Κυκλοφορεί μια συνεχής, ακλόνητη, ακατάπαυστη, εμμονική ανάγκη συνέχισης μιας αιώνιας εφηβείας, μιας ιδιαίτερης περίπτωσης, από την οποία πάσχουν πολλοί, μα πάρα πολλοί και που δεν βλέπω να βρίσκεται η άκρη για την ίασή της σύντομα. Περιφρουρούμενες ζωές από εφηβεία χωρίς σπυριά, με όλα τα καλά της ενήλικης ζωής και με την γλαφυρότητα της εφηβείας σε σώματα σαραντάρηδων, πενηντάρηδων και βάλε, θέαμα δηλαδή που καταντά σχεδόν γελοίο!
Αυτό βλέπω, αυτό καταλαβαίνω ότι υπάρχει στην υπερβολή του γύρω μου, αυτό συναναστρέφομαι, αυτό ζω μάλλον και γω. Ίσως είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε, πότε άλλωστε τα βρήκαν μεταξύ τους οι έφηβοι; Αυτό που τους σώζει είναι το αγνό, το αυθεντικό, το σχεδόν λίγο ακόμη παιδικό, ο αυθορμητισμός, η ορμή της νιότης. Όμως αυτά τα στοιχεία σβήνουν στον ενήλικα που θέλει να συνεχίσει να είναι έφηβος και χωρίς τα στοιχεία εκείνα των νιάτων, καταντά απλά γραφικός.
Λίγους έχω δει με σοβαρότητα και μπέσα να αντιμετωπίζουν την ενήλικη ζωή τους και τους θαυμάζω, λίγους γονείς έχω συναντήσει να είναι γονείς που στηρίζονται στις δικές τους και μόνο δυνάμεις και αντοχές. Όμως και ποιος δεν θέλει μια μικρή βοήθεια που και που! Ποιος δεν θέλει να φύγει λίγο βάρος από πάνω του και να ησυχάσει με λιγότερες υποχρεώσεις έστω και μια στιγμή; Η βοήθεια είναι πάντα καλοδεχούμενη, μοναδικά ευχάριστη, και όποιος πει πως δεν την θέλει, λέει ψέματα.
Έχω δει πολύ κουρασμένους γονείς και ζευγάρια που ξεχνούν ποιοι είναι από τα ωράρια και την βιασύνη και τον αγώνα του μεροκάματου, έχω δει και γίνει αποδέκτης παραπόνων πολλών παππουδογιαγιάδων για την κούραση και τις μειωμένες πια αντοχές, που όμως κάνουν το παν να βρουν κουράγιο από την αρχή για να σταθούν δίπλα σε παιδιά και εγγόνια, γυρνώντας πολλές δεκαετίες πίσω παλεύοντας με μικρά θηρία, για κάτι που ένας άγραφος νόμος τούς καθιστά υπεύθυνους για το μεγάλωμα των εγγονών, που είναι και καλά δυο φορές παιδιά τους!
Βλέπω και νύφες, κόρες, γιους και γαμπρούς να στραβώνουν και να κατεβάζουν μούτρα όταν δεν έχουν ακριβώς την ανατροφή που θα ήθελαν στα παιδιά τους ή όταν το φαγητό της γιαγιάς δεν καλύπτει όλα τα γούστα ή τον τρόπο ανατροφής που θα ήθελαν και βρίσκουν στο τέλος τον μπελά τους και απολογούνται για τον τρόπο που μεγαλώνουν τα εγγόνια και πως δεν ξέρουν άλλο τρόπο να μαγειρέψουν και πως τί πειράζει να κάνουν που και που κανένα χατήρι στα μικρά!
Ας αποφασίσουμε όλοι τι θέλουμε από την ζωή μας και πως μπορούμε να το πετύχουμε. Θέλουμε καριέρα; Θέλουμε να είμαστε μανάδες και πατεράδες; Στις πλάτες ποιου; Θέλουμε βοήθεια; Να την πάρουμε χωρίς σούξου μούξου και λοιπά σχόλια. Θέλουμε να τα έχουμε όλα και να κάνουμε την ζωή μας; Αν υπάρχει τρόπος να καταγραφεί παρακαλώ.
