Σπουδαία ιστορία η ζωή τελικά!…
Δεν ήξερα ότι η μοναξιά μπορεί να ενώσει τα κενά, ότι είναι υγεία και μάθημα μεγάλο, γεμίζει τα κουτιά και τα συρτάρια σου κι αν κάτι αλλάξει τα αδειάζει και τα γεμίζει ξανά. Μετά από αυτή την εκπαίδευση έμαθα να γεμίζω τα κουτιά και να τα αδειάζω όποτε θέλω χωρίς στεναχώριες. Γιατί απλά έτσι πρέπει. Να αφήνω πρέπει στην άκρη όλα τα περιττά. Είναι όλα εδώ μαζί μας. Χαρές και λύπες. Μέρος όλα ενός σεναρίου που θα πρέπει να περιμένουμε στη ζωή μας για να δούμε αν θα έχει χαρούμενο τέλος ή όχι. Αν θα διεκδικήσει ευτυχία ή όχι.
Μανία όμως μ’ αυτή την ευτυχία! Για μια στιγμή της, έστω και μικρή, παλεύουμε μια ζωή. Για μια στιγμούλα τόση δα αντέχουμε μαζεμένες τις πίκρες της ζωής μας, για μια τόση έρμη μικρή και ματαιόδοξη στιγμή. Της ευτυχίας. Σπουδαίο να μπορείς να πιστέψεις και να εφαρμόσεις και να δώσεις αξία στο amor, ergo sum, δηλαδή στο με αγαπούν, άρα υπάρχω..
Κατά τ’ άλλα, όταν θα σε ρωτήσουν πως άντεξες να ζήσεις τόσο καιρό χωρίς ευτυχία, να τους πεις ότι δε χρειάζεται να κάνεις το γύρο αυτού του μικρού κόσμου για να ευτυχήσεις, παρά αξίζει να κάνεις το γύρο της ψυχής σου για να ηρεμήσεις και να απλώσεις να έτσι, το χέρι απλά, εδώ δίπλα, και θ’ αγγίξεις άλλο χέρι, που θα σε τραβήξει από το μαύρο και θα σε κάνει να λάμψεις στο σύμπαν.
Γιατί ευτυχισμένα ζει, αυτός που μπορεί να έχει όσα μπορεί να αγγίξει απλώνοντας το χέρι κι αυτό δεν έχει απόσταση πραγματική. Γιατί αξίζει να χωράς όσα θες κι όσους θες μέσα σε μια αγκαλιά. Ανθρώπους και υλικά. Να μην είναι πολλά για να μη σ’ εγκλωβίζουν, να μη σ’ εμποδίζουν να κινηθείς, να μη σε πνίγει το πολύ τους.
Γιατί υπάρχει κάπου το ιδανικό που όλοι ψάχνουμε, κάπου υπάρχει και το άλλο μισό που θα κλειδώσει η μια παλάμη μέσα στην άλλη και θα οριστεί πορεία ταυτόχρονη και δημιουργική, κάπου υπάρχει ένα όνειρο που μπορεί να πραγματοποιηθεί, πάντα θα υπάρχει ένα ταξίδι που θες πολύ και ακόμα δεν πήγες.
Όλα υπάρχουν που μπορούν να αγγίξουν τα δύσκολα όρια του καλού και να φτάσουν στην πηγή του, να καθρεπτιστούν μέσα στην απλότητά του και να μάθουν στο τέλος να χαίρονται με τα λίγα, απλά και σημαντικά.
