Στο Κιλκίς μετά από χρόνια…

Στο Κιλκίς μετά από χρόνια

και φαίνονται όλα τόσο διαφορετικά μα και τόσο ίδια!

Το ταξίδι ξεκινά πάντα με μια ανησυχία. Τουλάχιστον εγώ έτσι ξεκινώ. Με κούραση της προηγούμενης και τακτοποίηση των πραγμάτων, με σκέψεις που δεν θα έπρεπε να κάνω, με χάρτες στο μυαλό και δρομολόγια. Και χρόνο μοιρασμένο και κομμένο σε διάφορα μέτρα για να προλάβω να δω τόπους και ανθρώπους. 

Κι έτσι τα βόρεια και κεντρικά σύνορα της χώρας μπήκαν στο στόχαστρο. Το ταξίδι ξεκίνησε με κάτι εισιτήρια κρατημένα πολλούς μήνες πριν και η αγωνία όλο αυτό το διάστημα ήταν αν θα είμαστε καλά εκείνη την ημερομηνία του ταξιδιού κι άλλα πολλά αν… Αχ αυτά τα αν!

Ηράκλειο Θεσσαλονίκη κάτι λιγότερο από ώρα, στο πόδι από τις πέντε το πρωί και μόλις το αεροπλάνο φρενάρει (ουφ!) αρχίζει ο εγκέφαλος και το μάτι να δουλεύουν υπερωρίες. Μπαγκάζια στο αυτοκίνητο και με διάφορες οδηγίες μέσω ανοιχτών παράθυρων στα φανάρια (κατά το ελληνικό τζι πι ες!), ξεκινά το δρομολόγιο για σχεδόν ό,που βγάλει, αφού χάσαμε εξόδους και στροφές πήγε το αυτοκίνητο τελικά εκεί που αρχικά ήταν στο σχέδιο να πάμε.

Μια ας πούμε ευθεία ως τους Ευζώνους και Λίμνη Δοϊράνης περνώντας από μέρη που κάτι μου θύμιζαν, κάπου τα είχα ξαναδεί, κάπως η μνήμη μου ξυπνούσε κοιμισμένες εικόνες από στιγμιότυπα που με είχαν εντυπωσιάσει απίστευτα, όταν στα έντεκα μου χρόνια βρέθηκα από το νησί στους κάμπους και στα χωράφια, σε αυτές τις τεράστιες ευθείες, λόγω μετάθεσης του πατέρα μου.

Όλα ήταν τόσο μοναδικά, τόσο παράξενα που δεν ήξερα τι να πρωτοκοιτάξω, αν και μετά από λίγη ώρα σχεδόν όλες οι εικόνες άρχισαν να έχουν ομοιότητες, ευθεία, κάμπος, χωράφια, μπάλες, τρακτέρ, ξεραΐλα, ίχνος υψώματος, τα βουνά μακριά. Αλλά εμένα αυτό μου άρεσε τότε, γιατί ήταν καινούριο στα μάτια μου. Ο τόπος καταγωγής της μητέρας μου ως μόνιμη πια κατοικία, είχε να με τροφοδοτήσει με δυνατές εικόνες. 

Στάση στη λίμνη Δοϊράνης από την ελληνική πλευρά φυσικά, αφού ήταν αδύνατο να περάσουμε τα σύνορα, θα έπρεπε να αφήσουμε το ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο και να συνεχίσουμε με τα πόδια.

Η εικόνα της λίμνης σχεδόν απογοητευτική, σκέτη κατάθλιψη. Βρώμικη, ανεκμετάλλευτη. Λυπάμαι που το λέω, αλλά αν το κομμάτι μας το είχαν οι απέναντι, θα ήταν αλλιώς. Δεν ξέρω αν εγκαταλείφθηκε λόγω μόλυνσης των υδάτων, μα νομίζω ότι είναι στη φύση μας να εγκαταλείπουμε και να μην αναδεικνύουμε τον τόπο μας.

Συνέχεια με πορεία για την επόμενη λίμνη, αυτή της Κερκίνης. Πίστευα ότι εδώ τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Η διαδρομή πανέμορφη, το πράσινο άρχισε να ξεκουράζει τα μάτια μας, η ζέστη όμως αφόρητη για μήνα Σεπτέμβριο. Φωτογράφιζα μέσα από το αυτοκίνητο, οι πινακίδες μάς υπενθύμιζαν πόσο κοντά είναι αυτό το μακριά, το αλλού, το σύνορο, αυτό που χωρίζει τελικά λαούς και ανθρώπους. 

Πορόϊα πανέμορφα, χτισμένα στα πόδια του όρους Κερκίνη ή Μπέλες, Λιβάδια και Εθνικό πάρκο Κερκίνης. Πρώτη εικόνα και εδώ απογοητευτική. Μα γιατί; Αναρωτηθήκαμε πολλές φορές, το συζητούσαμε συνεχώς και δεν φτάναμε σε απάντηση. Τόσος εθνικός πλούτος ανεκμετάλλευτος!

