Η αρχή της Ινδίκτου και μία πάστα φλώρα
Πρώτη Σεπτέμβρη η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά, ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου, η παρουσίαση των εκπαιδευτικών στα σχολεία τους, η επιστροφή των εκδρομέων από τις άδειες, τα κεφάλια μέσα…
Ίνδικτος, ο “ορισμός” αυτό σημαίνει, από το λατινικό indictio. Η οργάνωση, η έναρξη, το μήνυμα, η εξαγγελία. Η αρχή του οικονομικού έτους των Ρωμαίων, που ανά 15 χρόνια αναπροσαρμοζόταν στην οικονομική πολιτική του.
Μήνας αναπροσαρμογής για όλους μας ο Σεπτέμβρης, οργάνωσης και νέων ξεκινημάτων.
Ερχόμαστε με φόρα, με γεμισμένες τις μπαταρίες ή εντελώς άδειες από το εξαντλητικό καλοκαίρι, είτε λόγω ζέστης, είτε λόγω συνθηκών, να αναπροσαρμόσουμε τα δεδομένα μας και να το πάρουμε ξανά από την αρχή.
Η επιστροφή στην πραγματικότητα, η προσγείωση από το συννεφάκι, την ξαπλώστρα, την αμμουδιά, το βότσαλο των διακοπών, για όσους τα είχαν στη διάθεσή τους, λένε συχνά μερικοί. Λες και τους καλοκαιρινούς μήνες ζούμε σε όνειρο, σε ειδυλλιακά μέρη, με ιδανικές συνθήκες και υψηλή ποιότητα ζωής και ξαφνικά κάθε Σεπτέμβρη, πρέπει να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα.
Το ιδανικό απέθανε, ζήτω το υπαρκτό!
Αυτό που έχουμε, με αυτό πορευόμαστε και ψάχνουμε όσοι έχουμε οικογένεια, πώς το καλό θα χωρέσει ο οικογενειακός προγραμματισμός ωράρια, χρήματα, ελεύθερο χρόνο, υποχρεώσεις, μαθήματα, δεξιότητες και ξεκούραση μέσα σε απαιτητικά προγράμματα που αβυσσαλέα τρώνε τις 24 ώρες μιας ημέρας απνευστί!
“Ξεκινά το τρέξιμο” λένε έντρομες οι περισσότερες στους μαμαδοκύκλους. Σαν μαραθωνοδρόμος μεγάλων αποστάσεων, τρέχα το πρωί να τα πας σχολείο, να πας δουλειά, να γυρίσεις, να γυρίσουν, να ψωνίσεις, να ταΐσεις, να πας αγγλικά, γαλλικά, ωδεία, γυμναστήρια, δραστηριότητες, λοιπές υποχρεώσεις και επιστροφή στο σπίτι που σε περιμένει να το συνεφέρεις. Κουράστηκα και που το έγραψα.
Ξεκουράζονται ποτέ οι μάνες;
Εγώ θα σου πω με βεβαιότητα. Όχι. Το παλεύουν. Άλλες λίγο, άλλες πολύ, καμία δεν είναι ξεκούραστη ή ξέγνοιαστη από Σεπτέμβρη και μετά. Όχι ότι το καλοκαίρι είναι, αλλά αυτή η παύση των τόσων υποχρεώσεων, μια ψυχική ανάταση στη δίνει όσο να πεις. Τώρα θα μου πεις είναι απαραίτητο τόσο τρέξιμο; Τόση εξάντληση; Όχι δεν είναι.
Κάποιες φορές νιώθω ότι πρέπει να απολογηθώ στους κύκλους μου, στην κοινωνία, επειδή δεν το θεωρώ απαραίτητο. Να απολογηθώ γιατί δεν το θέλω και δεν το επιλέγω. Με πάει μόνο του το “σύστημα”, που καθόλου δε μου αρέσει να υπηρετώ, να επιλέξω σε τι και πόσο θα τρέξω. Προσπαθώ να τρέχω λίγο, κάθε χρόνο αυτό βάζω στόχο. Το λιγότερο τρέξιμο.
Μα για στάσου ένα λεπτό.
