25η Νοεμβρίου Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών
Μας φύτεψαν φόβο, μα φυτρώνουν φτερά!
Τί μπορούμε να πούμε ξανά για μια μέρα σαν κι αυτή; Να την τιμήσουμε ως υπενθύμιση για τη μνήμη των δολοφονημένων; Να θυμηθούμε τις γυναίκες που άφησαν την τελευταία τους πνοή στα χέρια ενός άντρα, του άντρα τους, στο σπίτι ή στο δρόμο, στη διασκέδαση ή στην παραλία; Να βεβαιωθούμε ότι η μέρα αυτή ασκεί τις πιέσεις στη δικαιοσύνη και στους φορείς να πράξουν το σωστό; Να γίνει κατανοητό ότι δεν έφταιγε η ίδια γιατί φορούσε κοντή φούστα; Να υποστηρίξουμε τα παιδιά, τα θύματα των τραυματικών αυτών εμπειριών και των υπόλοιπων ανθρώπων του οικογενειακού περιβάλλοντος; Να δημιουργήσουμε περισσότερους ξενώνες που θα κρύψουν τα θύματα από τους άντρες που τις κυνηγούν ασταμάτητα μέχρι ν’ααποτελειώσουν το έργο τους; Ή για να πούμε αλήθειες είναι αυτή η μέρα;
Να τρέμει το κράτος, να κλείνουν οι δρόμοι
Να τρέμει όποιος χέρι τολμά και σηκώνει
Μας παίρνουν με βία, την ξεγνοιασιά
Μας φύτεψαν φόβο, μα φυτρώσαν φτερά
Για ποιο λόγο πρέπει να τιμήσουμε την 25η Νοεμβρίου άραγε! Μήπως για να πούμε ότι δύσκολα ξεφεύγει κανείς από τα χέρια αυτού που θα το πάρει απόφαση να σου αφαιρέσει τη ζωή, να σε χτυπήσει, να σε σακατέψει μπροστά στα παιδιά ή σε κάποια ερημιά επειδή είσαι γυναίκα, επειδή δεν έχεις την ίδια με αυτόν μυική δύναμη;
Και κάθε λεπτό σχεδόν κάθε μέρα
Θρηνούμε μια κόρη αδερφή και μητέρα
Μέσα σε μια νύχτα μας εξαφανίζουν
Συνένοχος είναι οποιός σιωπά, σα μας αφανίζουν
Εξακολουθούμε να μιλάμε σχεδόν καθημερινά γι αυτό και να τρομάζουμε με τα νούμερα. Με τα νούμερα που δεν είναι απλά αριθμοί, αλλά γυναίκες! Γιατί άραγε; Τί είναι αυτό που οδηγεί τους άντρες στην κακοποιητική συμπεριφορά και τί εμποδίζει τις γυναίκες να ξεφύγουν από αυτή, με κάθε κόστος; Και τί θα μπορούσε να αλλάξει τελικά μια κατάσταση που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει στο έγκλημα; Είναι ικανοί όλοι οι κακοποιητικοί άνθρωποι να φτάσουν στο έγκλημα; Είναι όλοι άνθρωποι χαμηλού πνευματικού επιπέδου ή όχι; Πόσα ερωτήματα γεννιούνται και πόσα δεν ξέρουμε τελικά και ίσως μόνο γι αυτό είναι ωφέλιμες αυτές οι μέρες, να ενημερώνουν όλο και περισσότερους, για να μάθουμε τί ισχύει και τί όχι.
Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μονη
Στη θέα μιας μορφής το αίμα μου να παγώνει
Για ολα τα χέρια που σφίγγουν κλειδιά
Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!
Και καλά να ενημερωθώ εγώ που δε βιώνω το πρόβλημα. Όταν το βιώνω, τί θα μου προσφέρει αυτή η ενημέρωση; Θα μου προσφέρει λύση όταν θα χρειαστεί να ξέρω πού να καλέσω και πού θα μείνω αν φύγω από το σπίτι χωρίς μισό ευρώ στην τσέπη; Θα μου ανοίξει πιο εύκολα πόρτες, όταν άμεσα θα χρειαστώ εργασία και οικονομική βοήθεια; Θα ενισχύσει και θα ενημερώσει τους δικούς μου για το πώς πρέπει να φερθούν και να βοηθήσουν; Για όλα νομίζω έχουμε ακούσει. Για όλα έχουμε ενημερωθεί.
Αυτό για το οποίο δε μας έχουν ενημερώσει, αυτό που δεν μας έμαθαν από μικρά κορίτσια, είναι να εκτιμούμε και να τιμούμε τον εαυτό μας και την πολύτιμη ζωή μας. Δεν μας έμαθαν να τον φροντίζουμε και να τον αγαπάμε με όποιο κόστος. Δεν μας έμαθαν να ξέρουμε πότε να φεύγουμε και τί να κάνουμε, αν βρεθούμε σε μια δύσκολη κατάσταση. Θέματα ταμπού για τις οικογένειες αυτά. Να είσαι σωστή για να μη σου συμβεί τίποτα. Να μην προκαλείς την τύχη σου. Να μην βάφεσαι. Να μην ντύνεσαι προκλητικά. Να μην κυκλοφορείς νύχτα!
Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία
Να τα ξέρουμε πρέπει όλα αυτά πριν συμβούν. Να μάθουμε να υποψιαζόμαστε τους ανθρώπους. Να διαβάζουμε τα μάτια και τις κινήσεις, τις λέξεις που χρησιμοποιούν. Γίνεται; Μπορεί και να γίνεται. Μπορεί να προβλεφθεί η κακοποιητική σχέση; Ίσως.
Και κυρίως ένα ακόμα πρέπει να μας μάθουν.. να μην αγαπάμε αυτόν που μας πονάει και να μην πιστεύουμε ότι θα αλλάξει και να μη φοβηθούμε να ζητήσουμε βοήθεια απ΄ όπου μπορούμε, πριν προλάβουν να φτάσουν αυτοί στα άκρα. Να μας μάθουν να μην επιστρέφουμε στους κακοποιητές. Και να μας κάνουν να καταλάβουμε, ότι δε χρειάζεται να βρεθούμε με μώλωπες για να καταλάβουμε ότι ζούμε με βία. Η βία έχει πολλά πρόσωπα. Έχει τόσα πρόσωπα που μπορεί να σε τρελάνει. Να μην ξέρεις τί συμβαίνει, άρα να μην μπορείς να ζητήσεις βοήθεια. Για ποιο πράγμα να ζητήσεις βοήθεια, όταν ο άντρας που σε κακοποιεί είναι κατά τ’ άλλα καλό παιδί;
Κι αν δε το κατάλαβες τούτοι οι στίχοι
Φωνάζουν πως βρίσκομαι εδώ από τύχη
Με οργή τραγουδάω, ακούστε με όλοι
Στο σπίτι αν δεν έρθω, κάψτε την πόλη
Στην πορεία των χρόνων μαθαίνουμε, οι εμπειρίες βοηθούν ίσως, όχι πάντα, μα ένα νέο κορίτσι δεν ξέρει ποιος άντρας είναι κακοποιητικός και ποιος πολύ επικίνδυνος να γίνει. Η πιο επικίνδυνη κατάσταση είναι αυτή που βιώνουμε στα σπίτια από τους ανθρώπους μας. Όχι έξω. Όχι μόνο έξω που μπορεί να συμβεί οτιδήποτε στον οποιονδήποτε. Μέσα στα σπίτια γίνονται οι μεγάλες μάχες. Εκεί που το βαρύ φως της κουζίνας μπορεί να κρύβει τα χειρότερα λόγια, τις χειρότερες εκφράσεις, τα πιο βουβά κλάματα, τα συρτάρια με τα μαχαίρια, τα χτυπήματα στα μάρμαρα και στα ντουλάπια.
Στα σπίτια μέσα δίνονται οι μάχες, στα υπνοδωμάτια, στα πατώματα και στα κρεβάτια, στα στενά χωλ και στις αποθήκες, σε μια στιγμή, σε ένα κοίταγμα, σε μια βρισιά, σε ένα χαστούκι, σε μια υποτίμηση, σε ένα τσίμπημα, σε ένα χτύπημα στο τραπέζι και σ’ ένα σπάσιμο πιάτου, στο πέταμα του φαγητού, στο δε σηκώνω άλλη κουβέντα, στο εξαφανίσου, στο βούλωσέ το, στην κλωτσιά, στο βγάλε τον σκασμό, στο μη μιλάς, στο είσαι ηλίθια, στο πού γύριζες μωρή, στο γιατί βάφτηκες, στο δεν έχεις να πας πουθενά, στη σιωπή, στην κακοποιητική ναρκισσιστική σιωπή της τιμωρίας, στις απαιτήσεις, στο θα σε πνίξω μια μέρα… πόσα ουρλιαχτά δεν έχουν πνιγεί; Φαντάζεσαι ν’ ακούγονταν κάποια μέρα όλα αυτά τα ουρλιαχτά μαζί; Θα άνοιγαν ρωγμές οι τοίχοι! Θα άνοιγε στα δύο η γη!
