Νέα χρονιά και πάλι…
Η χρονιά που πέρασε δεν ήταν ούτε η καλύτερη ούτε η χειρότερη.. και σε σύγκριση με τί θα μου πεις τώρα.. έλα ντε! Σε σύγκριση με τί; Για άλλους ήταν πολύ καλή, για άλλους πολύ κακή, με αρρώστιες, απώλειες και πένθη κάθε είδους και πολλή φόρτιση. Η χρονιά για τον καθένα πάνω στον πλανήτη ήταν διαφορετική μα πόσο ίδια κατά βάθος! Όλοι θέλουμε να ξεφύγουμε από προβλήματα και όσα περιπλέκουν την καθημερινότητά μας. Άλλοι τρέχουν να ξεφύγουν του θανάτου και ψάχνουν λύτρωση σε κάποια ειρήνη, άλλοι θέλουν να ξεφύγουν από αρρώστια ή δύσκολη κατάσταση, άλλοι να χωρίσουν, άλλοι να απαλλαγούν από κάτι, άλλοι να ξεφορτωθούν χρέη και βάσανα, άλλοι να αλλάξουν σπίτι, τόπο, χώρα, άλλοι δουλειά και καθημερινότητα.
Προσωπικά, δίνω λίγη σημασία στον κύκλο του χρόνου, στη συνεχή ροή του, καμιά φορά και μεταφυσικά στην επανάληψή του. Το ίδιο θα ξανάρθει κι ας είναι νέα χρονιά και η επόμενη από αυτή και η κάθε νέα χρονιά που διαδέχεται μια άλλη τα ίδια θα φέρει, ο κύκλος εδώ δεν κλείνει ποτέ. Κάθε μέρα είναι συνέχεια της προηγούμενης και το δώδεκα παρά ένα γίνεται δώδεκα και ένα, σε μια μόνο στιγμή. Και όλα κυλούν. Στο χωροχρόνο και στο σύμπαν δε νομίζω να υπάρχει πριν και μετά.
Το τώρα είναι το σπουδαίο, αυτό παραμένει το σημαντικό, το παρόν που τόσο αδικούμε και τόσο μας αδικεί καμιά φορά. Αλλά αυτή η στιγμή μετράει, αυτή που είμαι εδώ ζωντανή και γράφω, αυτή η στιγμή που εσύ είσαι εκεί και διαβάζεις ή ακούς. Το ξέρω, δεν έχουμε εκπαιδευθεί για τη σημαντικότητα του παρόντος, ό,τι κάνουμε το κάνουμε για το μέλλον, να ενισχύσουμε ένα μέλλον που δεν ξέρουμε, δε βλέπουμε και αφήνουμε το εδώ και τώρα να χάνεται, χωρίς να γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το τώρα που θα μας οδηγήσει στο μετά.
«Η μεγάλη ευκαιρία είναι εκεί που βρίσκεσαι. Μην περιφρονείς τον τόπο σου και την ώρα σου. Κάθε μέρος είναι κάτω από τ’ αστέρια, κάθε μέρος είναι το κέντρο του κόσμου» είπε κάποτε ο Τζον Μπέροουζ και ορίστε τώρα, κάτι τέτοια διαβάζω και λέω πως ναι, έτσι θα είναι, δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει και διαφορετικά!.
Κι έτσι τα λέμε με το χρόνο, κοιταζόμαστε, μαλώνουμε, πίνουμε το καφεδάκι μας, ακούμε τη μουσική μας, φιλιώνουμε και συνεχίζουμε, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Συνεχίζουμε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δίνουμε αξία στο κάθε μας λεπτό και να χαιρόμαστε αυτό που έχουμε.
Δύσκολο θα μου πεις. Αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, αλλά πρέπει. Ας γίνει και καταναγκαστικά. Άλλωστε η ζωή έχει δείξει ότι και τα σχέδια και τα μακροπρόθεσμα και τα απίστευτα δεν προχωρούν, μόνο τα όνειρα αντέχουν. Οπότε, ας κάνουμε όνειρα χωρίς ταβάνι στις δυνατότητες, όνειρα είναι! Τα όνειρα κάποτε βγαίνουν αληθινά κι ας λένε!
