Η Ζωή Τζήμητρα στο elpis calling
Η ζωή λένε τα φέρνει παράξενα. Συνήθως μας πηγαίνει αν αφεθούμε, κυρίως τη διαμορφώνουμε αν το επιλέξουμε. Κάπου ανάμεσα υπάρχει η ανθρώπινη ευάλωτη φύση και τα τυχαία περιστατικά που άλλους αποδυναμώνουν και άλλους τους εκτοξεύουν στο μαγικό χώρο της δημιουργίας και της χαράς. Της φυσικής εξέλιξης των πραγμάτων δηλαδή, που μετουσιώνουν τον πόνο σε τέχνη και τη στενοχώρια σε βάλσαμο ψυχής.
Η Ζωή Τζήμητρα είναι ένα παράδειγμα τέτοιου χαρισματικού ανθρώπου, με πολλές ανησυχίες και συμμετοχές σε ομαδικές και ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, μέλος του Συλλόγου Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδος, του Πολιτιστικού και Καλλιτεχνικού Συλλόγου Κιλκίς “Η πόλις” καθώς και της καλλιτεχνικής ομάδας Blucats.
Τα έργα της είναι πολύ ιδιαίτερα, μου θυμίζουν οι γραμμές της μονοπάτια απίθανα του νου που εκεί που πάνε να μπερδευτούν γίνονται ξαφνικά μορφή, αποκτούν σχήμα συγκεκριμένο και δίνουν το μήνυμα τους, σχεδόν πάντα ελπιδοφόρο και απελευθερωτικό.
Μοναδικά έργα που μπορώ να καταλάβω ότι ανήκουν στη Ζωή ανάμεσα σε πολλά άλλα, ίσως γιατί και η ίδια έχει την ωραία εικόνα μιας ολοκληρωμένης ζωής που ξεχωρίζει με το φως της και το λαμπερό της χαμόγελο.
- Τόπος καταγωγής, μνήμες από τα παιδικά χρόνια.
Γεννήθηκα στο Duren της τότε Δυτικής Γερμανίας, ήμουν παιδί μεταναστών και μετά τα πέντε μετακόμισα στο Σταυροχώρι Κιλκίς. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια μέσα σε μια αγοροκρατούμενη πολυμελή οικογένεια, με έντονη την παρουσία των γιαγιάδων μου και ήμουν μέλος μιας πολύ δεμένης παρέας τεσσάρων συνομήλικων κοριτσιών ως τα δεκαοχτώ.
Γενικά υπήρξα φρόνιμο παιδί και καλή μαθήτρια, εκεί γύρω στα 16-17 ήρθε στη ζωή μου η λογοτεχνία, περνούσα τα απογεύματα στη μικρή κοινοτική βιβλιοθήκη την οποία και σχεδόν εξάντλησα μέσα στα δύο επόμενα χρόνια, αλλά και το σινεμά μέσα από τα θεματικά αφιερώματα του μεγαλύτερου σινεφίλ αδερφού μου στο οικιακό μας βίντεο.
Αργότερα, στα 19, άλλαξε όλη μου η ζωή όταν πλέον βρέθηκα φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη.
- Θεωρείτε ότι ο χρόνος είναι φίλος και σύμμαχος;
Νεώτερη δεν τον εκτιμούσα και πολύ τον χρόνο, πλέον όμως τον θεωρώ φίλο και μεγάλο γιατρό, θαυματουργό. Βλέπετε φοβάμαι περισσότερο το ξαφνικό συμβάν και τη δραστική δύναμη του, πάνω σ’ αυτό ο χρόνος δίνει μία ελαστικότητα και δρα θεραπευτικά, ουσιαστικά ζυμώνει τις εμπειρίες με τις σκέψεις και τα συναισθήματα και τον εκτιμώ πολύ γι αυτό.
- Η ζωή έχει ανατροπές. Ξεχωρίζετε περιστατικά και ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο σας και έγιναν οι σημαντικοί “άλλοι”;
Φυσικά, αποτελώ προϊόν της προσαρμογής σε αιφνίδια περιστατικά. Το πρώτο ήταν ο ξαφνικός χαμός του μεγάλου μου αδερφού σε τροχαίο το ’06. Ουσιαστικά αποτέλεσε το έναυσμα αλυσιδωτών αντιδράσεων και συνεπειών που αποδόμησε ό,τι λογάριαζα περιβάλλον. Τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τελικά την ιδιοσυγκρασία μου.
