Η Αναστασία Φουντούλη στο elpis calling
Έχουν αλλάξει πια τα δεδομένα και δεν είναι λίγες οι φορές που γνωρίζουμε ανθρώπους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μάλιστα ανθρώπους αξιόλογους, που έχουν σκοπό και όραμα στη ζωή! Αυτοί οι άνθρωποι μιλούν περισσότερο με το έργο τους και για το έργο τους κι αυτός είναι τις περισσότερες φορές ο λόγος που βρίσκονται στα μέσα δικτύωσης και αξίζει κανείς να τους ακολουθεί.
Στο elpis calling, συναντάμε την Αναστασία Φουντούλη, μια γυναίκα νέα και δυναμική, δραστήρια επιστημόνισσα και μαχητική, που ξέρει τί θέλει και δουλεύει ακατάπαυστα για όσα αγαπά! Δεν είναι από τις περιπτώσεις των ανθρώπων που «φωνάζουν» αυτά που έχουν πετύχει, ούτε διαφημίζουν το αποτέλεσμα των κόπων και των επιλογών τους. Ο ανεξάντλητος ενθουσιασμός της για τη ζωή και τις ομορφιές της, αποτυπώνεται στο ταξιδιωτικό της ιστολόγιο Natbeestravels.wordpress.com και είναι άξιο θαυμασμού πως βρίσκει πάντα τρόπο και χρόνο για τους πολλαπλούς ρόλους στην καθημερινότητα και τις επαγγελματικές της ιδιότητες!
Αναστασία, καλώς όρισες στο elpis calling! Σε παρακολουθώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αρκετό καιρό και σε γνώρισα αρχικά ως blogger και όχι από το έργο σου ως μεταδιδακτόρισσα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Πώς προηγήθηκε η φήμη σου ως blogger στο Natbee’s;
Καλώς σας βρήκα και χαίρομαι που βρίσκομαι στην παρέα σας! Άνοιξες μεγάλη κουβέντα τώρα… Το blog το ξεκίνησα το 2008 ως συνέχεια των παιδικών μου ημερολογίων. Τότε δεν υπήρχαν τα blog στη μορφή που συναντώνται σήμερα, ήταν εντελώς ερασιτεχνικά. Δεν υπήρχε στρατηγική μάρκετινγκ να ακολουθήσεις ούτε ακριβά κίνητα σαν τα σημερινά να εκμεταλλευτείς την κάμερα και τα app τους. Εκεί λοιπόν που έγραφα το πως περνάω τις ημέρες μου ως μεταπτυχιακή φοιτήτρια στην Αγγλία, άρχισα σιγά-σιγά να δημιουργώ το κοινό μου. Αρχικά ήταν φίλοι και γνωστοί που ήθελαν να μάθουν τι κάνω και στην συνέχεια φοιτητές από Ελλάδα και το εξωτερικό που ήθελαν να μάθουν πως είναι να σπουδάζεις στην Αγγλία. Το 2012 προτάθηκα από το Cosmopolitan UK για το βραβείο της νεοανερχόμενης blogger της χρονιάς και το 2013 για το ίδιο βραβείο από το Company magazine. Δεν το πίστευα! Το 2013 όμως, αφότου μετακόμισα στην Σκωτία, το blog μου μπήκε στην λίστα των 10 πρώτων blog της χώρας και είχα κάποιες συνεργασίες με τις τοπικές εφημερίδες, το Visit Scotland και μία συνέντευξη με το BBC Scotland.
Από εκεί και πέρα όλα άλλαξαν! Εταιρείες με προσέγγιζαν να δουλέψουμε μαζί σε καμπάνιες, λάμβανα προσκλήσεις για events και ταξίδια και ξαφνικά από εκεί που νόμισα πως τα blogposts μου τα διαβάζει μόνο η μαμά μου, συνειδητοποιήσα οτι είχα χιλιάδες αναγνώστες και έπρεπε να το εκμεταλλευτώ αναλόγως. Αγόρασα ακριβό εξοπλισμό κάμερας, έκανα σεμινάρια για την επεξεργασία φωτογραφίας και οτιδήποτε υπήρχε πάνω στο κομμάτι του μάρκετινγκ και δειλά-δειλά το 2018 άνοιξα τη δική μου εταιρεία συμβουλευτικής μάρκετινγκ, όπου παρείχα τις υπηρεσίες μου σε επιχειρήσεις στην Σκωτία, ενώ δούλευα παράλληλα στο Πανεπιστήμιο και έτρεχα και το blog.
