Αποφάσισα να μάθω να οδηγώ αυτοκίνητο.
Μεγαλώνω και η μηχανή πια με κουράζει. Την αγαπώ, αλλά…
Αποφάσισα λοιπόν, να βγάλω και δίπλωμα αυτοκινήτου. Βρήκα και μίλησα με δάσκαλο οδήγησης, που σύμφωνα με τις συστάσεις που μου δόθηκαν είναι άκρως υπομονετικός και στωικός. Μιλήσαμε τηλεφωνικά και τα κανονίσαμε όλα!
Ανάμεσα στα άλλα, ήθελε να του βγάλω δύο φωτογραφίες τύπου διαβατηρίου, όπως μου είπε. Στρατιώτης πάντα εγώ σε όλα μου -και αφού την είχα πάρει την απόφασή μου αντιμετωπίζοντας τον ενδόμυχο φόβο μου για τα τετράτροχα αυτά σιδερένια κλουβιά- πήγα πρωί πρωί για να πράξω το καθήκον μου στο φωτογραφείο της πλατείας Κάνιγγος.
Έβγαλα τις φωτογραφίες μου στα γρήγορα –η δουλειά στο γραφείο περίμενε, χωρίς καν να τις δω, πλήρωσα και έφυγα.
Στο σπίτι, τώρα αργά το απόγευμα τις κοιτώ.
Μούρη τετραήμερη αξύριστη, κεφάλι χθεσινό ξυρισμένο. Φάτσα ολωσδιόλου ξινισμένη -κάτι σαν την Όλγα Τρέμη στα παλιά βραδινά δελτία ειδήσεων-, χείλια σφιγμένα της εγκράτειας, μάτια έκπληκτα σχεδόν –δεν ξέρω γιατί και μέτωπο ιδρωμένα γυαλιστερό – η ζέστη στο κέντρο φταίει για αυτό.
Από την όλη φωτογραφία, το μόνο γοητευτικό πράγμα πάνω μου, είναι το ωραίο μου καινούριο πουκάμισο, που φόρεσα για την περίσταση!
Φίλε μου, αν ήμουν κατάδικος, σεσημασμένος, κακοποιό στοιχείο, μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης, καλύτερη φωτογραφία θα έβγαζα· βάζω στοίχημα!
Αν ποτέ –λέμε αν- πάρω το δίπλωμα αυτοκινήτου και με σταματήσει η Τροχαία –έτσι γιατί το θέλει και επειδή το έγραφε το ωροσκόπιό της σήμερα κι αλλιώς δεν θα μπορούσε να κάνει- και βέβαια χωρίς εγώ να έχω κάνει καμία παράβαση, το σίγουρο είναι πως απ’ αυτήν την φωτογραφία και μόνο θα με μαζέψει στο περιπολικό το αστυνομικό όργανο, για λόγους δικής του βεβαιότητας και δημόσιας ασφάλειας! Για την καλή τάξη των πραγμάτων, βρε αδελφέ!
Στο σπίτι τώρα αργά το απόγευμα, η αλλοπρόσαλλη αυτή φωτογραφία του μελλοντικού μου διπλώματος οδήγησης αυτοκινήτου (καλά, μην το δένετε και κόμπο, τα μηχανήματα αυτά είναι του διαβόλου και ο φόβος μου για τα τετράτροχα, όλο και μου βάζει φρένο!) με παρακίνησε για ν’ αναμοχλεύσω τα παλιά άλμπουμ με φωτογραφίες που κρατώ στο συρτάρι του κομοδίνου μου.
Έτσι, τυχαία έπεσα πάνω σε μία παλιά και όμορφα ξέθωρη φωτογραφία των παιδικών μου χρόνων.
Θά ’μουν δε θά ’μουν έξι ετών.