Παλιά κάποιος έμενε πίσω και οι ρόλοι μοιράζονταν. Υπήρχαν και υπάρχουν και κείνα τα ζευγάρια που δεν συναντήθηκαν ποτέ, εκτός από την στιγμή που ανοίγει η πόρτα για να μπει ο ένας και να βγει ο άλλος, αλλάζοντας βάρδιες σκληρές σε δουλειά και σπίτι. Υπάρχουν κι αυτοί που δίνουν τον ένα μισθό σε νταντά ή ιδιωτικό σχολείο για να καλύψουν την απουσία, γιατί ποιος θα κρατήσει το παιδάκι όταν δεν ταιριάζουν τα ωράρια. Η μια δουλειά έσπασε και έγινε δυο και τρεις και ο χρόνος απλά δεν φτάνει. Τι κρίμα!
Ποιος φταίει; Ούτε οι γιαγιάδες, ούτε οι γονείς που πρέπει να εργαστούν, ούτε τα παιδιά. Το κράτος φταίει και μόνο που δεν βοηθά με τίποτα, που δεν επιτρέπει αλλαγές, που είναι παμφάγο και κατασπαράσει εργαζόμενους γονείς που με τόσο κόπο προσπαθούν να αναθρέψουν παιδιά, που δυσκολεύει την ζωή τους όσο δεν πάει! Και οι εταιρίες που μπορούν να είναι ευέλικτες, όπως γίνεται σε άλλα κράτη και να κρατούν τα παιδιά για όσο ο γονέας εργάζεται και δεν θα έχει κάπου να τα αφήσει. Το σύστημα λοιπόν. Αυτό ξανά μπροστά να κάνει κουμάντο.
Όμως, για να λέμε αλήθειες, θέλουμε και μεις να προσπερνούμε τα εμπόδια, να αποφεύγουμε τις δυσκολίες, να αφήνουμε στην άκρη τα ρίσκα, όλα τα ρίσκα. Και να μεγαλώσεις παιδί ρίσκο μεγάλο είναι. Τρόμος. Δεν είμαστε γενιά των εμποδίων εμείς. Δεν μας άφησαν να ψηθούμε στη ζωή. Παθολογία της ελληνικής οικογένειας με τον υπερπροστατευτισμό σημαία! Όμως δεν γίνεται έτσι.
Και το κακό συνεχίζεται. Γιοι που ψάχνουν μαμάδες και κόρες που ψάχνουν μπαμπάδες για να ανοίξουν σπίτι, το ξέρουν και οι ίδιοι ότι αυτό κάνουν, αλλά δεν μπορούν να το αλλάξουν. Εγκλωβισμένοι σε σώματα ενηλίκων κάτι παιδιά που βασανίζονται, και προσπαθούν με μανία να αποφύγουν, να μην συναντηθούν ποτέ με την πραγματικότητα. Κι αυτό είναι μπελάς μεγάλος, βάρος ασήκωτο, καημός.
Κι όλος αυτός ο αγώνας, για να μη μοιάσουμε τελικά στις μανάδες και στους πατεράδες μας. Για να ζήσουμε μιαν άλλη ζωή, διαφορετική, πιο γιορτινή, πιο χρωματιστή, πνιγμένη στην πρόοδο και την εξέλιξη. Για να μην κουραστούμε όπως αυτοί. Για να μην φάμε τα χρόνια μας στις υποχρεώσεις και στα βάσανα, στις φροντίδες και τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Για να μην βλέπουμε στον καθρέφτη τελικά κανέναν από τους δύο, μα, αυτό είναι αδύνατο! Γιατί, είμαστε αυτοί οι δύο!
Κι ας είμαστε δεμένοι με κλωστή, με μια καλούμπα που στην μιαν άκρη είναι αυτοί και στην άλλη ο εαυτός μας πλουμιστός, χρωματιστός χαρταετός. Αυτός που παλεύει να βρει κατάλληλο αέρα να πετάξει ψηλά, να νιώσει αεράκι καθαρό και δροσερό, να ρίξει μια περιφρονητική ματιά σε όσα εδώ κάτω του φαίνονται απίστευτα μεγάλα.
Ελπίδα Π.