Βάζουμε πρώτα την ιδιότητα μπροστά από το πρόσωπο και αυτό είναι κάτι που με βρίσκει αντίθετη, αλλά είναι κι αυτό εμείς και ο ρόλος ίσως που έχουμε στη ζωή για κάποιο διάστημα. Η Αναστασία ως πρόσωπο, απέχει από το έξυπνο, επικοινωνιακό, δραστήριο, φωτεινό, δροσερό πλάσμα που βλέπουμε, έτσι όπως εμφανίζεται στα μέσα δικτύωσης;
Η Αναστασία είναι ένας άνθρωπος “ανοιχτό βιβλίο”. Αυτό που βλέπεις στα μέσα δικτύωσης είναι αυτό που θα συναντήσεις και στην πραγματική ζωή, αλλά είναι και μία κοπέλα που δουλεύει ακατάπαυστα, σε βαθμό που δεν αποτυπώνεται online. Όλοι μου λέγανε, πως αφότου γίνω μαμά θα πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο φιλόδοξη και δραστήρια. Για την ακρίβεια, όταν βγήκε το τέστ εγκυμοσύνης θετικό, η πρώτη κουβέντα που ξεστόμισα στον άντρα μου ήταν “και τώρα τί θα κάνω με την καριέρα μου;” γιατί ήξερα πως το να τα παρατήσω ή έστω να τα παραμερίσω δεν ήταν επιλογή. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η απαίτηση της κοινωνίας για τις γυναίκες που αποκτούν παιδιά, αλλά η αλήθεια είναι πως λόγω του ότι είμαι μαμά, δουλεύω πιο πολύ από ποτέ – ακαδημαικά και εργασιακά έχω πετύχει περισσότερα αφότου ήρθε η Μυρσίνη στη ζωή μου. Αυτό βέβαια σημαίνει, ότι στερήθηκα άλλα πράγματα (όπως τα ταξίδια στο εξωτερικό) και πως μειώθηκε ο αυθορμιτισμός μου και ο ύπνος μου, αλλά όλα έρχονται με κάποιο κόστος στη ζωή.
Είχες ποτέ δίλημμα για τη γλώσσα; Επιλέγεις για το blog σου τα αγγλικά λόγω της πολύχρονης διαμονής σου στο εξωτερικό. Σκέφτηκες ποτέ ότι ίσως χάνεις κάποιο κοινό από την Ελλάδα ή είναι μονόδρομος τελικά η χρήση της αγγλικής, προκειμένου να έχει κάποιος μεγαλύτερη απήχηση;
Σαφώς και χάνω ένα μεγάλο μέρος των Ελλήνων ακολούθων με το να μιλάω και να γράφω στα Αγγλικά. Αφότου μετακόμισα Ελλάδα όμως, έχασα ένα τεράστιο μέρος των ακολούθων μου στο Instagram και ένα αντίστοιχο μέρος των συνεργασιών μου από το εξωτερικό καθώς αλλάζοντας χώρα, άλλαξαν και οι συνήθειές μου και τα μέρη που επισκεπτόμουν. Το κοινό που με ακολουθούσε για τα ταξίδια και τη ζωή μου στη Σκωτία, δεν ενδιαφερόταν πλέον για το τι έκανα στην Ελλάδα και έτσι χάνοντας αυτό το Βρετανικό κοινό, έχασαν και οι εταιρείες το ενδιαφέρον τους να διαφημιστούν στο ελληνικό κοινό.
Παρόλα αυτά, η πλειονότητα του κοινού μου είναι ακόμα από το εξωτερικό, οπότε αν μιλάω ή αναρτώ πράγματα στα ελληνικά είναι σα να κόβω τη σύνδεσή μου μαζί τους. Από την άλλη, ούτε οι Έλληνες καταλαβαίνουν όταν μιλάω ή γράφω στα Αγγλικά, πλάκα δεν έχει, είναι σαν δίκοπο μαχαίρι! Πολλές φορές μου στέλνουν μηνύματα ρωτώντας τι ακριβώς εννοώ (ιδίως αν χρησιμοποιώ ιδιωματισμούς), γιατί η μετάφραση δεν τους τα βγάζει σωστά. Εκφράζομαι καλύτερα όμως στα Αγγλικά, οπότε προς το παρόν, θα προσπαθήσω να έχω μία ισορροπημένη μίξη αναρτήσεων και στις δύο γλώσσες, ώστε να είναι όλοι χαρούμενοι!
