Η μέρα των Όχι και των Ναι…
Η μέρα του Όχι, φέρνει αρκετά συχνά προβληματισμό για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Με πόσα “όχι” προκόβεις τελικά και στα πόσα “ναι” καίγεσαι; Πολλά τα όχι που μας πάνε μπροστά κι άλλα τόσα τα ναι. Τα όχι τα λέμε σπάνια, δεν μάθαμε να τα λέμε, μας είχαν με κάποιον τρόπο απαγορευτεί, το καλό παιδί δε λέει ποτέ όχι, μόνο ναι, τα όχι είναι του στρατού, στις οικογένειες αποκλειστικότητα των γονιών. Ακατανόητα τα τόσα όχι, μα θέλει και μαεστρία πώς θα ειπωθεί ένα ναι!
Τα παιδιά που μεγαλώνουν πριν γίνουν γονείς, σπάνια γνωρίζουν την αξία των προσωπικών τους όχι και δυσκολεύονται πολύ να μάθουν τη χρησιμότητα και την αξία τους, μέχρι που κάποια στιγμή η ίδια η ζωή σε αναγκάζει να τα πεις και κυρίως να τα ακολουθήσεις. Μεγαλώνοντας, τα Όχι αποκτούν αξία. Όταν είναι ξεκάθαρα μέσα μας, όλα κάπου θα μας οδηγήσουν, μακριά από επιπλοκές του «ίσως ναι μεν αλλά» και του όχι, που ξαφνικά γίνεται ένα ξερό ναι, γνωστές ιστορίες άλλωστε και στην πολιτική αυτές!
Ζούμε σε εποχή σύγχυσης, και πολλές φορές χάνουμε τον σκοπό, δεν ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις, τα κάνουμε όλα αχταρμά και τα βάζουμε σε ένα τσουβάλι, μπερδεύουμε ορολογίες και επισημάνσεις, μικρές υποσημειώσεις της ιστορίας, προωθούμε μετά μεγάλης μανίας κάθε τι “ανεξάρτητο” και απαλλαγμένο από στοιχεία ταυτότητας, με λίγο από νεοφιλελευθερισμό που όμως κατανοούμε λάθος ή μάλλον ο καθένας κατανοεί και ερμηνεύει όπως τον βολεύει.
Αδικούμε εποχές και προγόνους, σκοπούς για τους οποίους χωρίζονται τα έθνη και μπαίνει στη μέση η άλλη τρέλα, του πόσο πατριώτης είσαι, αλλά αν είσαι πατριώτης μήπως είσαι και κάτι άλλο; Μπερδεύουμε τα υψηλά νοήματα με όσα η κουρασμένη μας ύπαρξη σέρνει. Υπάρχουν οι παππούδες μας που ζουν ακόμα και οι μνήμες από το μέτωπο είναι έντονες, υπάρχουν οι γιαγιάδες που θυμούνται τα βάσανα και τον εξευτελισμό και γονείς που έζησαν στην κατοχή ως μωρά ή μικρά παιδιά και η πείνα, ο φόβος και η τρέλα του πολέμου έγινε ένα με τα κύτταρα τους, βαθιά αναγνωρίσιμη πια, αξιώνοντας την ελευθερία τού σήμερα ως μοναδικό και μεγάλο αγαθό.
