Μου είπαν πως είναι τέχνη να ζει ο ένας για τον άλλο. Πέρα από θεσμούς και μέτρα νομικά και ανθρώπων έργα, το να ζεις με κάποιον είναι ιερό και μοναδικό, είναι δρόμος προς την τελειότητα. Όταν μπορείς να συνυπάρχεις με άλλον άνθρωπο δίνεις απάντηση στη μοναξιά και στον εγωκεντρισμό, είναι η λύση στην ανευθυνότητα και την πλήξη. Είναι η ομορφιά της ζωής και της προσφοράς. Η απάντηση στο απρόσωπο.
Μας έμαθαν να μη ζητάμε και να μη λέμε την αλήθεια. Να κρύβουμε συναισθήματα, ανάγκες, να υποθάλπουμε εγκληματίες όνειρα της ίδιας μας της ζωής και στο τέλος να μην ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το όχι από το ναι. Να κρύβουμε τον πόνο μας για να φαινόμαστε παλικάρια. Να μην αφήνουμε να φανεί η αδυναμία μας. Να μην. Απλά να μην και τις περισσότερες φορές χωρίς αιτιολογία. Όσο το να μην λειτουργεί, δεν κινδυνεύουμε!
Έτσι λοιπόν πάει η ιστορία κι ο άνθρωπος δεν θέλει να μοιράζεται, δεν θέλει να δείχνει, δεν θέλει να δοκιμάζεται και δεν θέλει να ξεβολεύεται. Κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνική του δικτύωση και την υπερέκθεσή του παντού, γενικά και αδιακρίτως… Αυτονομία διάθεσης. Συνεχές πήγαιν’ έλα στο γρήγορο, στο σχεδόν και στο περίπου, όμως στο βάθος η ψυχή μένει διψασμένη για τα βασικά. Πιάσε ένα σάντουιτς να τελειώνουμε και γρήγορα ε!
Χρήματα; Αν δεν έχεις, δεν κάνεις προκοπή σ’ αυτή τη ζωή. Άρα για να’ χεις πρέπει να δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ, άρα ποιος σύντροφος θα σ’ αντέξει, άρα γιατί να γινόμαστε πολλοί και να δεσμευόμαστε, αφού δεν έχουμε υπομονή, αφού το ρολόι γυρνά ασταμάτητα χωρίς διακρίσεις; Το ρολόι δεν ξέρει ποιος αγαπά, ποιος είναι νέος και ποιος γέρος, ποιος χρειάζεται πραγματικά τον χρόνο. Πόσο λάθος ξοδεύεται αλήθεια! Πολλά γράφονται για το χρήμα και τον χρόνο, φέρνει δε φέρνει την ευτυχία, την καταστρέφει ή όχι, τα λεφτά δεν είναι ποτέ η λύση στα βαθειά προσωπικά ζητήματα, στην ιδέα που έχουμε όλοι για την ευτυχία, τις προσδοκίες, τις επιδιώξεις.
Και μέχρι να καταλήξουμε σε συμπέρασμα για το τι κάνουν τα χρήματα το ρολόι φέρνει στροφές. Αγνοεί τις ανάγκες και τρέχει. Το μέσο για να ρυθμίζονται τα πρακτικά καθημερινά ζητήματα θεοποιείται και καταδυναστεύει τις ζωές μας. Και μεις εδώ στα νότια της Ευρώπης πόσο καλά το ξέρουμε αυτό, πόσο μας δεσμεύει και μας αρρωσταίνει αυτή η ρύθμιση αναγκών, χρεών, τρεχόντων λογαριασμών. Διακανονισμοί, σούρτα φέρτα στις εφορίες και τις δημόσιες υπηρεσίες, κομμένα βασικά επιδόματα για πάσχοντες, αδυναμία του συστήματος να βοηθήσει τον άνθρωπο σε ανάγκη. Και η ζωή συνεχίζεται και ο χρόνος τρέχει και οι ανάγκες μένουν πίσω, οι άλλες ανάγκες, ξέρεις, οι ουσιαστικές, αυτές που θα κάνουν το κεφάλι να πέσει ελαφρύ στο μαξιλάρι με μια γλυκιά αίσθηση ότι πέρασε καλά κι αυτή η μέρα.
