Μια ζωή άντρες – Ελίνα Γαλανοπούλου – Άνεμος Εκδοτική
Τα καφέ της ζωής μας και οι άντρες της ζωής μας ή καλύτερα «Μια ζωή άντρες»
Όταν ήμουν έφηβος στη Λιβαδειά, για καφέ πήγαινα στο «Ξενία», που είναι πάνω από το ποτάμι που διασχίζει την πατρική μου πόλη. Καθόμουν και χάζευα το νερό του και άφηνα το νου μου να τρέξει μαζί του. Μόνος ταξίδευα.
Ενήλικος πια το καφέ που με χαλάρωνε, όταν επισκεπτόμουν αυτήν την πόλη ήταν η «Αστραδενή». Χαλαρή ήπια μουσική τις καθημερινές και μια τεράστια τζαμαρία, που με άφηνε να κλέβω ματιές από την βροχή έξω, αλλά και μου χάριζε με την αύρα του, την απαραίτητη συγκέντρωση για να διαβάσω το βιβλίο μου -αυτό που κουβαλάω κάθε φορά μαζί μου.
Στο στρατό, τα στέκια μου για τον καφέ ήταν πολλά. Δύο ξεχωρίζω όμως.
Ένα καφέ, στο τάγμα που υπηρετούσα στη Μυτιλήνη και που το όνομά του δεν θυμάμαι για να είμαι ειλικρινής –είναι και πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει αδελφέ μου, αλλά που ήταν τρομερά καλαίσθητο κι όμορφο, με μουσική κυρίως ακουστική και που αρκετές φορές φιλοξενούσε εκθέσεις ζωγραφικής.
Εγώ από ζωγραφική λίγα κατέχω είναι η αλήθεια, αλλά η παρουσία των χρωμάτων και των σχεδίων πάνω στους φιλόξενους τοίχους, ετούτου του καφέ, πολύ μου διασκέδαζε και μου ατονούσε τις δύσκολες στιγμές της συνοριακής θητείας μου.
Όταν πια ήλθα στην Αθήνα, στην Προεδρική Φρουρά, το καφέ που με φιλοξενούσε για διάβασμα και ρέμβη μοναχική, δεν ήταν άλλο παρά το υπαίθριο καφέ του Βασιλικού Κήπου και φυσικά για τους ευνόητους λόγους. Κατάμεστο από ήσυχη φύση και πολύβουους ανθρώπους, ήτοι πλείστες ευκαιρίες για να χαζεύω, να παρατηρώ και να αντλώ θέματα αλλά και φυσικά για να χαλαρώνω.
Κι άλλα καφέ, πολλά σε κάθε «στάση» της ζωής μου…
Ξέρω, πως όλοι έχουμε το δικό μας «καφέ»! Το δικό μας στέκι, το δικό μας σημείο αναφοράς, μοναξιάς, συγκέντρωσης, χαλάρωσης.
Το «καφέ», το κατάδικό μας.
Γιατί σας τα λέω όλα αυτά, ίσως με ρωτήσετε.
Γιατί σε ένα τέτοιο «καφέ» γράφηκε εξολοκλήρου το βιβλίο της φίλης μου Ελίνας Γαλανοπούλου· το βιβλίο που έχω να σας προτείνω.
Γυναίκες πολλές σε τούτο το βιβλίο.
Κορίτσια, που μεγαλώνουν, με την περιέργεια της ζωής.
Φοιτήτριες που ονειρεύονται τη ζωή.
Γυναίκες καριέρας που δρουν στη ζωή.
Θηλυκά πολλά, έντονα, αποφασισμένα, διψασμένα για ζωή.
Θηλυκά πολλά και όλα ένα: η ίδια η συγγραφέας.
Φανερά (σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και επώνυμα) ή κεκαλυμμένα (σε τριτοπρόσωπη αφήγηση και ανώνυμα) εμφανίζονται δια χειρός της συγγραφέως επεισόδια και μόνο, περίοδοι και μόνο από τη ζωή της ή αν θέλετε και από τη ζωή της κάθε γυναίκας.
Η Ελίνα Γαλανοπούλου, στο μυθιστόρημά της «Μια ζωή άντρες» με τέχνη λόγου διηγείται ιστορίες με άξονα τη γυναίκα και δορυφόρους τους άντρες.
Ιστορίες αυτοτελείς, που όμως συνδέονται μεταξύ τους μέσα από μια αλληλουχία γεγονότων και καταστάσεων, που τέμνονται πάντα στο ίδιο σημείο: τη γυναίκα.
