Ήρθαν πάλι αυτές οι παράξενες μέρες…
Ήρθαν πάλι αυτές οι παράξενες μέρες, αυτός ο παράξενος Σεπτέμβρης που άλλοι ξεκινούν σχέδια και πλάνα, άλλοι κλείνουν κύκλους κι όλοι οι υπόλοιποι απλά συνεχίζουν! Ήρθαν και τα ρήματα με τις ωραίες έννοιες και τις έννοιες! Να πετάμε και να πετάμε, ν’ ανεβαίνουμε ψηλά γιατί εκεί ανήκουμε και ν’ αφήνουμε πίσω όσα βαραίνουν, αλλά και δω η βαρύτητα έρχεται άλλα να πει, φωνάζοντας υστερικά «ένσταση κύριοι, όλα εδώ κάτω μένουν και σαπίζουν!».. Μα άστη να λέει! Εμείς έχουμε ελαφράδα στην καρδιά και λάμπουμε από φως, τί να μας κάνουν τα σκουλήκια!
Ήρθε η εποχή που μας προετοιμάζει για τις μικρές μέρες, οι ώρες με τα χρώματα και τους φανταστικούς ουρανούς αρχίζουν να στέλνουν τα σημάδια τους κι ας φαίνεται ακόμα να είναι καλοκαίρι. Μετά την καταστροφή πάντα καλοκαιριάζει! Τί να το κάνεις όμως όταν όλα έχουν χαθεί στη λάσπη; Μαζί με τη λάσπη ήρθαν η αισχροκέρδεια και οι μαυραγορίτες! Ήρθαν οι κλέφτες με το πλιάτσικο, ανέβηκε στην επιφάνεια η σαπίλα της κοινωνίας που δεν είναι αγγελικά πλασμένη!
Πάνω από αυτούς βρέθηκαν όλοι οι υπόλοιποι που με τα λίγα που μπορούν στάθηκαν έστω κι από μακριά στο πλευρό των ανθρώπων.. κι άλλοι έμειναν κατάμονοι να σπρώχνουν χώματα, κλαδιά και βράχους ν’ ανοίξουν δρόμο για το σπίτι τους. Δύσκολες μέρες. Λέμε πως δεν υπάρχουν λόγια μπροστά στην καταστροφή, υπάρχουν μόνο λόγια συμπαράστασης, ποιός μπορεί να φανταστεί πόσο μεγάλο φόβο έζησαν οι άνθρωποι, τί μεγάλο τραύμα θα κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή!
Και στρέφοντας το βλέμμα αλλού, μακριά από όλα, κλείνοντας οθόνες και ήχους, έρχονται άλλες εικόνες, αυτές οι μαγικές. Και όπως ετοιμαζόμουν να σας δείξω τους αγαπημένους μου ουρανούς, ν’ ανέβει το βλέμμα από τη λάσπη στα χρώματα και στους χορούς των νεφών, φτάνει η είδηση με τους νεκρούς αξιωματικούς μας και τους εθελοντές διερμηνείς και τους υπόλοιπους τραυματίες… Σιωπή κι άλλο ένα σοκ. Βαθειά σιωπή σε άλλο ένα τραγικό συμβάν, η απώλεια με τίποτα δεν μπορεί να γίνει κατανοητή.
Οι λέξεις, οι ειδήσεις, τα γεγονότα, οι μεγάλες απώλειες, έρχονται όλα μαζί με το κύμα της ζωής και πώς να τ’ αποφύγεις!
Και η καθημερινότητα τρέχει και μας ρουφάει, άλλοτε γλυκά, άλλοτε αφήνοντας πίκρα μεγάλη. Τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε κάτοικος αυτής της χώρας με τη δικαιοσύνη, την υγεία, την παιδεία περνούν στο ντούκου. Ακούω τον πατέρα της Τοπαλούδη και θυμώνω τόσο πολύ μ’ αυτό το κράτος! Χρόνια να σέρνονται τα θύματα στα δικαστήρια, χρόνια οδυνηρά για την ψυχή τους αλλά και την τσέπη τους και κανείς δεν ασχολείται ουσιαστικά και σοβαρά με τις “παράπλευρες” απώλειες όλων αυτών των ανθρώπων με παρόμοιες υποθέσεις!
Αλλού νοσοκομεία υπολειτουργούν, υποβαθμίζονται και καταλήγουν στην καλύτερη περίπτωση κέντρα υγείας, όπως το νοσοκομείο της Σητείας, της Ιεράπετρας, τα μεγάλα νοσοκομεία της Κρήτης αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και η υγεία νοσεί στη χώρα μας γενικώς, ας μην κλείνουμε τα μάτια. Επιτροπές απόδειξης αναπηρίας που τη μια σου δίνουν ποσοστό αναπηρίας και την επόμενη στο παίρνουν πίσω μαζί με τα χρήματα που έχεις λάβει, δουλειές που δεν μπορούν να γίνουν από το σπίτι για ανθρώπους με χρόνια προβλήματα υγείας από μια απόφαση χωρίς λογική, συντάξεις που αργούν αδικαιολόγητα, μισθοί και συντάξεις που δεν φτάνουν παρά μόνο για ενοίκιο και τα βασικά από το σούπερ μάρκετ.. τα ξέρετε, μη σας μαυρίζω άδικα την ψυχή.