Το ένα τρίτο του πληθυσμού έχει μείνει εκεί πίσω, το άλλο στη μέση κολλημένο προσπαθεί να διαλέξει εκείνο το πίσω ή το μπροστά και το υπόλοιπο της μέτρησης έχει φύγει τόσο μπροστά, που ξέχασε ποιό είναι και γιατί είναι, πώς υπήρξε, από πού έρχεται και πώς συνεχίζει να υπάρχει! Που προσπαθεί ακόμα να καταλάβει τι έγινε τότε, μα και που κανένα σχολικό βιβλίο δεν μπορεί να το αποτυπώσει. Χρειάζεται να το ξέρει; Χρειάζεται να γνωρίζει πώς ήταν η κατάσταση, τί έζησαν οι πρόγονοί του;
Και να θέλει να το μάθει, να το κατανοήσει βαθιά, δεν είναι εύκολο πια. Μέσα σ’ όλα οι πεποιθήσεις και οι αξίες της κάθε οικογένειας δίνουν άλλη ή και μιαν άλλη ερμηνεία στα γεγονότα. Για την ώρα οι περισσότεροι νέοι επιλέγουν να ζουν στην τεράστια απόλαυση της άγνοιάς τους, με τα δάχτυλα κολλημένα στο κινητό. Ίσως γιατί κανείς δεν τους εξήγησε, όπως θα ήθελαν να μάθουν, να δουν και να διεκδικήσουν στην αχαλίνωτη ηλικία της εφηβείας. Στην ηλικία που όλα με ορμή χτυπούν και στροβιλίζονται στο χρόνο και τις γρήγορες αποφάσεις της νέας εποχής και της νέας ελεύθερης ζωής, της απαλλαγμένης από πατρίδες, γλώσσες, θρησκείες, πολιτισμούς και ιστορίες. Στο βωμό της παγκοσμιοποίησης, ποιά η αξία της γνώσης, τί έγινε, πότε, και γιατί;
Κανείς όμως δεν είπε στα παιδιά ότι λαός και χώρα δεν είναι μόνο σύνορα και γραμμές στα βουνά που άλλοι άφησαν τη ματωμένη τους ψυχή εκεί ακριβώς, ότι Έθνος δεν είναι μόνο χωρικά ύδατα και σημαία, μα η Ιδέα που είναι τόσο δυνατή και ισχυρή, ικανή να κρατήσει όλες τις αξίες και τους θησαυρούς που μπορούν να κάνουν μια χώρα να ξεχωρίζει από μιαν άλλη και όλες αυτές τις διαφορές να έχει την ικανότητα να μπορεί να τις αναγνωρίζει με διάκριση και ήθος, με πίστη σε θεμελιώδεις αξίες και αρχές και να τις χρησιμοποιεί προς όφελος του κόσμου.
Αυτές οι αρχές είναι πολύ δυνατές να στήσουν τον εαυτό, τον αγωγό προς κάθε καλό που θα δώσει ώθηση στη σύμπραξη των λαών, χωρίς να μπερδεύεται τίποτε άλλο ενδιάμεσα. Που δε θα γίνεται ένα ο πατριώτης με τον φανατικό εθνικιστή κι αυτό μόνον όταν η γνώση αγαπηθεί, τότε οι διαχωριστικές γραμμές θα είναι πια ξεκάθαρες.
Με αυτά και με άλλα, αφού η ιστορία είναι λέει ο μεγάλος δάσκαλος, μαθαίνουμε τα όχι τα προσωπικά και την αξία των καλών ναι.
“Όχι” πολλά που αν τα πεις, θα δεις πόσο ωραία θα νιώσεις. Κι ας γίνεις δυσάρεστος, δεν μπορούμε σε όλους να αρέσουμε. Μα και κείνα τα “ναι“, έχε τον τρόπο να τα φυλάξεις κάπου, γιατί σε πολύ μεγάλες χαρές μπορεί να σε φτάσουν.
Χρόνια πολλά στην Ελλάδα μας λοιπόν και σε όλους που παλεύουμε με την καθημερινότητα τώρα πια, εξίσου εχθρική, μα τόσο αλλιώτικη από εκείνη. Κι ενώ πρέπει με Ναι πολλά να μας βοηθήσει, μάς πετά στα μούτρα ένα ξερό Όχι και μας καθηλώνει αυτή η πραγματικότητα που αλλιώς την εννοούμε εμείς κι αλλιώς οι πολιτικοί του κόσμου.
Τα πολλά αδικαιολόγητα Όχι αυτών που θέλουν να κάνουν κουμάντο στην εξέλιξη, στην ισότητα, στην αξιοπρεπή καθημερινότητα, στο βιοπορισμό, στον πολιτισμό, στα ήθη και στα έθιμα, στις ιστορίες, στα εδάφη, στα χαμένα εδάφη, στην πίστη, στην παράδοση, στη γλώσσα, τα όχι της αυτά τα βαριά σε κάθε τι που εμπνέει και δεν φανατίζει, εγώ της τα γυρνώ πίσω και προτάσοντας όσα στην ψυχή μου έχω, της φωνάζω «μολών λαβέ ρε»! Ναι, με το ρε μαζί! Γιατί δεν μπορεί, δε γίνεται να επιτρέπουμε άλλο στα χρόνια που ζούμε να βιώνει η ανθρωπότητα άδικο θάνατο και πολέμους, δε γίνεται η καθημερινότητα να στραγγαλίζει την πλειοψηφία του πληθυσμού με πόλεμο ή χωρίς!
Ευχή καρδιάς να φτιάξουν όλα και η ιστορία να έχει επιτέλους μια καλή σελίδα να δείξει στα παιδιά μας!
