Ο Γιώργος Σηφάκης είχε φτερά στα χέρια…

Ο Γιώργος Σηφάκης είχε φτερά στα χέρια…

Μέρες γυροφέρνει στο μυαλό μου το χαμογελαστό παιδί, ο Γιώργος. Μιλάμε τελευταία συχνά γι αυτόν μα και για την κακομοιριά που μας δέρνει ως έθνος όσον αφορά θέματα δύσκολα όπως αναπηρία και προσβασιμότητα και θυμήθηκα τον αισιόδοξο λόγο του, ότι θα φτιάξουν τα πράγματα και να μην απελπιζόμαστε για ό,τι διορθώνεται.

Ο Γιώργος Σηφάκης αν και δεν είναι στη ζωή, άφησε με το εγκάρδιο χαμόγελό του παρακαταθήκη σε όλους, πάσχοντες και μη, να μην ξεχνάμε ν’ αγωνιζόμαστε. Κι αν κάτι σοβαρό χτυπήσει την πόρτα μας να του δώσουμε χρόνο και να το αποδεχτούμε.

Το αναπηρικό αμαξίδιο έγινε στα χέρια του όμορφη ντάμα που χόρευε τη ζωή. Έμεινε παραπληγικός μετά από τροχαίο με μηχανή, μα εκείνη η τελευταία βόλτα με τη μηχανή του, υπόσχεση στον πατέρα του ότι δεν θα ξανατρέξει, ήταν και η μοιραία. Μετά όμως από την ταλαιπωρία και τα σκαμπανεβάσματα της ψυχής, ο άνθρωπος αυτός αποφάσισε να συνεχίσει να ζει απλά και ωραία, όπως θα έκανε κι αν είχε τα πόδια του.

Ζούσε, ερωτευόταν, αγαπούσε. Του άρεσε η ζωή έτσι κι αλλιώς. Δεν είχε πόδια να τον στηρίξουν, αλλά είχε ψυχή που θα τον στήριζε σε όσες δυσκολίες κι αν αντιμετώπιζε. Ήταν ο Γιώργος με το χαμόγελο, αυτό θυμόμαστε από αυτόν, αυτό ήθελε να έχουμε σα δώρο και να παίρνουμε μάθημα στη ζωή μας εμείς οι «όρθιοι» μήπως και ξεκολλήσουμε από τα μικροπράγματα που μας ενοχλούν μα είναι ικανά να μας καθηλώσουν! Πήγαινε βόλτες, επισκεπτόταν σχολεία και μιλούσε στα παιδιά, έπινε το καφεδάκι του στην αγορά και δεν σταμάτησε να εργάζεται, να προσπαθεί και να αθλείται.

Η ποδηλασία δρόμου με χειρήλατο ποδήλατο έδωσε πραγματικά φτερά στα χέρια του.  Διακρίσεις πολλές, μετάλλια, συμμετοχή στους παραολυμπιακούς στο Λονδίνο το 2012 και το χρονόμετρο κατέγραφε επιτυχίες. Μέχρι που μια μέρα, ο δρόμος που τόσα τού χάρισε, σε μια στιγμή τα πήρε όλα πίσω. Ένα άλλο τροχαίο αυτή τη φορά έμελε να κλείσει τον κύκλο της ζωής του και να καταλήξει, όταν διερχόμενο αυτοκίνητο έπεσε στο χειρήλατο ποδήλατό του.

Σαν τον Γιώργο έχω γνωρίσει κι άλλους ήρωες της μικρής ζωής μας, φωτεινούς οδηγούς στα δύσκολα. Μπορεί να μην έχουν διακρίσεις και μετάλλια, έχουν όμως χαρά και φωτεινό χαμόγελο, κάνουν αστεία και κρύβουν την αγωνία τους σε ένα ανέκδοτο. Αλλά είναι εκεί, παρόντες ακόμα σε μια ζωή που πόσες φορές εμείς οι άλλοι εγκαταλείπουμε για του ψύλλου το πήδημα! Μέσα στο πρόγραμμα είναι όλα θα μου πεις και σωστά θα το πεις.

Η αυταπάτη μας να τα θεωρούμε όλα δεδομένα, μάς υποτάσσει σε μια αδυναμία να ξεχωρίσουμε το σημαντικό από το ασήμαντο. Μα έτσι είναι ο άνθρωπος σκέφτομαι και ησυχάζω.

