Το ποτάμι των χιλίων τυφλών
Όταν οι συγγραφείς πιάνουν την πένα, όχι για να γράψουν βιβλίο, αλλά για να κατασκευάσουν θεματολογία για τηλεοπτικό σήριαλ, τελικά δεν γράφουν βιβλίο!
Νομίζω ότι αυτό τώρα είναι η μεγάλη παγίδα! Και αυτό διέκρινα στο βιβλίο με τίτλο «Το ποτάμι των χιλίων τυφλών» του Πάνου Δημάκη από τις εκδόσεις Διόπτρα, όπως έχω άλλωστε δει να συμβαίνει και σε άλλους συγγραφείς και βιβλία τους (π.χ. Σπύρος Πετρουλάκης, Στέφανος Δάνδολος κ.ο.κ), που έτυχε/πέτυχε κάποιο βιβλίο τους να γίνει σήριαλ και μετά από αυτό, έγραφαν όχι βιβλίο, αλλά θεματική για σενάριο.
Πρόκειται λοιπόν για το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα Πάνου Δημάκη, ο οποίος έγινε γνωστός όχι τόσο από το πρώτο του πόνημα με τίτλο «17 κλωστές» [Κάπα Εκδοτική, 2020], αλλά από το γεγονός ότι αυτό γυρίστηκε σε τηλεοπτικό σήριαλ το καλοκαίρι που μας πέρασε (2023), με σκηνοθέτη τον Σωτήρη Τσαφούλια και σεναριογράφους τη Μιρέλλα Παπαοικονόμου και την Κάτια Κισσονέργη.
Στο «Ποτάμι των χιλίων τυφλών» ο Πάνος Δημάκης στήνει ένα αρκετά καλό σκηνικό, της κλειστής ελληνικής κοινωνίας μετά τον Εμφύλιο πόλεμο στη χώρα μας, πραγματευόμενος το γνωστό δίπτυχο «άδικο – αδικία» με τον πόλεμο μεταξύ τους για το ποιο από τα δύο στοιχεία θα επικρατήσει.
Στο βιβλίο αυτό κεντρικό πρόσωπο είναι η χήρα του χωριού Μερζένιστα, όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση, η οποία θέλει να κυριαρχήσει στους κατοίκους του, επιβαλλόμενη μέσω της χριστιανικής ηθικής/ευπρέπειας/συνείδησης/ενοχής κ.λ.π. Όταν όμως, δεν τα καταφέρνει, όπως αυτή θα ήθελε, τότε αποφασίζει να αλλάξει μέσο πίεσης και επιβολής.
Και επειδή τις αλήθειες πρέπει να τις λέμε, να εξομολογηθώ λοιπόν ότι ετούτο το βιβλίο δε με ενθουσίασε…
Πρόκειται για ένα αρκετά ατμοσφαιρικό βιβλίο, το οποίο όμως φαίνεται ότι αξιώνεται πρόπλασμα τηλεοπτικού σεναρίου και μόνο, καθώς σε ό,τι μπορώ εγώ τουλάχιστον να διακρίνω στη θεματολογία και στην ανάπτυξή του, παραμένει μισό και ανολοκλήρωτο, αφού το βιβλίο γυρνά συνεχώς γύρω από το θέμα, χωρίς αυτό να αναπτύσσεται ποτέ ολοκληρωτικά.
Όποιος γράφει αξιώνεται τον τίτλο του συγγραφέα, όταν γράφοντας δημιουργεί κόσμους!
Κόσμους ολόκληρους και ολοκληρωμένους· κόσμους που έχουν αρχή και παρελθόν, μέση και εξέλιξη, τέλος και δικαίωση! Ο Π. Δημάκης σε αυτό του το βιβλίο δεν ικανοποίησε επουδενί αυτό το σχήμα. Γέννησε έναν κόσμο που δεν πήρε ποτέ γιομάτη ανάσα στο φως του ήλιου της συγγραφής! Κι ενώ το βιβλίο δε με ικανοποιούσε όσο διάβαζα και προχωρούσα στις σελίδες του, ήλπιζα ότι κάπου ο συγγραφέας θα με δικαιώσει· τελικά γύρισα και την τελευταία του σελίδα με την απορία «εγώ τώρα αυτό γιατί το διάβασα;»
Στα θετικά του βιβλίου το άψογο σκηνικό και η περιγραφή του, η καλή χρήση της ελληνικής γλώσσας, ο ενδιαφέρων τίτλος του και τ’ όμορφο εξώφυλλό του…