Τί είπα λίγο νωρίτερα; Με ό,τι έχουμε πορευόμαστε. Με όσα έχουμε, όσο αντέχουμε. Οφείλουμε, αν θέλουμε να ζούμε μια φυσιολογική ήρεμη ζωή, να χαμηλώνουμε ρυθμούς και προσδοκίες. Να βάζουμε στο πρόγραμμα τον ελεύθερο χρόνο για ανεμελιά, ξεκούραση, παιχνίδι και διασκέδαση. Για κοινωνικές συναναστροφές πέρα από τις “υποχρεωτικές”. Για τα “φιλικά ματς” και όχι μόνο για τα “κύπελλα” και τους “τίτλους πρωταθλήματος”.
Στο τέλος κάθε μήνα, στον απολογισμό του, δε θα ήθελα να μάθω πρώτα από όλα πόσα καταφέραμε, αλλά κυρίως πώς νιώσαμε, πώς βιώσαμε όσα έγιναν και τί μας άφησαν. Είναι γεμάτη η καρδιά; Μια καρδιά γεμάτη, μια ψυχή γαληνεμένη, ένας νους υγιής, κράτα το σώμα γερό, δυνατό και προπονημένο να ριχτεί στη μάχη ξανά και ξανά.
Να σου πω τί κερνώ στα “φιλικά ματς” παίχτες και κερκίδα;
Την πρωταγωνίστρια των γλυκών μου.
Πασταφλώρα!
Την αγαπώ! Την έχω φτιάξει αμέτρητες φορές, υπολογίζω, έτσι πρόχειρα, πώς έχω ψήσει πάνω από 50 πασταφλώρες την τελευταία εξαετία, που πρωτοδοκίμασα τη συνταγή της Βίκυς Κουμάντου και από τότε δε σταμάτησα να φτιάχνω. Μικρές, μεγάλες, ορθογώνιες, στρογγυλές, ατομικές, για πεσκέσι, για γενέθλια, για πάρτι, για συνοδεία στον καφέ μου κτλ
Σε αυτόν τον οικογενειακό προγραμματισμό του Σεπτέμβρη, χώρεσαν 4 καινούρια σχέδια κουπατ για την πασταφλώρα. Σημείωσε τη δική μου παραλλαγή στη βασική συνταγή.
Υλικά:
340γρ αλεύρι για όλες τις χρήσεις
35γρ πούδρα αμυγδάλου ή πολύ καλά τριμμένη αμυγδαλόψιχα
120γρ ζάχαρη
220γρ βούτυρο αγελαδινό παγωμένο σε κυβάκια
1 αυγό & 1 ασπράδι
1/2 κ.γ αλάτι
1 κ.γ. βανίλια
Ξύσμα εσπεριδοειδών προαιρετικό
Εκτέλεση:
Σε ένα μπολ βάζω το αλεύρι με τη ζάχαρη, την πούδρα αμυγδάλου, τη βανίλια ή το ξύσμα και το αλάτι. Ρίχνω το παγωμένο βούτυρο σε κυβάκια. Δουλεύω με το χέρι μου τρίβοντας το μίγμα αλευριού με το βούτυρο μέχρι να μοιάζει με ψίχουλα και όλο το αλεύρι να έχει πάρει το βούτυρο. Η διαδικασία αυτή μπορεί να γίνει και σε κάδο με μίξερ, αλλά εγώ προτιμώ με το χέρι. Μου αρέσει να νιώθω τα υλικά όταν ετοιμάζω κάτι. Να παίζω με την υφή τους, να τα ανακατεύω σιγά σιγά, να τα πλάθω.
Τα ψίχουλα τα ενώνω σε μια μαλακή ζύμη, ρίχνοντας το αυγό. Το 1/3 της ζύμης το τυλίγω με μεμβράνη και το βάζω ψυγείο για 30 λεπτά. Τα 2/3 της ζύμης τα στρώνω σε ταψί ή φόρμα στρογγυλή των 25 εκ ταρτιέρα, καλύπτοντας όλο τον πάτο και τα πλαϊνά κατά 3-4 εκ. Τρυπάω τον πάτο με ένα πιρούνι, γεμίζω με μαρμελάδα της αρεσκείας μου και βάζω τη φόρμα στο ψυγείο.