Αξιοπρέπεια. Πως ορίζεται το αξιοπρεπώς; Άλλοι θέλουν σκάφος για να ζήσουν ένα αξιοπρεπές σαββατοκύριακο κι άλλοι θέλουν ένα καρβέλι ψωμί για να μην σταθούν στη γωνιά με το χέρι τεντωμένο ζητώντας βοήθεια. Πως ορίζεται επακριβώς και ουσιαστικώς το ζω αξιοπρεπώς; Δύσκολο το θέμα. Δεν έχω συγκεκριμένη απάντηση στον άνθρωπο που τα θέλει όλα. Όλα, ξέρω ότι είναι δύσκολο να γίνουν, μερικά και με λίγη καλή προσπάθεια ίσως και να μπορούν να συμβούν. Θα το κρατήσω αυτό, θα μου το λέω μέχρι να το πιστέψω.
Και την προσπάθεια. Και την αξιοπρέπεια. Και την αγάπη που κάνει τη ζωή πιο εύκολη. Και την πίστη. Τα κρατώ όλα για να είμαι σίγουρη. Κάθομαι στο λιμάνι και ακούω το καράβι που σφυρίζει, μία, δύο, τρεις. Στρίβει στον φάρο, ίσια για το άλλο λιμάνι. Το έλαβα το μήνυμα. Και το τραγούδι το λέει. Άλλαξε η εποχή, τίποτα δεν κινείται ουσιαστικά, άλλο πλοίο δεν φεύγει απόψε, ούτε έρχεται. Και μεις θα περιμένουμε τους άλλους πάλι να αποφασίσουν.
Αναμονή. Σαν τις αναμονές στις ελληνικές ταράτσες που περιμένουν πότε θα ανυψωθούν, πότε θα γίνουν άλλος ένας όροφος κι άλλος ένας, να παντρευτούν οι κόρες και οι γιοι, να’ χουν να βάλουν κάπου το κεφάλι τους, να μην πληρώνουν νοίκι μια ζωή. Λες και δεν είναι όλα νοικιασμένα.
Πολύ καιρό έμεινα με τις αναμονές μου. Και περιμένω. Με υπομονή. Έτσι λένε οι μεγάλοι άνθρωποι που όλα τα ξέρουν. Να κάνεις παιδί μου υπομονή και να προσεύχεσαι να έχεις την υγειά σου. Σωστά; Σωστά! Ποια είμαι εγώ που θα πω όχι; Κάθισε τώρα εδώ κοντά που φοβάμαι λιγάκι απόψε πως κάτι θα συμβεί και έλα να βρούμε τα γιατί μας, τα αφού, τα ίσως μας. Έτσι απλά.
Δύσκολο πράγμα το απλό. Εξουθενωτικό. Να μην πρέπει να προσπαθείς περισσότερο γιατί θα το χαλάσεις, αλλά εσύ με μανία να θες να το “φτιάξεις” με τα δικά σου όρια, τα δικά σου δεδομένα και απωθημένα. Άστο ελεύθερο! Όταν προσθέτεις με μανία χρώμα και πατάς συνέχεια πάνω στην πινελιά σου, το σκίζεις το χαρτί, τρυπάς το ξύλο, χάνεται η αρχική λιτή γραμμή του και καταλήγει μουτζούρα του κερατά, πάνω σ’ ένα καμβά που’ χε την ατυχία να σου χαριστεί λευκός και ακέραιος. Άστο. Και ησύχασε.
Πάρε τον χρόνο σου. Ακόμα και αυτόν που αλλάζει τώρα, τον εαρινό, τον θερινό, τον ψεύτικο. Αυτόν που κάνει την μέρα να είναι ατέλειωτη. Πάρε την έξτρα ώρα σου και θα δεις πως αν τα αφήσεις, όλα θα γίνουν. Σαν από θαύμα! Γιατί τελικά, όσα με λύσσα περιμένουν να μασήσουν τον χρόνο σου, είναι ασήμαντα!
“Έτσι οι μέρες περνούν, τα χρόνια κυλάνε στους ίδιους ρυθμούς.
Όλα πια μεταφράζονται σε αριθμούς, μα κάπου κρύβεται η αγάπη και εσύ την ακούς…”
Καλό σαββατοκύριακο αγαπημένοι μου θαρραλέοι συνάνθρωποι! Όλα θα γίνουν.
Χρόνια πολλά στους απανταχού Έλληνες για την 25η Μαρτίου και να θυμάστε, ότι η ημερομηνία αυτή ορίστηκε “ως ευαγγελιζομένη την πολιτικήν λύτρωσιν του ελληνικού έθνους” ημέρα του Ευαγγελισμού και τυπικά της αρχής της Ελληνικής επανάστασης του 1821.
……………………………………………………………
Η λύτρωση άργησε δύο αιώνες και ελπίζω σε αποκατάσταση εν καιρώ της αλήθειας, της απελευθέρωσης και της αξιοπρέπειάς μας γενικώς.
Ελπίδα Π.
