Το ραδιόφωνο που αγάπησα…
Το ραδιόφωνο που αγάπησα… Αν κάτι αγάπησα πολύ στη ζωή μου, αυτό ήταν και είναι το ραδιόφωνο. Μ’ αυτό κοιμόμουν, μ’ αυτό ξυπνούσα, με ηρεμούσε, με ταξίδευε, μου άνοιγε ορίζοντες, ακόνιζε τη φαντασία και την σκέψη μου, διατηρούσε την προσοχή μου, με αποσπούσε από άγχη κι αγωνίες, μ’ έκανε να σκεφτώ χωρίς να χάνομαι σε εικόνες, μα τις δημιουργούσε και με προφύλασσε από την ασχήμια που μπορούσε να στοιχειώσει τις νύχτες μου.
Με καθησύχαζε. Με νανούριζε. Μου κρατούσε συντροφιά στην απόλυτη ησυχία και μοναξιά. Άγγιζε κάθε χορδή μου. Με θύμωνε, όταν κάτι δεν ήταν της αισθητικής μου. Μ’ έκανε να επικοινωνώ, να μαθαίνω ιστορίες και μουσική, ν’ αναγνωρίζω φωνές και ψυχισμούς. Μεγέθυνε την αγάπη μου για μουσική, αυτήν που δεν έμαθα ποτέ όταν ήμουν παιδί, μα πάντα σκιρτούσα στο άκουσμά της. Μου ψιθύριζε γλυκά λόγια, μ’ έκανε να ονειρεύομαι και να θέλω να μοιάσω στον Γιώργο Παπαστεφάνου. «Καλησπέρα, κύριε Έντισον».. είμαι και γω εδώ!
Μεγάλη αγάπη το ραδιόφωνο! Με πήγε από την Κρήτη στην Αθήνα για να το κάνω επάγγελμα. Οι καθηγητές μου είδαν αυτό που είχα μέσα μου και με κατεύθυναν εξαρχής σε αυτό. Και χαιρόμουν βαθειά και λαχταρούσα να έρθω τελικά πρόσωπο με πρόσωπο με το μικρόφωνο, γιατί, πρόσωπο γινόταν το μικρόφωνο και σε αυτό μιλούσες καθώς άναβε το φωτάκι με την ένδειξη On air! Στον αέρα εγώ και τα όνειρά μου! Στον αέρα τελικά και γω! Με βλέπετε αγαπημένοι μου παραγωγοί που τόσα βράδια ξενυχτήσαμε παρέα; Με ακούτε ακροατές που όπως εσάς καθόμουν με τις ώρες ν’ ακούω τον αγαπημένο μου σταθμό; Τι ευτυχία! Όνειρο!
Ο διευθυντής της σχολής με κάλεσε ένα πρωινό, μόλις τελείωσα την εκπομπή μου, να με ρωτήσει πού έμαθα να κάνω ραδιόφωνο! Έχασα τη φωνή μου. Έλα ντε! Πού μπορεί να έμαθα; Μα μαθαίνεται το ραδιόφωνο ή είναι μέσα σου; Υπάρχει πριν από σένα ή εκπαιδεύεσαι πώς να κάνεις φίλο το μικρόφωνο σ’ ένα μικρό στούντιο, χωρίς επαφή με κανέναν άνθρωπο τις περισσότερες φορές, με παρέα μηχανήματα και καλώδια, άντε που και που τη φωνή του ηχολήπτη, αν υπάρχει!
Και το ένα φέρνει τ’ άλλο και το ένα στούντιο διαδέχεται το άλλο και δεν είναι όλα πάντα όπως τα ονειρεύτηκα, μπορεί και να είναι, μα δεν το νιώθω έτσι. Κάτι δεν είναι ίδιο, δεν είναι όμοιο με αυτό που φαντάστηκα. Μα μήπως οι δυσκολίες και οι συνθήκες με κάνουν να νιώθω έτσι; Μπορεί. Η ευθύνη, η καθημερινότητα, η ρουτίνα, η κούραση.. μα και τί να πω πάλι, δεν μπορώ να σκεφτώ! Κι εδώ, δεν μπορώ ν’ αλλάξω πρόγραμμα και σταθμό, να φύγω με τη σκέψη και να ταξιδέψω σε άλλες συχνότητες! Πρέπει να βγει η δουλειά για την οποία με επέλεξαν. Δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους. Κάθε μέρα πρέπει να γίνομαι καλύτερη. Τα λάθη δεν επιτρέπονται. Είναι δύσκολος ο αέρας, δεν είναι παίξε γέλασε! Πράγματι. Λήγει ο χρόνος χάριτος και η άγνοια κινδύνου πέρασε ανεπιστρεπτί!