Πήρε καιρό για να δεχτώ ότι κάποιοι άνθρωποι είναι λιγότερο δυνατοί από άλλους, ότι κάποιοι αντέχουν στα δύσκολα περισσότερο από άλλους, ότι δεν πειράζει να έχεις αδυναμίες και να λες «δεν μπορώ», «δεν αισθάνομαι καλά», «δεν αντέχω άλλο, χρειάζομαι ξεκούραση». Δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και κει που εγώ υστερώ εσύ υπερτερείς και κει που εσύ υστερείς εγώ υπερτερώ και αυτό είναι απλά ισορροπία, δεν είναι κακό. Είναι απλό. Δεν είναι ντροπή να λες δεν μπορώ, ούτε χρειάζεται να θες να αλλάξεις τον άλλο, νομίζοντας ότι εσύ είσαι καλύτερος ή κάτι το ιδιαίτερο, άρα όλοι πρέπει να ακολουθήσουν τα βήματά σου.
Δύσκολο πράγμα το απλό.
Εξουθενωτικό. Να μην πρέπει να προσπαθείς περισσότερο γιατί θα το χαλάσεις, αλλά εσύ με μανία να θες να το «φτιάξεις» με τα δικά σου όρια και τα δικά σου δεδομένα και απωθημένα.
Άστο ελεύθερο. Όταν προσθέτεις με μανία χρώμα, χάνει την αρχική απλή γραμμή του και καταλήγει μουτζούρα πάνω σ’ έναν καμβά που’ χε την ατυχία να σου χαριστεί λευκός και ακέραιος. Όταν θες να τελειοποιήσεις το σχέδιο και σβύνεις συνεχώς τις γραμμές σου, στο τέλος σκίζεις το χαρτί και μένει μια τρύπα τεράστια, σαν κι αυτή της ψυχής σου. Ψάχνεις με μανία το ιδανικό, μοχθείς ατέλειωτες ώρες για το περισσότερο και στο τέλος μένεις μόνος. Όχι πως δεν αξίζει να προσπαθεί κανείς για το καλύτερο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό στη ζωή. Δεν υπάρχει μόνο το καλύτερο!
Κάνε πως δε θυμάσαι και ταξίδεψε με το καινούριο πανί του χρόνου, χωρίς υποκρισία και μανίες για κάτι αόριστο, που το μόνο που προσθέτει τελικά στη ζωή, είναι ατέλειωτες ώρες πλήξης και ανίας και καταθλιπτικής μοναξιάς και στενής επαφής με τον καναπέ, που μ’ ένα μικρό τόσο δα κλικ, μπορεί να σε στείλει στον άλλο καναπέ, πάνω στον οποίο θα πρέπει να ξεράσεις τα εσώψυχα, αφού τόσα χρόνια δεν έμαθες να τα αφήνεις απαλά στο χέρι κάποιου Άλλου.
Ναι, εντάξει, θα μου πεις δεν εκπαιδεύτηκες γι αυτό και με το δίκιο σου. Τα βασικά δεν μας τα λένε. Αναλωνόμαστε στα ημίτονα και συνημίτονα, αλλά τρόπους να δούμε τη ζωή έξω από τον μικρόκοσμό μας; Ακόμα ψάχνω. Όμως το να ψάξω και να βρω το δικό μου δρόμο, να βρω τη δική μου αλήθεια, είναι προσωπική υπόθεση, μόνο εγώ είμαι υπεύθυνη γι αυτό, κανείς άλλος.
Θα έλεγα να μην αφήνεις το χρόνο να περνάει έτσι. Αλλά δεν το πιστεύω αυτό. Δεν είναι κακό να περνάει ο χρόνος έτσι, άσκοπα για τους νευρικούς και αυτούς που τρέχουν όλη μέρα νομίζοντας ότι κάτι κάνουν. Τίποτα δεν είναι άσκοπο. Μια χαρά είναι να έχεις την πολυτέλεια να αφήνεις το χρόνο να κυλήσει, μέχρι να νιώσεις έτοιμος για ένα άλλο ξεκίνημα, για την επόμενη κίνηση.
