Οι προσπάθειες, οι απώλειες και το περιγεννητικό πένθος

Οι προσπάθειες, οι απώλειες και το περιγεννητικό πένθος

Οι προσπάθειες, οι απώλειες και το περιγεννητικό πένθος… Κάποια χρόνια μετά, βρίσκομαι να περιμένω στο χώρο αναμονής μαιευτικής κλινικής. Ακόμα μου προξενεί έκπληξη να βλέπω σώματα γεμάτα μικρούς ανθρώπους! Είναι απίστευτο, κάτι που δε θα καταλάβω ποτέ πώς γίνεται! Δε θα καταλάβω ποτέ πώς συντελείται αυτό το θαύμα! Παρατηρώ όλες τις μέλλουσες μαμάδες εκεί, στο όχι ιδιαίτερα φωτεινό και χαρούμενο σαλονάκι να περιμένουν τη σειρά τους. Αγωνία, ανασφάλεια, φόβος, πόνος, δυσφορία, χαρά, χαμόγελα κρυφά και φανερά… Ευχήθηκα για όλες εκείνη την ώρα, να είναι καλά, υγιείς ως το τέλος, ως τη στιγμή του πρώτου ουά, του πρώτου δυνατού κλάματος της ζωής, στη ζωή, για τη ζωή!

Κοιτάζω φωτογραφίες στα κάδρα από υπέροχους υπέρηχους εμβρύων. Βλέπω ένα μικρούλι 11 εβδομάδων και 6 ημερών και το μάτι μου σταματά εκεί, δε φεύγει με τίποτα. Ένας άνθρωπος λίγων εκατοστών σχηματισμένος. Κάποτε οι εικόνες αυτές με τρόμαζαν, τώρα απλά μου προκαλούν δέος. Ακόμα μου προκαλεί δέος η όψη μιας εγκύου, δεν ξέρω γιατί, δεν το καταλαβαίνω για να στο εξηγήσω.

Σκέψεις πολλές ήρθαν κι έφυγαν, εικόνες από οικεία στιγμιότυπα δέους. Η δική μου έκπληξη ακούγοντας μια μικρή σαν την καρφίτσα καρδιά να χτυπά σαν τρελή, να καλπάζει πραγματικά, έχει καταγραφεί ως η πιο “παράξενη” στιγμή στη ζωή μου! Ήταν το πρώτο μου μωρό με καρδιά! Ακολούθησε κι άλλο χωρίς ν’ ακούσω καρδιά και προηγήθηκε ένα χωρίς να φτάσει στον υπέρηχο. Αλλά κάτι τέτοια και κάτι άλλα χειρότερα συμβαίνουν πολύ συχνά, δυστυχώς. Έτσι είναι και πρέπει κι αυτό να το αποδεχτούμε όσο πιο ψύχραιμα γίνεται. Οι απώλειες είναι καθημερινές.

Μα όταν κόβεται ξαφνικά η χαρά, αναπάντεχα, κόβεται ένα τεράστιο κομμάτι από το είναι, από τον μέσα εαυτό, εκείνον που κινεί τα νήματα, που παρακινεί, που σώζει ή καταστρέφει.

Η διαδικασία της εξωσωματικής είναι μια διαδικασία που δεν ξέρεις τί να περιμένεις. Είναι μια ιατρική πράξη με αρχή, μέση, τέλος και που δέχτηκα να δοκιμάσω, να κάνω την προσπάθειά μου ακολουθώντας συγκεκριμένο πρωτόκολλο. Τί θα προέκυπτε, τί θα μεσολαβούσε, τί θα με ζόριζε, τί θα έπρεπε να περιμένω, δεν το γνώριζα! Το έζησα, το βίωσα, το προσπέρασα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Δεν ήταν αυτό που φαντάστηκα, δεν ήταν κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, δεν ήταν ούτε εύκολο, δεν είναι κάτι που λαχταράς να ζήσεις, αν επέλεγα τώρα ίσως και να μην το επέλεγα ποτέ, για πολλούς λόγους. Πρόλαβα όμως να νιώσω για λίγο μέλλουσα μαμά. Το έζησα με αγωνία, με συγκράτηση, με δισταγμό. Δεν φοβήθηκα το μετά, πράγμα παράξενο για μένα, συνήθως αφήνω το τώρα και αγωνιώ για το μετά. Αλλά όχι. Εγώ είχα φοβηθεί για εκείνη τη στιγμή, γιατί έπρεπε η κάθε μέρα να πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για να μπορώ να φανταστώ, έστω, την επόμενη. Έπρεπε να ακολουθήσω οδηγίες, περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένω να ανέβει η χοριακή, να ανέβει σωστά η χοριακή, ικανοποιητικά, τόσο όσο, εξετάσεις μέρα παρά μέρα.

