Κέικ σοκολάτας με επικάλυψη πραλίνας φουντουκιού και μπανάνας
Βαδίζοντας στην τελευταία εβδομάδα του πρώτου φθινοπωρινού μήνα, θέλω να την γιορτάσω με αγαπημένο συνδυασμό γεύσεων σε ένα κέικ που έχουμε αγαπήσει οικογενειακώς!
Αυτός ο Σεπτέμβρης μας βγήκε ιδιαίτερα φθινοπωρινός στο ξεκίνημά του, η Θεσσαλία παλεύει ακόμα να ορθοποδήσει και η γη της δε θα είναι ποτέ ξανά ίδια. Στο τελείωμα του, λες και θέλει να γλυκάνει λίγο την πικρή του έναρξη, μας βγήκε καλοκαιρινός. Μα αυτά έχει η μετάβαση των εποχών, μια αστάθεια όχι πάντα προβλέψιμη.
Όσα και αν προβλέψει ο άνθρωπος, όσο κι αν η τεχνολογία μας βοηθά και διαρκώς εξελίσσεται, αυτός ο αστάθμητος παράγοντας, οι ιδιαίτερες συνθήκες κάθε τόπου και σαφώς το ανθρώπινο χέρι, θα συντελέσουν σε απρόσμενα αποτελέσματα. Μα μυαλό πότε θα βάλουμε άραγε; Έχει ο Θεός…
Μήνας εορταστικός για το σπιτικό μας, με επετείους, γενέθλια των δύο εκ των τριών μας τέκνων, μα και ονομαστική εορτή της Μυρτιάς μας! Ξέρετε τώρα τι σημαίνει αυτό έτσι; Σημαίνει πως πάμε από γλυκό σε γλυκό και από θερμίδα σε θερμίδα. Και τώρα που είπα γλυκό, διαβάζοντας με στην πορεία του χρόνου, θα καταλάβετε ότι και γλυκατζού είμαι και στα κέικ έχω μια αδυναμία.
Έδωσα λευκό κέικ, πρέπει τώρα να ικανοποιήσω και τους λάτρεις της σοκολάτας, τόσο στο κοινό μου εντός σπιτιού, όσο και εκτός.
Κέικ σοκολάτας λοιπόν με αγαπημένο συνδυασμό: κακάο, φουντουκιού, μπανάνας, σοκολάτας και πραλίνας στην επικάλυψη του. Και μόνο που το διαβάζεις σου τρέχουν τα σάλια. Λες και τρως κρέπα πραλίνα-μπανάνα. Η αγαπημένη μας γεύση!
Για τους σοκολατόπληκτους ακολουθεί η συνταγή του:
Υλικά:
3 αυγά
200 γρ βούτυρο
1 και 1/2 κούπα ζάχαρη
1/2 κούπα γάλα
2 κούπες αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
3 κ.σ. κακάο σκόνη
1/2 κούπα φουντούκι πούδρα ή πολύ καλά τριμμένο -σκόνη-
1 κ.γ. βανίλια
Για την επικάλυψη
Πραλίνα φουντουκιού
Μπανάνα φρέσκια σε ροδέλες
Κουβερτούρα τριμμένη
Όλα τα υλικά σε θερμοκρασία δωματίου.
Εκτέλεση
Χτυπάω το βούτυρο με τη ζάχαρη να ασπρίσει σε δυνατή ταχύτητα. Περίπου για πέντε λεπτά. Χαμηλώνω ταχύτητα και ρίχνω ένα ένα τα αυγά και έπειτα το κακάο κοσκινισμένο. Προσθέτω εναλλάξ γάλα και κοσκινισμένο αλεύρι σε χαμηλή ταχύτητα. Σταματάω το μίξερ και προσθέτω το τριμμένο φουντούκι και τη βανίλια, ανακατεύοντας ελαφρά με μια σπάτουλα. Ρίχνω το μίγμα μου σε βουτυρωμένη φόρμα και ψήνω στους 170C αντιστάσεις για 50 λεπτά. Δοκιμάζω αν έχει ψηθεί κι αν κρατάει νωπό στο κέντρο του, σβήνω το φούρνο και το αφήνω άλλα 10 λεπτά με μισάνοιχτη πόρτα.
