Στο Πήλιο με τις ομορφιές του, στο νομό Μαγνησίας τον ευλογημένο βρήκα αυτό που έψαχνα!
Ξημέρωμα στο λιμάνι. Μάτι κουρασμένο από το ξενύχτι του ταξιδιού και στομάχι που γουργουρίζει. Πόσα χρόνια είχα να βρεθώ εν πλω για Πειραιά, ούτε που θυμάμαι. Κάτι λίγο η κλειστοφοβία, κάτι λίγο η ναυτία, κάτι λίγο τα ακριβά εισιτήρια, πέρασε ο καιρός και καλά έκανε τελικά που πέρασε τόσος, γιατί είδα “αλλιώς” το μεγάλο λιμάνι. Αγάπησα ξανά την πρωινή μυρωδιά από αρμύρα και καυσαέριο, από πετρέλαιο και καταλύτη. Φορτηγά, νταλίκες, μηχανές, τροχόσπιτα, αυτοκίνητα μικρά και μεγάλα, όλα στη σειρά για το δικό τους προορισμό, για το δικό τους ταξίδι.
Ξεκινήσαμε ολοταχώς για έναν από τους πιο όμορφους προορισμούς της Ελλάδας, το Πήλιο. Έμεινε το μάτι να κοιτά τις υπέροχες εκτάσεις του κάμπου στη διαδρομή, που τόσο μου είχαν λείψει.
Κάμπο είχα να δω σχεδόν είκοσι χρόνια! Να μυρίζω τα τριφύλλια και τις δεμένες μπάλες στα χωράφια, να περνώ από αγαπημένα μέρη και να ανασύρω μνήμες, να βλέπω και να μη χορταίνω.
Η θάλασσα στα δεξιά και ίσια για Βόλο. Με ορμητήριο εντός κι εκτός την περιοχή του Άνω Βόλου και καταγράφοντας αμέτρητα χιλιόμετρα στο ασταμάτητο δρομολόγιο αναζήτησης της ομορφιάς.
Είχαν περάσει πολλοί μήνες με ταλαιπωρία και πολλές εξετάσεις, αγωνία και φόβο για ένα πρόβλημα υγείας που μου προέκυψε. Είχα κουραστεί αρκετά και το μόνο που ήθελα στη φάση εκείνη ήταν να πάρω αγκαλιά όλους τους προβληματισμούς και να τους πάω βόλτα. Να φύγω. Είχα μαζί μου όλα τα σχετικά χαπάκια και λοιπά βοηθητικά και την Crohn που ήθελε να με ελέγχει σε κάθε βήμα, οπότε το ταξίδι έλαβε άλλη σούπερ διάσταση!
Οι μέρες πέρασαν τελικά με τη συνύπαρξη όλων, των δύσκολων και χαλαρών στιγμών, μα δεν το μετάνιωσα που ταξίδεψα, παρά τις δυσκολίες. Αντιθέτως χάρηκα κι ευγνωμονούσα την τύχη μου που μπόρεσα να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι, όσο μικρό κι αν φαίνεται, μα πίστεψέ με, πολύ μεγάλο για μένα σε κείνη τη φάση!
Στο Πήλιο με τις ομορφιές του, στον ευλογημένο αυτό τόπο βρήκα όσα αναζητούσα!
Όταν φτάσαμε λοιπόν, ξύπνησε ο μικρός εξερευνητής μέσα μας και αρχίσαμε τα δρομολόγια. Σχεδόν πάντοτε για μας ξεκούραση είναι η εναλλαγή τοπίων, η γνωριμία με νέους τόπους και ανθρώπους. Δε συνηθίζουμε να μένουμε σε ένα μέρος και να μπαινοβγαίνουμε στη θάλασσα, ίσως γιατί δε μας λείπει αυτό εδώ στην Κρήτη, οπότε, το να δούμε κυρίως είναι η βασική μας ανάγκη, να περάσουμε τη θάλασσα και να ξεχωρίσουμε τους ωραίους προορισμούς εντός κι εκτός Ελλάδας, να ανακαλύψουμε νέους τόπους και ανθρώπους, να χορτάσουμε από νέες εμπειρίες και χαρές.
