Έχω ένα σημάδι, να, εδώ μπροστά. Μοιάζει χάρτης με διαδρομές της μοίρας. Είναι ένας τυφλοσούρτης που βρίσκεται πάντα εκεί, να μου υπενθυμίζει τι δεν πρέπει και τι πρέπει.
Περιμένω σε δωμάτιο μικρό, βαμμένο λερωμένο φιστικί, με έναν στραβό πίνακα αφίσα, ένα φυτό ξεθωριασμένο –πού ήλιος να το δει να πρασινίσει, μόνη του χαρά η λάμπα- και πέντε ζευγάρια μάτια απέναντι που καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες να μη συναντηθούν τα βλέμματα.
Εξαφανίζονται με μια σβελτάδα μόλις τα ακουμπήσεις και καλά δεν είμαστε κουτσομπόληδες, δε σε κοιτάμε. Να μη συναντηθούν γιατί λένε αλήθειες τα μάτια, όσα θέλουμε να κρύψουμε τα μαρτυράνε τ’ άτιμα και δεν το θέλουμε αυτό. Αδημονούν να εκφραστούν, μα οι τύποι και οι συμβάσεις δεν τ’ αφήνουν. Όμως τα μάτια πόση αλήθεια κρύβουν!
Υπάρχει και πονά ακόμα εκείνο το μικρό σημάδι, υπόλοιπο μιας μάχης που δόθηκε κι έμεινε στο δέρμα, να μου θυμίζει αυτά που είχα κι αυτά που έχασα, να μου θυμίζει το πάθημα για να γίνει μάθημα, να με κρατάει σ’ εγρήγορση για παν ενδεχόμενο.
Όλα γίνονται ξαφνικά. Δε φταις εσύ. Όλα ξεκινούν από ασήμαντη αφορμή. Δε φταις εσύ. Όλα θα γίνουν πιο δύσκολα την επόμενη φορά. Φύγε.
Ένα πρωινό από κείνα τα απαίσια που δεν ξέρεις αν είναι άνοιξη ή κατακαλόκαιρο, έκανε μια σύντομη βόλτα από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι και από το σαλόνι στην κουζίνα. Γνώριμοι ήχοι το κρακ του πάγου στο ψυγείο και η σταγόνα που στάζει στου νεροχύτη τη μαρμαρένια γούρνα, γνώριμο φως το κόκκινο στο ρολόι της κουζίνας που σταματά στα δύσκολα.
Άναψε τσιγάρο, κοντοστάθηκε κι επέστρεψε στο δωμάτιο ουρλιάζοντας. Κράτησα ανάσα και βούτηξα σε μια φανταστική θάλασσα να φυλαχτώ, περιμένοντας να τελειώσει το κακό, βούτηξα και έσκασα χωρίς αναπνοή. Πώς δεν κατάλαβα εκείνη τη μάταιη επίδειξη πόνου! «Τώρα θα σου δείξω εγώ, για να μάθεις πως δε μου αρέσει η ζωή μου, δε με αγάπησα ποτέ, δεν ξέρω τι είμαι, δεν ξέρω τι έγινα, πως κατάντησα έτσι, δεν ξέρω πού πήγαν τα όνειρά μου, δεν ξέρω πώς να σε αγαπώ και να στο δείχνω… εγώ δεν έμαθα να δίνω, εγώ μόνο διαταγές… φύγε θα σε σκοτώσω, φύγε, θα το ξανακάνω, επιβεβαιώνω το κενό μου αυτό που δεν είμαι κι αυτό που ζηλεύω, δεν πιστεύω ότι με αγαπάς γι αυτό που είμαι, κάποιον άλλο θές και τον ζηλεύω, κοίτα με πως έγινα…»
Εξαφανίσου, ούρλιαξε κι έτσι ακριβώς έγινε. Σώπασα, εξαφανίστηκα, αφανίστηκα από προσώπου γης κι άρχισα να υπάρχω ξανά μέσα στη δική μου ασφάλεια. Άνοιξα βιαστικά ένα κλουβί και μπήκα, εξαφανίστηκα όπως είπε, έκανα ό,τι ζήτησε χωρίς δεύτερη σκέψη, μήπως έτσι κατάφερνα να προστατευθώ από μια νέα αποτυχία, ένα καινούριο φάλτσο, ένα ακόμα λάθος που θα με έριχνε στα μαύρα τα κατάστιχα μονίμως και δια παντός.
Έβαψα πολύ καλά όσα φαινόταν, έκρυψα το μπλε, το μαύρο και το κόκκινο. Τα έβαλα με τα χρώματα, μαλώσαμε. Είπα ψέματα. Όχι δεν έγινε έτσι. Χτύπησα στο ντουλάπι. Έπεσα. Κλάδευα και μου μπήκε ξύλο στο μάτι. Έσπασε το ποτήρι και κόπηκα. Γρατζουνίστηκα στην αυλή. Με έγδαρε η γάτα. Έπεσα στο πλατύσκαλο… Χάθηκα στο κενό και κράτησα το μαύρο.
