Οι πληγωμένοι άνθρωποι του κόσμου…
Κοιτάζω το σαμπουάν και σκέφτομαι ότι πρέπει να σημειώσω να πάρω ένα, τελειώνει όπου να ‘ναι… θυμάμαι κάνοντας το μπάνιο μου χίλια δυο πράγματα, τί είπα, τί να πω, να γράψω αυτό, να γράψω και κείνο, να θυμηθώ το άλλο γιατί δεν μπορώ να πηγαινοέρχομαι στα σούπερ μάρκετ, κρύβει κι αυτό κινδύνους…
Εδώ και ώρες όμως με στοιχειώνουν οι φωτογραφίες που έχω δει νωρίτερα. Φωτογραφίες από τη σελίδα των Ηνωμένων Εθνών και τους δημοσιογραφικούς οργανισμούς, από ενώσεις φωτογράφων όλων των χωρών που ακολουθώ και βλέπω τα χάλια του κόσμου, δε με αφήνουν να ησυχάσω.
Η Συρία διαλυμένη εξακολουθεί να βρίσκεται σε άθλια κατάσταση, η Υεμένη διαλυμένη επίσης με την ανθρωπιστική κρίση στη χώρα να λαμβάνει διαστάσεις τρομακτικές, τη χολέρα να θερίζει και την πείνα να εξαφανίζει τους ανθρώπους σα να μην υπήρξαν ποτέ, με το 80% των συγκρούσεων στην περιοχή να συμβαίνει λόγω του νερού και τους εμπλεκόμενους τριγύρω με συμφέροντα γείτονες να βάζουν λάδι στη φωτιά. Μια ταραχή ο κόσμος. Μια τρελή μανιακή κατάσταση που βράζει χρόνια ατελείωτα.
Και παγώνει το αίμα μου όταν διαβάζω τα σχόλια των αναγνωστών κάτω από αυτές τις φωτογραφίες! Εσείς φταίτε, όχι εσείς φταίτε, όχι οι άλλοι φταίνε, όχι είναι στημένες οι φωτογραφίες σας και οι μοναδικοί Τούρκοι φανατικά να γεμίζουν με σημαίες τα σχόλιά τους και να λένε θα σας κάνουμε να μας προσκυνήσετε, θα μας υπακούσετε όλοι, θα σας εξαφανίσουμε κι ο μουσουλμανισμός θα κυριαρχήσει και άλλα τέτοια ανατριχιαστικά, που όμως προφανώς έχουν εκφραστές και υποστηρικτές απλό κόσμο που χαίρεται στην ιδέα ότι με αιματοκύλισμα τον 21ο αιώνα θα γίνουν η υπερδύναμη του κόσμου με τη βοήθεια πάντα του Αλλάχ, ο οποίος και θα ενισχύσει κάθε βομβαρδισμό και κάθε φονικό.
Παρακολουθώ από την ησυχία του σπιτιού μου και της χώρας μου τα γεγονότα, μένω κατάπληκτη με όσα γίνονται, αμέτρητα χρόνια σπαραγμών και ασυνεννοησίας σε ένα περιβάλλον ανοησίας! Σπουδαίοι πολιτισμοί χάθηκαν κάτω από συντρίμμια, έργα τέχνης και μνημεία βομβαρδισμένα, παιδιά που έχουν γεννηθεί στον πόλεμο και δεν ξέρουν τίποτε άλλο εκτός από αυτό, θεωρούν ότι το φυσιολογικό είναι να ζεις σε αυτές τις συνθήκες, κακοποιημένοι, πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι άνθρωποι παρακαλούν για λίγο φαγητό, άλλοι δεν μπορούν να αποκτήσουν μια σκηνή, πόλεις ολοσχερώς κατεστραμμένες περιμένουν σαν φαντάσματα βοήθεια που θα τους βγάλει από την κατάσταση ζόμπι στην οποία βρίσκονται με το αζημίωτο πάντα, λες και κει θα μπορούσε μια υπερδύναμη να χτίσει ξανά, να φυτέψει, να καλλιεργήσει, να στηρίξει και να φέρει την ειρήνη με μιας!