Η συγγραφέας χρησιμοποιεί την πένα της, σαν προβολέα σε απόλυτο σκοτάδι, που αναβοσβήνει περιοδικά, για να φωτίσει στιγμιαία πρόσωπα και ενσταντανέ ζωής και να σβήσει ξανά μετά.
Στα σκοτεινά αυτά σημεία μένουν και οι φασματικές παρουσίες αντρών σε όλες τις σελίδες του.
Φασματικές γιατί δεν είναι κυρίαρχες, αλλά οι δορυφόροι γύρω από τον άξονα που φωτίζεται έντονα και που είναι το θηλυκό στοιχείο. Και όσο κι αν φαίνεται να επιδρούν αυτοί οι άνδρες επάνω στην κάθε Ελίνα, στην εξέλιξη του κάθε επεισοδίου, στο τέλος καταδεικνύεται πως η τελική απόφαση δεν είναι δική τους και πως εκείνοι υπήρξαν απλά επιταχυντές και ποτέ καταλύτες.
Γραφή καταιγιστική και γρήγορη, πλέρια φαντασίας και συναισθήματος. Περιγραφές ζωντανές που σε κρατούν κολλημένο στις σελίδες του.
«Μια ζωή άντρες», της Ελίνας Γαλανοπούλου, από την Άνεμος Εκδοτική.
Ένα βιβλίο έντονα αυτοβιογραφικό, ντυμένο με στοιχεία μυθοπλασίας, για να διασκεδάσει υποψίες και εντυπώσεις.
Μια ζωή άντρες, μια ζωή Ελίνα, θα πω εγώ μιας και έχω το ελεύθερο χάρη στην γνωριμία μου με την συγγραφέα.
Η γυναίκα που μεγαλώνει, σπουδάζει, εργάζεται.
Η γυναίκα που αγαπά, ερωτεύεται, πληγώνεται, χωρίζει, παντρεύεται.
Σταθμοί το κάθε ένα και όλα μαζί μια διαδρομή, που η συγγραφέας μας την αφηγείται με άνεση λόγου και χιούμορ· χιούμορ που σου προκαλεί άλλοτε έντονο γέλιο και που άλλοτε κρύβει πικρία, νοσταλγία…
Εναλλαγές στις γυναίκες του βιβλίου και εναλλαγές στις χρονικές του περιόδους ανάμεσα στις δεκαετίες από το 1960 μέχρι και σχετικά πρόσφατα, που δεν κουράζουν, αλλά που δίνουν έντονα το χρώμα και τον όμορφο ρυθμό εκείνης της εποχής (του ’70, ’80, ’90) και που σε συστήνουν με μιαν Αθήνα, που δεν υπάρχει πια και που νοσταλγούν όσοι την έζησαν τότε.
Απολογισμό δεν το λες το βιβλίο τούτο.
Αναπόληση ίσως και σφαιρική θεώρηση.
Η κάθε «Ελίνα» λοιπόν, που ονειρεύτηκε, που ερωτεύτηκε, που απογοητεύτηκε, πληγώθηκε και ισοπεδώθηκε, αλλά που όσες κι αν έδωσε μάχες κράτησε μέσα της την ικμάδα και την δίψα της ζωής και συνεχίζει τη μάχη…
Στο «τέλος της ημέρας» η γυναίκα δεν μένει μόνη. Μένει πιο δυνατή.
Λοιπόν, «Μια ζωή γυναίκα» θα έλεγα εγώ.
Και όπως πάντα λίγα λόγια για την συγγραφέα: Η Ελίνα Γαλανοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις και Ευρωπαϊκές Σπουδές στο Πολιτικό της Νομικής. Διάλεξε τη Νομική του Άμστερνταμ για μεταπτυχιακό πάνω στην Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Περιπλανήθηκε επαγγελματικά ώσπου βρέθηκε να διατηρεί παραδοσιακό ξενώνα στα Κύθηρα, όπου επέλεξε να γίνει κυριολεκτικά Τσιριγώτισσα. Μιλάει σαφώς ελληνικά για τα οποία είναι περήφανη και αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά αλλά κυρίως μιλάει στις καρδιές μας!
Διατηρεί μια ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα, το «Κυθηρίων Πολιτεία», αρθρογραφεί σε εφημερίδες.
Το «Μια ζωή άντρες» είναι το πρώτο της βιβλίο, ενώ έπεται και συνέχεια….
….
Πηγή φωτογραφίας: διαδίκτυο