Με τη δράση σου ως blogger, τις υποχρεώσεις σου στο Πανεπιστήμιο, με προσωπική ζωή, οικογένεια, σύζυγο και παιδί, αναρωτιέμαι που βρίσκεις χρόνο για όλα…Υπήρξε ποτέ το δίλλημα «αυτό ή το άλλο»; Να πρέπει ν’ αφήσεις κάτι ή να εξαντληθείς για να τα προλάβεις όλα; Έχει υπάρξει τέτοια στιγμή στα χρόνια αυτά;
Η πιο συχνή ερώτηση που λαμβάνω είναι “πώς τα καταφέρνεις όλα αυτά;” και η απάντηση είναι απλή: δεν χρονοτριβώ. Πέρυσι, δούλευα 68 ώρες την εβδομάδα – το πρωί στο Υγιειονομικό, το απόγευμα καταπιανόμουν με το μεταδιδακτορικό, ταυτόχρονα δίδασκα στο Πανεπιστήμιο και παρακολουθούσα και την ΑΣΠΑΙΤΕ. Θα μπορούσα να βρω χίλιες και μία δικαιολογίες για να μην κάνω πράγματα, όμως είμαι ένας άνθρωπος που, όσο απίστευτο και αν ακούγεται, απλά δουλεύει συνέχεια και στερείται πράγματα, όπως ύπνο και ξεκούραση, για να τα πετύχει όλα. Δε νομίζω πως όλοι μπορούν να δουλεύουν στους ρυθμούς μου, όμως είμαι ευτυχισμένη με όσα κάνω και δεν με ενοχλεί που έχω ένα τόσο δύσκολο πρόγραμμα.
Μάλλον, δεν θα έπρεπε να ρωτώ πού βρίσκεις χρόνο. Έναν άντρα, δεν είμαι σίγουρη ότι θα τον ρωτούσα το ίδιο. Αυτό δεν ξέρω, αν πρέπει να με θυμώνει ή να με κάνει ν’ αναρωτιέμαι, με ποιόν τρόπο θα βρεθούν οι ισορροπίες, αφού ακόμα το βάρος φαίνεται να πέφτει ολοκληρωτικά στη γυναίκα που πρέπει να έχει υπεράνθρωπες δυνατότητες, να τα συντονίζει όλα και ταυτόχρονα. Και κάπου εκεί υποθέτω, χάνεται το παιχνίδι επαγγελματικά και προηγούνται οι άντρες. Άλλωστε, είναι κοινό μυστικό η ερώτηση, πριν προσλάβει κάποιος γυναίκα, «αν υπάρχουν οικογενειακές υποχρεώσεις».. Συνάντησες τέτοια εμπόδια;
Πολύ ωραία ερώτηση που κρύβει πολλές πικρές αλήθειες. Τον άντρα μου τον παντρεύτηκα για πολλούς λόγους μεταξύ των οποίων είναι το γεγονός, ότι είναι ένας απίστευτα ακομπλεξάριστος άνθρωπος, που με θαυμάζει και με ενθαρρύνει να συνεχίσω να κάνω όσα κάνω. Μοιραζόμαστε όλες τις δουλειές του σπιτιού και έχουμε αναλάβει το μεγάλωμα της μικρής από κοινού. Δεν θα μπορούσα διαφορετικά να πετύχω όσα έχω καταφέρει, η βοήθεια του είναι υπέρ-πολύτιμη!
Την ίδια λογική όμως, δυστυχώς, δεν την ακολουθούν και οι εργοδότες. Όταν έμεινα έγκυος, έχασα τη δουλειά μου από το Πανεπιστήμιο και έβλεπα, πως παντού προηγούνταν οι άντρες συνάδελφοί μου, γιατί “είναι πιο αφοσιωμένοι στην έρευνα, εσύ τώρα θα ασχολείσαι με το μωρό”. Θυμάμαι μου έλεγαν “να τα ξεχάσεις όσα ήξερες, από εδώ και πέρα αλλάζει η ζωή σου δεν είσαι πλέον μία ερευνήτρια αλλά μία μανούλα” και όσο μου το έλεγαν τόσο πιο πολύ γελούσα, γιατί λυπόμουν που στην εποχή που ζούμε, οι άνθρωποι ακόμα σκέφτονται έτσι.
Το δυσκολότερο για μία νέα μαμά που δουλεύει στο κομμάτι της έρευνας είναι η επιστροφή στον ακαδημαικό χώρο μετά τη γέννηση του παιδιού της. Η έρευνα είναι ένας πολύ ανταγωνιστικός χώρος εργασίας, όσες μέρες λείψει μία εγκυμονούσα από το γραφείο της, τόσο θα μείνει πίσω στην έρευνά της και τόσο θα προοδεύσει η έρευνα των συναδέλφων της. Πολλές λοιπόν, επιλέγουμε να μην σταματήσουμε να δουλεύουμε, ώστε να μην μείνουμε πίσω, αλλά και να μην δώσουμε προβάδισμα ερήμην μας σε άντρες συναδέλφους. Εύχομαι κάποια στιγμή όλο αυτό το εργασιακό μοντέλο να αλλάξει και να υπάρχει μεγαλύτερη βοήθεια στις νεαρές μαμάδες.