Από την άλλη, η κρίση της πανδημίας που χτύπησε και τον δυτικό κόσμο, έδειξε για κάποιο διάστημα την ευαλωτότητά του σε όσα είναι πάνω από τη δύναμή του, όμως αυτό δεν του στέρησε τελικά το δικαίωμα στην πρόσβαση σε φάρμακα και εμβόλια, ενώ οι τρίτες χώρες ζουν κατά λάθος, κατά τύχη, πάντως ζουν χωρίς καμιά υποστήριξη ιατρική, εκτός από την υποστήριξη των ειρηνευτικών δυνάμεων και των εθελοντών των οργανισμών που παίζοντας τη ζωή τους κορώνα γράμματα προσφέρουν τις ιατρικές τους υπηρεσίες με όποια ελάχιστα μέσα διαθέτουν. Αυτοί είναι οι σύγχρονοι ιεραπόστολοι της επιστήμης, σέβονται και αγωνιούν για την κάθε ζωή, χωρίς να ξεχωρίζουν τι άνθρωπος βρίσκεται κάτω από μια μπούρκα ή σε ποια θρησκεία ανήκει η οικογένεια του μωρού που έχει μερικά ακόμα λεπτά ζωής λόγω του υποσιτισμού, ούτε χρώματα βλέπουν σε σημαίες. Απλά κάνουν έργο!
Και μείς εδώ, ως ανώτερα όντα μιας υπερσύγχρονης και πολιτισμένης κοινωνίας αλληλοσπαραζόμαστε για το εμβόλιο, το φάρμακο, αν είναι η αντιβίωση καλή, το νερό που σε κάποιες περιοχές δεν πίνεται και το αγοράζουμε, για το ποια δια(σ)τροφή θα ακολουθήσουμε, για το πότε θα βγούμε ελεύθεροι να φάμε και να πιούμε, να κάνουμε τουρισμό, για το αν ο ταραμάς ήταν ροζ ή λευκός και η λαγάνα με αλεύρι ολικής και για το αν το σμούθι ήταν πράσινο ή κόκκινο! Θα μου πείτε, καλά κάνουμε, αυτά έχουμε να μας απασχολούν και με αυτά θα ασχολούμαστε, μην είμαστε υποκριτές, άλλωστε το τι γίνεται παραδίπλα είναι φορτίο ασήκωτο και δεν μπορούμε να το σηκώσουμε, αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Ίσως και οι τύψεις ή οι ενοχές να μας τρώνε και ως άμυνα κάνουμε ότι δεν ξέρουμε ή δεν βλέπουμε.. γιατί και που θα δούμε πώς μπορούμε δηλαδή να βοηθήσουμε, θα έλεγε κανείς και σωστά θα εξέφραζε αυτή την απορία. Αλήθεια, τί θα καταφέρναμε άραγε εμείς οι μικροί, οι ελάχιστοι μπροστά στα μεγάλα συμφέροντα, στην μπότα από κάτω που ετοιμάζεται να μας συνθλίψει;…
Και κάπου εδώ πέφτουν βροχή οι ευχές για καλή Σαρακοστή, της οποίας προφανώς και δε γνωρίζουμε το νόημα ή την αναγκαιότητα της ύπαρξής της, κάποιοι βέβαια και προς τιμή τους αρνούνται να ευχηθούν αφού δεν το πιστεύουν κι αυτό είναι κάτι που εκτιμώ, γιατί σταματάμε να δουλευόμαστε μεταξύ μας μια ώρα αρχύτερα. Άλλωστε η χρονική περίοδος των εφτά εβδομάδων δεν αφορά τους πολλούς ουσιαστικά, παρά μόνο εθιμοτυπικά, κυρίως για το παράδοξο ξαφνικά να πρέπει να φάμε νηστίσιμα και μέσα στη χαρά να πετάξουμε κι έναν χαρταετό! Μαζί με αυτά έρχονται και οι τοποθετήσεις από αρνητές κάθε λογής για τους εορτασμούς της 25ης Μαρτίου, αποκαλώντας όσους θα εορτάσουν και θα τιμήσουν την ημέρα ως ζώα με λίγα λόγια και άλλους χαρακτηρισμούς που αρνούμαι να επαναλάβω και να δώσω αξία σε όσους τα έχουν πει.
