Όσα γράφει με συγκινούν, χτυπούν ευαίσθητη χορδή. Κρατούν παρέα στο παιδάκι που κρύβεται μονίμως πίσω από την κουρτίνα.
Οι ιστορίες του τρυφερές, ψάχνουν, βρίσκουν, πλησιάζουν, αγγίζουν με φροντίδα τον πόνο και τον γλυκαίνουν. Τα μάτια του γελούν. Η ζεστασιά της φωνής του καθηλώνει. Τα λόγια του ουσιαστικά. Η αγκαλιά του ανοιχτή για όλους τους αδύναμους.
Χρωματιστή κλωστή δένει στο δάχτυλο κι αρχινά το παραμύθι της όμορφης ζωής του. Μια φορά κι έναν καιρό στην παρέα του elpis calling ο αγαπητός σε μικρά και μεγάλα παιδιά Χρήστος Δασκαλάκης.
Τόπος καταγωγής, μνήμες από το παρελθόν. Άντεξαν στον χρόνο οι φιλίες;
Το νησί της Ύδρας. Εκεί μεγάλωσα, εκεί πήγα σχολείο, εκεί επιστρέφω κάθε καλοκαίρι. Έχω να θυμάμαι πολλά όμορφα πράγματα. Το πιο όμορφο ήταν το καλοκαίρι που γνώρισα μέλη από την τωρινή μου παρέα. Ήμασταν όλοι νέοι, γεμάτοι ζωή και όνειρα. Συνεχίζουμε να είμαστε κάπως έτσι. Κυρίως όμως, να είμαστε αγαπημένοι!
Ανατροπές στον κύκλο της ζωής υπήρξαν; Τυχαία μα σημαντικά γεγονότα;
Πολλές ανατροπές. Κυρίως άσχημες. Μα σημασία έχει το που φτάσαμε. Οπότε τις ξεχνάμε και προχωράμε. Η τύχη υπήρξε ευνοϊκή από κάποιο σημείο της ζωής μου και ύστερα. Μου το χρώσταγε και με ξεπλήρωσε με τόκο. Νιώθω τυχερός και ευλογημένος. Κάνω το σταυρό μου και συνεχίζω.
Ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σας παραμένει δυνατό ως σήμερα;
Δύσκολο να το πω εγώ αυτό. Αυτό όμως που έχω κληρονομήσει με σιγουριά από τους γονείς μου και το κουβαλάω πάνω μου, είναι η αίσθηση του δικαίου.
Είστε κοντά σ’ αυτά που ονειρευτήκατε;
Νομίζω ναι. Ζω ήδη στο περίπου αυτό που ονειρευόμουν. Να είμαι υγιής, να έχω ανθρώπους δίπλα μου, να μπορώ να φανώ χρήσιμος, να μπορώ να προσφέρω, να γράφω…..
Εμπειρία και χρόνος πηγαίνουν μαζί. Είναι τελικά σύμμαχοι μας;
Ναι και το πιστεύω απόλυτα. Ξεκίνησα ως ένα φοβισμένο παιδί, θύμα των δυνατών και ωραίων του σχολείου και κατέληξα ένας ενήλικας που έκανε τις αδυναμίες του όπλο και νίκησε όλα κάποτε τον πλήγωναν και τον έριχναν κάτω. Ο χρόνος και οι άνθρωποι που συναναστράφηκα μέσα σε αυτόν, οι εμπειρίες μαζί τους και τα ταξίδια, μου έμαθαν να φοβάμαι μονάχα την αρρώστια. Όλα τα υπόλοιπα τα προσπερνάς με τη λογική, την υπομονή και το πείσμα που διδάχθηκες μέσα από τις εμπειρίες σου.
Ισορροπεί η καθημερινότητα με τις ανάγκες της προσωπικής ζωής; Υπάρχει τρόπος και διάθεση να κάνετε όσα αγαπάτε;
Ο χρόνος, παρόλο που είναι σύμμαχος, είναι παράλληλα και ένας δύσκολος φίλος. Σε στριμώχνει, σε πιέζει, γελά εις βάρος σου. Και εκεί, έρχεσαι εσύ να βάλεις τις προτεραιότητες σου και να τον βάλεις σε μια τάξη. Για όσα αγαπάς βρίσκεις χρόνο. Για όσα δεν είχαν ποτέ κάτι ουσιαστικό να σου πουν, απλά τα βάζεις στο τέλος της λίστας και δεν συμβαίνουν ποτέ.
Τι πυροδοτεί την αγάπη για όσα κάνετε; Τι οδηγεί στην έμπνευση της κάθε στιγμής;
Σίγουρα και μόνο οι άνθρωποι! Έχω μια ευαισθησία προς τα παιδιά και τους ηλικιωμένους. Μια ευαισθησία προς κάθε «αδύναμη» ύπαρξη. Η αίσθηση ικανοποίησης όταν μπορέσω να φανώ χρήσιμος προς αυτήν την κατεύθυνση με κάνει δυνατό και με φέρνει πιο κοντά στον εαυτό μου. Νιώθω πως υπάρχουν ακόμα ελπίδες να γίνω καλύτερο άνθρωπος και να υπάρξω ευτυχισμένος.
Ζούμε εποχές παγκόσμιας αναστάτωσης και ανασφάλειας. Σε τι βαθμό επηρεάζουν την ζωή και τις επιλογές σας;
Αρνούμαι κατηγορηματικά να ακολουθήσω την επικαιρότητα. Νιώθω πως φυτεύει φόβο και ανασφάλεια στη ζωή μου. Και νιώθω πως δεν έχω πλέον άλλον χώρο. Αν πάρω σοβαρά όσα συμβαίνουν, καλύτερα να σταματήσω τα πάντα, να πάψω να ονειρεύομαι, να δημιουργώ, να ελπίζω. Καλύτερα να επιστρέψω στο νησί μου και να περιμένω τον θάνατο. Αντιστέκομαι όμως και αυτή η αντίσταση νιώθω πως μου βγαίνει μόνο σε καλό.
Το μέλλον δεν προβλέπεται, μα πάντα υπάρχουν σχέδια. Ελπίζετε ακόμα;
Ελπίζω, ναι! Καθημερινά και συνέχεια. Ονειρεύομαι και προσπαθώ να μην υπάρξει εμπόδιο σε αυτό. Και όταν έγραφα το τραγούδι της «Χιονονιφάδας που αγάπησε το Καλοκαίρι», δεν είναι τυχαίο που έκλεινε με το εξής στίχο «Να μην μεγαλώσεις ποτέ, ένα να θυμάσαι μικρέ, ήταν τα όνειρά σου που εδώ σε κράτησαν…»
Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Να μην σταματήσετε ποτέ να ονειρεύεστε και να πιστεύετε στα παραμύθια. Από ένα όνειρο ξεκίνησαν όλα, από ένα όραμα. Και χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους, τους οραματιστές, φτιάχτηκε ένας Παρθενώνας, γεννήθηκε η Δημοκρατία, γράφτηκε μια Ιθάκη…
………………………………………………………..
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στο προσωπικό αρχείο του κ.Δασκαλάκη
Περισσότερες πληροφορίες για τον ίδιο και το έργο του http://www.christosdaskalakis.com/bio.html
