Κωστούλα Ασμαργιανάκη, ένας ξεχωριστός, υπέροχος άνθρωπος!…

Κωστούλα Ασμαργιανάκη, ένας ξεχωριστός, υπέροχος άνθρωπος

Τρία πράγματα μού είχε ζητήσει η Κωστούλα.

Να γράψω ένα βιβλίο για την ελπίδα, την πίστη και την αγάπη και κάπου εκεί μέσα να την αναφέρω

Να γράψω τον επικήδειό της

Να της φτιάξω cheesecake

Δεν έκανα τίποτε από αυτά. Όχι τουλάχιστον έτσι όπως τα ήθελε. Και όχι γιατί δεν ήθελα.

Μου πήρε ένα χρόνο για να να συνειδητοποιήσω ότι αυτή η απουσία της, είναι θάνατος. Και πάλι όμως, το γράφω και είναι σα να γράφω για κάποιον άλλο, δεν ταιριάζει ο θάνατος στην Κωστούλα, στο πιο λαμπερό και φωτεινό πλάσμα που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Όχι, δεν ταιριάζει! Κάπου έχει πάει, ίσως να κατάφερε τελικά να ταξιδέψει όπως ήθελε, να κάνει τις βόλτες της στα χωριά, να πάρει ένα αυτοκίνητο και να πάει κάπου μακριά.

Γράφω δυο λόγια για τον υπέροχο άνθρωπο, για το όμορφο κορίτσι που μας άφησε πριν ένα χρόνο και είναι ίσως η μόνη στιγμή που καταφέρνω να σκεφτώ, να αποδεχτώ με τη λογική, μα και πάλι. Στη βαθιά λύπη της απώλειας κάτι συμβαίνει και το κλάμα καταλήγει σε χαμόγελο, σαν αυτό που είχε η ίδια στο τέλος, σημάδι πως υπάρχει κάπου που χαίρεται και αγαπά να είναι.  

Ξαφνικά λοιπόν, όπως ξαφνικά έρχονται αυτές οι σκέψεις, έτσι ξαφνικά ένιωσα την ανάγκη να ξεκινήσω κάτι που έπρεπε να ήταν ήδη έτοιμο όπως η ίδια ήθελε, αλλά δεν μπόρεσα νωρίτερα, να μπορώ να πω για την Κωστούλα και να μπορώ να δώσω στον κόσμο όπως μου ζήτησε τα λόγια της, τις κουβέντες μας τις μεταμεσονύκτιες, πριν και μετά την τραχειοστομία.

Ένας χρόνος συμπληρώνεται και είναι σα να μην πέρασε μια μέρα. Μάλλον έτσι γίνεται όταν φεύγει από τη ζωή κάποιος πολύ αγαπημένος. Τον αποχαιρετάς και λες πως κάπου εδώ γύρω είναι, πως μάλλον κάτι δεν έχουμε καταλάβει σωστά, κάπου ταξιδεύει και θα επιστρέψει όταν θα θέλει. Ταξίδευε άλλωστε κι αυτή πολύ με τη φαντασία της, αγαπούσε μια εφαρμογή που σε έβαζε σε διάθεση ταξιδιώτη, άκουγε το τραγούδι που ήθελε κάνοντας βόλτα οδηγική σε μια πόλη.. κι έτσι από το κρεβάτι στο οποίο ήταν καθηλωμένη, έκανε βόλτες ακούγοντας μουσική, άκουγε τον ήχο της ρόδας στην άσφαλτο, ζούσε αυτό που θα ήθελε με έναν άλλο τρόπο.

Τα δυο χρόνια της πανδημίας που μεσολάβησαν μας έκαναν να μην μπορούμε να ειδωθούμε, μόνο να μιλάμε στις εφαρμογές και να γράφουμε η μια στην άλλη, όχι μόνο τον καημό μας. Για την ακρίβεια η Κωστούλα δεν είχε καημό για κάτι, ήταν πολύ εντάξει με όσα ζούσε ή έτσι ήθελε να πιστεύουν οι δικοί της άνθρωποι για να μην στεναχωριούνται περισσότερο, αλλά νομίζω πως ήταν στ’ αλήθεια ήσυχη με αυτό και ζούσε ειρηνικά στον κόσμο του δωματίου της. Άλλωστε, μπορούσε να κινήσει γη και ουρανό από το κρεβάτι της και να τα φέρει όλα τούμπα με το μικρό της δαχτυλάκι.