Μέσα σε ένα δωμάτιο που μύριζε μούχλα και τσιγαρίλα έμειναν οι φωνές και οι σκέψεις, οι μάχες σώμα με σώμα και τα παράπονα. Τόσα παράπονα! Πόσα θα γλυτώναμε αν είχαν ειπωθεί όλα στην ώρα τους! Λέξεις, λέξεις κρυμμένες πίσω από ένα τυχαίο και επιπόλαιο δήθεν χαμόγελο. Έμειναν εκεί οι σκιές δυο ανθρώπων που τους πήρε αρκετά χρόνια να καταλάβουν πως αυτό το καλοστημένο σπίτι δεν αρκούσε να καλύψει το κενό και τις σιωπές και τα ξεχωριστά θέλω και τις επιθυμίες.
Τελικά, δεν είχε μεγάλη αξία το καλό σερβίτσιο και η τραπεζαρία των δώδεκα, ούτε οι διθέσιοι και οι τριθέσιοι που έμειναν άδειοι από παρέες και συντροφιές, παρά μόνο υπήρχαν να φιλοξενούν τα κουρασμένα κορμιά όταν έπεφταν ξερά ν’ αποκοιμηθούν, να ξεφύγουν, να κρυφτούν από προβλήματα, άγχη και αδιέξοδα.
Οι λέξεις θα μπορούσαν να μας έχουν σώσει!
Φύγε. Άλλαξε ζωή, μπορείς! Ζήτα βοήθεια. Μίλα.
Ζωές κοινές που δεν είχαν τίποτα κοινό εκτός από φόβους. Δυο φόβοι μαζί, που αν είχαν επικοινωνήσει θα κατέληγαν αλλιώς, αν είχαν ζητήσει βοήθεια από ειδικούς θα ήξεραν, αν πίστευαν στην αλλαγή, τη χαρά και την αγάπη θα είχαν κερδίσει.
Ζωές που άρχιζαν στο πρωινό ξεκίνημα της μέρας και κατέληγαν στο βαθύ ύπνο της απομόνωσης και των κολλημένων σημειώσεων στο ψυγείο με μαγνήτη. Κάνε αυτό, πάρε εκείνο, φέρε το άλλο. Ψωμί από την κατάψυξη, φαγητό να ξεπαγώνει στον πάγκο από τις έξι το πρωί και ξερός καφές με το ένα μάτι κλειστό. Ένα γεια σου τι κάνεις, καλημέρα κι ένα πως πέρασες, πώς πήγε σήμερα, όλα καλά, ίσως και να ήταν αρκετά στα δύσκολα, χωρίς τρελές απαιτήσεις, χωρίς κουραστικές φλυαρίες, χωρίς μαύρες παρενθέσεις.
Ραδιόφωνο κλειστό. Ακούγεται μόνο από τ’ ανοιχτά παράθυρα ο ήχος του δρόμου, ο ήχος από τα λάστιχα που αγγίζουν την άσφαλτο ένα ζεστό μεσημέρι του Μάρτη. Ένα μικρό διθέσιο φέρνει στροφές προς άγνωστη κατεύθυνση, με κλειστό το ένα μάτι, ταχυκαρδία και φόβο και λύπη και συναισθήματα ανάμεικτα γιατί ο όμορφος πρίγκιπας μεταμορφώθηκε σε τέρας. Η κολοκύθα παρέμεινε ακέραιη. Η νεράιδα άφαντη. Η στάχτη παντού και η άμαξα παρκαρισμένη.
Αγάπα τον εαυτό σου και ζήτα βοήθεια, σταμάτα να ντρέπεσαι. Μη φοβάσαι. Δεν είσαι η μόνη!
Εσύ επιλέγεις ποια ζωή θες να ζήσεις! Κάντο πριν είναι αργά. Προστάτεψε τον εαυτό σου, προστάτεψε τα παιδιά σου!
Φωτογραφία kelly-sikkema-530092-unsplash.jpg
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με απόφασή, ανακήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών για να αναδείξει ένα σημαντικό πρόβλημα με παγκόσμια διάσταση. Η Ημέρα αυτή είχε καθιερωθεί ήδη από το 1981 από γυναικείες οργανώσεις, σε ανάμνηση της φρικτής δολοφονίας των τριών αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από την Δομινικανή Δημοκρατία, με διαταγή του δικτάτορα Τρουχίλο.
Στατιστικά Στοιχεία για την Ελλάδα
Η βία κατά των γυναικών είναι κυρίως υπόθεση ενδοοικογενειακή, καθώς το 68% των γυναικών που υπέστησαν κακοποίηση είναι έγγαμες.
Το 16% των γυναικών που απευθύνθηκαν στα Συμβουλευτικά Κέντρα είναι αλλοδαπές.
Από το σύνολο των αλλοδαπών γυναικών – θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας, περίπου τέσσερις στις δέκα προέρχονται από τα Βαλκάνια.
Η αντίληψη ότι η κακοποιημένη γυναίκα είναι συνήθως χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και εισοδήματος, δεν επιβεβαιώνεται. 7 στις 10 γυναίκες – θύματα είναι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ή και ανώτερης ή ανώτατης εκπαίδευσης. Το ίδιο ισχύει και για την οικονομική κατάσταση, καθώς 6 στις 10 γυναίκες που έχουν υποστεί κακοποίηση βρίσκονται σε μέτρια ή καλή οικονομική κατάσταση.
Περισσότεροι από τους μισούς δράστες είναι δευτεροβάθμιας ή ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ ένας στους δέκα εκ των δραστών είναι άνεργος.