Ξεκίνησα να γράφω με αφορμή την επίσκεψη ενός φίλου που λόγω της πάθησής του έχει κινητικές δυσκολίες. Κι επειδή είναι άνθρωπος της χαράς και η σύζυγός του επίσης, θελήσαμε να πάμε σε εστιατόριο να πιούμε ένα κρασί. Και κάπως έτσι κατέληξα να ουρλιάζω και να θυμώνω και να μη δέχομαι το χάλι των ελληνικών καταστημάτων που έχουν άδειες λειτουργίας χωρίς να καλύπτουν ανάγκες πρόσβασης ατόμων με οποιαδήποτε αναπηρία. Ο φίλος μας περιττό να πω ότι δεν αγχώθηκε ούτε νευρίασε, τα ξέρει άλλωστε από πρώτο χέρι αυτά, μα εμένα μού ήταν αδύνατο να δεχτώ, μου ήταν αδύνατο να ξέρω ότι μπορεί όπως κι εγώ να χρειαστεί τουαλέτα, ακόμα και για να πλύνει τα χέρια του και να μην μπορεί να έχει πρόσβαση.

Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας πω και να τα πω γενικώς μήπως και κάποιος ακούσει από αυτούς, εκείνους τους άλλους, που δε ζουν στο δικό μας κόσμο αλλά σε έναν άλλο, ξένο, ιδανικό, τέλειο, ότι εδώ κάτω στη γη τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα!

Άτομα με αναπηρία και εν συντομία ΑΜΕΑ, άνθρωποι με ειδικές ικανότητες ή ειδικές δεξιότητες, άνθρωποι σε καροτσάκι, κρεβάτι, ηλεκτροκίνητα αμαξίδια, πατερίτσες, περιπατητήρα και πάει λέγοντας… άνθρωποι με προσθετικά μέλη ή καθόλου μέλη εκ γενετής, άνθρωποι που γεννήθηκαν με εγκεφαλικές βλάβες, άνθρωποι που στην πορεία της ζωής τους αντιμετώπισαν κάποια ασθένεια με αποτέλεσμα αναπηρία κινητική, τύφλωση, παράλυση ή οτιδήποτε άλλο, άνθρωποι που είχαν ατύχημα ή κάποιο τυχαίο περιστατικό έφερε τη ζωή τους τούμπα, έχουν δικαιώματα!

Ο Γιώργος πάντα φώναζε για τα θέματα αυτά, πάντα έβαζε στα αυτοκίνητα χαρτάκια με το καταπληκτικό «είμαι γάϊδαρος παρκάρω ό,που θέλω», μα τόσα χρόνια μετά δε βλέπω να άλλαξε κάτι ουσιαστικά, δεν είδα να βελτιώνεται τίποτα για την ακρίβεια. Πεζοδρόμια ανύπαρκτα, πεζοδρόμια με δέντρα, κάδους, ομπρέλες, καφάσια, σκουπίδια, αυτοκίνητα και οτιδήποτε άλλο, θέσεις πάρκινγκ πιασμένες από ανεγκέφαλους, εμπόδια παντού. Τα ίδια φυσικά εμπόδια αντιμετωπίζουν και οι γονείς με τα μωρά τους, αλλά αυτό είναι μάλλον άλλο θέμα, ή μήπως δεν είναι;

Οι επίσημα αναγνωρισμένες (τουλάχιστο για τα ασφαλιστικά μας ταμεία αναπηρίες) είναι σαράντα τρεις (43), εκτός ταμείων ίσως είναι και άλλες, ποιος ξέρει… Υπάρχουν οι αναπηρίες που φαίνονται και αυτές που δε φαίνονται! Αναπηρίες που αφορούν αιματολογικές παθήσεις, αναπνευστικού συστήματος, κυκλοφορικού, πεπτικού, μεταβολικές παθήσεις, δερματολογικά νοσήματα, ψυχικές διαταραχές, νοσήματα του νευρικού συστήματος, ορθοπεδικές παθήσεις, ώτων-ρινός-λάρυγγα, χειρουργικές παθήσεις, ουροποιογεννητικού, οφθαλμών, νεφρολογικές, ογκολογικές.

