Κάποιοι άνθρωποι... Κάποιοι άνθρωποι...

Κάποιοι άνθρωποι…

Κάποιοι άνθρωποι ζηλεύουν τα καβούκια

Όλα τα καβούκια και τις κρυψώνες

Θα ήθελαν να είναι χελώνες, κάβουρες, αστακοί

Θα ήθελαν να είναι κοράλλια, να αλλάζουν σχήματα και χρώματα, καμουφλάζ στων κακών τα βλέμματα

Κάποιοι άνθρωποι κλείνονται

Κλείνουν τα σπίτια τους

Τα κρύβουν

Τα καμουφλάρουν να μη μοιάζουν σπίτια παρά προσωρινά καταφύγια αγνώστων

Ιδιοκτητών για λίγο

Κάποιοι άνθρωποι κρύβουν τις ζωές τους, κρύβουν τις γυναίκες τους, κρύβουν τους άντρες τους

Δε μιλούν, δεν ξέρουν

Δε μοιράζονται, δεν ξέρουν

Δεν αγκαλιάζουν, δεν έμαθαν

Δεν αντέχουν άγγιγμα άλλου ανθρώπου

Φοβούνται κάποιοι άνθρωποι πολύ

Κλειδαμπαρώνονται

Και αφήνουν τις μέρες να φεύγουν, κρυφά κι αυτές

Ποτέ δεν ξέρεις ποια μέρα είναι, ποια ήταν, ποια πέρασε, ποια θα έρθει

Γιορτή είναι ή καθημερινή χαμένη πάει

Κάποιοι άνθρωποι το φως δεν το αντέχουν

Κλείνουν τα πέταλά τους σαν λουλούδια που στο σκοτάδι υποχωρούν, διπλώνονται, μικραίνουν

Κάποιοι άνθρωποι δεν αντέχουν