Με παγωμένες καρδιές, με μικρές αγάπες και φιλίες ζουν οι άνθρωποι…
και στο Θεό ακόμη σαν πάμε να δοθούμε και να προσφερθούμε το ίδιο πάμε, με μικρά αισθήματα. Μα χρειάζονται δυνατές δόσεις για να μεθά η ψυχή μας στο άγιο και στο υπέροχο και να γίνεται η ύπαρξή μας θύμα κι ολοκαύτωμα στο τάμα της και στο ιδανικό της. [Αρχιμ. Ειρηναίος Γαλανάκης Αθάνατα Λόγια, 1956 Χανιά]
Κανονικά μετά από τέτοια λόγια μόνο σιωπή θα έπρεπε, αλλά η πολυλογία μου δε θα μ’ αφήσει σιωπηλή να ρουφήξω το νόημα των λέξεων, να δώσω χρόνο να κατανοήσω ακριβώς τις φράσεις, να νιώσω τι σημαίνει πραγματικά για τις ζωές μας και τις μέρες μας να τα κάνουμε όλα με μισή καρδιά, να μη νιώθουμε πολύ, να μην αγαπάμε πολύ, να μη θέλουμε πολύ, να μη.. να γίνονται όλα μέτρια και ίσα ίσα, γιατί, χάσαμε την όρεξη για όλα, χάσαμε τη διάθεση ακόμα και για την αγάπη.
Στις μέρες μας που το Ρολόι της Αποκάλυψης δείχνει μόλις 90 δευτερόλεπτα από την καταστροφή, υπό τον φόβο και τις απειλές υπανθρώπων καταληψιών της εξουσίας για πυρηνικό όλεθρο, για έναν ατελείωτο πόλεμο σε ευρωπαϊκό έδαφος, για την κλιματική κρίση και τον αυξανόμενο αριθμό βιολογικών απειλών, εμείς μετρίως εξοργιζόμαστε γιατί έχουμε κι άλλες δουλειές, την ώρα που όλα αυτά είναι ικανά να φτάσουν το ρολόι της καταστροφής μας στο και ένα!
Και παρόλα τούτα να μην ιδρώνει πια τ’ αυτί, τίποτα να μην αλλάζει την ύστατη στιγμή και όλοι εμείς σαν υπνωτισμένοι να δεχόμαστε το επερχόμενο, αφού τί μπορούμε άλλωστε να κάνουμε, ό,τι είναι να γίνει θα γίνει, άλλοι αποφασίζουν για εμάς, εμείς θα περιμένουμε απλά την ώρα αυτή βουτηγμένοι στη δίνη της δικής μας καθημερινότητας, με πρώτες και κύριες ανάγκες να είμαστε καλά στην υγεία μας, να έχουμε σπίτι και λεφτά να ξεπληρώνουμε τα βάρη τα αβάσταχτα και να έχουν τα παιδιά μας να φάνε!
Κι έτσι, θα πλησιάζει, όλο και θα πλησιάζει ο καιρός της φρίκης, μα θα έχουμε ζήσει νωρίτερα τις προσωπικές μας κρίσεις, τα δύσκολα καθημερινά που μας έχουν βάλει σε ένα συγκεκριμένο λούκι καταναγκαστικών έργων, θα μας οδηγεί με σκυμμένο το κεφάλι στην παράδοση, στην αποχαύνωση, στο οριακό τέλος των θέλω και των ονείρων που πολύ και έντονα σχεδιάσαμε στα νιάτα μας και καταστρώσαμε σχέδια επίτευξής τους, μα τώρα σα να μείναμε μισοί και μεις και αυτά και όλο μας το είναι σα να σέρνεται, χωρίς να απολαμβάνει το δώρο της ζωής.
Παγκόσμια κατάθλιψη την είπαν, παγκόσμια θλίψη, όσα έχουν γίνει συστηματικά μας εξάντλησαν τα όποια ψυχικά αποθέματα, μας οδήγησαν με στρατηγική ακριβείας στο να παραδώσουμε νωρίς τα προσωπικά μας όπλα και ο επίλεκτος στρατός των δυνατοτήτων μας να σηκώσει λευκό πανί παράδοσης! Ναι, μάλιστα, παραδοθήκαμε σε όσα αγωνιζόμενοι θα μπορούσαμε να έχουμε κερδίσει!