Αντοχές, διάβασμα, προσπάθεια, συνεργασίες… αχ αυτές οι συνεργασίες! Άλλες ικανές να σε απογειώσουν, άλλες να σε ρίξουν στα μαύρα βάθη! Κι όσο δυσκολεύουν αυτές, δυσκολεύει κι ο αέρας. Σα να τελειώνει. Ιδέα μου θα είναι.. Ας κάνω λίγη υπομονή! Είμαι τυχερή που κάνω αυτό που αγαπώ! Δίνω χρόνο! Τόσα χρόνια περίμενα την ώρα αυτή, δεν υπάρχει άλλη επιλογή! Ναι, θα κάνω υπομονή. Έτσι πρέπει. Είναι μεγαλύτερη η αγάπη και η ανάγκη να βρίσκομαι στο στούντιο από κάθε τι άλλο. Υπομονή.
Μα σα να τελειώνει πάλι το οξυγόνο. Σα να μην μπαίνει αέρας στο στούντιο. Λες κι οι αυγοθήκες να τράβηξαν όλο το οξυγόνο! Μα να μην υπάρχει ένα παράθυρο, κάτι τέλος πάντων να το ανοίξω! Το φωτάκι λαμπιρίζει κόκκινο και φωτεινό. Χτυπά το τηλέφωνο. Εγώ πρέπει να απαντήσω. Τα cd στη σειρά να παίξουν όπως τα έχω σκεφτεί. Έρχονται φιλοξενούμενοι στο στούντιο. Μου αναθέτουν να τους πάρω συνέντευξη χωρίς να το ξέρω, δε γνωρίζω καν το θέμα για το οποίο αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει.. κι ο αέρας τελειώνει εντελώς! Εκεί, σ’ εκείνο το στούντιο, εκείνη τη στιγμή, ο αέρας τελείωσε, το οξυγόνο εξαντλήθηκε, το κόκκινο φωτάκι μαύρισε.
Τίποτα πια δεν ακούγεται, ούτε κινείται. Το τζάμι που με χωρίζει από τους φιλοξενούμενους αρχίζει να θαμπώνει. Τραγούδα λέω μέσα μου, τραγούδα, σκέψου κάτι.. πες, σα ραδιόφωνο που παίζει ξεχασμένο, ερασιτέχνης στη ζωή κι όμως πηγαίνω.. τραγούδα.. και επιμένω να ονειρεύομαι ασταμάτητα, με μια φωνή που χρόνια πνίγουν τα παράσιτα.. Σκέψου καθαρά! Τί συμβαίνει; Πιες λίγο νερό! Δεν μπορείς να σταματήσεις τώρα! Δε γίνεται να σταματήσεις τώρα!
Και κάναμε μετωπική με την κρίση πανικού εκείνη ακριβώς τη στιγμή, στον αέρα του σταθμού, συστηθήκαμε μάλλον δεύτερη ή τρίτη φορά, μα κάθε σταθμός και ιστορία, νόμιζα πως είχαμε τελειώσει, όπως τελειώνει η εκπομπή, έρχεται φεύγει η ζωή, πέφτει το σήμα για ειδήσεις…
Κι έτσι, το όνειρο μπαίνει στην άκρη για λίγο.. για πολύ.. Σιωπά, ίσως περισσότερο απ’ όσο είχα σκεφτεί και χρειαστεί, μα τί να το κάνεις; Σταθμοί πολλοί και θέσεις λίγες, μα εκείνη η αγωνία ακόμα δεν έχει φύγει, γυροφέρνει και με ταλαιπωρεί. Κι όπως αλλάζω το σταθμό, σκέφτομαι όσα πέρασαν, όσα είχα φοβηθεί και έγιναν, όσα είχα προβλέψει και τα βρήκα μπροστά μου.
Μεσάνυχτα σε μια πλατεία και οι σκέψεις με βασανίζουν. Γιατί; Τί πήγε τόσο στραβά; Μήπως δεν το αγαπούσα τελικά όσο νόμιζα; Δοκιμές πολλές ξανά και ξανά και ξανά. Ένα μεγάλο βήμα μπροστά, δυο πίσω! Και τα χρόνια περνάνε, και ό, τι τρώμε κερνάμε, δίνουμε ό,τι αποκτάμε, ώσπου κάτι τελειώνει…
Μα αυτή η ιστορία πρέπει να έχει καλό τέλος, πρέπει να κλείσω τον κύκλο όπως του αξίζει, όπως αξίζει στα χρόνια της ζωής μου που έγιναν ένα με το ηχείο και την ένταση, με τα λεπτά της ώρας και τα προσωπικά μου play list, με τις χρονομετρημένες διαδρομές μου, τις ατελείωτες σημειώσεις και τις κουβέντες, τα βιβλία και τους καλλιτέχνες…
Οι μεγάλοι έρωτες δεν πρέπει να τελειώνουν άδοξα! Δεν τους πρέπει τέτοιο τέλος! Κι αυτό δεν πρέπει να επιτρέψω να συμβεί. Όχι ακόμα. Όχι τώρα. Όχι χωρίς να το θέλω.