Δε χρειάζεται όλοι να είναι σε αναπηρικό αμαξίδιο ή να κρατούν πατερίτσες και μπαστουνάκι και να υποβαστάζονται για να γίνει κατανοητό ότι πάσχουν από κάτι, υπάρχουν και άλλες δυστυχώς αρρώστιες που σε καθιστούν ανάπηρο να κινηθείς όπως θες και όταν θες, χωρίς να είναι τόσο εμφανές το πρόβλημα. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνουν οι υπεύθυνοι;

Τα άτομα που πάσχουν από χρόνιες ή και σπάνιες παθήσεις ναι, έχουν δικαιώματα και το ελληνικό κράτος, στο πλαίσιο της Κοινωνικής Προστασίας των Ατόμων με Αναπηρία, έχει θεσπίσει ένα σύνολο νομοθετημάτων και κανονιστικών ρυθμίσεων με σκοπό την ανακούφισή τους σε τομείς όπως εκπαίδευση, εργασία και απασχόληση, υγεία, κοινωνική πρόνοια και ασφάλιση, μεταφορές και επικοινωνίες!

Μα πόσες φορές έχουμε δει στα δελτία ειδήσεων να συμβαίνει το εντελώς αντίθετο! Πόσες φορές είδαμε να κατεβάζουν από τα αστικά σκυλιά οδηγούς τυφλών και να τους βγάζουν από τα μαγαζιά, ή να μη δίνουν βοήθεια στους γονείς που πρέπει οι ίδιοι να μετακινούν τα παιδιά στα σχολεία… Και επειδή όλα αυτά υπάρχουν, πολλοί επιλέγουν να αλλάξουν χώρα προκειμένου να βρουν φιλικό προς αυτούς περιβάλλον. Ειρωνεία ε; Να αφήνεις τη χώρα σου για να βρεις ισοτιμία και σεβασμό, για να μη σε κοιτούν σαν εξωγήινο και για να αποκτήσεις πρόσβαση στη ζωή.

Στην πόλη μου δε σέβονται τον άνθρωπο με αναπηρία.

Βάζουν καρέκλες, ομπρέλες και τραπέζια πάνω στους οδηγούς όδευσης τυφλών, τα ζιγκ ζαγκ είναι αμέτρητα και πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν ξέρουν αυτοί που δίνουν τις οδηγίες για τις κακοτεχνίες, ότι ο τυφλός δεν είναι ηλίθιος ούτε έχει όρεξη να κάνει άσκοπα βήματα στο πουθενά και να γίνεται θέαμα γενικώς, λες και δε φτάνουν οι δυσκολίες που ήδη αντιμετωπίζει. Δεν υπάρχουν ράμπες κι όσες υπάρχουν δεν είναι σωστές, υπάρχουν απλά για να υπάρχουν. Δεν υπάρχουν φαρδιά και ανεμπόδιστα πεζοδρόμια, δεν υπάρχει πρόσβαση στις τουαλέτες για κάποιον που πάσχει από ιδιοπαθείς φλεγμονώδεις νόσους του εντέρου, γενικώς αν χρειαστείς κάτι θα λάβεις το απαξιωτικό βλέμμα και το κουτσομπολιό.

Δεν αναφέρομαι στις εξαιρέσεις γιατί πραγματικά σε αυτή την περίπτωση επιβεβαιώνουν τον κανόνα!

Όμως ξέρω ότι είσαι εδώ, σε ξέρω, σε βλέπω χρόνια, θέλω να μπορώ να σε βλέπω να κοινωνικοποιείσαι, να μην είσαι κλεισμένος στο σπίτι, θέλω να έχεις και συ αυτό που μπορώ να έχω εγώ, δηλαδή τρόπο να μπεις σε οποιοδήποτε χώρο θέλεις  και πρόσβαση στην τουαλέτα (!) όπως μπορώ εγώ. Για να χαιρόμαστε παρέα τον καφέ, μια έξοδο, να μπορούμε να δούμε μαζί τον κόσμο κι όχι ο καθένας αλλιώς.

Πώς να κλείσω μια τέτοια ανάρτηση. Δύσκολο. Στο νου μου έρχονται εικόνες από τους δυνατούς ανθρώπους που ξέρω να συμβιώνουν με το όποιο πρόβλημά τους με υπομονή και τους συντρόφους τους να είναι κεριά αναμμένα δίπλα τους μπροστά στην κάθε δυσκολία. Ήθελα μόνο να πω να συνεχίσουν να αντέχουν και να ρίχνουν λίγο φως και σε μας. Για κάθε περίπτωση. Κι ότι τους αγαπάμε! Κι ότι δεν ξεχάσαμε…

Photo by Tim Mossholder on Unsplash

http://www.noesi.gr/sites/default/files/posts/lista-mi-anastrepsimon-pathiseon-noesigr.pdf