Της ζωής τα τρομαγμένα βράδια…
Όταν ζορίζομαι πολύ, ζορίζει και ο ύπνος μου πολύ. Και το αντίθετο. Πολλές φορές όταν ζορίζομαι πολύ, βυθίζομαι στον ύπνο. Και ξυπνώ πιο κουρασμένη από ποτέ.
Το μόνο δεδομένο είναι ότι όταν κοιμηθώ με βαριά καρδιά, αγχωμένη, προβληματισμένη, μπερδεμένη, φοβισμένη, θα βρεθώ στα όνειρά μου εκεί που μεγάλωσα. Εκεί επιστρέφω. Εκεί βρίσκω ηρεμία και ησυχία. Με όλους αυτούς τους μηχανισμούς που δουλεύουν υπερωρίες σε τέτοιες καταστάσεις, εγώ αρχίζω να περπατώ αργά στα στενά σοκάκια των παιδικών μου χρόνων ως μεγάλη πια, συναντώ ανθρώπους που τους ξέρω αλλά δεν είμαι σίγουρη αν ζουν και με τους περισσότερους έχω συνομιλία στη βάση μιας γνωριμίας παλιάς αν και συγχωρέστε με, θυμάμαι μόνο φυσιογνωμίες και όχι ονόματα, τους λέω και με καθησυχάζουν ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.
Βλέπω γείτονες, τους συγγενείς των φίλων μου, τους συμμαθητές μου. Βλέπω τα λουλούδια στις γλάστρες, τα σκαλάκια που οδηγούν στις πάνω γειτονιές, μυρίζω τα φαγητά που μαγειρεύουν οι κυρίες των σπιτιών. Και ξυπνούν μνήμες ευχάριστες, δυναμώνει μια οικειότητα προς πάσα κατεύθυνση, ανταμώνω ξανά με όσα βαθιά επιθυμώ, διασχίζω δρόμους που θα ήθελα να περπατήσω. Δε συμβαίνει κάθε φορά να εκδράμω σε τέτοιους θεραπευτικούς τόπους στα όνειρά μου, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό συμβαίνει αυτόματα και με σώζει από αρρυθμίες, ξυπνήματα με βήχα να πάρει μπρος η καρδιά, κομμένη αναπνοή και πνίξιμο του πανικού από έναν φόβο δυνατό και ακατανίκητο, μοναδικά ισχυρό στην ησυχία της βραδιάς και του νου, εκεί που όλα ηρεμούν στη σιωπή και στο σκοτάδι.
Έγραφα εδώ παλιότερα, ότι θα σταματήσω να γράφω όταν θα σταματήσω να πιστεύω στους ανθρώπους. Λάθος. Θα σταματήσω να γράφω όταν θα σταματήσω να πιστεύω στον εαυτό μου κι αυτό πολλές φορές είναι τόσο κοντά στο να συμβεί! Μα κάτι μαγικό γίνεται κάθε φορά, μια θεόπνευστη στιγμή και ευλογημένη αρκεί για να νιώσω αλλιώς, η ευχή στο νου και το βλέμμα στο αναμμένο καντηλάκι, ο γλυκός φωτισμός των εικόνων και μια σκέψη ενός φίλου κάποιες φορές είναι ικανά να με βγάλουν από μια τεράστια τρύπα που βαθαίνει κάθε φορά που διαπιστώνω ότι ο κόσμος δεν πάει καθόλου καλά!
Μέρες τώρα κρατώ κλειστή την τηλεόραση, βρίσκω άλλους τρόπους να ενημερωθώ, άλλωστε τα άσχημα νέα ταξιδεύουν τόσο γρήγορα! Αλλά αν απαλλάξω το μυαλό μου από εικόνες του κακού, ίσως καταφέρω να κάνω ήρεμο ύπνο, χωρίς μπαμπούλες να ξεπετάγονται από δω κι από κει. Μα, ξαφνικά και πάλι χωρίς καμιά λογική, έρχεται και ξεπετάγεται ένας εαυτός τέρας, ένας μανιασμένος εαυτός με όλα όσα συμβαίνουν κι από την άλλη κάθεται μαγκωμένος και αμίλητος με τα μάτια κλειστά ο άλλος εαυτός που όρεξη δεν έχει να δώσει καμιά μάχη, ούτε για να κερδίσει ούτε για να χάσει.
Αλλά η ζωή είναι σα λουκούμι https://elpiscalling.com/2016/11/20/%ce%b6%cf%89%ce%ae-%cf%83%ce%b1%ce%bd-%ce%bb%ce%bf%cf%85%ce%ba%ce%bf%cf%8d%ce%bc%ce%b9/! Πολλές φορές την κοιτάζουμε απλά, χωρίς να την αγγίζουμε. Βλέπουμε το λουκούμι αλλά δεν το τρώμε, το έχουμε μόνο για να στολίσει το φλιτζανάκι του καφέ, μέσα στο βάζο κυρίως για κάποια δύσκολη ώρα υπογλυκαιμίας ή σε φωτογραφία, να το κοιτάμε και να θυμόμαστε στιγμές από ένα ταξίδι και να μας σπάνε τη μύτη οι μυρωδιές από όλων των ειδών και χρωμάτων τα λουκούμια που ποτέ δε θα φάμε!
