Όταν συμβαίνει το κακό
Το παθαίνετε και σεις όταν συμβαίνουν απίστευτα γεγονότα να μην έχετε κουράγιο να μιλήσετε, να πείτε δυο λέξεις; Τέρατα συμβαίνουν που σε άλλες συνθήκες ίσως και να μπορούσαμε να τα διαχειριστούμε, αν και κακά τα ψέματα έχουμε πειστεί πως όλα είναι διαχειρίσιμα πια, μάθαμε να κάνουμε απίστευτες διεργασίες χώνεψης του κακού. Που δεν είναι εξολοκλήρου ψέμα, ο άνθρωπος προσαρμόζεται και αντέχει.
Στην αρχή που κάνει την εμφάνισή του οτιδήποτε ανήκει στη λίστα των κακών, έχει διαστάσεις διάφορες. Ξεκινούν μικρά όταν τα βλέπω στην οθόνη του κινητού κι όταν τα δω στην οθόνη του υπολογιστή τρομάζω κι αν τα παρακολουθήσω σε τηλεόραση γουρλώνω τα μάτια κι αν τα δω από κοντά μένω με ανοιχτό το στόμα.
Οι έξω από μας συνθήκες, όλα τα έξω από μας δεινά και η κακιά η ώρα, θέλει μόνο ένα δευτερόλεπτο για να γίνει και δική μας συνθήκη, προσωπικό βίωμα η εικόνα που είδα κάποια φορά στην τηλεόραση, το κακό δεν έχει τοπικό περιορισμό και φράχτες που να μπορούν να το κρατήσουν μακριά από μας!
Όλα συμβαίνουν και όλα είναι ικανά να συμβούν! Δεν ξέρω ποιος μηχανισμός άμυνας μάς κάνει να κλείνουμε τα μάτια στο κακό γενικά, αλλά είναι πολύ ικανός και δυνατός, μπράβο του. Να και κάτι ενισχυμένο στη σμπαραλιασμένη πια ύπαρξή μας!
Αν λοιπόν ξέραμε ότι κάθε μέρα, κάθε στιγμή μπορεί να είναι η στιγμή που ίσως βρεθούμε και μείς στη θέση του άλλου που έχει πληγωθεί, αρρωστήσει, πονέσει, που έχει χάσει τη γη κάτω από τα πόδια του κυριολεκτικά, τότε ίσως, λέω ίσως, έχω μια κρυφή και ταλαίπωρη ελπίδα ότι ίσως αλλάξει κάτι στο μέσα όλων μας, ότι κάτι θα μπορεί να σταθεί αρκετό να μετουσιώσει το κακό σε καλό, τη δοκιμασία σε ισχυρό εφόδιο ψυχής για το παρόν και το μέλλον μας.
Με λίγα λόγια, αν πιστεύουμε αφελώς ότι το κακό δε θα συμβεί ποτέ σε μας, είμαστε σαν ανοχύρωτη πόλη, είμαστε εντελώς απροστάτευτοι και εντελώς ανίκανοι να μπούμε στη θέση του άλλου, αυτού που δοκιμάζεται από οτιδήποτε μπορεί να τον κάνει να νιώσει μικρός και ταπεινός μπροστά στη δύναμη της φύσης, του τρελού μυαλού, της αρρώστιας, της συγκυρίας.
Κι αν δεν καταφέρει ποτέ να μπει στη θέση του άλλου και να αποκτήσει την περιβόητη ενσυναίσθηση, τότε θα μείνει εντελώς λειψός και λίγος και μόνος σε μια ζωή που οι περισσότεροι γνωστοί και άγνωστοι θα υποφέρουν από κάτι, ακόμα και από έναν πληγωμένο έρωτα. Το να μπεις στη θέση του άλλου και να κατανοήσεις για λίγο τι του συμβαίνει και πώς πιθανά να νιώθει, είναι μεγάλη ευλογία.
Όταν παρακολουθούμε από τις τηλεοράσεις τα γεγονότα που σε άλλους συμβαίνουν, πολλές φορές λέμε άσε, δεν αντέχω να βλέπω, κρίμα είναι αλλά δεν μπορώ άλλες κακές ειδήσεις, δεν αντέχω άλλη δυστυχία.. και κλείνουμε την τηλεόραση και τα μάτια σε ό,τι δεν μπορούμε να αντέξουμε. Το απωθούμε νομίζουμε το κακό όταν δεν το αντιμετωπίζουμε και δεν το παρατηρούμε κατάματα. Μακριά από μας. Ξύλο χτύπα. Φτου φτου στα όρη στ’ άγρια βουνά και άλλα πολλά αποτρεπτικά που δυστυχώς δεν μπορούν να μας προφυλάξουν όταν τις περισσότερες φορές αιτία για το κακό είναι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Για να μην αναλύσουμε το χεράκι που έχουμε βάλει στο περιβάλλον, στις άρρωστες δοκιμές πυρηνικών, στην κακοποίηση των ζώων, στην καταπάτηση, στην ασέβεια στα δώρα της φύσης, στην κακή διαχείριση, στους «ειδικούς» που κάνουν δουλειά ανειδίκευτου, στην ερημοποίηση, στα ημιτελή έργα.. Η λίστα είναι τεράστια. Δεν υπάρχει σημείο στη γη που να μην έχουμε βάλει το χεράκι μας. Δεν υπάρχει τετραγωνικό μέτρο που να μην το έχουμε πληγώσει.