Τι πιο απλό από το να υπάρχει ένα όμορφο αναψυκτήριο και καθαρές τουαλέτες στην είσοδο του υδροβιότοπου; Δεν θα είχαν όλοι κέρδος; Βρήκαμε μόνο τρεις ψαράδες που διαφωνούσαν για τα δρομολόγια και τις ξεναγήσεις με τις βάρκες τους, μα δεν τολμήσαμε να διακόψουμε και να ρωτήσουμε ούτε πόσο κοστίζει ο γύρος της λίμνης, ούτε για την εικόνα που αντικρύσαμε. 

Λίγα μέτρα παρακάτω το τοπίο αποζημιώνει. Η ομορφιά παντού, το μεγαλείο της φύσης μοναδικό και τα μάτια μας γουρλωμένα να κοιτούν όσα δεν είχαμε δει ποτέ ως τώρα, όπως ας πούμε τα βουβάλια και τα άλογα σε απόσταση αναπνοής.

Το βορειοδυτικό τμήμα του νομού Σερρών ήταν πανέμορφο, ο υγροβιότοπος μοναδικός και η εγκατάλειψη εμφανής. Δεν ξέρω αν μόνο εμείς το είδαμε αυτό, αλλά σε έναν τόπο που ανακηρύχτηκε εθνικό πάρκο, που τον επισκέπτονται κάθε χρόνο επιστήμονες και ερασιτέχνες για να παρατηρήσουν τα 300 είδη πουλιών που ζουν και αναπαράγονται εκεί, νομίζω θα άξιζε κάτι καλύτερο.

Επιστροφή από Λιθότοπο τελικά και ίσια για Κιλκίς. Το τοπίο μοιρασμένο σε καταπράσινο και ξαφνικά σε ξερό. Μα σε αυτό το ξερό μέρος ζουν οι αγαπημένοι μου συγγενείς, κι αυτό είναι από μόνο του σπουδαίο. Δυο μέρες όλες κι όλες κι έπρεπε να προλάβουμε τόσα να κάνουμε και να δούμε.

Δεύτερη μέρα και το πρόγραμμα έχει λίμνη Μεταλλείου και καταρράκτες του Σκρα. Ένα κομμάτι του νομού που δεν γνώριζα. Άλλο ένα σημείο που θα μπορούσε να είναι πόλος έλξης διπλάσιων επισκεπτών και εσόδων για το κράτος και την περιοχή.

Μα ούτε στους καταρράκτες του Σκρα υπήρχε κάτι, εκτός από παρθένα φύση και βλάστηση που όμως κάποιοι από τους επισκέπτες δεν φροντίζουν και δεν προστατεύουν. Περπατήσαμε, είδαμε, θαυμάσαμε, φωτογραφίσαμε, δροσιστήκαμε και δεν μαλώσαμε με κανέναν από όσους ξεκινούσαν να ανάψουν φωτιά για να ψήσουν δίπλα ακριβώς στους καταρράκτες και κατεβάζοντας αγροτικά βιάζοντας το τοπίο, την ησυχία του και την ακεραιότητά του.

Μια μικρή στάση στο χωριό Σκρα, ημέρα Σάββατο χωρίς κόσμο και η πλατεία άδεια. Γεμάτο μόνο το μνημείο με τους πεσόντες.

Επιστροφή με προορισμό το χωριό της μητέρας μου, που δεν πρόλαβα να περπατήσω και να χαρώ, να δω όλους τους συγγενείς, τα μέρη του παππού και της γιαγιάς και για τον λόγο αυτό δεν θα πω τίποτα για το χωριό μου, για να δώσω υπόσχεση επιστροφής και όχι περάσματος για μια στάση. Να δω και να με δουν, να μιλήσουμε, να αγκαλιαστούμε με ηρεμία και χρόνο, όπως αξίζει. Γιατί το Παλαιό Γυναικόκαστρο αξίζει πολλά!

Κυριακή πρωΐ φτάνουμε στη Θεσσαλονίκη με μια μικρή στάση στην πλατεία Αριστοτέλους, σε μια μέρα που τα είχε όλα. Έκθεση με αυτοκίνητα αντίκες, στολίδια παντού της τιμώμενης χώρας Κίνας, ανοικτά καταστήματα, πορεία στους δρόμους, λήξη της 82ης ΔΕΘ, βουλευτές και αστυνομικούς, κίνηση. Άστεγους στο πεζοδρόμιο, χλιδάτα καινούρια μαγαζιά, κίνηση στον Θερμαϊκό και ζέστη, πολύ ζέστη! Ένας χρόνος μετά ξανά στο ίδιο μέρος… κι είμαστε ακόμα ζωντανοί και προνομιούχοι!

Δεν έφτασαν οι δύο μέρες! Όμως, δεν ήταν και λίγες, έφτασαν τόσο όσο, τόσο που να χαρούμε πολύ και να κάνουμε σχέδια και προγραμματισμούς για επανάληψη του ταξιδιού σύντομα. Και τελικά για να συνειδητοποιήσω μία ακόμη φορά, ότι ο κάθε τόπος είναι τόσο όμορφος όσο και οι άνθρωποί του!