Όταν σου κάνει η ζωή δώρο κάτι, μην το αφήνεις, κράτα το με όλη σου τη δύναμη. Γιατί τίποτα δε γίνεται τυχαία, ούτε συνάντηση, ούτε κουβέντα, μην τους κάνεις τη χάρη να προσπεράσουν. Κράτησε αυτό που σε κάνει να νιώθεις χαρούμενος και αισιόδοξος όσο πιο δυνατά μπορείς. Ακούς; Κι αν σε στριμώξουν και σε ρωτήσουν ποιος τα λέει όλα αυτά πες τους, πως στα λέω εγώ, η πριγκίπισσα του παραμυθιού, που κάποτε παρά λίγο να χάσω το ευτυχισμένο τέλος του.
ΥΓ: Με click away, online και eshop, με unique creations και handmade all over the world, με top gift ideas for Xristmas και support small business γιατί αλλιώς δε γίνεται και έτσι πρέπει, με one of a kind τσιτσιμπλίκια για να ζεστάνουν το κενό ελλείψει αγκαλιάς, με Συνόδους στο Ναδίρ και Αστέρια της Βηθλεέμ ίσα με διακόσιους ήλιους, με ψεύτες παντού κι ολόγυρα, με voice και top model και κάτι brother πολύ fake ρε φίλε, και ιμιτασιόν κολεξιόν και copy paste η μια τσ’ αλληνής, με coach all over όμως και ωχ αμάν δεν παλεύεστε άλλο, ειλικρινά, με look πολύ τρέντι και μόνιμο μακιγιάζ και τόυμπανο το φρύδι και το φουσκωμένο αχείλι, με budget όμως under the ground κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε, με ντεμοντέ αλήθειες και σούξου μούξου μανταλάκια, με ρούτερ σε every room for better connection, με ακτινοβολημένα κεφάλια και headache στο ενδιάμεσο του coffee break, με σικέ παιχνίδια και σλόγκαν για ό,τι να ναι στα σόσιαλ τα μίντια κυρίως με απεσταλμένους από την Κωλοπετινίτσα στα πρες ρουμ κάνοντας ρεζουμέ στα χάλια μας και επιστημονικές κυρώσεις/ακυρώσεις, με σέλφι σνομπαρίσματος και σποτάκι σουξέ εγώ είμαι κι άλλος δεν είναι, με σταρ σύστεμ υψηλού επιπέδου σε λέω, με στοκ στα πάντα και φρι μπάτε σκύλοι αλέστε σε κάτι φίλους καρδιακούς που πολύ θα μας υποστηρίξουν στο ντου του γειτόνου, δημιουργούν ένα φορμάτ της σύγχρονης κοινωνίας με πολιτικές δηλώσεις του τουίτ που είναι και πολύ προχώ, γιατί το σόσιαλ το ντίστανσινγκ θέλει τον τρόπο του κι όσο γρηγορότερα το συνηθίσουμε, τόσο καλύτερα!
Ο εγκέφαλος δεν καίγεται εύκολα, αντέχει κι άλλο χτύπα! Χτύπα και συ που ήξερες ότι η Σουηδία είναι και πολύ οκέι, μα δεν κατάφερε η έρμη να σουλουπώσει την αγέλη με τον ιό, βοήθεια τώρα ζητά η έρμη!Α, ρε όλοι μας με τα χάλια μας! Α, ρε όλοι μας που ξέρουμε τα πάντα! Κι όμως, με τόσα και τόσα, ακόμα υποστηρίζουμε το Εγώ μας γιατί ξέρει καλύτερα το γλυκούλι! Τόσες σπουδές! Μην πάνε χαμένες!
Εμ, δε γίνεται έτσι δουλίτσα! Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι αν θες να σωθείς, γιατί χανόμαστε! Φτιάξτο και μπες μέσα μέχρι να μπουν σε σειρά τα πράγματα γιατί αγριεύει ο καιρός! Κι όπως λένε και τα lyrics “Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το, το ξεχασμένο μονοπάτι σου, κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη αυτών που χάμω τα πετάξανε, φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι, αλλιώς τη βάψαμε”…
