συνταξιδιώτη εαυτέ που έζησες τα χρόνια εκείνα με απελπισμένες στιγμές, έχω νέα και για σένα που τώρα επισημοποιήθηκε αν περνάς και που!
Αν δεν είσαι της βάσης σήμερα, αν μεταξύ μας ποτέ δεν ήσουν, αν ξέφυγες από το έπρεπε αλλά έχεις ακόμα όρεξη, να μην ξεχάσεις ότι σελίδα γυρνάς κάθε μέρα, εσύ αποφασίζεις. Όχι πάντα βέβαια, αλλά τις περισσότερες φορές. Γιατί για δες κι αυτό, «είσαι κι άλλα που θα δεις κι ο ίδιος θ’ απορείς πώς βγήκε ο νους σου σ’ άλλη στάση», είσαι τόσα πολλά που στο μέλλον θα αναρωτιέσαι και συ για τον εαυτό σου και τα ταλέντα σου και την ικανότητά σου.
Θυμάμαι τη μέρα που αναρτήθηκαν οι βαθμολογίες, κόντεψα να φάω την ιστορία την οποία είχα κόψει μικρά μικρά κομμάτια σαν κομφετί. Πω πω, τι απογοήτευση ήταν αυτή! Τόσοι κόποι, τόσα ξενύχτια, τόση αγωνία να μετατρέπεται σε λίγη ώρα σε ένα νούμερο καθοριστικό. Σε ένα νούμερο μαγικό που ήταν ικανό να ανοίξει πόρτες ή να κλείσει πορτοπαράθυρα!
Κι όσο κι αν σε επανάληψη θα υπήρχε αυτό το τραγούδι να ακούω, πάλι δε θα ανακούφιζε τον πόνο μου και τον θυμό μου. Αυτά για αρχή, η απογοήτευση έρχεται μετά και μετά και πιο μετά, έχει τόσα απελπισμένα μετά γεμάτα αγωνία και προσπάθεια να αποδείξεις μιαν αξία, που όταν τα δεις στο τέλος της πορείας μόνο για γέλια θα είναι. Όμως στο δια ταύτα, έχουμε την απόδειξη που κόβουμε στον εαυτό μας. Τόσο έκανες, τόσο έλαβες, τόσο έμεινε. Κι αν σ’ αρέσει!
Κάτι τέτοιες μέρες πάντα αγωνιώ με την ξένη αγωνία, αγωνιώ σα να είναι δικιά μου η προσπάθεια, σα να μην έχει κλείσει η πληγή, σα να με κυνηγά εκείνο το νούμερο, σα να μην έχει τέλος εκείνη η στιγμή. Δεν ήξερα τότε ότι θα μπορούσα τελικά. Δεν ήξερα ότι θα γινόταν όλα έτσι κι αλλιώς γιατί η ζωή ξέρει και σε αναγκάζει.
Όσο κι αν τώρα όλα είναι μαύρα, άλλο τόσο να ξέρεις ότι γίνονται και λευκά και γκρι και μπεζ και ζαχαρί και κρεμ και σταχτί και ποντικί! Και η βάση αποδεικνύεται σημαντική τελικά σε έναν κόσμο χάους και αγώνα, επιβίωσης και εκκινήσεων, γραμμών που ορίζουν την αρχή και το τέλος, σε έναν κόσμο που δεν είναι τόσο φιλικός όσο σου είχαν πει μα που δεν είναι αυτή αυτό που είσαι.
Σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά και σου λέω πως όλα θα φτιάξουν κι όλα θα γίνουν στην ώρα τους. Μη σκας. Μην αδικείς τον εαυτό σου. Μην ακούς κανένα. Μην αλλάξεις τα όνειρά σου για τίποτα αλλά να είσαι ευέλικτος στις επιλογές και στις αποφάσεις και στο κάθε τι που θα σου κάνει ευκολότερη την πολύ σύντομη ζωή!
Γύρνα σελίδα και θα δεις την άλλη ζωγραφιά! Γύρνα και θα δεις αλλιώς όσα τώρα σε εγκλωβίζουν. Άνοιξε μάτια, ψυχή, καρδιά, αγκάλιασε τους φίλους σου που πέτυχαν εκεί που ήθελαν και πάρε μια βαθιά ανάσα. Πάμε ξανά στα θαύματα αγαπημένοι μου! Όλα είναι εδώ, όλα είναι δρόμος, για όλα θα βρεθεί ο τρόπος, μόνο μην το βάλεις κάτω. Η ζωή είναι απρόβλεπτη και όλα μπορούν να συμβούν.
Σε εκτιμώ
Σε σκέφτομαι
Σε νιώθω
Σε φιλώ
Φωτογραφία william-krause-QrhpUZhVq_E-unsplash.jpg
