Μ’ ένα ποδήλατο περνούσαμε τα καλοκαίρια
γυρνώντας πάνω κάτω στους δρόμους της γειτονιάς· κι όσο μεγαλώναμε κινούσαμε και παραπέρα, μέχρι που βγαίναμε έξω από την πόλη… όπως πολλοί από εμάς ενήλικες πια, φύγαμε μια και καλή. Έξω και μακριά απ’ την πόλη της επαρχίας του ο καθένας, γυρεύοντας την τύχη μας αλλού.
Πάνω σ’ αυτό το δίτροχο περνούσαμε τα καλοκαίρια μας τα παιδικά· στο ποδήλατο –αποδήλατο, όπως μας το φώναζαν οι γριές της γειτονιάς που κάθονταν συναγμένες σε χαμηλά καρεκλάκια ή και κουκουβισμένες κατάχαμα επάνω σε λινάτσες, έξω απ’ τις αυλές, επιδιδόμενες μετά μανίας σε βελονάκι και κουτσομπολιό, φωνάζοντας για τη φασαρία που κάναμε η μαρίδα.
«Αμάν μ’ αυτά τ’ αποδήλατα! Πάντε σαπέρα! μας πήρατε τ’ αυτιά, διαολοσπέρματα!» φωνάζανε εκνευρισμένες και κάναμε εμείς περισσότερο σαματά, για να προκαλέσουμε κι άλλη οργή από ετούτα τα φιλοπερίεργα γηρατειά… μεγαλώνοντας κι άλλο το χάσμα των γενεών ανάμεσά μας. Εκείνες δεν είχαν ποτέ ποδήλατα, μονάχα το βελονάκι -που έτρεχε όμως κι αυτό μέσα από τα ροζιασμένα τους δάχτυλα, πάνω στις μαύρες τους ποδιές, κάτω από τα μαύρα τους τσεμπέρια -χήρες όλες!
«Αμάν μ’ αυτά τ’ αποδήλατα! Πάντε σαπέρα!» φωνάζανε κι εμείς με τ’ άγουρα χρόνια μας στα πόδια κάναμε πιο δυνατά πετάλι και πηγαίναμε «σαπέρα», κι όλο και πιο κάτω, όλο και πιο μακριά, ως έξω από την πόλη!
Παντού πηγαίναμε με τα ποδήλατα.
Οι μανάδες μας ποτέ δεν έμαθαν πως φτάναμε ίσαμε την Εθνική Οδό, κόβοντας δρόμο πάντα μέσα απ’ τα χωράφια και τους χωματόδρομους…
Αλλοίμονό μας αν το γνώριζαν.
Ένα ποδήλατο το όνειρό μας κι όλα μας τα καλοκαίρια.
Η σκέψη πάντα γύρω από αυτό:
- Ποιός έχει το πιο ελαφρύ και το πιο γρήγορο ποδήλατο (γλήγουρο αποδήλατο).
- Ποιός έχει μεγάλο φως μπροστά με δυναμό και βλέπει καλά τα βράδια.
- Ποιός σκελετό με το καλύτερο χρώμα.
- Ποιός με την πιο άνετη σέλα και ποιος με φρένο κόντρα στο πετάλι….
Και πιάναμε κομμάτι από σκληρό χαρτί με μανταλάκια στα πλαϊνά της πίσω ρόδας. Να βρίσκει το χαρτόνι στις ακτίνες του τροχού, να κάνει θόρυβο… να μοιάζει μηχανής ο σαματάς (και δωσ’ του πιότερη αγριάδα, από τις γριές που τις ενοχλούσαμε στο βελονάκι και στο κουτσομπολιό).
Γέλια εμείς κι ορθοπεταλιά.
«Τίνος είσαι συ; Όλα θα τα πω στη μάνα σ’!» φοβέρες κι αγριάδες, άλλοτε σοβαρά, άλλοτε αστεία. Γιατί εκείνες δεν καβάλησαν ποτέ ποδήλατο, για να καταλάβουν την ηδονή τ’ αγέρα που σκάει στο ιδρωμένο μέτωπο σου πάνω, σα κάνεις πιο γρήγορα πετάλι -μα ίσως και να χαίρονταν κρυφά μαζί μας, καμιά της δε μας τό ’πε.
Βλέπεις, εμείς ξεκινούσαμε τώρα την «ορθοπεταλιά», σε τούτη τη ζωή, μα κείνες την είχαν πια τελειώσει.
Το ποδήλατο: το παιχνίδι που δεν είχε ώρα· πρωί, μεσημέρι ή βράδυ, πάντα καβάλα πάνω του οι πισινοί μας.
Το ποδήλατο: το τάμα των γονιών μας για καλύτερους βαθμούς!
«Αν βγάλεις με δέκα το σχολειό, καινούριο ποδήλατο θα σου πάρω τον Ιούνη!» ήταν η υπόσχεση, το δέλεαρ αν θες… κι ας μην μας το έπαιρναν ποτέ λόγω φτώχιας κι ας βγάζαμε τη κάθε τάξη του δημοτικού με δέκα.
Το αναντικατάστατο παλιό ποδήλατο πάντα εκεί ήταν και μας περίμενε υπομονετικά κι αυτό το καλοκαίρι, να το βάλουμε ανάμεσα στ’ άγουρά μας σκέλια για να κάνουμε σεργιάνι στους μαχαλάδες αυτού του κόσμου, κι αλητεία στις γειτονιές των παιδικών ονείρων, κει που φυτρώνει άπλετη η ξεγνοιασιά και η ελευθερία.
«Αμάν μ’ αυτά τα αποδήλατα! Πάντε σαπέρα!» κι έπιασε η ευχή της κάθε χήρας γριάς, κουτσομπόλας βελονίστρας και φύγαμε πολλοί από εμάς μακριά από την επαρχιακή μας πόλη, γυρεύοντας την τύχη μας αλλού· γυρνώντας όμως πάντα με την θύμησή μας πίσω.
Τότε που -τι κι αν είχε καύσωνα- εμάς τα παιδικά μας πόδια έκαναν ποδήλατο κι έβγαζαν τα ψύχια μας φτερά!
