Οι μαγικές φυλές των ανθρώπων…

Οι μαγικές φυλές των ανθρώπων

Κάποτε έτρεφα τη ρομαντική ιδέα, ότι όλοι οι άνθρωποι θα έπρεπε να μπορούν να ζουν με ανοχή ο ένας με τον άλλο, να είναι ικανοί να συνεννοηθούν, να συναναστρέφονται με ευγένεια, με αποδοχή και ότι έτσι θα έπρεπε όλος ο κόσμος να ζει, να λύνει τα προβλήματά του με διάλογο, να διαφωνεί όμορφα με καλή διάθεση και σοβαρότητα, με καλούς τρόπους να πορεύεται σ’ αυτή τη ζωή που άλλος την είδε για μικρή και άλλος για μεγάλη.

Αργότερα κατάλαβα, ότι πρέπει να κατέβω από το σύννεφο, βρίσκει πάντα τοίχο, ακόμα και ο ουρανός έχει εμπόδια όταν κανείς δε σε λογαριάζει, ούτε καν θέλει να βρίσκεσαι στο δρόμο του αν έχεις διαφορετική γνώμη από αυτόν, διαφορετικά πιστεύω και αρχές ή τοποθέτηση σε οποιοδήποτε θέμα της κοινής ζωής στον μικρό τόπο της Γης που κάποιοι την είδαν για μεγάλη!

Τελικά στο σήμερα διαπιστώνω αυτό που πάντα άλλοι μεγαλύτεροι μού έλεγαν, πως χωριό με αντίγνωμους δε γίνεται, κατά το γνωστό «παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είν’ και μπαλωμένο», ώστε και οι καβγάδες να γίνονται μεταξύ ημών και κεκλεισμένων των θυρών. Στην πορεία κάποιοι χωρισμοί σε γνωστά μου ζευγάρια με αλλοδαπή προέλευση ήρθαν σχεδόν να επιβεβαιώσουν την παροιμία και η εξαίρεση να επιβεβαιώσει τον κανόνα. Όχι βέβαια πως οι του ίδιου τόπου μπορούν να συνεννοηθούν, λέμε τώρα, αλλά και πάλι δεν είναι αυτό το θέμα μας, καμμία σχέση με τις φυλές και τους λαούς!

Στο σήμερα λοιπόν βρίσκω φυλές, στα μέσα δικτύωσης κυρίως αλλά και στη μικρή μας γειτονιά, μετά την εποχή της απόλυτης καφρίλας και του παραλογισμού, των αηδιαστικών σχολίων και των κακόβουλων ανθρώπων επί εποχής πανδημίας.

Τελικά χωριό δε γίνεται, όλοι με όλους δεν μπορούμε να τα έχουμε καλά, δεν επικοινωνούμε, δεν αξίζει να χαλιόμαστε σε καθημερινή βάση στα φέισμπουκ και στα ίνσταγκραμ, ότι των πάντων οι απολυτότητες δε χρειάζεται να περνούν από μπροστά μας και έτσι εφευρέθηκαν τα κουμπάκια – επιλογές ζωής που κάνουν περιορισμό στην εμφάνιση του εχθρού, ένα άλλο που δε θυμάμαι πως το λένε, νομίζω σίγαση και τελικά το σπουδαίο κουμπί της διαγραφής.

Αυτό το τελευταίο στην πραγματική ζωή δεν υπάρχει ως κουμπί, αλλά βγαίνει σε άλλες εκδόσεις τύπου σού κόβω την καλημέρα και τελειώσαμε, πολύ με σκότισε η παρουσία σου, στρίβω τη γωνία, σε κουτουλώ αλλά κάνω πως δε σε ξέρω, σε βλέπω αλλά δε σε γνωρίζω με τη μάσκα και πάει λέγοντας!

Κι έτσι που λες, αναπτύσσονται οι φυλές στο μικρό μεγάλο κόσμο του διαδικτύου, όχι αυτές που κατηγοριοποιούν οι επικοινωνιολόγοι, οι άλλες, τουτέστιν μαζεύονται οι δικοί μας και τα λένε χωρίς κανείς να τους εμποδίζει πια, ξέρουν αυτοί που ξέρουν ότι καλύτερα είναι να μη σχολιάσουν, να μην πουν κάτι αντίθετο, ούτε οι ίδιοι να χαλιούνται ούτε να σκοτίζουν και τους άλλους, να μην ανεβοκατεβαίνουν αναρτήσεις, να μη χαλάμε τη ζαχαρένια μας, να μη γεμίζουμε αρνητισμό τη ζεν ζωή μας.