Κάπου αλλού σχολεία υποβαθμίζονται, τα ΕΠΑΛ στις μεγαλουπόλεις έχουν όνομα κακό, οι γονείς δεν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους παρόλο που τα ίδια επιθυμούν να αποκτήσουν δεξιότητες και όχι να πάνε καλά και ντε στο πανεπιστήμιο… Ποιό υπουργείο έχει ασχοληθεί πραγματικά με αυτό το τόσο σοβαρό θέμα, αφήνοντας τους καθηγητές να βγάλουν το φίδι από την τρύπα; Την πραγματικότητα πολλές φορές δεν θέλουμε να τη δούμε, μα αυτή δεν μας αφήνει! Υποθέσεις που σε άλλες χώρες είναι λυμένες, εδώ χρονίζουν. Και πάνω σ’ αυτές τις συνθήκες, βρίσκουν έδαφος να δράσουν οι επιτήδειοι, οι γνωστοί άγνωστοι, οι φασιστικοί πυρήνες, τα εξωσχολικά στοιχεία.
Βλέπετε κάτι να γίνεται, κάτι ν’ αλλάζει, κάτι να εξελίσσεται στο καλύτερο εκτός από ορισμένες περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα; Δεν έχω διάθεση να υποβαθμίσω τη χώρα μου, γιατί αν το κάνω, θα είναι σα να υποβαθμίζω τον καθημερινό αγώνα των ανθρώπων που στηρίζουν το σύστημα, για να προχωρούν οι υποθέσεις μας, για να αντέχει με κάποιο τρόπο ο κρατικός μηχανισμός, για να είμαστε ασφαλείς, για να έχουμε σύστημα υγείας.
Άνθρωποι που δεν τους ξέρουμε, σε εργασιακούς τομείς άγνωστους σε μας, στηρίζουν με όποιο τρόπο την υπηρεσία τους, ώστε να γίνεται ευκολότερη η δική μας ζωή. Μα αυτό δεν συμβαίνει πάντα, παρά τις δικές τους προσπάθειες και τη δική μας ευγνωμοσύνη. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα που μένουν άλυτα, σημαντικά λάθη που δεν διορθώνονται, βασικές λεπτομέρειες που χρειάζεται να τους ρίξει κάποιος μια ματιά, να αλλάξουν νόμοι, να τροποποιηθούν αποφάσεις. Κι όλα αυτά να γίνουν γρήγορα!
Μα, πάντα θα υπάρχει ένα «μα» και ένα «αλλά» που θα μας αφήνει τσιμπήματα στην καρδιά και στεναχώρια. Και θυμό. Και θλίψη μεγάλη. Και απογοήτευση.
Η χώρα μας μοιάζει να σέρνεται! Αργοπορία για θέματα που μπορούν να λυθούν άμεσα, μα του Έλληνα, δεν του ταιριάζει η αργοπορία! Είμαστε έξυπνος λαός, σβέλτος και με χιούμορ! Αντέχουμε στα δύσκολα και στα κωμικοτραγικά! Αξίζουμε πολλά και σίγουρα δεν αξίζουμε την αδιαφορία και τον εμπαιγμό από αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να αποφασίζουν για τις ζωές μας.
Ίσως για την ώρα να είναι πιο σημαντικό να μάθουμε τι έφαγε ο Κασελάκης και όχι τί θα γίνει με τους σοβάδες που πέφτουν στα σχολεία, ίσως να είναι πιο σημαντικό αν ο Στέφανος ήταν Νέα Δημοκρατία και υποστηρικτής του Μητσοτάκη και μετά αριστερός της Νέας Αριστεράς. Εντάξει, αυτά έχουν ξαναγίνει, δεν είναι δα και ο πρώτος που από δεξιός γίνεται αριστερός κι από αριστερός δεξιός, σιγά τα ωά! Ποιός δουλεύει ποιον σ’ αυτή τη χώρα δε θα μάθω ποτέ, όπως και ποιος έχει τελικά καλές προθέσεις, αν υπάρχει αυτός!
Ε, με τούτα και με κείνα, πέρασαν οι μέρες, το κύμα των ευχών και της αγάπης σας εύχομαι να επιστρέψει στις ζωές σας κι όλα αυτά που ανταλλάξαμε να γράψουν στη λίστα του καλού με βαρύ μελάνι, σταθερό και ανεξίτηλο! Όπως και να έχει, στα άλλα που είχα κατά νου να πω και δεν είπα, (δεν έχω μάθει ακόμα να μην κλονίζομαι από την καθημερινότητα), αφήνω δώρο αντί κεράσματος μια φωτογραφία, αφήνω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια για τις απώλειες των συνανθρώπων μας αξιωματικών, αφήνω μια μεγάλη αγκαλιά στις φίλες και στους φίλους που δοκιμάζεστε και την έχετε ανάγκη, αφήνω μια συγγνώμη κι ένα ευχαριστώ.
Δεν έχω μάθει, ούτε θέλω να παίρνω κι άλλους μαζί μου στα σκοτάδια. Προτιμώ στο φως όλοι μαζί!