Την ώρα που ψάχνουμε ευκαιρίες και κάνουμε χιλιόμετρα να σκεφτόμαστε πώς θα γίνει καλύτερα το ένα και το άλλο, πώς θα καταφέρουμε να πλησιάσουμε το στόχο που θέσαμε κάποια πρωτοχρονιά της δεκαετίας που προηγήθηκε και τον πάμε και τον φέρνουμε από δω κι από κει, πώς θα εξελιχθούμε, πώς θα παντρευτούμε, πώς θα χωρίσουμε, πώς θα βιοποριστούμε, πώς θα βρούμε τρόπους, πώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πώς θα βρούμε το ταλέντο μας, πώς θα συνδεθούμε με αυτό που κάνουμε, ποιο είναι αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε,
όταν ψάχνουμε τρόπο να βρούμε πως θα ανασάνουμε τελικά επηρεασμένοι από τόσα και τόσα, από τρόπους ζωής και ισορροπίας, από οδηγίες χρήσης μιας ζωής, αφήνουμε να πετάξει στον αέρα το απόλυτα φτωχό και κακοποιημένο από την απαξίωση,
το εδώ.. και το τώρα.
Πόσες φορές έχω αναρωτηθεί και γω ποιος είναι τελικά αυτός ο εαυτός που μας λένε ότι πρέπει να βρούμε και να είμαστε; Να είσαι ο εαυτός σου λένε, γιατί αναρωτιέμαι, αυτό που είμαι τί είναι τελικά; Μήπως και όλοι οι εαυτοί δεν είναι επηρεασμένοι από ιδέες και εικόνες και λόγια και προτροπές και αξίες και ιδεοληψίες και άλλα πολλά των γονιών και των παππούδων και των προγόνων και της κοινωνίας και του συνόλου στο οποίο ζούμε και επηρεαζόμαστε;
Ποιος είναι ο εαυτός που έχει χαθεί και πρέπει να βρω; Να πετάξω από πάνω μου όσα δεν είναι δικά μου, είναι μια προσπάθεια που μπορεί να πάρει και μια ζωή μέχρι να υπάρξει αποτέλεσμα. Κι αν!
Η απόλυτη συνθήκη, η ιδανική συνθήκη, το ξεκίνημα μια ιδέας, η αφορμή για κάτι θαυμαστό και θαυμάσιο, οι προσδοκίες.. αχ αυτές οι κακούργες προσδοκίες πόση ζημιά κάνουν!
«Η αλλαγή είναι μια απόφαση μακριά» άκουσα την Μελ Ρόμπινς να λέει, και το σκέφτομαι από εκείνη τη στιγμή. Και τί είναι αυτό που μας κρατά από το βήμα αυτό; Μα η μεγαλύτερη αλλαγή δεν έρχεται απόλυτα από το ένα μικρό βήμα που θα κάνουμε, αν και αυτό είναι κάτι σημαντικό, αλλά από το άλμα που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει, κι αυτό το διάβασα στον ψυχολόγο Βασιλειάδη.. και κάτι τέτοια με κάνουν να αναρωτιέμαι πραγματικά για το που πάω εγώ προσωπικά, πού βαδίζω μέσα σε έναν κόσμο που γίνεται τραγικά και πιο απάνθρωπος κάθε μέρα.
Αναρωτιέμαι, κι αυτό είναι καλό θα μου πεις γιατί ψάχνω να βρω το νόημα πίσω από το κάθε τι, αναρωτιέμαι για τα περιθώρια βελτίωσης, τα δικά μου πρωτίστως και των άλλων.. πώς αλλιώς; Και οι άλλοι χρειάζεται να κάνουν την προσπάθειά τους!
Ακούω προειδοποιήσεις, αγωνιώδη διαγγέλματα, φωνές γεμάτες φόβο και μου λύνεται η απορία για το τί είναι τελικά αυτό που δεν αφήνει να γίνει εύκολα το άλμα και να γίνει πράξη το είμαι μια απόφαση μακριά από την αλλαγή.