Όχι, καημούς δεν είχε αυτό το κορίτσι! Είχε μεγάλο χαμόγελο και όνειρα πολλά μέχρι την τελευταία στιγμή. Είχε όρεξη για cheesecake και για ένα ακόμα ζευγάρι πάνινα παπούτσια. Είχε μεγαλύτερη όρεξη για την κοκεταρία της, για το χρώμα στα νύχια, τη ρίζα και όλα τα σχετικά. Είχε μεγάλη όρεξη για ζωή και βόλτες. Και κουβέντες. Τόσες όσες να προλάβουν να ειπωθούν τα σπουδαία.

Η όμορφη Κωστούλα ζούσε. Ζούσε περισσότερο από όλους εμάς τους «υγιείς» και το ένιωθε, της άρεσε, αγαπούσε τη ζωή με όσα βάσανα κι αν είχε. Είχε αυτό που λέμε όρεξη για ζωή, όρεξη για αγάπη, όρεξη για ομορφιά και ουσιαστική επικοινωνία.

Μιλούσαμε σχεδόν πάντα αργά το βράδυ. Ήθελα να της πω τόσα, που όμως σήμερα είμαι σίγουρη ότι πριν τα πω τα είχε κιόλας καταλάβει. Που να ήξερε πόσα μαθήματα μου έδινε, πόσο με στήριζε, πόσο απαλά με φρόντιζε και με έκανε να αφήνω στην άκρη τα ασήμαντα. Άσε τα δικά μου, τα δικά σου πες μου.. Μα τι να σου πω Κωστούλα μου; Ότι έχω ημικρανία; Και είχε πάντα τη λεπτότητα να κάνει το δικό μου πρόβλημα σημαντικό, γιατί όπως έλεγε, είναι πιο δύσκολη η ημικρανία από την αναπηρία!

Λίγα χρόνια τη γνώρισα, ελάχιστα, τίποτα μπροστά στα χρόνια που έδινε τις δικές της δύσκολες και καθημερινές μάχες, με συμμάχους τους αγαπημένους της ανθρώπους, οικογένεια και φίλους. Για τη μητέρα και την αδερφή της θα έδινε τη ζωή της. Δεν ήθελε να τις στεναχωρεί και να τις κουράζει, δεν ήθελε να τις αφήσει μα στο τέλος ήξερε, ότι έτσι έπρεπε να γίνει. Μού έλεγε ότι ήταν πια έτοιμη, ότι δε φοβόταν να φύγει, αλλά δεν μπορούσε να αντέξει τον πόνο που θα άφηνε στην οικογένειά της. Ανέφερε συχνά με αγάπη τον πατέρα της που τον είχε χάσει κι αυτή η απώλεια ήταν ίσως ο μοναδικός καημός της, όμως στο τέλος τα όνειρά της με τον αγαπημένο της πατέρα έγιναν πιο συχνά και άρχισε να «προετοιμάζει» τον εαυτό της και μένα για το τέλος.

Η Κωστούλα ήταν αερικό! Μια λαμπερή νεράιδα που πετούσε και πρόφταινε των άλλων τις μύχιες σκέψεις, τις δυσκολίες και τους αναστεναγμούς. Με το μαγικό ραβδάκι της έπαιρνε τα βάρη και έδινε λάμψη στη σκοτεινιά! Αυτό το κορίτσι είχε μόνο φως! Τίποτα δεν ήταν ικανό να την κάνει να μείνει στα σκοτάδια του μυαλού, της ψυχής και των δυσκολιών του σώματος.