Φάγαμε τη Μαγνησία με το κουταλάκι. Στο νοτιότερο σημείο στο Τρίκερι, είπα, εδώ θέλω να ζήσω, άφηνα τα μάτια μου να γεμίσουν εικόνες, άφηνα τα αφτιά να ακούσουν ήχους, ομιλίες, τη ντοπιολαλιά, μετά γνώρισα το Πήλιο του Αιγαίου, είπα, εδώ θέλω να ζήσω, πιάσαμε την πλευρά του Παγασητικού, φτάσαμε στην Άφησσο, είπα, εδώ θέλω να ζήσω, περπατήσαμε στα ορεινά χωριά του Πηλίου και στα μονοπάτια του, είπα, αφήστε με εδώ, αυτός ο τόπος είναι για μένα… πόσες φορές δεν το είπα αλήθεια αυτό!
Και πόσο καλή εντύπωση μας έκανε ο Βόλος, η πόλη που δεν της λείπει τ ί π ο τ α! Είπα ξανά, εδώ θέλω να ζήσω! Και ναι, αλήθεια είναι, αν επέλεγα ποτέ να αφήσω το νησί μου, κάπου στο Πήλιο θα πήγαινα, πού δεν ξέρω, αλλά σίγουρα κάπου εκεί ανάμεσα στις ελιές και στην όμορφη λαμπερή θάλασσα και στην πόλη και στα μικρά ή μεγάλα χωριά θα έβρισκα απάγκιο!
Το όμορφο αυτό ταξίδι πριν τελειώσει μας οδήγησε στη Λίμνη Πλαστήρα και μετά στα Μετέωρα. Και παρόλο που είχαμε αφήσει το δωμάτιό μας στον Άνω Βόλο, δεν αντέξαμε να μείνουμε κάπου αλλού και επιστρέψαμε στις Μηλιές αυτή τη φορά, για να είμαστε πιο κοντά στην Άφησσο που λατρέψαμε.
Επιστροφή λοιπόν στον αρχικό μας προορισμό. Το Πήλιο από την πλευρά του Αιγαίου μαγικό! Όταν κολυμπήσαμε εκεί είπαμε τώρα μάλιστα, αυτό είναι Αιγαίο, αυτό θυμίζει Κρήτη, μα τι να πρωτοξεχωρίσω να σας πω αφού όλα ήταν υπέροχα!
Λίγα χιλιόμετρα μετά τη θάλασσα και οι νεράιδες του βουνού χορεύουν στη δροσερή έως παγωμένη κατάφυτη έκταση του ημιορεινού και ορεινού Πηλίου, σταματάμε σε κάθε βρύση που βλέπουμε για να δροσιστούμε μα το νερό είναι τόσο μα τόσο παγωμένο!
Για ποιο χωριό και ποια παραλία να πω, που φοβάμαι ότι θα αδικήσω τα μέρη, καθώς ξεχωρίζουν όλα! Πορταριά, Μακρυνίτσα, Ζαγορά, Τσαγκαράδα, Βυζίτσα, Μηλιές, Αργαλαστή, Λαύκος, Μαραθιάς, Τρίκερι, Μηλίνα, Χόρτο, Πάου, Άφησσος, Καλά Νερά, Άγιος Ιωάννης, Παπά Νερό, Νταμούχαρη, Μυλοπόταμος, Μικρό… εμείς τόσο μικροί σε μια μεγάλη έκταση ομορφιάς και γαλήνης, περιπατητές σε τόπο ευλογημένο που η μια βδομάδα άδειας ήταν πραγματικά σταγόνα στον ωκεανό, πώς να τα δεις όλα και να τα ευχαριστηθείς σε τόσο λίγο χρόνο!
Προσέξτε τον τόπο σας αγαπημένοι, φυλάξτε τον! Είναι μοναδικός και εσείς τυχεροί που γεννηθήκατε ή επιλέξατε να ζήσετε εκεί!
Πολλά δρομολόγια λοιπόν, κουβέντες και διαβάσματα κι έτσι, πριν το καταλάβουμε, είχε τελειώσει το ωραίο ταξίδι. Επιστροφή για Πειραιά με μικρή στάση που αλλού, στα Καμμένα Βούρλα και πορεία για το λιμάνι με λίγο χρόνο στη διάθεσή μας και βόλτα σε αγαπημένα μέρη και σημεία ως την ώρα της επιβίβασης.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά αισθάνομαι ότι θα επιστρέψω σύντομα στο Πήλιο, θα περιπλανηθώ περισσότερο στην πόλη του Βόλου, θα απολαύσω πίτες, θαλασσινούς μεζέδες και τσίπουρα και θα δω ξανά ένα προς ένα τα όμορφα κομμάτια του. Κάποτε. Δεν ξέρω πότε, αλλά θα επιστρέψω.