Παραδοθήκαμε, αφού τίποτε δεν αλλάζει και ποιος κάθεται τώρα να ασχολείται με αυτούς, αυτοί όλοι μια κλίκα είναι και άντε εσύ να βρεις άκρη, παραδοθήκαμε σε μια ατελείωτη κατήφεια που είχε την αρχή της και το τέλος της στο περιεχόμενο των πορτοφολιών μας, αφεθήκαμε στην ψυχική μας εξαθλίωση χωρίς αποθέματα πίστης και ελπίδας για το αύριο, χωρίς βάρος και αξία για όσα οι γονείς μας αγωνίστηκαν, ακόμα και με το φόβο ότι χάνουν τη ζωή τους άδικα!
Σηκώσαμε το λευκό πανί της ήττας! Μα όσο κι αν κάναμε χιλιάδες βήματα πίσω, τίποτε δεν άλλαξε προς όφελος δικό μας, κερδισμένοι πάλι βγήκαν οι αήττητοι, αυτοί οι κλέφτες της χαράς και της ομορφιάς της στιγμής.
Εδώ κοντά μας να ψάχνουμε συνάνθρωποι, εδώ γύρω μας να βρούμε τη χαρά και την αποδοχή και όχι μακριά, όσο χώρο πιάνει η σκιά μας σε αυτόν να κοιτάξουμε πρώτα, εκεί γύρω πιθανό είναι να βρούμε ένα χέρι γνωστό ανθρώπου δικού μας που θα μας κρατήσει και θα μας δώσει μια αγκαλιά. Πιο μακριά τίποτα, καταστροφή και θλίψη. Όσο πιο κοντά, τόσο πιο καλά, στα σίγουρα, στα ασφαλή μας μέρη να αναζητήσουμε όσα μοιάζουν χαμένα, γιατί η μεγάλη εικόνα κρύβει λύπες και βόμβες και κρύο και πείνα και κόλαση!
Στη γιαγιά της Ουκρανίας θ’ απευθυνθώ, στην κυρία που δήλωσε στην κάμερα ότι έχουν να πλυθούν πολλούς μήνες, στην κοπέλα που έδειχνε το άδειο ψυγείο, στο παιδί των εμπόλεμων περιοχών, τη γυναίκα του Αφχανιστάν και των τόπων που το θηλυκό ζει στην ανυπαρξία και την συστηματική κακοποίηση, στο αγόρι που φοβάται και ντρέπεται να το δείξει, που σφυρίζει ο θάνατος πάνω στο κεφάλι του, στους αδικοχαμένους όλης της γης και να τους ζητήσω συγγνώμη, που μείναμε χαμένοι στις σκέψεις και στις πανδημίες, στη σιγουριά της επίπλαστης ονειρεμένης μας ζωής, στους φόβους τους προσωπικούς και τις θλίψεις και δεν θρηνήσαμε παγκόσμια για τους αδικοχαμένους και δε φωνάξαμε μέχρι να τσακίσει το λαρύγγι μας για την ξεφτίλα που ζει η ανθρωπότητα, όταν σε κάθε σημείο του πλανήτη υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που θρηνούν άλλους ανθρώπους, χαμένους άδικα από όπλο πολέμου, το έτος 2023!
Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, περιηγηθείτε ελεύθερα στη σελίδα του elpis calling και ανακαλύψτε περισσότερες δημοσιεύσεις.
Είναι σημαντικό να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε κοινά βιώματα και εμπειρίες, να ανταλλάσσουμε απόψεις, γι’ αυτό με χαρά θα διαβάσουμε το σχόλιό σας!
Πείτε μας τη γνώμη σας και κοινοποιήστε ελεύθερα το άρθρο που μίλησε στην ψυχή σας!
Αν θέλετε να ενημερώνεστε για περισσότερα ενδιαφέροντα άρθρα και συνεντεύξεις
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook https://www.facebook.com/elpiscalling
Κάντε εγγραφή στο You tube https://www.youtube.com/channel/UCma6lqG8MN0Bc1o9INMj73A
Ακολουθήστε μας στο Instagram https://www.instagram.com/elpiscalling/
Στο Twitter https://twitter.com/elpiscall Και στο Pinterest https://gr.pinterest.com/elpiscalling/
Photo by Raisa Milova on Unsplash
