Φτου και βγαίνω!…

Φτου και βγαίνω και ας αρχίσει το παιχνίδι!

Σι μαρι-ό μαρι-ό μαρι-ό

Σι ντο ρε μι μακαρό μακαρό

Λέο λέο τιπ τιπ τιπ

Λέο λέο τιπ τιπ τιπ

Ουάν του θρί!!!!!!!

Κι είναι σαν χθες που οι φωνές αυτές, άλλοτε χαμηλόφωνα άλλοτε τσιρίζοντας, διαπερνούσαν αυλές και τοίχους της γειτονιάς. Είναι σαν χθες που φώναζε η μάνα μου το βράδυ να μαζευτώ στο σπίτι! Είναι σαν χθες που το ποδήλατο ήταν η μόνη χαρά μου!

Ά μπε μπα μπλομ

Του κι θέ μπλομ

ά μπε μπα μπλομ

του κιθέ μπλομ

Μπλιμ μπλομ!

Και μετά ήρθε η ντροπή και η βαρεμάρα και το μεγάλωμα και χάθηκαν οι φωνές, κλείστηκαν σε τέσσερεις τοίχους και χώθηκαν μέσα σε βιβλία, σε γραπτά, με μολύβια και μελάνια και αγωνίες.

Όταν θα πας εκεί

Στη Βόρειο Αμερική

Θα δεις έναν ελέφαντα

Να παίζει μουσική!

Και τα δώρα τα παιδικά και οι χαρτοπετσέτες συλλογή και οι κόλλες αλληλογραφίας και οι κάρτες και οι μπίλιες έμειναν συλλογές απλά, άλλες χαρίστηκαν, άλλες πετάχτηκαν, άλλες κάηκαν.

Φτου και βγαίνω στη ζωή όπως μπορώ!

Άκατα μάκατα

σούκου του μπε

άμπε φάμπε ντομινέ!

Άκατα μάκατα

Σούκου του μπε

Άμπε φάμπε βγε!

Κι εγώ που τα φυλούσα, κι εγώ που κρυβόμουν μια ζωή κι εγώ που έφτυνα τους τοίχους,

άφησα ένα κομμάτι πίσω για να θυμάμαι την πορεία, να μη χάνω το στίγμα, την κλωστή που ενώνει.

Ο Καρακατσάνης

μπήκε στο τηγάνι

Κι έσπασε τα αυγά

Γιατί Καρακατσάνη

μπήκες στο τηγάνι

Κι έσπασες τα αυγά;

Μα σαν πέρασαν τα χρόνια και ήρθαν τα μεγαλώματα και άλλαξαν οι πορείες και στάθηκαν οι έρωτες και τα ξενύχτια και οι γνωριμίες και τα πρωτόγνωρα,

ξεχάστηκε με μιας η κόκκινη κλωστή η δεμένη και στέγνωσε για λίγο η ζωή.

Ανέβηκα στην πιπεριά να κόψω ένα πιπέρι

κι η πιπεριά τσακίστηκε και μου ‘κοψε το χέρι.

Δώσ’ μου το μαντιλάκι σου το χρυσοκεντημένο

να δέσω το χεράκι μου που είναι ματωμένο.

Οι βόλτες στις γειτονιές και οι συναντήσεις με τα πιτσιρίκια ξυπνούν μνήμες. Ακόμα τα λένε αυτά; Τα έλεγα κι εγώ; Πότε; Σκέτη μαγεία ο χρόνος! Μ’ ένα ταρατατζούμ κι έχεις βρεθεί σε άλλη διάσταση.

Μήπως όλα τελικά είναι ταξίδι μιας μέρας; Μήπως μια μέρα δεν ανοίγουμε τα μάτια και είμαστε μεσήλικες; Σε μια στιγμή η ζωή φτάνει στη δύση της μα… 

Ένα δύο τρία

πήγα στην Κυρία

μου ‘δωσε ένα μήλο

μήλο δαγκωμένο

το ‘δωσα στην κόρη

έκανε αγόρι

το ‘βγαλε Θανάση

σκούπα και φαράσι.

Φτου και βγαίνω στην εποχή του ’80!

Σκαλοπάτια ασπρισμένα, κεντητά στρωμένα, πλεχτά όλα τα ρούχα, που και που μοντερνιές.

Λουκουμάδες και γαλακτομπούρεκα, σοκολατάκια νουαζέτ και λικέρ.

Ασπρόμαυρη τηλεόραση, σόμπα υγραερίου και τραπέζι κουζίνας φορμάικα.

Τζένη Καρέζη, Κώστας Κακαβάς

Αλίκη Βουγιουκλάκη

βγαίνω και τα φυλάς!

Κρύβομαι και δε με βλέπεις, επιστρέφω και σιγοτραγουδώ, συνδέομαι και χαίρομαι…

που πέρασε κι αυτό, που το χάρηκα κι αυτό, που είμαι ακόμα εδώ!

Κι αν έρθω να σου χτυπήσω την πόρτα και σε ρωτήσω

“Να τα πώ;”

μη με αφήσεις στο κρύο… Άνοιξέ μου κι εγώ θα σου πω τα κάλαντα με την πιο καλή μου φωνή! Δε θέλω λεφτά, κέρασέ με μελομακάρονο ή κουραμπιέ, βολεύομαι όπως και να χει!

Μόνο, άνοιξε! Άνοιξε και κράτησέ με εκεί, στην ομορφιά των παιδικών μου χρόνων και δώσε μου τη δύναμη να συνεχίσω! Και γω θα πω..

Φτου και βγαίνω!

Κι όλα θα είναι πια ένα παιχνίδι!

Λαχνίσματα, λαγχανίσματα ή κληρωσιές ονομάζονται τα παιδικά κυρίως τραγούδια με μονότονο παραδοσιακό ρυθμό, που λέγονται πριν από την έναρξη ομαδικών παιχνιδιών. Τα λαχνίσματα είναι πολύ διαδεδομένα όχι μόνο στις πόλεις αλλά και στην ελληνική ύπαιθρο, και τα σημαντικότερα αυτών λέγονται πανελλαδικά. Πολλά από αυτά είναι ακατανόητα πλην όμως ακούγονται θαυμάσια από τα παιδιά που τα διαδίδουν στα μικρότερα. (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%B1%CF%87%CE%BD%CE%AF%CF%83%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1

Photo by Ben Wicks on Unsplash