Όλα εξηγούνται κατά έναν τρόπο. Όλα έχουν αιτία και αποτέλεσμα, αφού συνυπάρχουμε θα φανεί και σε μας το αποτέλεσμα των δράσεών μας και αυτό σπάνια είναι καλό κι όταν είναι, μένουμε να θαυμάζουμε αποσβολωμένοι. Τόσο συνηθίσαμε στο κακό, που το καλό όταν συμβεί μάς αφήνει άφωνους. Κάποια μόνο φυσικά φαινόμενα νομίζω βγαίνουν από αυτή τη λίστα, μα είναι λιγότερα σε σχέση με αυτά που οι ίδιοι προκαλούμε.
Όταν συμβαίνουν τα δύσκολα, δεν ψάχνουμε τους υπεύθυνους, ψάχνουμε τρόπο να σώσουμε τη ζωή μας. Απλά και ξεκάθαρα. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκείνη την ώρα. Δεν είναι της παρούσης να αποδοθούν ευθύνες, άλλωστε στη χώρα μας συνηθίζεται να μη φταίει κανείς ποτέ και για τίποτα, άρα, περιττό.
Λες ένα η φύση φταίει, ποιος να τα βάλει με τη φύση, ποιος να τα βάλει με την πανδημία και τελειώνει η ιστορία, που μπορεί και έτσι να είναι σε κάποιες περιπτώσεις, εννοείται πως η δύναμη της φύσης είναι τεράστια μπροστά στις ψευτοκατασκευές του ανθρώπου, που τις περισσότερες φορές εξαφανίζονται με ένα φου!
Όμως, όπως και να έχει, ό,τι κι αν έχει συμβεί, το αποτέλεσμα είναι πάντα ολέθριο για όσους ζουν μια καταστροφή και ακόμα πιο ολέθριο για όσους νομίζουν ότι ποτέ δε θα βρεθούν στη θέση των ταλαιπωρημένων από μια καταστροφή, από μια αρρώστια, από κάτι.
Εξακολουθούν να κυκλοφορούν ανάμεσά μας στο όνομα της δημοκρατίας πολλά ξεχαρβαλωμένα πνεύματα που προφανώς χωρίς να έχουν δουλειά και ίχνος ευπρέπειας και ανθρωπιάς, βρίσκονται σε κάθε δημοσιευμένο ποστ γελοιοποιώντας εκτός από τον εαυτό τους και όσους τολμούν να έχουν μια γνώμη για οποιοδήποτε θέμα, καθώς ξέρουν τα πάντα και γελούν με την πίκρα των συνανθρώπων τους. Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να τους αποκλείσει από το να γράφουν ό,τι θέλουν, να γελάνε σαν ηλίθιοι ακόμα και μπροστά στο θάνατο και να συμπαρασύρουν άλλους ανόητους σε ένα χορό γελοιοποίησης του ανθρώπινου είδους.
Κι αυτό είναι ελευθερία, αυτό είναι η εικόνα της σημερινής κοινωνίας. Όχι η διαφορετική γνώμη και άποψη αλλά ο αηδιαστικός τρόπος με τον οποίο μας επιβάλλεται μέσω σχολίων στα μέσα, η κακία και η χολή που εμφανίζεται για κάθε θέμα και κάθε άνθρωπο.
Μέσα λοιπόν σε όλα αυτά τα τραγικά της κάθε μέρας, ο άνθρωπος δείχνει την απεριόριστη δύναμή του, την προσαρμοστικότητά του και ευτυχώς στις περισσότερες περιπτώσεις και την ανθρωπιά του. Κι αν ξεχνά εύκολα, κι αν μπερδεύεται και γίνεται κακός στην πορεία, υπάρχει μέσα του απόθεμα μιας κάποιας ανθρωπιάς που στην έκτακτη ανάγκη θα βγει και θα δοξάσει αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει στην άγρια φύση. Ιδανικά, είμαστε πλασμένοι για να βιώνουμε το καλό, σε ειρήνη και ηρεμία και να μπορούμε να κάνουμε το καλό όταν ο εγωισμός δεν μας μπλοκάρει.
Άλλωστε, για μια προσωπική ελευθερία μαχόμαστε καθημερινά, κλαίμε, γελάμε, περιπλέκουμε τη ζωή μας με ευθύνες κι επιδιώξεις, τρέφουμε ελπίδες μέχρι κάποιος να βρεθεί να μας προσγειώσει γιατί η ζωή είναι δύσκολη, ας μη χαρούμε ακριβώς, ας ξεκινήσουμε στο περίπου.
Να μη γελάμε με την καρδιά μας, να χτυπάμε ξύλο καλού κακού γιατί δεν ξέρεις ποτέ! Ο φόβος τελικά φυλάει τα έρμα; Ελπίζω όχι. Και ταυτόχρονα με όλα τα δεινά του πλανήτη, της χώρας μου και της γειτονιάς μου, από χέρι ανθρώπινο και πνεύμα κακόβουλο ή απλά στοιχείο της φύσης, εγώ επιμένω να θέλω να ξυπνώ από τη νύχτα και να λέω, πως πρέπει να αντέξω και σήμερα γιατί αξίζει τον κόπο.
Στέλνω ευχές σε όλους να γίνει πράξη και ζωή αληθινή το αδύνατο που τώρα μας φοβίζει, να γίνει επιτέλους η αρχή στην αγάπη…
