Τον είδα καθισμένο στο παγκάκι σε πολυσύχναστο σημείο της πόλης, τυλιγμένο κατακαλόκαιρο με ό,τι διέθετε. Ζακέτα, ένα κομμάτι ύφασμα που κάποτε ήταν μάλλον σεντόνι, εφημερίδα στα γόνατα. Ψιτ, φώναξε… πήγα να προσπεράσω ενοχλημένη. Ψιτ εμένα; Κάνω πως δε κοιτώ. Αλλά τον κοιτάζω. Το βλέμμα μου κόλλησε στο δικό του γαλάζιο, φωτιά στα μάτια παρόλη την κακουχία. Υπήρχαν γύρω άνθρωποι, ήταν μέρα, δεν φοβήθηκα. Μόνο ενοχλήθηκα. Ψιτ ξανά. Εμένα του λέω; Εσένα, μου απαντά. Τι θες; Έλα κοντά, μου ξαναλέει. Δεν είμαστε καλά σιγοψιθυρίζω και από σχετική απόσταση τον ρωτάω ξανά, τι θες; Άσε, τίποτα. Να πας στο καλό…
Ντράπηκα. Ένιωσα ενοχές. Πήγα κοντά, η μυρωδιά αφόρητη. Χρειάζεσαι κάτι; ρώτησα. Ναι μου λέει, κάτι να φάω. Ανοίγω το πορτοφόλι, δεν είχα αυτό το κάτι. Δεν περίσσευε. Μόνο πέντε ευρώ. Πάρε του λέω, ένα πιτόγυρο σήμερα και μια τυρόπιτα αύριο… ευχαρίστησε. Έκανα να φύγω. Κοπελιά, να σου πω, μου λέει ξανά. Είδες πως κατάντησα; Να με ενδιαφέρει μόνο να βρω κάτι να φάω. Τίποτε άλλο δε με νοιάζει, ούτε που θα κοιμηθώ, ούτε ποιος είμαι και γιατί είμαι. Μόνο να φάω. Δεν ήμουν έτσι… παύση… Αλλά θα αλλάξουν όλα, θα δεις. Δε μου φταίει κανείς. Ξέρεις γιατί; Πήρα λάθος αποφάσεις κοπελιά… μου μιλούσε και κοίταζε μια τον τοίχο απέναντι, μια το τίποτα.
Σχεδόν μονολογούσε. Σχεδόν παραμιλούσε. Το βλέμμα του εστίασε αλλού. Μου είπε ευχαριστώ και να πάω στο καλό! Έφυγα. Δεν είπα τίποτα. Έγνεψα μόνο. Γύρισα μετά από κάποια λεπτά ξανά να δω. Ακίνητος στο ίδιο σημείο. Θυμήθηκα την κουβέντα που μου είπε. Κάπου την άκουσα ξανά, κάπου την διάβασα, να δεις που! Γινόμαστε οι αποφάσεις μας.
Τι μεγάλο μάθημα πήρα! Τι να ζητήσει ένας άνθρωπος σ’ αυτή την κατάσταση; Ένας άρρωστος, ένας αδικημένος; Μπορεί ο ταλαιπωρημένος άνθρωπος να θαυμάζει το κάθε μυστήριο της ζωής, την ομορφιά που βλέπει στο κάθε τι, στο κάθε πλάσμα, στο κάθε λουλούδι και να ευχαριστεί την τύχη του για το πόσο ευλογημένος είναι και μόνο που ανασαίνει; Προφανώς όχι. Οι δυσκολίες δεν αφήνουν τη συμμετοχή σε τέτοιες πολυτέλειες. Αυτά είναι για κάτι αργόσχολους που ζουν στα σίγουρα και στα καθαρά, τύφλα στο ρομάντζο και την ευαισθησία και που σίγουρα το τελευταίο που θα τους απασχολήσει είναι το τι θα φάνε.
Όμως αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος, δεν άρχισε να κατηγορεί εξουσίες, χρέη, πολιτικούς, φίλους, τύχη, οικογένεια, αφεντικά… έγινα η απόφασή μου είπε! Και μου έδωσε μεγάλο μάθημα και ισχυρό μήνυμα σε στιγμή που είχα απόλυτη ανάγκη να το ακούσω, όχι από έναν που τα έχει όλα και τα βλέπει ρομαντικά και σχολιάζει τα πάντα με ευκολία και δήθεν σοφία και αγάπη (κι εγώ δεν εξαιρούμαι!). Τα λόγια αυτά βγήκαν από έναν άνθρωπο νέο, άστεγο, ρακένδυτο, αποκαμωμένο, μα τόσο σπουδαίο και σοφό!
Αυτός, θα γίνει τελικά η απόφασή του. Θα δεις. Αυτός μια μέρα, θα μου πει ψιτ, κοπελιά, σου χρωστώ πέντε ευρώ. Εγώ μπόρεσα. Εσύ γιατί λιγοψύχησες που τα είχες όλα;
Πέρασα από το ίδιο σημείο μετά από δυο μέρες. Είχε φύγει.