Μπορείτε να διακοσμήσετε την πασταφλώρα με τα κλασικά στρογγυλά κορδόνια, με δαντελωτές λωρίδες κομμένες με τη ροδέλα που έχει δοντάκια, να τα πλέξετε ή να ανοίξετε τη ζύμη με λίγο αλεύρι στον πάγκο και τον πλάστη. Με κουπατ κόβετε ό,τι σχέδιο έχετε και σας αρέσει και στο σημείο αυτό, βάλτε τα παιδιά μαζί σας να βοηθήσουν στη διακόσμηση, αλλά και στο συμμάζεμα μετά. Τα αγαθά κόποις κτώνται και είναι μια θαυμάσια ευκαιρία να το μάθουν οι επόμενες γενιές μαζί μας.
Αν θέλουμε, αλείφουμε με ασπράδι αυγού χτυπημένο με λίγη ζάχαρη την πασταφλώρα μας για να γυαλίζει. Ψήνουμε στους 170C σε αντιστάσεις για περίπου 45 λεπτά μέχρι να ροδίσει ομοιόμορφα.
Μπορεί να μπει στην κατάψυξη τυλιγμένη σε μεμβράνη και να ψηθεί αργότερα. Σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί λίγο περισσότερο χρόνο ψησίματος. Αν δεν σας αρέσει η προσθήκη αμυγδάλου, παραλείψτε την αντικαθιστώντας το με αλεύρι.
Με ένα 10χρονο, ένα 8χρονο και ένα 4χρονο, αυτή η σχολική χρονιά εύχομαι να είναι καλύτερη από την προηγουμένη, που με δυσκόλεψε αρκετά, πιο εποικοδομητική, πιο όμορφη και γεμάτη “φιλικά” ματς με ευχαριστημένους “παίχτες” και με ενθουσιασμένη “κερκίδα”.
Είμαι σίγουρη πως αν φωνάξω “Πα-στα-φλώ-ρα” όλοι με “Ο-λε!” θα απαντήσουν και θα δώσουν τον απαραίτητο χρόνο σε μικρούς και μεγάλους για λίγη ανεμελιά μέσα στην καθημερινότητα μας.
Οι επιλογές είναι δικές μας. Όσο κι αν το “σύστημα”, η κοινωνία, ο περίγυρος, ο κύκλος, η ζωή, μας βάζουν να τρέξουμε, ο ρυθμός είναι δική μας επιλογή. Πορευόμαστε με όσα έχουμε και όσα αντέχουμε. Να έχουμε στο νου μας, ότι αν πιεστούμε σε βαθμό που δεν το αντέχουμε, το σώμα δε θα το ξεχάσει ποτέ. Θα το θυμάται πάντα και όταν έρθει η στιγμή, θα ξεσπάσει. Και το να πιέσουμε τον εαυτό μας, πάει και έρχεται. Όταν οι επιλογές μας όμως πιέζουν ψυχές και σώματα άλλων, τότε αλλάζει το πράγμα και πρέπει να αναπροσαρμόσουμε τα δεδομένα.
Καλή σχολική χρονιά, καλή επάνοδο, καλή αρχή σε όσα νέα ορίζει αυτός ο Σεπτέμβρης! Στα πλάνα, στα ημερολόγια και στις ατζέντες, κρατήστε μια ημέρα μέσα στη βδομάδα, στο 15νθημερο, έστω στο μήνα, να φωνάξετε μαζί με τους φίλους σας όλε! τρώγοντας ένα κομμάτι βουτυρένιας και μυρωδάτης πασταφλωρας, γιορτάζοντας ό,τι έχετε έως τώρα καταφέρει, μοιράζοντας συναισθήματα, σκέψεις και απόψεις.
Το εύκολο είναι να τρέχει ο καθένας μόνος του, το δύσκολο είναι να κρατηθούμε όλοι μαζί ενωμένοι. Κράτα με να σε κρατώ προχωράει η ζωή. Να το θυμάσαι…
