22 Νοεμβρίου 2016 - Elpis Calling

Αρχική 2016 Νοέμβριος 22

Σκέψεις

Με μισή καρδιά κι ένα μαύρο κουτί σκονισμένο…

Ελπίδα Πατεράκη - 22 Νοεμβρίου 2016 1

Οι μέρες της ζωής μας!

Άρθρα που ξεχώρισαν...

Να ανθίσει ο κόσμος…

Σκέψεις Ελπίδα Πατεράκη - 23 Φεβρουαρίου 2017 0

Ο εαυτός…

Κοινωνία 1 Μαρτίου 2018

Είχα πει θα φύγω…

Σκέψεις 7 Ιουνίου 2021

Άντε, και καλά Χριστούγεννα!…

Προτεινόμενα 23 Δεκεμβρίου 2016

Το “μνημοκέρε” ενώνει κόσμους…

Κοινωνία 6 Ιανουαρίου 2019

Άρθρα που αγαπήσατε...

Για το ευχαριστώ που οφείλω…

Ελπίδα Πατεράκη - 26 Μαρτίου 2021

Η Ρένα Παπαδάκη στο elpis calling…

Ελπίδα Πατεράκη - 23 Ιανουαρίου 2019

Το λένε Αιώνιο…

Ελπίδα Πατεράκη - 26 Απριλίου 2020

Ο Γιώργος Σταυρακάκης στο elpis calling…

Ελπίδα Πατεράκη - 29 Απριλίου 2019

Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως αντέχουν και δουλεύουν οι άνθρωποι στον καύσωνα. Δεν είναι κάτι που αντέχεται, που μπορείς να κάνεις λίγη υπομονή και θα περάσει!
Αλλά δεν έχω λύση, οπότε, τι το λέω και καθόλου!
Ούτε έχουν όλοι οι άνθρωποι κλιματιστικό, ή δροσιά να ξαποστάσουν..
Θυμήθηκα αυτές τις μέρες τον καύσωνα του '87, τότε που δεν είχαμε κλιματιστικό, ούτε καν ανεμιστήρα! Βεντάλια και πολύ μας ήταν, ένα χαρτόνι έκανε καλύτερη δουλειά!
Ξάπλωσα χθες στις τρεις το πρωί, η θερμοκρασία έξω ήταν ήδη 32, όσο και μέσα δηλαδή... Το κεφάλι ζεστό, το νερό ζεστό.
Τα ίδια και τότε. Κοιμόμασταν στρωματσάδα στο μπαλκόνι στη σειρά γιατί δεν υπήρχε χώρος, ήταν στενό! Οι γονείς τόσο νέοι, έπιαναν τις άκρες και μας έβαζαν στη μέση!
Τι κι αν έβραζε το τσιμέντο! Ήταν καλύτερα από μέσα!
Η αδερφή μου έδινε πανελλαδικές και διάβαζε στο υπόγειο. Μόνο εκεί είχε μια σχετική δροσιά. Τι στιγμές! Ιστορικές!
Κι όσο σκέφτομαι πως πέρασαν τα χρόνια, πόσο άλλαξε ο κόσμος, πόσο αλλοιώθηκε, πόσο έλιωσε σε καύσωνες και πνίγηκε σε πλημμύρες, πόσο κάηκε σε φωτιές και πάγωσε σε χειμώνες, πόσοι ζουν σε σκηνές και παραπήγματα με πιάνει μελαγχολία, γιατί αισθάνομαι, βλέπω καθαρά, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά!
Κι όσο ακούω τους επιστήμονες να λένε ότι αυτό που συνέβαινε ως τώρα μια φορά στο τόσο, τώρα θα συμβαίνει ίσως και κάθε χρόνο, με πιάνει και απελπισία.
Γιατί ανήμποροι ήμαστε, αδύναμοι και αφημένοι στη δύναμη της φύσης, όσο κι αν κάνουμε τους έξυπνους και τους καμπόσους! Τίποτα δε δαμάσαμε. Ούτε καν τον ίδιο μας τον εαυτό! Όλη μας η ζωή εξαρτάται από κάτι άλλο!
.... ..... ..... .....
Δυο δέντρα έχω μπροστά στο σπίτι και η θερμοκρασία είναι τρεις βαθμούς χαμηλότερη από την άλλη πλευρά που δεν έχει δέντρα.
Ας γίνει επιτέλους συστηματική προσπάθεια να πρασινίσουν οι πόλεις! Ας γεμίσουν τα μπαλκόνια και οι ταράτσες, οι δρόμοι με κατάλληλα δέντρα! Όχι ότι θα βοηθήσουμε την παγκόσμια κατάντια που κατακαίει και βρωμίζει το σύμπαν, αλλά θα βελτιώσουμε σίγουρα τη γειτονιά μας.
🙏💙 Με την ελπίδα να αντέξουμε, ότι θα αντέξουν και τα συστήματα που μας κάνουν να αντέχουμε, με την ευχή να έχουμε νερό και ηλεκτρικό σε επάρκεια, ας κάνουμε άλλη μια φορά υπομονή και προσευχή για όλο τον κόσμο!

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα τα φεγγάρια...
Σταθερά, συνεπή και ολόκληρα!
🙏🕊️ Προσέχετε εκεί έξω!

Μια λεζάντα για τον ουρανό μας παρακαλώ! Δικό σας!!!!!!!!😁💙🇬🇷

Έτσι να κοιτάζω τη ζωή!
Έτσι να λαχταρώ τις μικρές απολαύσεις!
Έτσι να περιμένω το καλό που θα έρθει!
Με την ίδια αθωότητα, με την ίδια παιδικότητα, με το ίδιο βλέμμα!
Να το ασφαλίσω πρέπει από όσα γίνονται...
Να το κρατήσω καθαρό!
🌼

"Ελαφρώνει το σώμα ο ύπνος ο

"Ελαφρώνει το σώμα ο ύπνος ο αμέριμνος
Και κοχύλια γεμίζει τώρα η έρημος
Απροσδόκητα μπήκες στη σχισμή των ονείρων μου
Και του αγγέλου το σώμα κουλουριάζεται γύρω μου

Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα μας ενώνει

Τρεμοπαίζει η σιωπή πριν χαθεί η σελήνη
Και του αγγέλου τα δάκρυα ανεμώνες και κρίνοι
Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει
ένα όνειρο απλά πως μπορεί και μας σώνει…

Γ. Ζήκας
Κύμα το κύμα

Η ελπίδα σε καλεί! Μοιραζόμαστε και επικοινωνούμε, μιλάμε για αγάπες, απάτες, αγωνίες, δημιουργίες, γνωριμίες, χωρισμούς, αποτυχίες, χαρές και λύπες, γιατί η πραγματική ζωή έχει απ’ όλα, είναι μία και μοναδική και ο χρόνος τρέχει!