Μικροί εμφύλιοι, μεγάλοι σπαραγμοί…

Μικροί εμφύλιοι, μεγάλοι σπαραγμοί…

Εκεί που ψάχνουμε ευκαιρίες και κάνουμε χιλιόμετρα να σκεφτόμαστε πως θα γίνει καλύτερα το ένα και το άλλο,

πως θα καταφέρουμε να πλησιάσουμε το στόχο που θέσαμε κάποια πρωτοχρονιά της δεκαετίας που προηγήθηκε και τον πάμε και τον φέρνουμε από δω κι από κει,

πως θα εξελιχθούμε, πως θα παντρευτούμε, πως θα χωρίσουμε, πως θα βιοποριστούμε,

πως θα βρούμε τρόπους, πως θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πως θα βρούμε το ταλέντο μας,

πως θα συνδεθούμε με αυτό που κάνουμε, ποιο είναι αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε,

όταν ψάχνουμε τρόπο να βρούμε πως θα ανασάνουμε,

αφήνουμε να πετάξει στον αέρα το απόλυτα φτωχό και κακοποιημένο από την απαξίωση, το εδώ και το τώρα.

Ο χώρος μας, το σπίτι μας, η αυλή μας, οι συνομιλίες μας, κάθε τι που δεν είναι απαραίτητα καταπληκτικό και high definition αλλά βολεύεται με τα απλά όπως μια γουλιά από το μικρό φλιτζανάκι καφέ, ένα παξιμαδάκι, μια κουβέντα φίλου και μια αγκαλιά, το γλυκό χάδι του σκύλου, μπορούν να γίνουν η αρχή και η αφορμή για κάτι θαυμαστό, για το ξεκίνημα μιας ιδέας κι ας μην δημιουργήθηκε αυτή σε απόλυτα ιδανική συνθήκη.

Όσο πιο γρήγορα τόσο καλύτερα

Και όσο πιο άμεσα το αντιληφθούμε κι όσο πιο γρήγορα αποδεχτούμε τη θνητότητά μας, τόσο πιο γρήγορα θα ηρεμίσει η ψυχή και θα ανακουφιστεί κάθε τσιτωμένο και μπερδεμένο νεύρο του σώματός μας, κάθε μικρή και ασήμαντη σκέψη θα βρει θέση εκεί που της πρέπει και οι στιγμές θα γεμίσουν αξία, θα φωτίσουν και θα ρίξουν φως στο αδιέξοδο.

Κι όταν γίνουν όλα αυτά, τότε θα σταματήσουμε να κατσαδιάζουμε τον καημένο εαυτό μας και να εκφράζουμε μονίμως θυμό σε ότι βρίσκεται και κινείται μπροστά μας.

Δε χρειάστηκε να γίνουν πολλά το μικρό διάστημα που πέρασε

για να βγει στην επιφάνεια το λίγο μας, ο φόβος για το άλλο, η τρομοκρατία της ιδέας ότι ίσως να είμαστε κάπου λάθος και η μάχη του σύμπαντος με την ταπεινότητά μας έλαβε χώρα σε μια παγκόσμια σκηνή απεραντοσύνης κακίας και θυμού.

Τόσο δα λίγο, τόσο μόνο χρειάζεται ο άνθρωπος για να πάρει φόρα και να ρίχνει βέλη σε όποιον δε συμπορεύεται και δε συντάσσεται με τον ίδιο. Τόσο λίγο θέλει μόνο να πετάξει δηλητήριο και να λιώσει με οξύ άλλους ανθρώπους. Απλά και εύκολα.

Αν δεν ήταν παράνομη η οπλοφορία και αν το να κάνεις κακό δεν ήταν ποινικό, νομίζω θα είχαν πάρει πολλοί τα  όπλα για να καθαρίσουν τον κόσμο από τους βρωμερούς άλλους που τυχαίνει να είναι όλοι «άλλοι» και όλοι εχθροί.

Διαβάζω στα σόσιαλ σχόλια…

… οι λαθρομετανάστες να πάνε στη Γυάρο και να μείνουν εκεί μέχρι να απελαθούν

… να ψοφήσουν οι βρωμιάρηδες Κινέζοι γιατί εξαιτίας τους θα πεθάνουμε όλοι

… σεισμός στην Τουρκία και καλά να πάθει ο Ερντογάν, τώρα θα δει τι είναι τιμωρία

… σύζυγος σκοτώνει σύζυγο και αυτοκτονεί και η πατριαρχία, η απόλυτη εξουσία και οι παπάδες φταίνε που το ζευγάρι θα θαφτεί δίπλα δίπλα, άσχετο που και οι δύο θάφτηκαν τελικά σε διαφορετικά χωριά

… ένθεν κακείθεν οι ύβρεις για το αφισάκι υπέρ της αγέννητης ζωής και που να βρεθεί τρύπα να κρυφτούν όσοι το υπερασπίστηκαν αλλά και όσοι όχι

… πατριαρχικοί, μητριαρχικοί, του Θεού και άθεοι, αγνωστικιστές, δωδεκαθεϊστές, βουδιστές, χριστιανοί, ινδουιστές, εργαζόμενοι, άνεργοι, παντρεμένοι, χωρισμένοι, σκορπισμένοι, σπουδαγμένοι, ασπούδαστοι, των δημοσίων, των κολλεγίων, ιδιοκτήτες, υπάλληλοι, οδηγοί, πεζοί, νέοι, γέροι, χορτοφάγοι, ριζοφάγοι, ωμοφάγοι, γαλακτοφυτοφάγοι, γαλακτοωοφάγοι, φιλόζωοι και μη, καλλιτέχνες και άτεχνοι, άνθρωποι,

που πήγε άνθρωποι η ανθρωπιά μας;

Που έχει αποσυντονιστεί και σε ποια συχνότητα εκπέμπει το είναι μας;

Πόσες γιόγκες και τάι τσι, διαλογισμοί και προσευχές δεν έχουν βοηθήσει;

Πόσο σύμπλεγμα και πλέμπα μαζί κόλλησε στην καρδιά και στο μυαλό και στο στόμα μας και γίναμε ένα μάτσο κρέας;

Η κακία έγινε της μόδας; Πάλι; Ζούμε τον κατήφορο; Πάμε πίσω;

Μην το παρατραβάς φίλε. Στα δύσκολα σε θέλω!

Δεν ξέρεις πόσο θα ζήσεις.

Το ότι δε συμφωνούμε δε σημαίνει τίποτα…

Και κυρίως εσύ μαντάμ μην καταριέσαι.

Γιατί να ξέρεις, η κατάρα είν’ γαϊδάρα και γυρνά στο νοικοκύρη!

Και τώρα ας ηρεμίσουν τα πνεύματα!