Ιούλης… Παράξενος κι αυτός ο μήνας!
Ιούλης… Παράξενος κι αυτός ο μήνας! Πέρασαν ήδη δεκαπέντε μέρες από τότε που βρεθήκαμε εδώ τελευταία φορά. Φεύγουν οι ώρες. Ειδικά όταν αισθάνεσαι αποκομμένος από τα πάντα, οι μέρες νιώθεις να φεύγουν ακόμα πιο γρήγορα. Χάνω τη σύνδεσή μου, αγκυλώνομαι στο βάρος των περιστάσεων κάποιες φορές και βαραίνει ο νους με τις κρίσεις και τα νέα και τις απόψεις και τις χιλιάδες φωνές και όλα τα παράξενα που δεν μπορώ να κατανοήσω. Να αντικρούσω δεν μπορώ, δεν έχω πάντα τη δύναμη να το κάνω, λυγίζει ο ψυχισμός μου μπροστά σε κραυγές και ανούσια λόγια, σε άναρθρα επιφωνήματα οχλαγωγίας και έντασης, σε παραληρήματα που ενίοτε πρέπει να πειστώ ότι είναι απολύτως λογικά!
Λέω ν’ αφήσω τον Ιούλη να περάσει, ν’ ανατέλλει ο ήλιος και να δύει χωρίς την υποχρεωτική παρουσία μου. Λέω ν’ αφήσω τα όρια μου να επεκταθούν στου ορίζοντα το ατελείωτο και κει να μείνουν. Υποχρεωτικά. Για τα υπόλοιπα, δεν ξέρω, ίσως βρω άκρη κάποια στιγμή, ίσως τα καταφέρει η συνείδηση, ίσως μου φωτίσουν το νου και το δρόμο οι παλιές καλές στιγμές, οι εικόνες, οι αλήθειες, οι γλυκές σχέσεις, οι καλοσύνες, οι αγκαλιές.
Μέχρι τότε θα μείνω κάπου αλλού, στα δέντρα και στις ψεύτικες σκιές θα ξαποστάσω, τα χέρια μου θ’ αφήσω ν’ αγγίξουν δυο σελίδες βιβλίου, χαρτί μυρωδάτο σαν αύρα, μια καυτή πέτρα που θα πεταχτεί στη θάλασσα και το χέρι θα βουτήξει στο νερό να σβήσει, ν’ αφήσει, να καταθέσει, να τελειώσει, να διώξει, να πετάξει όσα δεν, όσα δε θεν’, όσα αδίκως περιμένουν.. κάποιος πρέπει να τους ξεκαθαρίσει ότι ποτέ δε θα.. και μετά, να μετρήσω τα σποράκια από το καρπούζι, να τα στεγνώσω, να τα κρατήσω, να τα παραχώσω στο χώμα μήπως και…
Αφήνομαι. Με λύπη αφήνομαι, όχι με χαρά. Δε με κρατούν οι εικόνες, ούτε οι φωνές, ούτε οι ήχοι. Αφήνομαι και κυλώ σαν τα βοτσαλάκια στην άκρη του κύματος. Εκεί θα ζήσω. Εκεί θα μείνω. Γιατί έτσι ακριβώς είναι η ζωή μου. Ένα κύμα με σπρώχνει έξω, το ίδιο κύμα με τραβά μέσα. Κι αν βρω να σταθώ σε ένα βράχο, σε μια σχισμή της καλής τύχης, θα το κάνω. Θ’ αρπάξω την ευκαιρία. Εκεί θα μείνω. Μπας και σωθώ και καταφέρω να συρθώ ως την ακτή. Αλλιώς τίποτα. Θα περιμένω. Είναι παράξενες οι μέρες.
…
Ένα εκατ. άτομα στη Μαδαγασκάρη προσπαθούν να επιζήσουν τρώγοντας ταμάρινδο και δέρμα παπουτσιών κι ο πρόεδρός της κάνει έκκληση στη διεθνή κοινότητα για βοήθεια. Στον υπόλοιπο κόσμο ζούμε στον εφιάλτη της πανδημίας. Στο Μπαγκλαντές αυξάνονται σημαντικά τα κρούσματα και απαγορεύονται τα ταξίδια, ο στρατός πάλι στη μέση προκειμένου να τηρηθούν να περιοριστικά μέτρα. Το ίδο και στη Σιέρα Λεόνε όπου ανακοινώνεται η πανεθνική απαγόρευση της κυκλοφορίας. Οι ΗΠΑ προσθέτουν την Τουρκία στον κατάλογο με τα μέλη των κυβερνήσεων που εμπλέκονται στη χρήση παιδιών ως στρατιώτες. Η θερμοκρασία ανεβαίνει στην Ανταρκτική με θερμοκρασία ρεκόρ στη βάση Εσπεράνσα που φτάνει τους 18,3… Λάσπες θάβουν ανθρώπους αλλού, ναυάγια, μετανάστες από χώρες τις Αφρικής παλεύουν με τα κύματα της ζωής. Καταιγίδες και δυστυχήματα, πυρκαγιές και καταστροφές. Ομοφοβικές επιθέσεις κατά ΛΟΑΤ ατόμων, καταπίεση σε έναν κόσμο πανελευθερίας. Τι παράδοξο! Ταλιμπάν και πολιτικές, επιλογές κι επιβολές. Πάντα έτσι ήταν ο κόσμος. Δεν έχουν αλλάξει πολλά μέσα μας κι έξω μας. Μερικά μόνο για να δείχνουν ότι ο κόσμος πάει μπροστά.
Μέσα Ιούλη κι ο αριθμός των θανάτων από Covid ξεπερνά τα 4 εκατομμύρια. Όμως πρέπει να χαρούμε. Να κάνουμε διάλειμμα από τη δυστυχία. Γίνεται; Στο Χονγκ Κονγκ κλείνουν οι φιλοδημοκρατικές εφημερίδες, αλλού εμφύλιοι πόλεμοι, σεισμοί κι εγκλήματα. Μέσα σ’ όλα κατασκοπία και παραβιάσεις κι απειλές και επιθέσεις και τρομοκρατία και καμικάζι. Καύσωνες αλλού, η μεσόγειος φλέγεται. Κι όσο αυτά συμβαίνουν στον πλανήτη Γη, ο δισεκατομμυριούχος Μπράνσον ταξιδεύει στον διάστημα με το διαστημόπλοιο VSS Unity. Κι ενώ κάπου καίγονται από τον καύσωνα, αλλού πλημμυρίζουν. Δεν σταματούν οι ανατροπές. Μόνο η μνήμη του ανθρώπου φαίνεται να είναι επιλεκτική και καλά το κάνει, αφού είναι αδύνατο να τα αντέξει όλα ο ψυχισμός.
Ιστορίες γνωστές. Σαν κάθε μήνα που περνά στο διάστημα του χρόνου και οι ειδήσεις και τα γεγνότα ανακυκλώνονται. Δεν αλλάζει η ροή. Μόνο εμπλουτίζεται από ανήκουστα, παράδοξα, αδικαιολόγητα αίσχη. Και λίγες μικροχαρές. Δεν είναι μόνο τα Χριστούγεννα που επιβάλλουν τη χαρά. Την επιβάλλει και το καλοκαίρι. Το ελληνικό καλοκαίρι! Μα τώρα πια αισθάνομαι, πως το βάρος όλου του κόσμου έπεσε στις πλάτες μας, και λίγο λίγο δυσκολεύει την ανάσα.