Ήθελε να γράψουμε κάτι, στήριγμα και βοήθεια να μείνει σε όσους αγαπούσε και γι’ αυτούς που περνούν το δικό τους πρόβλημα υγείας. Μέσα από την πίστη της τα έβλεπε όλα αλλιώς. Κι όσο περνούσε ο καιρός και δυσκόλευε η κατάστασή της, τόσο περισσότερο και πιο δυνατή γινόταν η πίστη της στο Θεό. Μού έστελνε ταινίες να δω, κείμενα να διαβάσω, προσευχές. Δεν ήξεραν πολλοί ότι είχε δυνατή πίστη. Ούτε ότι είχε απευθείας συνομιλία με τον «κολλητό» της όπως έλεγε, το φίλο της τον ίδιο τον Χριστό. Αυτά δεν τα έλεγε γιατί δεν ήθελε να σκανδαλίσει.. να τα πεις μετά αυτά, όταν θα φύγω θέλω να μάθει ο κόσμος για την προσωπική μου σχέση με τον αγαπημένο μου Εμμανουήλ και τη Μητέρα Του, ότι αυτοί με φρόντιζαν στην εντατική και στις δύσκολες στιγμές μου. Αυτός με ηρεμεί, Αυτός είναι ο κολλητός μου, ο φίλος μου, Αυτός γεμίζει την ψυχή μου και δε μ’ έχει αφήσει ποτέ..

Ήθελε να μιλήσω στην κηδεία της, δεν μπόρεσα. Συγγνώμη Κωστούλα μου. Δυο πράγματα μου ζήτησες και δεν μπόρεσα να τα κάνω. Κι αν δεν εκδώσαμε ακόμα το βιβλιαράκι όπως ήθελες, έχω ηθική υποχρέωση να μοιραστώ τα λόγια σου, τις δικές σου σκέψεις. Δικό μου δεν είναι τίποτα. Μόνο η υποχρέωση να πω αυτά που ήθελες, αφού εσύ δεν πρόλαβες.

Δώρο της Κωστούλας προς όλους εμάς!

«Να έχεις πίστη μεγάλη! Μην απελπίζεσαι! Οι δοκιμασίες είναι δώρο, ευλογία!

Τίποτα δεν είναι δεδομένο στις μέρες που ζούμε..

Ας μη χάνουμε την πίστη μας, όλα θα γίνουν όπως ξέρει Εκείνος, γιατί Αυτός ξέρει τι κάνει και γιατί..

Μας δίνει όλα όσα χρειαζόμαστε τη στιγμή που πρέπει.. όλα θα γίνουν στην ώρα τους..

Να μη στεναχωριέσαι.. Μην τρομάζεις.. Να ζεις μαζί Του κάθε λεπτό.. Να σκέφτεσαι, να αισθάνεσαι ότι είναι δίπλα σου!

Μη φοβηθείς ούτε γι’ αστείο! Δεν αφήνει Αυτός να υποφέρουμε! Να μη φοβηθούμε το τέλος, γιατί το ταξίδι προς Εκείνον είναι ήρεμο και γαλήνιο..

Να με μνημονεύετε μαζί με την αγάπη, την πίστη και την ελπίδα γιατί στο τέλος, όλα θα πάνε καλά και θα τη βρούμε την ανάσα!

Δόξα Σοι ο Θεός να λέμε και να συνεχίζουμε..

Η κάθε μέρα είναι διαφορετική γι’ αυτό να μην το βάζουμε κάτω για κανένα λόγο!

Μόνο με πίστη και υπομονή γίνεται πιο γεμάτη η ζωή μας.

Κρατηθείτε από τον Χριστό!..

Κρατηθείτε όλοι ψυχολογικά όσο μπορείτε κι ό,τι σας ενοχλεί και σας κουράζει, διώξτε το μακριά!

Και να μην ξεχνάτε, ο καθένας μας έχει ένα σκοπό σ’ αυτή τη ζωή.. Αυτός Ξέρει τι κάνει! Πάντα!

Μην τα παίρνετε όλα τόσο σοβαρά!

Να γελάτε πολύ!»

Φωτεινή, κατάλευκη και λαμπερή ψυχή, ελαφριά σα σύννεφο, αγαπημένη κι ακριβή μας φίλη που έφυγες με ένα χαμόγελο γλυκό, σ’ αποχαιρετώ, σ’ ευχαριστώ, σ’ αγαπώ.