Και μαζί με όλα, ξεφυτρώνουν και φωνάζουν εδώ είμαστε και μείς παιδιά και λάμπουμε σαν τον ήλιο, γιατί είμαστε πλάσματα φωτισμένα, οι ιερείς του φωτός και της λάμψης (που έχουν κάνει κουλουβάχατα ό,τι «πνευματικό» υπάρχει, από Χριστό και Βούδα, μέχρι βιγκανισμό και πνεύματα ουράνια, μπορεί και καταχθόνια που τους μιλούν και τους οδηγούν και τους φωτίζουν). Πνευματικοί διδάσκαλοι και πνευματικοί σύμβουλοι λέγονται όλοι αυτοί οι καθοδηγητές, που πολύ πετυχημένα εκμεταλλεύονται τον πόνο και τις ανασφάλειες και τους φόβους και φροντίζουν να τους στολίζουν με κάθε σοφία που προσεκτικά έχουν παπαγαλίσει από ένα σύνολο δογμάτων, θρησκειών και φιλοσοφιών, έχοντας φυσικά εντελώς κολλητούς τους Αρχαγγέλους οι οποίοι είναι οι αρχηγοί τους και σημειώνουν με στόμφο ότι είναι οι ίδιοι χριστιανοί (αυτό κι αν είναι τόσο μα τόσο ύποπτο!), για να μην τρομάξουν μερικοί και φύγουν από κοντά τους με ελαφρά πηδηματάκια, χρησιμοποιώντας και τα ονόματα διαφόρων σύγχρονων συγγραφέων που έχουν πέραση στους χριστιανούς.
Οι γενικόλογες ευχές τύπου “με φως και λαμπερό ήλιο στην ψυχή, Ανά(σ)ταση της ψυχής και της ύπαρξης, καθώς και είσαι όλο αγάπη και ον ουράνιο και μοναδικό”, ουδεμία φυσικά σχέση έχουν με την ορθόδοξη πίστη. Είναι πολλοί αυτοί οι εργάτες του φωτός και οι εργάτες της θερμής καρδιάς που χρησιμοποιούν συγκεκριμένο λεξιλόγιο. Πήξαμε όμως σε όσους ζητούν την επέμβαση των δυνάμεων για τη σωτηρία της ανθρωπότητας! Αυτούς που ενισχύουν την ασπίδα προστασίας με τη βοήθεια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και του Θεού Άρη ταυτόχρονα. Αυτοί όλοι έχουν λάβει και καθοδήγηση ότι θα έχουν μεγαλύτερη δύναμη αν βρίσκονται σε ομάδες των τριών ατόμων και είναι οι ίδιοι που μαζεύονται και οραματίζονται ότι σταματά η επιδημία και βλέπουν νοερά τους ανθρώπους θεραπευμένους πια. Οι περίφημες σχολές των αγγέλων δεν είναι αυτό που νομίζετε.
Το ίδιο και οι ομάδες που ενώ ενωμένες και με μια φωνή κατηγορούν από το φωτοστέφανο πχ στις αγιογραφίες ως τα κεντημένα άμφια, την ίδια στιγμή προσκυνούν τα φωτοστέφανα των θεοτήτων με τα πολλά χέρια, οι αρνητές των πάντων και επικριτές του ταπεινού καντηλιού ανάβουν το κερί δίπλα στον Βούδα, το μοσχομυριστό λιβάνι ως θυμίαμα έγινε ξύλο ιερό φερμένο από μέρη μακρινά που απομακρύνει κάθε κακή ενέργεια και οι επιχειρηματίες γκουρού δουλεύουν πολύ καλά!