Μήπως όλα μια ιδέα δεν είναι; Νομίζω πως ναι, μια ιδέα είναι όλα γενικά, μια κίνηση, μια λέξη, ένας ήχος, μια πράξη. Πού πάμε; Πόσο μπορούμε και θέλουμε να δεσμευθούμε στην αλλαγή μας; Ξέρουμε, γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι καλό για μας και τι όχι, αλλά δεν το αλλάζουμε. Δεν είναι η κακή μας τύχη, ούτε το κακό ριζικό μας, δεν είναι κάτι που δεν μπορούμε να ελέγξουμε και να φρενάρουμε σε ό,τι μας βλάπτει, μας στεναχωρεί, μας κάνει να κλαίμε.. κι όμως, πόσο δύσκολο είναι να πάρουμε την απόφαση; Και κει έρχομαι να συμφωνήσω με την Μελ και με όλες τις Μελ του κόσμου, όλα τα κάνει και όλα τα αλλάζει μια απόφαση.
Μια απόφαση είναι όλα, ένα κλικ στο μυαλό, ένα ως εδώ, φτάνει, ένα ξεκίνα τώρα, τώρα μπορείς, προχώρα. Νωρίτερα, μην προσπαθήσεις καν, δεν θα πετύχει, κάντο μόνο αν το πάρεις απόφαση.
Κι όσο πιο άμεσα αντιληφθούμε το πέρασμα του χρόνου κι όσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε τη θνητότητά μας, τόσο πιο γρήγορα θα ηρεμίσει η ψυχή και θα ανακουφιστεί κάθε τσιτωμένο και μπερδεμένο νεύρο του σώματός μας, κάθε μικρή και ασήμαντη σκέψη θα βρει θέση εκεί που της πρέπει και οι στιγμές θα γεμίσουν αξία, και θα ρίξουν φως στο αδιέξοδο.
Κι όταν γίνουν όλα αυτά, τότε θα σταματήσουμε να κατσαδιάζουμε τον καημένο εαυτό μας και να εκφράζουμε μονίμως θυμό σε ότι βρίσκεται και κινείται μπροστά μας. Θα μάθουμε να ζούμε ειρηνικά με μας και τους άλλους, θα κατανοήσουμε πως είναι και αυτοί ευάλωτοι όπως εμείς, πως έχουν ανάγκη έναν καλό λόγο, μια αγκαλιά, τη σκέψη μας κι ένα μου λείπεις, σ’ αγαπώ. Θα μάθουν να σκέφτονται όμορφα, να μιλούν όμορφα, να εκφράζουν αγάπη και νοιάξιμο, γιατί, από το περίσσευμα της καρδιάς μιλάει το στόμα.
Καλή χρονιά αγαπημένοι! Εύχομαι να είστε και του χρόνου υγιείς και δυνατοί και να βρεθείτε πάλι να ανταλλάξετε ευχές με φίλους, συγγενείς κι αγαπημένους. Εύχομαι να αντέξουμε και τις 365 μέρες! Κι απ’ όσες ευχές ανταλλάξαμε, Μία να βγει αληθινή, θα είμαστε οι πιο τυχεροί άνθρωποι του μικρού μας πλανήτη.
Και ας σκεφτόμαστε πού και πού, ότι φέρνουμε βόλτες πάνω σε μια μικρή μπάλα που φέρνει επίσης βόλτες μέσα σε ένα μαύρο σύμπαν!
Σας φιλώ και σας θαυμάζω για τη δύναμη και τις αντοχές, για την ευαισθησία και τα όνειρά σας.
Είμαστε όλοι ήρωες! Κρατήστε τον εαυτό σας από το χέρι και πηγαίνετε μια βόλτα, ως εκεί που καθαρίζει ο ουρανός κι ανοίγει το κάδρο. Είμαι σίγουρη ότι θα δείτε κάτι πολύ σπουδαίο!
Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να ζούμε αρμονικά με Αγάπη, Ειρήνη, Υγεία!