Η πηγή του κακού όμως είναι τόσο βαθιά ριζωμένη και συχνότερα τόσο σκαλωμένη, η πηγή είναι αυτή η τεράστια ρίζα που μπορεί να βλέπεις την αρχή της αλλά δεν ξέρεις που καταλήγει, κυκλοφορεί πολλά μέτρα μέσα στη γη, σε βάθος, στο πλάι, μπερδεύεται με άλλες, τρυπά και πηγαίνει, σηκώνει πεζοδρόμια και πλακάκια. Κι αυτή η ρίζα δεν ξέρεις αν είναι του καλού ή του κακού, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος πόση ζημιά θα γίνει, ούτε αν οδηγεί τελικά κάπου όπου βρίσκει πραγματικά καλή τροφή, θρεπτικά συστατικά που θα την κάνουν πιο δυνατή.
Νοέμβρης έξω και μέσα Γενάρης, Μάρτης, ξανά Δεκέμβρης, οι μήνες μπερδεμένοι και οι μέρες σα να χάθηκαν, σαν οι ώρες να άλλαξαν, σα να μην υπάρχει ροή, σαν κάτι να διακόπηκε απότομα εδώ και πολλούς μήνες, σαν κάτι στη ζωή να έχει καταμπερδευτεί, όμως αυτό ισχύει εδώ και πολλά χρόνια. Και ξαφνικά μού λύθηκε η απορία γιατί ο κόσμος έπαψε να ζει ουσιαστικά και έπεσε με τα μούτρα στα διαδικτυακά, γιατί τρελαινόμαστε όλοι με τα ποστ, αναρτήσεις και φωτογραφίες, όπως θέλετε πείτε τα, γιατί περνάμε ώρες τσουλώντας την οθόνη για να δούμε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό στο ίνσταγκραμ και στο πίντερεστ που είναι όλο ιδέες να αντιγράψουμε, να εμπνευστούμε, κι αυτό όπως θέλετε πείτε το, να δώσουμε μιαν ώθηση σε όσα έμειναν στάσιμα μέσα μας και ας είναι ψεύτικα και ας είναι ξένα. Για να τα βλέπω άρα υπάρχουν, για να υπάρχουν άρα μια μέρα ίσως καταφέρω να τα δω και γω…
Και όλα αυτά τα ψέματα που έχουν μαζευτεί στις ζωές, στις δουλειές, στις εκπαιδεύσεις, στις σχέσεις, στις συναλλαγές, στις από χρόνια σταθερές αξίες, στις καθημερινές μας τάχα ανάγκες, στις μέρες που δε βγαίνουν, στις στιγμές που δεν προχωρούν, στα οικονομικά που είναι μια φούσκα, στο χρήμα που πάει κι έρχεται και κινεί τα πάντα και το έχουν ελάχιστοι, στο μικρό και στο μεγάλο που δε λέει να μπει στη σωστή του διάταξη και να σταθεί αντάξιο μιας ειλικρινούς ζωής απ’ όλες τις απόψεις, έρχονται τώρα ντυμένα με κουδούνια και μας ξεκουφαίνουν, σαν τους Μωμόγερους για να ξορκίσουν το κακό με τη φασαρία τους!
Επιστρέφω στον ύπνο μου και στα όνειρά μου, εκεί που μπορώ ακόμα να μιλήσω και να συνεννοηθώ σε μιας βάση σεβασμού και αλήθειας και κοινής λογικής, εκεί που δεν υπάρχουν σενάρια τρόμου και συνομωσίας, που η Δευτέρα ήταν Δευτέρα και η Κυριακή Κυριακή. Που οι εποχές είχαν ακόμα το δικό τους χρώμα κι ας μην ήταν όλα καλά, ποτέ δεν ήταν καλά τα πράγματα όπως τα έχουμε στο μυαλό μας και όπως φυσικά θα θέλαμε να είναι. Πάντα υπήρχαν και αρρώστιες και Τσέρνομπιλ και aids και φτώχια και ανεργία και πείνα και χωρισμοί και οι άλλοι που έπιασαν την καλή και δεν είχαν ανάγκη τίποτα πια… όλα υπήρχαν από πάντα, απλά εμείς τώρα ξυπνήσαμε και τα είδαμε γιατί κινδύνεψε άμεσα το τομάρι μας. Τώρα έγιναν όλα ξεκάθαρα και κατανοητά, ότι τα πάντα μα τα πάντα είναι δυνατό να συμβούν και σε μας τώρα, άμεσα, όχι σε δέκα χρόνια. Τώρα φώτισε το σκηνικό και φάνηκαν οι ατέλειες. Σε όλα ατελείς και μόνοι, οφείλουμε ο καθένας να βρει τρόπο να σταθεί στα πόδια του υπαρξιακά, ουσιαστικά, πνευματικά, ψυχολογικά. Καθημερινά πρέπει να εφευρίσκουμε όσα άλλοι λαοί έχουν σα δεδομένο στη ζωή τους. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο καλύτερα για την ψυχική μας ισορροπία και την υγεία μας.
Αντέχετε συνάνθρωποι όσα ήρθαν και θα έρθουν, κουράγιο και δύναμη σε όλους. Ας βρει ο καθένας μας ένα απάγκιο να ακουμπήσει κι ας είναι όποιο θέλει για τον καθένα. Για άλλον είναι η πίστη και η ελπίδα, για άλλον ο εαυτός και οι δυνάμεις του, για άλλον ο άλλος, για άλλον όλα μαζί, για όλους η ειρηνική συμπόρευση και η αλληλοκατανόηση.
Photo by Ankhesenamun on Unsplash