Κάνεις πολλά ταξίδια μακρινά και κοντινά, γεμίζεις υπέροχες εικόνες και προορισμούς το ιστολόγιό σου. Η καταγωγή σου ποια είναι Αναστασία; Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια και για τις μνήμες από τα παιδικά σου χρόνια στον τόπο που μεγάλωσες;
Μεγάλωσα στα Σέρβια, την πιο όμορφη πόλη του νομού Κοζάνης. Ένα μέρος ιστορικής σημασίας με μια εμβληματική Βυζαντινή καστροπολιτεία, την τεχνιτή λίμνη Πολυφύτου και την δεύτερη μεγαλύτερη γέφυρα στην Ελλάδα, την Υψηλή Γέφυρα Σερβίων. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ήσυχα με τις δραστηριότητες μου να περιορίζονται σε βόλτες γύρω από το κάστρο και τις Βυζαντινές εκκλησίες, ψάρεμα στη λίμνη και Κυριακάτικα τραπέζια στην παραλίμνια Νεράιδα. Οι γονείς μου λατρεύουν τα ταξίδια οπότε κάθε σαββατοκύριακο είχαμε μία εξόρμηση σε έναν κοντινό προορισμό που (ανάλογα με την εποχή) θα ήταν η Καστοριά, η Φλώρινα και το Νυμφαίο το χειμώνα και το Πήλιο, ο Πλαταμώνας και ο Άγιος Παντελεήμονας το καλοκαίρι. Τα Σέρβια απέχουν μία ώρα από την Λάρισα και άλλο τόσο από την Θεσσαλονίκη, οπότε απολαμβάναμε τα οφέλη της Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας συνάμα με τις ομορφιές της Θεσσαλίας.
Πώς ήταν η μετάβαση από τη Σκωτία στην πόλη που σήμερα ζεις κι εργάζεσαι; Θα κάνω την κλασική ερώτηση που αφορά τα θετικά και τα αρνητικά του να ζεις εκεί και εδώ.. Οι περισσότεροι φοιτητές που επιστρέφουν στην πατρίδα τους, έχουν την άποψη που έχει κάθε φοιτητής που ζει με χαρά όπου κι αν βρίσκεται και ίσως εξειδανικεύει τόπους και καταστάσεις. Τί ισχύει τελικά; Θα επέλεγες το ίδιο εύκολα τώρα να ζήσεις μόνιμα εκτός Ελλάδας ή έχει και πολλά θετικά η ζωή σου εδώ;
Πάντα υπάρχουν θετικά και αρνητικά. Όσο ζούσα κι εργαζόμουν στο εξωτερικό μου έλειπε ο μπλε ουρανός, ο ήλιος και η ξεγνοιασία που έχει το lifestyle των Ελλήνων. Λατρεύω όμως την ομορφιά του να ζείς στο εξωτερικό – την προφορά, το Αγγλικό χιούμορ, τα afternoon tea, την όμορφη αρχιτεκτονική, τις περιποιημένες πόλεις, τα τεράστια πάρκα, την αξιοκρατία στα εργασιακά και την παροχή υπηρεσίων που στην Ελλάδα δεν μπορούμε καν να τις διανοηθούμε. Έχω κλείσει τρία χρόνια από την επιστροφή μου στην Ελλάδα και αν μου έλεγες να πάω πίσω θα το έκανα στο δευτερόλεπτο, γνωρίζοντας με πλήρη συνείδηση τί θα έχανα αλλά και τί θα (ξανά) κέρδιζα.
Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο για το Natbee’s και για το Πανεπιστήμιο;
Το συμβόλαιο μου με το Δ.Π.Θ τελειώνει σε λίγους μήνες, οπότε είμαι ήδη στην αναζήτηση νέου μεταδιδακτορικού. Το blogging πλέον το έχω σταματήσει, ασχολούμαι πιο ενεργά με το Instagram και έχω κάποιες ενδιαφέρουσες συνεργασίες κλεισμένες για το μέλλον, παρόλα αυτά θεωρώ πως όσο πιο πολύ μπαίνω στον ακαδημαϊκό εργασιακό χώρο, τόσο πιο πολύ θα κλείνω την πόρτα στην (επιλεκτικά και προσεκτικά αναρτώμενη) ζωή μου στα social media.
Ευχαριστώ θερμά για το χρόνο σου Αναστασία! Θα ήθελα να κλείσουμε με την καθιερωμένη ευχή, για τις αναγνώστριες και τους αναγνώστες του elpis calling!
Κάποτε μου είχαν πεί “Σου εύχομαι να σου συμβεί ό,τι είναι καλύτερο για εσένα. Ούτε εσύ ξέρεις τι είναι αυτό, απλά το υποθέτεις”. Οπότε, εύχομαι σε όλους και όλες να τους συμβεί ό,τι είναι καλύτερο γι’ αυτούς, ακόμα και αν αρχικά είναι διαφορετικό από αυτό που ήθελαν.