Στα μετέπειτα χρόνια της απώλειας ήρθε η ανάγκη της έκφρασης με κάθε προσιτό μέσο στη ζωή μου. Άρχισα να γράφω, να σκιτσάρω, να εκφράζομαι, νιώθοντας μία ενέργεια να με πνίγει και να πρέπει να βγεί προς τα έξω.
Δεύτερη ανατροπή υπήρξε ο επίσης ξαφνικός χωρισμός μου το ’15, μετά από 13 χρόνια γάμου και 17 σχέσης. Κι εκεί η ανατροπή υπήρξε άμεση και σάρωσε όλα τα υπόλοιπα του ’06, μου έδωσε ωστόσο δύναμη, τόλμη, σταθερή φωνή και βήματα.
Ό,τι συνέθετα πλέον, το ανέλυα, έμαθα να μιλώ γι αυτό, να το δείχνω χωρίς φόβο αλλά με πάθος.
- Είστε κοντά σε όσα ονειρευτήκατε;
Σε προσωπικό επίπεδο πέρα των ανατροπών, ναι. Έχω μια δεμένη οικογένεια, δύο υπέροχα παιδιά, δοκιμασμένες φιλίες χρόνων και έναν ευρύτερο κύκλο αποδοχής και εκτίμησης. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι δημιουργικά δεν ονειρεύτηκα ποτέ κάτι. Ούτε καν την ίδια την απελευθερωτική ενέργεια του να δημιουργείς, κάτι που βιώνω σαν πολύ όμορφο και αποκαλυπτικό.
Μέσα από όλο αυτό βρέθηκα σε περιβάλλοντα και ανθρώπους με αντίστοιχες αξίες, ιδέες και προβληματισμούς και μαζί τους νιώθω μες στα ρούχα μου, σαν στο σπίτι μου που λένε, κάτι που με γεμίζει ενέργεια, δύναμη και στόχους για το μέλλον.
- Αν δεν υπήρχε αυτό που σας χαρακτηρίζει τώρα επαγγελματικά, με τι άλλο άραγε θα είχατε ασχοληθεί;
Νομίζω ότι θα γινόμουν μία πολύ καλή και ευτυχισμένη νηπιαγωγός ή μια ονειροπόλος εμπνευσμένη ζαχαροπλάστισσα.
- Ζούμε δυστυχώς σε εποχές παγκόσμιας αναστάτωσης και ανασφάλειας. Επηρεάζουν τη ζωή και τις επιλογές σας; Ελπίζετε ακόμη;
Η ίδια η δυσκολία αποτελεί ισχυρό κίνητρο για τη δραστηριοποίηση και η δημιουργία αποτελεσματική θεραπεία και αποσυμπίεση από τις τόσες πιέσεις που δεχόμαστε καθημερινά. Χωρίς το όνειρο δε λέγεται ζωή, λέγεται επιβίωση. Ελπίζω, ναι.
- Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Μακάρι όλοι να ‘χουμε προσωπική επέκταση και συλλογική συσπείρωση!
Η Ζωή Τζήμητρα έχει φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής της Έλλης Φρεγγίδου “Δικαίωμα φωτός”, (Αθήνα, Εκδόσεις Κέδρος 2015).
Έχει επιμεληθεί των εσωτερικών χώρων και της ενδυμασίας στην ταινία “‘Ολα είναι ταξίδι” (2019 -’20) του Θάνου Καρτζόγλου όπου μέρος έργων της συντελεί στη διακόσμηση των χώρων.
Παράλληλα συγγραφικά ένα μικρό διήγημά της (1000 λέξεων) έχει συμπεριληφθεί στην έκδοση μετά από διαγωνισμό, “Κιλκίς – Ιστορίες του τόπου μας” 2016, των εκδόσεων iwrite, ποιήματά της συμμετείχαν με ανάγνωση στην εικαστική περφόρμανς του Γιάννη Ευθυμιάδη (Blucats) “Human Brush” στο Besousan Ηan στη Θεσσαλονίκη τον Μάιο του ’19.
Διατηρεί τις σελίδες Zoi Tzimitra Artwork και Σκέψεις με ρίμα στο Facebook, και τους λογαριασμούς postitby_zoi και watercolor_zoi στο instagram και στο λογαριασμό της στο pinterest.
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στο αρχείο της Ζωής Τζήμητρα και με την άδειά της δημοσιεύθηκαν.