Οι επόμενες μέρες έφεραν μερικά σχέδια, να, τόσα δα, μικρά σχέδια. Όσα και η μικρή καρδιά.

Χάθηκε όμως το μικράκι, όπως χάνονται όλα τα μικράκια σ’ αυτόν τον κόσμο κι ευτυχώς που ήταν τόσο μικρό. Συμβαίνουν αυτά, μη σκας. Καλύτερα τώρα παρά μετά. Ήταν για καλό. Δεν πειράζει, θα κάνεις άλλο, μη στεναχωριέσαι. Ξεκουράσου τώρα. Θα έρθει όταν θα είναι η ώρα του. Τί τα θες τα παιδιά; Βάσανα είναι!

Δε θύμωσα. Λυπήθηκα πολύ. Δεν μπορώ να περιγράψω αυτού του είδους τη λύπη. Είναι κάτι άλλο, μοναδικό και πρωτόγνωρο. Αλλιώτικη λύπη. Έκανα υπομονή για να αντέξω και την επόμενη φορά τα ίδια. Έπρεπε να ξέρω, ότι δεν ήταν κανενός η ώρα και να δεχτώ ότι απλά έτυχε. Κι ότι δε γίνονται όλα όπως εμείς τα σχεδιάζουμε. Και πως αν δεν είναι υγιή, καλύτερα να φεύγουν νωρίς. Τα διαδικαστικά, τα πριν και τα μετά, τα φάρμακα και τις αντιβιώσεις, τα μικροχειρουργία και τους μήνες ανάπαυλας τα πέρασα όλα στο ντούκου. Έτσι. Γιατί δεν μπορούσα να κάνω τίποτε άλλο. Απλά. Σύνολο πέντε προσπάθειες. Επιτυχείς οι τρεις. Αποτέλεσμα μηδενικό.

Αν υπάρχει προστατευτικός υμένας γύρω από τα συναισθήματα, εγώ είχα δημιουργήσει πολλά στρώματα τέτοιας προστασίας, τόσα που να νομίζω, ότι δε με “αγγίζει” τίποτα. Αλλά δε με βόλευε αυτή η ζωή. Ζωή χωρίς να νιώθεις, δεν είναι ζωή!

Δεν ξέρω αν πίκρανα κόσμο εκείνη την εποχή ή στεναχώρησα ή δυσκόλεψα. Ξέρω ότι ζορίστηκα. Και μάλλον συνεχίζω να ζορίζομαι, αφού γράφω όλα αυτά περιμένοντας στο σαλονάκι ενός μαιευτηρίου. Παράξενα πράγματα. Μου τη δίνουν τα σαλονάκια, δεν ξέρω αν στο χω πει, ανεβάζω πίεση. Με αγχώνουν αυτές οι αναμονές τόσο πολύ!

Πέρασαν χρόνια. Δε μετρώ πια πόσα. Ξέχασα ηθελημένα ημερομηνίες. Κάπου τις έχω γράψει. Θυμάμαι τις στιγμές κι αυτό αρκεί.

… Στην ανάρτηση αυτή δε θα θίξω τη στάση του συντρόφου και τη θέση του μέσα σε όλη τη διαδικασία. Αδικούνται συνήθως οι σύντροφοι, οι αφανείς ήρωες που έχουν κι αυτοί ονειρευτεί, έχουν θελήσει, έχουν ταλαιπωρηθεί και απογοητευθεί πολλάκις.

Στέλνω την αγάπη μου κι ένα φιλί σε όλες τις μάνες της άδειας αγκαλιάς και δίνω μια μεγάλη, τεράστια αγκαλιά σε όλα τα αγγελάκια, που και χωρίς το πρώτο διαπεραστικό “ουά” τους, κατάφεραν να αγαπηθούν τόσο πολύ, όσο λίγα πλάσματα. Θέλω, έχω ανάγκη να πιστεύω, ότι κάπου θα συναντηθούμε ξανά και θα κάνουμε την πιο ζεστή, την πιο γλυκιά, την πιο υπέροχη αγκαλιά του κόσμου!