Με λένε Ανίσα, Καρολάιν και Ελένη
Με σκότωσε το σύστημα που τους ξεπλένει
Είμαι η Τζεβριέ, η Ζάκι, η Μαρία
Νεκταρία, Ανθή, Ζωή, Αδαμαντία
Στο όνομα μου γράψτε νέα, ιστορία
Μα ας θυμώσουμε πια! Επιτέλους ας θυμώσουμε! Όχι, δε χτύπησα στα ντουλάπια, όχι δεν έπεσα από τη σκάλα, όχι δεν τράκαρα στην κολώνα, ούτε με γρατζούνισε η γάτα που δεν έχω. Το έκανες εσύ! Το έκανε αυτός! Το έκαναν όλοι μαζί, όσοι είδαν και σώπασαν, όσοι το έζησαν και δεν το σταμάτησαν, όσοι το άφησαν να μεγεθύνεται σαν κακό σπυρί μολυσμένο. Όχι, δεν είναι φυσιολογικό να σε κακοποιούν! Όχι, δε συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες και σε όλες τις σχέσεις! Όχι, δεν υπάρχει τίποτα που να το κάνει “κανονικό”! Δεν υπάρχει εδώ το έλα μωρέ η κακιά στιγμή ήταν, πώς κάνεις έτσι για ένα χαστούκι, κάτι θα του είπες, έχει κι αυτός τα βάσανά του, σ’ αγαπάει πολύ και δεν άντεξε το χωρισμό, του μίλησες άσχημα, τον κοίταξες στραβά… Όχι άλλες δικαιολογίες!
Για εκείνες τις νύχτες που γύριζα μονη
Στη θέα μιας μορφής το αίμα μου να παγώνει
Για όλα τα χέρια που σφίγγουν κλειδιά
Γινόμαστε όλες μαζί μια γροθιά!
Μια κοινωνία δυνατή χρειαζόμαστε, δομημένη σωστά, από τις βάσεις γερή στα όσα πιθανά αντιμετωπίσουμε στη ζωή. Μια ζωή γεμάτη από προκλήσεις, και πολλούς φόβους που πρέπει να μάθουμε να βάζουμε στην άκρη για να ζήσουμε τις χαρές, στο σπίτι μας, στην εργασία μας, στην καθημερινότητά μας.
Τα λόγια είναι πάντα εύκολα. Τα έχω γράψει και γω στο παρελθόν. Φύγε, μίλα, κάνε, δείξε…https://elpiscalling.com/prostatepse-ton-eayto-soy-prostatepse-ta-paidia-soy-mi-vafeis-pia-ton-pono-soy/ Πώς; Το πώς δεν είπαμε. Πώς θα φύγει μια ακινητοποιημένη γυναίκα από τον φόβο, παραλυμένη από το άγχος και τον πόνο; Πώς θα βρει τη δύναμη να ανοίξει την πόρτα; Πώς θα σηκώσει αγκαλιά το παιδί και θα τρέξει στο πιο κοντινό ασφαλές μέρος χωρίς να αντιμετωπίσει κι άλλα προβλήματα; Και πώς ο κάθε προβληματικός άντρας θα βρει τελικά ισορροπία και καθοδήγηση, χωρίς να κινδυνεύει όποια γυναίκα βρεθεί στο δρόμο του;
Ήρθε η εποχή που πρέπει να εκπαιδευτούμε. Έφτασε η εποχή που οι θεωρίες πρέπει να γίνουν πράξη. Η βία υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Αυτό που πρέπει να εκλείψει είναι τα θύματα. Ξέρεις γυναίκα κακοποιημένη; Όλο και θα ξέρεις! Έχεις κακοποιηθεί; Όλο και κάτι θα σε έχει πονέσει. Έκανες κάτι γι’ αυτό; Όχι. Ούτε εγώ. Ούτε εγώ κατήγγειλα την κακοποίησή μου.
Δικαίωμα δεν έχεις στο σώμα μου επάνω,
Δε σου πέφτει λόγος πού πάω και τι κάνω
Δεν είναι αγάπη ο πόνος κι η βία
Όλες απαντάμε, αν αγγίξεις μία
Οι γυναίκες είναι χωρισμένες σε δυο κατηγορίες: σ’ αυτές που γλίτωσαν και σ’ αυτές που δολοφονήθηκαν. Κάτι ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Το πρώτο έγκλημα το λένε γυναικοκτονία. Τις ζωντανές νεκρές, πώς τις λένε; Πόσο αντέχει αυτό το τραύμα; Θεραπεύεται ποτέ; Κάθε 25η του Νοέμβρη θα πρέπει να μας θυμίζει όσα ξεχνάμε, θα πρέπει να μας θυμίζει όσες δεν τα κατάφεραν, θα πρέπει να μαθαίνει στα κορίτσια τί να αποφεύγουν στη ζωή τους, θα πρέπει να μας ξυπνά από τον λήθαργο που κάποιες φορές ο έρωτας μας ρίχνει, θα πρέπει να μας θυμίζει ότι η βία κατά των γυναικών αφορά και έχει αντίκτυπο όλους τους τομείς της ζωής μας.
………………..
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 17 Δεκεμβρίου 1999 ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Η Ημέρα είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981, σε ανάμνηση της δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο στις 25 Νοεμβρίου 1960…