Χαμογελώ περήφανα στο σταυροδρόμι της γειτονιάς μου, εκεί στο Λυκοχώρι της Λιβαδειάς. Η καστανή μου χωρίστρα (ναι, είχα μαλλιά, δεν γεννήθηκα καραφλός!) πάντα ατίθαση με την κορυφή της να κοιτάει τα ουράνια! Σύγχρηστα πάντα λερωμένος, μετά από παιχνίδι, καθώς μπορώ να θυμηθώ και τόσο μα, τόσο χαρούμενος!
Φοράω μια κάποτε λευκή -και πλέον λίγο γαριασμένη- μακό μπλουζίτσα, την οποία υπεραγαπούσα, με μία μεγάλη στάμπα μπροστά με τους «Άγγελους του Τσάρλι»!
Για φαντάσου!
Πόσοι θυμούνται το παιδικό τραγουδάκι άραγε, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70, αρχές του ’80;
«Οι Άγγελοι του Τσάρλι είναι τρεις: η Κέλλη, η Σαμπρίνα και η Κρις!»
Και πόσο θυμάμαι κείνα, τα φτωχά αλλά αγγελικά κι όμορφα παιδικά μου χρόνια.
Πόσο δε και αυτό το μικρό, σταμπάτο μπλουζάκι!
Περισσότερο όμως τα ταξίδια του.
Ναι, γιατί αυτό το μπλουζάκι είχε αλλάξει πολλά παιδικά χέρια. Είχε φορεθεί από πολλά κορμάκια.
Πρώτος το φόρεσε ο ξάδελφος μου ο Γιάννης. Όταν αυτός μεγάλωσε αρκετά και τον εστένευε, η θεία Τασώ το έδωσε στον Αργύρη της κας Γεωργίας, φίλης στενής και γειτόνισσας. Βέβαια, όπως το έχει η φύση των έμβιων όντων και δη αυτών που είναι στην ανάπτυξη, ο Αργύρης μεγάλωσε αναπόφευκτα.
Η θεία Γεωργία έδωσε το μπλουζάκι στη μάνα μου. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, περήφανα το φόρεσε!
Κι εγώ, που με υπομονή περίμενα τη σειρά μου το φόρεσα κανά δυο χρόνια μετά!
Και νά σου τώρα η αφεντιά μου αναμαλλιασμένη και χαρούμενη να ποζάρει περήφανα φορώντας το παλιό πια μπλουζάκι με την στάμπα των Αγγέλων του Τσάρλι!
Αργότερα το μπλουζάκι αυτό, ταξίδεψε και πέρα από μένα. Αν καλά θυμάμαι στο μικρό Κωνσταντίνο της θείας Μαριγούλας…
Πόσες παιδικές καρδιές χτύπησαν μέσα σ’ αυτό το τόσο ανθεκτικό λευκό ύφασμα! Πόσες φωνές βγήκαν μέσα από τα παιδικά στήθη, που τα αγκάλιαζε με τρυφεράδα -μυρίζοντας λουλάκι και πράσινο σαπούνι από τα πλυσίματα στη σκάφη ή και κατοπινά στο πλυντήριο.
Πόσα παιχνίδια γνώρισε και πόσες μητρικές αγκαλιές!
Οι Άγγελοι δεν είναι μόνο τρεις και δεν είναι του Τσάρλι.
Οι Άγγελοι είμαστε όλα εμείς τα παιδιά που φορέσαμε αυτό το μπλουζάκι, ή κι άλλα πολλά παρόμοια, που όμως διαδέχονταν τη μία φτωχή οικογένεια στην άλλη.
Οι Άγγελοι δεν είναι η Σαμπρίνα, η Κέλλη, η Κρις…
Οι Άγγελοι είναι όλα εκείνα τα παιδιά του κόσμου μας, που γελούν, που παίζουν και χαίρονται φορώντας καινούρια ρούχα ή φορώντας στην διαδοχή των χρόνων, όλα το ίδιο μπλουζάκι…
[θα μου επιτρέψετε να μην αναρτήσω τη φωτογραφία τύπου διαβατηρίου· είναι θέαμα τρομακτικό, αλλά ούτε και την παιδική μου, είναι θέαμα τόσο αγαπημένα προσωπικό…]
