Σι μαρι-ό μαρι-ό μαρι-ό
Σι ντο ρε μι μακαρό μακαρό
Λέο λέο τιπ τιπ τιπ
Λέο λέο τιπ τιπ τιπ
Ουάν του θρί!!!!!!!
Κι είναι σαν χθες που οι φωνές αυτές άλλοτε χαμηλόφωνα άλλοτε τσιρίζοντας, διαπερνούσαν αυλές και τοίχους της γειτονιάς.
Ά μπε μπα μπλομ
Του κι θέ μπλομ
ά μπε μπα μπλομ
του κιθέ μπλομ
Μπλιμ μπλομ!
Και μετά ήρθε η ντροπή και η βαρεμάρα και το μεγάλωμα και χάθηκαν οι φωνές, κλείστηκαν σε τέσσερεις τοίχους και χώθηκαν μέσα σε βιβλία, σε γραπτά, με μολύβια και μελάνια και αγωνίες.
Όταν θα πας εκεί
Στη Βόρειο Αμερική
Θα δεις έναν ελέφαντα
Να παίζει μουσική!
Και τα δώρα τα παιδικά και οι χαρτοπετσέτες συλλογή και οι κόλλες αλληλογραφίας και οι κάρτες και οι μπίλιες έμειναν συλλογές απλά, άλλες χαρίστηκαν, άλλες πετάχτηκαν, άλλες κάηκαν.
Άκατα μάκατα
σούκου του μπε
άμπε φάμπε ντομινέ!
Άκατα μάκατα
Σούκου του μπε
Άμπε φάμπε βγε!
Κι εγώ που τα φυλούσα, κι εγώ που κρυβόμουν μια ζωή κι εγώ που έφτυνα τους τοίχους,
άφησα ένα κομμάτι πίσω για να θυμάμαι την πορεία, να μη χάνω το στίγμα, την κλωστή που ενώνει.
Ο Καρακατσάνης
μπήκε στο τηγάνι
Κι έσπασε τα αυγά
Γιατί Καρακατσάνη
μπήκες στο τηγάνι
Κι έσπασες τα αυγά;
Μα σαν πέρασαν τα χρόνια και ήρθαν τα μεγαλώματα και άλλαξαν οι πορείες και στάθηκαν οι έρωτες και τα ξενύχτια και οι γνωριμίες και τα πρωτόγνωρα,
ξεχάστηκε με μιας η κόκκινη κλωστή η δεμένη και στέγνωσε για λίγο η ζωή.
Ανέβηκα στην πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι
κι η πιπεριά τσακίστηκε και μου ‘κοψε το χέρι.
Δώσ’ μου το μαντιλάκι σου το χρυσοκεντημένο
να δέσω το χεράκι μου που είναι ματωμένο.
Οι βόλτες στις γειτονιές και οι συναντήσεις με τα πιτσιρίκια ξυπνούν μνήμες.
Ακόμα τα λένε αυτά; Τα έλεγα κι εγώ; Πότε;
Σκέτη μαγεία ο χρόνος!
Μ’ ένα ταρατατζούμ κι έχεις βρεθεί σε άλλη διάσταση.
Μήπως όλα τελικά είναι ταξίδι μιας μέρας;
Ένα δύο τρία
πήγα στην Κυρία
μου ‘δωσε ένα μήλο
μήλο δαγκωμένο
το ‘δωσα στην κόρη
έκανε αγόρι
το ‘βγαλε Θανάση
σκούπα και φαράσι.
Σκαλοπάτια ασπρισμένα, κεντητά στρωμένα, πλεχτά όλα τα ρούχα, που και που μοντερνιές.
Λουκουμάδες και γαλακτομπούρεκα, σοκολατάκια νουαζέτ και τζοκόντα.
Ασπρόμαυρη τηλεόραση, έγχρωμη τηλεόραση, μεγάλη τηλεόραση, ντουλάπα κανονική.
Τζένη Καρέζη, Κώστας Κακαβάς
Αλίκη Βουγιουκλάκη
βγαίνω και τα φυλάς!
Κρύβομαι και δε με βλέπεις, επιστρέφω και σιγοτραγουδώ, συνδέομαι και χαίρομαι…
που πέρασε κι αυτό, που το χάρηκα κι αυτό, που είμαι ακόμα εδώ!
Κι αν έρθω να σου χτυπήσω την πόρτα και σε ρωτήσω
“Να τα πώ;”
μη με αφήσεις στο κρύο…
Άνοιξέ μου κι εγώ θα σου πω τα κάλαντα με την πιο καλή μου φωνή!
Δε θέλω λεφτά, κέρασέ με μελομακάρονο ή κουραμπιέ, βολεύομαι όπως και να χει!
Μόνο, άνοιξε!
Ελπίδα Π.
Λαχνίσματα, λαγχανίσματα ή κληρωσιές ονομάζονται τα παιδικά κυρίως τραγούδια με μονότονο παραδοσιακό ρυθμό, που λέγονται πριν από την έναρξη ομαδικών παιχνιδιών. Τα λαχνίσματα είναι πολύ διαδεδομένα όχι μόνο στις πόλεις αλλά και στην ελληνική ύπαιθρο, και τα σημαντικότερα αυτών λέγονται πανελλαδικά. Πολλά από αυτά είναι ακατανόητα πλην όμως ακούγονται θαυμάσια από τα παιδιά που τα διαδίδουν στα μικρότερα. (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%87%CE%BD%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1
Λέξη προς λέξη είμαι κι εγώ το παιδί αυτό!Και στο σχολείο χάνομαι στις φωνές των παιδιών κι αν κλείσω τα μάτια θυμάμαι εμένα… Κι έτσι μαγικά ο χρόνος κύλησε και η φωνή σίγασε και; Πόσο όμορφο άρθρο εμπνεύστηκες και μετέφερες τόσο ιδιαίτερες στις οθόνες μας! Μας ταξίδεψες! Ευτυχώς για εμάς στην επαρχία οι πόρτες είναι ακόμα ανοικτές και εύχομαι έτσι να μείνουν!
Τι ωραίες στιγμές έχουμε να θυμόμαστε! Σ’ ευχαριστώ Κική μου!
Πάντως έψαξα και το βρήκα για το λάχνισμα του “α μπε μπα μπλόμ” και σας το παραθέτω: αυτό είναι παραφθορά από την χρήση στο πέρασμα των χρόνων του αρχαιοελληνικού “Απεμπολών, του κείθεν εμβολών !!!…» που φώναζαν τα οι παιδικές ομάδες αντιπαρατιθέμενες (επαλαμβανόμενα με ρυθμό, εναλλάξ από την δείθεν επιτιθέμενη ομάδα). Η μετάφραση είναι: «Σε απεμπολώ, σε αποθώ, σε σπρώχνω, πέραν (εκείθεν) εμβολών σε (βλ. έμβολο) με το δόρυ μου, με το ακόντιό μου!!!
Ω! Πόσο σημαντική πληροφορία! Ευχαριστώ πολύ Βασίλη!