Και τελικά καθόμαστε ήσυχοι στη γωνιά μας, περιορίζοντας τις πολλές και συχνές απασφαλίσεις και ψευτοηρεμούμε με την ψευτοφυλή μας να κρατά τα μπόσικα τη δύσκολη στιγμή, να συντάσσεται στα σχόλια, να χαριεντιζόμαστε αυτάρεσκα ο ένας με τον άλλο και να μη χαλάμε καρδιές, γιατί όπως και να το κάνουμε, είμαστε άνθρωποι πολιτισμένοι τη σήμερον με τα πολλά τοξικά στερεότυπα τα οποία πρέπει και να προσπεράσουμε!

Πολλά θα γράψει η ιστορία γι’ αυτές τις νεοφυλές των νεοανθρώπων της νεοσυσταμένης κοινοπολιτείας που κανείς δε θέλει κανέναν τελικά, αν είχαμε ακόμα έναν περιορισμό λόγω πανδημίας, τώρα που τον συνηθίσαμε, χωρίς άλλες όμως επιπτώσεις, μπορεί και να καλοπερνούσαμε στο τέλος τέλος, μεγάλο πράγμα να έχει ο άνθρωπος την ησυχία του!

Κι αν οι γενετιστές καταργούν σιγά σιγά τον όρο φυλή καθώς αυτή είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, ωστόσο εμείς δυσκολευόμαστε να αποκλείσουμε τον όρο από τη ζωή μας γιατί τελικά ίσως να είναι και ωραίο να υπάρχουν αυτές οι ιδιότυπες κοινωνικές φυλές που μπορούν να συνεννοηθούν μόνο και αποκλειστικά μεταξύ τους.

Έχει και σιγουριά, έχει και ηρεμία, έχει και κατανόηση, τί το κακό έχει να υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να γίνουν οι άνθρωποί μας, η παρέα που μπορούμε να συνυπάρξουμε, τα άτομα με τα οποία δε χρειάζεται να πούμε πολλά, έχουμε ήδη συνεννοηθεί με τα μάτια ή με μια λέξη ή με μια κουβέντα;

Στην τελική, δεν πειράζει. Αλλά έτσι δε θα μάθουμε ποτέ ούτε το σεβασμό στην ύπαρξη του άλλου και σε όσα αυτός ο άγνωστος Χ πρεσβεύει, ούτε θα είμαστε ικανοί να συνυπάρξουμε ειρηνικά, αφού με το παραμικρό θα γινόμαστε τούρμπο μπροστά σε μια μικρή διαφορά γνώμης ή τρόπου ζωής ή πιστεύω ή κομματικής τοποθέτησης.

Κι αυτό όλο θα μικραίνει τον κύκλο, όλο θα αυτοπεριοριζόμαστε σε έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρώπων, σε μια μικρή ομάδα, που μη μας κάνει εντύπωση αν δεν ξεπερνά τους δύο, για να μην πω ότι είναι πολύ πιο ασφαλές να μείνουμε με τον εαυτό μας, τουλάχιστον και να έρθουμε σε ρήξη δε θα το πάρει κανείς είδηση!

Δύσκολο να απαντηθεί το δίλημμα. Με πολλούς ή με λίγους; Με λίγους και καλούς; Με λίγους ή μόνοι; Μόνοι με τη meta παρέα; Μόνοι, κατάμονοι ίσως; Πόσο καλή παρέα μπορεί να είναι ο εαυτός μας; Τί αλλαγές φέρνει το μέλλον στις κοινωνίες και στις μικρές ή μεγάλες των ανθρώπων παρέες; Θα αλλάξουν προς το καλό; Θα γίνουν χειρότερα; Θα μείνουν ίδια όπως άλλωστε ίδια ήταν πάντα; Υπομονή και θα τα δούμε όλα πολύ σύντομα!

Αν σας άρεσε αυτό που διαβάσατε, περιηγηθείτε ελεύθερα στη σελίδα του elpis calling και ανακαλύψτε περισσότερες δημοσιεύσεις.
Είναι σημαντικό να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε κοινά βιώματα και εμπειρίες, να ανταλλάσσουμε απόψεις, γι’ αυτό με χαρά θα διαβάσουμε το σχόλιό σας!
Πείτε μας τη γνώμη σας και κοινοποιήστε ελεύθερα το άρθρο που μίλησε στην ψυχή σας!
Αν θέλετε να ενημερώνεστε για περισσότερα ενδιαφέροντα άρθρα και συνεντεύξεις

Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook https://www.facebook.com/elpiscalling
Κάντε εγγραφή στο You tube https://www.youtube.com/channel/UCma6lqG8MN0Bc1o9INMj73A
Ακολουθήστε μας στο Instagram https://www.instagram.com/elpiscalling/
Στο Twitter https://twitter.com/elpiscall Και στο Pinterest https://gr.pinterest.com/elpiscalling/

Photo by mauro mora on Unsplash