Αυτές τις μέρες και όσο θα πλησιάζουμε στο Πάσχα και την Ανάσταση του Κυρίου, θα δούμε και θα ακούσουμε διάφορα. Θα γίνουν πολλά όπως γίνονται κάθε χρόνο. Θα αποκαλυφθούν άλλα τόσα κρυμμένα τάχα μυστικά και δεκάδες μηνύματα θα φτάσουν στους λογαριασμούς μας από Ιεχωβάδες μέχρι πολεμιστές του φωτός, καλώντας μας σε συμμετοχή στα συνέδριά τους, στις ομάδες τους, σε κοινές προσευχές για τον τάδε άρρωστο και την τάδε ώρα και στις μαζώξεις τους για μια επίκληση στην πανσέληνο παρουσία πάντα ενός εκ των αρχαγγέλων και των θεοτήτων του Ολύμπου φυσικά παρέα.
Από τη μια δε θέλω να φανώ επικριτική γιατί ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και πιστεύει όπου θέλει, (αρκεί να μην ενοχλεί ή να μη με ενοχλεί), από την άλλη καθώς δέχομαι πολλά τέτοια μηνύματα και αρχίζω να εκνευρίζομαι, δεν ξέρω πώς να βάλω ένα φραγμό χωρίς να χρειάζεται να μπλοκάρω κάποιον πέρα από το να ζητήσω ευγενικά «αφήστε με ήσυχη σας παρακαλώ!»…
Ο πνευματικός αγώνας ενός ορθόδοξου χριστιανού είναι μακρύς και δύσκολος. Έχει πολλά και περισσότερα πεσίματα σαν τα μωρά που μαθαίνουν να περπατούν, έχει δοκιμασίες από και με τον ίδιο του τον εαυτό, έχει ρήξεις και ασκήσεις αντοχής μέχρι τελικής πτώσεως! Η πνευματική πορεία αγγίζει πολύ προσεκτικά και με μεγάλη διάκριση όσα ενοχλητικά σαν αγκάθια μας κάνουν πλάσματα φοβισμένα, άτολμα, κακά, χειριστικά, εγωιστικά, αγενή, πολεμοχαρή, κακότροπα, μεμψίμοιρα, άκεφα, ματαιόδοξα, γκρινιάρικα, θυμωμένα, οργισμένα γι’ αυτό και θέλει μελέτη και συνεχή προσπάθεια.
Οι μέρες που πέρασαν έβγαλαν από μέσα μας τον χειρότερο εαυτό μας κι αν όχι τον χειρότερο σίγουρα όχι τον καλύτερο. Ας μην επιτρέψουμε σε όλους αυτούς να χαλάσουν τις μέρες που έρχονται. Ούτε να τους αφήσουμε να μας πουν από ποια ουράνια οντότητα με ονοματεπώνυμο ήρθαμε στη γη και να μην τους αφήσουμε να παίξουν με τη νοημοσύνη μας. Δεν μπορεί να ξέρει κανείς γιατί γίνονται όσα γίνονται. Δεν μπορεί να γνωρίζει το παρελθόν, ούτε φυσικά μπορεί να ξέρει το μέλλον. Το μόνο που έχουμε είναι το παρόν. Κάθε μέρα ας εστιάσουμε σε όσα μας αναπαύουν και σίγουρα κάποια στιγμή, θα έρθει η ώρα που και η δική μας ζωή θα έχει γίνει από μία ζωή αδιάφορη, σε μια ζωή ουσίας και χαράς, ακόμα και ζώντας μέσα σε αυτήν του κόσμου την απελπισία.
Διαβάζω στο βιβλίο του π. Χριστόδουλου Μπίθα «Το Θαύμα» των εκδόσεων Εν πλω, πως υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο κι αν έχει αστοχήσει κανείς, όσο κι αν πόνεσε, όσο κι αν έφταιξε, φτάνει να έρθει εκείνη η ευλογημένη στιγμή που θα αναλάβει απόλυτα την ευθύνη της ζωής του και θα επιθυμήσει να ξανοιχτεί στο Φως…
Καλόν αγώνα, αν αγωνίζεστε!
Καλή Σαρακοστή, αν πιστεύετε και ακολουθείτε!
Καλή να είναι η κάθε μέρα σας και ας κάνουμε όλοι αυτό που μπορούμε και αντέχουμε!
