Ο κύκλος της ζωής του ανθρώπου μοιάζει πολύ με τον κύκλο της ζωής των λουλουδιών. Περιμένουν και αγωνίζονται να επιβιώσουν, να μην σαπίσουν οι βολβοί, να μην αρρωστήσουν οι καρποί, να μην παρασυρθούν οι σπόροι, ώσπου έρχεται η ώρα να ανθίσουν.
Και ανθίζουν. Είναι εκείνη η στιγμή που λάμπει η ευλογημένη τους στιγμή στο μεγαλείο της ζωής, ανοίγουν τα μπουμπούκια, πετάγονται τα άνθη, μυρίζει η γης, ομορφαίνει το σύμπαν.
Κι αυτό κρατά λίγο. Τόσο λίγο όσο λίγο διαρκούν τα θαύματα.
Έτσι κι ο άνθρωπος. Αγωνίζεται, τολμά, πολεμά, επιβιώνει, εργάζεται, επενδύει, ενώνεται, δημιουργεί κι όλα λες είναι τόσο λίγα μπροστά στον χρόνο, τα κάνει όλα με τόσο αγώνα και κόπο και λες και κρατούν μόνο μια μέρα.
Δημιουργεί μικρές στιγμές θαύματος, δημιουργεί συχνά και σημαντικά θαύματα κι ας μην το ξέρει κι ας μην τα αξιολογεί ως τέτοια.
Μα είναι η λάμψη τους τόσο δυνατή, το χρώμα τους τόσο μοναδικό που αν και κρατούν λίγο, όπως τα ανθισμένα λουλούδια, ωστόσο αφήνουν μνήμες, αφήνουν αρώματα, αφήνουν μια ομορφιά διαρκείας.
Αυτή είναι η ζωή μας.
Άλλος έρχεται και επιλέγει το καλό, άλλος πορεύεται αυτοκαταστροφικά και επιλέγει πάντα το κακό για τον ίδιο, για τους άλλους.
Κι αυτός είναι ίσως ο μοναδικός αγώνας που έχει να δώσει.
Να πρέπει να επιλέξει το καλό ή το κακό, να επιλέξει να είναι ή να μην είναι.
Στο καλό, στο εδώ, στο μοναδικό παρόν του και για αυτό να έχει την όρεξη και το πάθος να αγωνιστεί, αυτό να αποζητά στις κρυφές του προσευχές μαζί με την σωτηρία του.
Ελπίδα Π.
