Του μπαμπά…

Του μπαμπά…

Με σένα μπαμπά τα πράγματα δυσκολεύουν.

Έγινες πολλά μέσα από την κοινή ζωή μας, μεγάλωσες, άλλαξες, έκλαψες όταν γεννήθηκα γιατί ήθελες αγόρι, όχι για να συνεχίσει το όνομα, αλλά γιατί είχες στο μυαλό σου χαραγμένες έντονα τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι γυναίκες στα χρόνια σου… τις ίδιες αντιμετωπίζουν και τώρα πίστεψέ με, αλλά δε στο λέω.

Ήθελα να στο πω από τότε, που κάθε πρωί στις οχτώ σε έπαιρνα από το καρτοτηλέφωνο στη γωνία Αλεξάνδρας και Μαυρομματαίων. Θα φοβόσουν περισσότερο και δεν ήθελα. Εγώ ήμουν μεγάλη πια αλλά μακριά, πώς να σε ηρεμίσω που μου λεγες πως δεν κοιμόσουν από την αγωνία, έφαγα δεν έφαγα, γύρισα δε γύρισα, πονάω δεν πονάω…

Ίσως και να πόνεσα, ίσως και να πείνασα, ίσως και να έκλαψα, ίσως και να φοβήθηκα,

ίσως και να μην μπόρεσα, ίσως να μην κατάφερα, ίσως και να μην άντεξα,

ίσως και να μπόρεσα, ίσως και να άντεξα, ίσως και να μην πείνασα, ίσως και να κατάφερα,

ίσως και να πρόδωσα, ίσως και να έγιναν όλα τελικά σωστά, όσα ζητούσες και ήθελες, όσα δεν ήθελες και άντεξες, όσα ακόμα αντέχεις.

Πόνεσα και φοβήθηκα, δε στο πα, το κατάλαβες. Σχίστηκε η καρδούλα σου στα δυο. Πώς να στην κάνω πέτρινη, να μην αγχώνεσαι, να μην πονάς;

Με σένα μπαμπά δυο κουβέντες ακόμα έχουν μείνει να πούμε και που θες διακαώς να ακούσεις. Δεν στις έχω πει, δεν ξέρω αν θα στις πω. Δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα υποθέτω. Μια στιγμή θα χρειαστεί, θα γίνει κι αυτό.

Δυσκολεύομαι. Να πω, να δείξω. Μα η αγκαλιά σου τώρα λέει όσα δεν είπε στα νιάτα σου, όσα έκρυψες απεγνωσμένα βγήκαν στη φόρα, όσα δεν άντεχες να πεις τα λες τώρα αλλιώς. Λες και ξαφνικά τα τελευταία χρόνια σε τρόμαξε ο χρόνος και σε μαλάκωσε.

Είδες να φεύγουν οι άλλοι, φίλοι σου και συγγενείς. Είδες ν’ αρρωσταίνουμε. Δύσκολα είναι όλα στη ζωή, τώρα το καταλαβαίνω.

Μα κρατώ και την ωδή στα μικρά, αυτά που μου ‘λεγες ότι αξίζουν, τα όμορφα, τα λιγοστά, τα λουλούδια, οι κορμοί των δέντρων, τ’ αστέρια, ο ουρανός, τ’ ανέφαλα, του καιρού τα σημάδια, τα φαινόμενα, τα διαβάσματα, οι ζωγραφιές, η βόλτα, μια κουβέντα, μια μυρωδιά ωραία, των κάκτων τα άνθη, του κήπου τα μαζέματα, οι φωλιές των πουλιών, μια πορτοκαλάδα, ένας καφές… Η σοφία στα καθημερινά!

Οι άλλοι δε σε ξέρουν, ούτε θα σε μάθουν. Κανείς δεν ξέρει κανέναν, ίσως και να μη χρειάζεται. Όλοι ταξιδεύουμε μόνοι στη ζωή, γεγονός.

Ποιός να είσαι λοιπόν άνθρωπε που έγινες ο μπαμπάς μου; Τί να σκέφτεσαι τώρα πια; Πώς νιώθεις; Πώς πέρασαν οι δικές σου μέρες, η νιότη σου πώς έφυγε; Πού βρήκες δύναμη να κάνεις όσα έκανες; Ακούμπησες για λίγο τα παιδικά σου όνειρα; Λυπήθηκες περισσότερο απ’ όσο χάρηκες; Πληγώθηκες από τους ανθρώπους; Φοβήθηκες; Πώς είναι να είσαι μπαμπάς δε μου είπες ποτέ. Για αγωνίες ξέρω, για χαρά;

Μ’ έμαθες πολλά, παράπονο δεν έχω. Όσο κι αν κρυβόσουν εγώ έβλεπα. Όσο κι αν σώπαινες εγώ άκουγα. Όσο κι αν έγραφες σημάδια, εγώ αποκρυπτογραφούσα. Και έχω έτοιμες τις σημειώσεις.

Γρήγορα κατάλαβα πως απόσταση είναι η ντροπή και η εσωτερικότητα καταφύγιο. Και η σιωπή άμυνα. Και οι ζωγραφιές ομιλία. Και το χρώμα του στυλό διάθεση. Και τα ασπρόμαυρα οι έννοιες.

“Σαν τη λογιάσεις μια δουλειά όρτσα και μη φοβάσαι, αμόλα την τη νιότη σου και μην την ελυπάσε” μού είπες πρόσφατα… Τότε που ο φόβος έκανε κουμάντο θα μου ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμη, μα και τώρα πιάνει τόπο. Θα την έχω στις σημειώσεις μου να τη βλέπω όταν λυγίζω, μα φοβάμαι μην έχει περάσει πια εκείνη η νιότη…

Όλα καλά. Ως εδώ όλα καλά πια. Τίποτε άλλο.

Ό,τι δεν έγινε, δεν έγινε.

Όσα δεν μπορέσαμε, δεν μπορέσαμε.

Όσα χάσαμε, χάσαμε.

Όσα κερδίσαμε, κερδίσαμε.

Όσα δεν προλάβαμε, δεν προλάβαμε.

Ησυχάζουμε τώρα.

Μικραίνει ο χρόνος και μεγαλώνει η αγκαλιά.

Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο.

Μόνο να μεγαλώνει η αγάπη. Σαν τα χρόνια σου!

Ήταν και είναι ωραίο το ταξίδι μας μπαμπά…

Photo by Laura Chouette on Unsplash