Δεν ακούω τίποτα. Μόνο κοιτώ και μόνο το κύμα ακούω που σκάει πότε δυνατά πότε απαλά στην ακροθαλασσιά. Και δεν βλέπω τίποτε άλλο παρά μόνο τον ορίζοντα που λίγο ξεχωρίζει από την θάλασσα.
Αύγουστος. Ο χειρότερος μήνας για διακοπές και ο καλύτερος. Σταφύλια, σύκα, φραγκόσυκα, δυνατές μυρωδιές, δυνατό φως, ζέστη, κόσμος. Αυτό τον Αύγουστο, ξεκίνησα το κάμπινγκ, την κατασκήνωση αλλιώς. Παραδόξως! Δεν θα πάω διακοπές, αυτές τις καθιερωμένες, ξέρεις. Φρόντισαν άλλοι να πάρουν το μερίδιό τους και να μου αφήσουν την όρεξη, αλλά οκ, ίσως καλύτερα έτσι.
Ανακαλύπτουμε ξανά το νησί μου, αλλιώς, γινόμαστε ένα με την φύση του ψάχνοντας ξανά την φύση μας. Δεν είναι εύκολο να ησυχάσει κανείς στο όριο που χωρίζει την αυτοτέλεια της ύπαρξής του με την δύναμη της προέλευσής του, με την δύναμη της φύσης. Να ησυχάσει δυο λεπτά με τους ήχους της σε μια παραλία μόνη, ερημική, ανάμεσα σε δυο βουνά, δίπλα σε ένα φαράγγι, κάτω από ένα δάσος, μα ακόμα και μέσα στον κόσμο.
Δεν ησύχασα εύκολα στην αρχή. Μακριά από τις ευκολίες που έμαθα να έχω, μακριά από την θέση του σώματός μου στο στρώμα, μακριά από την καθαρή μου πετσέτα και το εύκαιρο προς κάθε χρήση νερό, μακριά από την τουαλέτα μου! Χωρίς προμήθειες και άνοιγμα κλείσιμο ψυγείου. Με κολλημένο το αλάτι στο σώμα και στα μαλλιά.
Μένω μόνη, ακούω το κύμα, ακούω την ανάσα μου, βλέπω το ωραίο φεγγάρι, μυρίζω τα αλμυρίκια, η υγρασία της θάλασσας στο σώμα, όλα σα να τα αισθάνομαι πρώτη φορά. Ξεχνώ για λίγο το άγχος της τουαλέτας, που θα πάω, τι θα κάνω αν ξυπνήσει η μισοκοιμισμένη μου Κρον και με βρει κανένα κακό στην ερημιά… μα το βλέμμα μπροστά και ο φάρος αριστερά δεν μ αφήνουν να φοβηθώ, δεν μειώνουν τούτη την ομορφιά.
Οι αισθήσεις μου μιλάνε, ακούνε, νιώθουν. Και περιμένουν υπομονετικά και είναι έτοιμες να αντιμετωπίσουν το κάθε τι. Ποιος μιλάει θα μου πεις και σωστά. Εγώ μιλώ, εγώ τα λέω αυτά που παθαίνω πανικό με έναν έξτρα καρδιακό παλμό, με λίγο βήχα, με κάτι ασήμαντο. Εγώ τα λέω αυτά που νιώθω έρμαιο της φύσης, της νύχτας, του ξένου, του παράξενου, του μόνου στα μαύρα σκοτάδια! Δεν έχω τον έλεγχο, δεν γίνεται να έχω τώρα κανέναν έλεγχο. Επιτρέπω σε όλα να κάνουν την δουλειά τους και σε μένα να κάνω ό,τι μπορώ, επιτρέπω ακόμα και στον φόβο να εμφανιστεί κι ας κάνει κι αυτός λίγο σόου, δεν πειράζει, θα τα βρούμε.
Ακόμα και σε μένα επιτρέπω.
Και θυμάμαι και ξεχνάω και λυπάμαι και χαίρομαι. Σιγά σιγά και ένα ένα. Όχι όλα μαζί. Ωραίο κόλπο! Πιάνει. Χρησιμοποιώ την μελαγχολία μου για έμπνευση καμιά φορά και καθοδήγηση, χρειάζεται κι αυτή.
Και κάπως έτσι, όσο κι όπως μπορώ, θα κερδίσω το καλοκαίρι που εκείνοι οι άλλοι θέλησαν να χάσω. Και θα επιτρέψω στη φύση των πραγμάτων να φέρει ισορροπία σε έναν κόσμο πια ανισόρροπο.
Ξημερώνει και βλέπω. Ξημερώνει και βλέπω αλλιώς, χωρίς τηλεοπτικές απειλές και προειδοποιήσεις τρελών σφαγέων. Ξημερώνει ήρεμα κι ας μην είναι εκεί έξω, λίγο πιο μακριά από τον παράδεισό μου. Κάνω σα να είναι. Σπουδαία τεχνική KaPa, δεν πιάνει πάντα, μα το προσπαθώ.
Τι να σας ευχηθώ αγαπημένοι μου; Φωτεινές να είναι οι μέρες σας, όσο το φως της αυγουστιάτικης πανσελήνου.
Σας φιλώ, προσέχετε και χαρείτε τις μικρές στιγμές όπως έρχονται. Ακόμα και στο μπαλκόνι… κόψτε καρπούζι, ανεβάστε τις τέντες και οραματιστείτε τα καλύτερα που περιμένουν να τα ζήσετε!
Ελαφρώνει το σώμα ο ύπνος ο αμέριμνος
Και κοχύλια γεμίζει τώρα η έρημος
Απροσδόκητα μπήκες στη σχισμή των ονείρων μου
Και του αγγέλου το σώμα κουλουριάζεται γύρω μου
Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα μας ενώνει
Τρεμοπαίζει η σιωπή πριν χαθεί η σελήνη
Και του αγγέλου τα δάκρυα ανεμώνες και κρίνοι
Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει
ένα όνειρο απλά πως μπορεί και μας σώνει… Γ. Ζήκας
Φωτογραφίες: Ελπίδα Πατεράκη, Στέφανος Πατεράκης