Το αφήνω να κρυώσει στη φόρμα κι έπειτα σε σχάρα. Το μεταφέρω στην πιατέλα μου και το αλείφω με την πραλίνα. Στολίζω με μπανάνα σε ροδέλες και το πασπαλίζω με τριμμένη κουβερτούρα.
Για πρωινή μπαλκονάδα με ένα κρύο ποτήρι γάλα με κακάο για τα μικρά μου και για συνοδευτικό στον καφέ των ταλαίπωρων γονέων.
Στρώσε το δίσκο σου για δυο
για σένα και για μένα
ν’ αγκαλιαστούμε απ’ την αρχή
να ‘ν’ όλα αναστημένα.
Σ’ αγκάλιασα μ’ αγκάλιασες
μου πήρες και σου πήρα
χαθήκαμε στις κούπες μας
και στη δική μας μοίρα.
Κάποια στιγμή πρέπει να το πάρω απόφαση. Τα κέικ στο σπίτι μας πρέπει να φτιάχνονται δυο δυο. Εννοείται ότι έφτιαξα διπλή δόση. Ένα για τα δυο μας κ ένα για τα μικρά μας. Δεν αντέχουν ούτε μια μέρα διαφορετικά.
Και τούτο εδώ το κέικ, στ’ αλήθεια θεϊκό!
Να αναστηθούμε είπαμε.. πόση κούραση κουβαλά κάθε εβδομάδα στο τέλος της; Και πόση όμως αισιοδοξία ότι θα ριχθείς με νέες δυνάμεις στη μάχη της νέας, που έρχεται; Άσχετα αν η μοίρα των γονέων είναι να μην βρίσκουν δευτερόλεπτο ησυχίας από τα μικρά τους, η προσπάθεια να την αναζητήσεις ή να δημιουργήσεις τις συνθήκες γι’ αυτήν, αξίζει τον κόπο.
Η ώρα του καφέ, το λέω συχνά, είναι ιερή. Το κέικ σοκολάτας με φουντούκι και πραλίνα φουντουκιού ιερότερο. Κάτω τα χέρια σας από το δίσκο παιδιά! Μπορεί να το πούμε ένα εκατομμύριο φορές. Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως! Έστω μια τζούρα ζεστού γαλλικού καφέ αρωματισμένου με φουντούκι και φλούδες πορτοκαλιού, έστω ένα κομμάτι κέικ, αρκούν να μας ξεκουράσουν για δέκα δευτερόλεπτα. Αρκούν; Λέμε τώρα.. ένα από αυτά που σου μαθαίνει η γονεϊκότητα είναι να αγαπάς και να εκτιμάς τη στιγμή. Το δευτερόλεπτο. Το κλάσμα δευτερολέπτου ησυχίας.
Ας χαιρόμαστε όσα έχουμε καθημερινά. Αυτά τα μικρά, που είναι μεγάλα. Αυτά τα απλά, που κάνουμε σύνθετα. Αυτά που από μονάδες, μας κάνουν ομάδες.
Ας μην περιμένουμε μια ζημιά, μια απώλεια, μια καταστροφή, για να δείξουμε την ανθρωπιά μας στον διπλανό μας. Και το κυριότερο ας μην τρέξουμε να δείξουμε την ανθρωπιά μας χιλιόμετρα μακριά μια στο τόσο που θα χρειαστεί. Σαφώς και θα το κάνουμε όπως κι αν μπορούμε. Αλλά αυτό το καθημερινό αλισβερίσι, η καθημερινή τριβή με τους συνανθρώπους μας, η ρουτίνα της κάθε ημέρας, ξέρετε πόσες κινήσεις ανθρωπιάς και αλληλεγγύης περιέχουν; Άπειρες!
“Το να δίνεις μόνο, σε κάνει θύμα… το να παίρνεις μόνο, σε κάνει εγωιστή. Το να δίνεις και να παίρνεις σε κάνει ολοκληρωμένο”
Καλή τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη! Πόσο αγαπώ να ξεκινώ την εβδομάδα μου με ένα αίσθημα πληρότητας για όλα όσα μας έδωσε η προηγούμενη που πέρασε! Και ας μην είναι πάντα εύκολη. Μάλλον δύσκολη.
Την αγαπώ όμως κάθε εβδομάδα που αφήνω πίσω μου. Για όσα μου έδωσε. Για όσα έδωσα. Για όσα με έμαθαν, για όσα με δοκίμασαν. Όλα γύρω μου τα αγαπώ! Εσείς;
