Σα να μην είμαι εγώ. Όλα γύρω ξένα και θολά κι όσα μου λες δεν τα καταλαβαίνω. Σχεδόν άγνωστα. Δεν ακούω, βουίζουν τ’ αυτιά μου. Ο χρόνος χάνεται και η αξία χάνεται και ο λογισμός κακός. Κινήσεις μηχανικές χωρίς λόγο, προορισμός πουθενά. Αγωνιώ κι επιστρέφω στο νερό, κρύβομαι ξανά, πνίγομαι. Ξαναβγαίνω, δεν είναι εκεί για μένα. Θέλω να πάρω ανάσα, ξεχνώ να αναπνεύσω. Κοιτάζω αφηρημένα, το μέσα μου μάχεται την έξω ομορφιά. Πόση ομορφιά αλήθεια. Χαίρομαι κρυφά που μπορώ να την αναγνωρίζω, μα ως εκεί. Το σύννεφο μπορεί να φταίει, η βαριά ατμόσφαιρα, η πανσέληνος που πλησιάζει, η άνοιξη με τις χαρές της ίσως.
Αποστρέφομαι την αλήθεια που έρχεται πάντα απρόσκλητη να με ξεφτιλίσει. Σύγκλιση απόψεων και συγκυρίες, τώρα θα μου πεις γιατί της δίνω σημασία. Δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει. Κοιταζόμαστε κατάματα και φερόμαστε σαν τα παιδιά που παίζουν εκείνο το παιχνίδι ποιος θα γελάσει πρώτος. Ποιος θα δείξει ότι λυγίζει πρώτος. Εγώ, εγώ! Στο λέω από τώρα για να μην χασομεράμε. Κράτα μια νίκη ακόμα. Σκασίλα μου.
Παράξενα λειτουργούμε οι άνθρωποι. Διαψεύδει ο ένας τον άλλο, προδίνει χωρίς να εξηγείται, υπόσχεται και δεν πραγματοποιεί. Θα προσπαθήσω να ευδοκιμήσω σε κήπους αυστηρά ελεγχόμενους με φάρμακα, για να υπάρξει εξέλιξη. Θα γίνω ένα με αυτούς τους όμορφους, αψεγάδιαστους καρπούς, σφριγηλούς και νόστιμους, που μπορεί να μην ξέρεις την γεύση τους αλλά βλέπεις τι είναι. Κι όταν κάτι φαίνεται, όλοι πιστεύουν ότι είναι. Οτιδήποτε. Αρκεί που φαίνεται. Θα μπω μες στο μποστάνι και θα ανθίσω, θα δεθώ στο στήριγμα να μην σπάσουν οι τρυφεροί βλαστοί μου, για να δέσει ο καρπός στην ώρα του, αλλιώς τι να με κάνεις χωρίς την προκοπή μου; Μη με βλέπεις συνέχεια ίδια και με βαρεθείς. Θα λουστώ με λιπάσματα βλαβερά, βαριά και τα πιο ακριβά, θ’ αλλάξω χρώματα, μαλλιά, ρούχα, νύχια, θα βάλω κοσμήματα. Και δεν θα φοβάμαι ζιζάνια και βλαβερά έντομα.
Ό,τι μου περισσεύει σήμερα θα το χαρίσω. Το έχω πάρει απόφαση πως μια διαδρομή είναι η ζωή στην επίμονη αναζήτηση του διαφορετικού, μια κοπάνα από την ευκολία και το μπούκωμα με πλαστά θέλω και όνειρα σπουδαία, όπως αυτά που μας πασάρουν ξανά και ξανά. Όπως ακριβώς αυτά που έμαθα νωρίς ότι πρέπει να ακολουθώ, για να αισθανθώ επάρκεια και αξιοσύνη, αλλιώς τίποτα.
Ό,τι έχω και σήμερα θα το χαρίσω. Στον χρόνο που θα ήθελα να λειτουργεί ως ισορροπιστής, ως υπερασπιστής των αδυνάτων, όσων προσπαθούν να προλάβουν και πάντα κάτι μπαίνει εμπόδιο. Ας είναι κι ο εαυτός τους. Αποκλείομαι από το γύρω σύμπαν και καθηλώνομαι στην άκρη, σε μιαν άκρη αυτού του λοξού άξονα της παρούσας ζωής μου. Μαζί με όλα διαπιστώνω, πως δεν χαρίζονται ούτε τα καλά λόγια, ούτε τα αληθινά, ούτε καν τα ψεύτικα, παραχωρούνται και μάλιστα με κόπο.
Χωρίς να διεκδικώ, χωρίς να καταπιέζω τις ελευθερίες κανενός ορίου χρόνου και με την ελπίδα ότι κάτι καλό θα σταθεί μπροστά μου, περιμένω τη λύση και την καταχώρησή μου στη λίστα των χαρούμενων, αυτών έστω που έκαναν τον κόπο νωρίς να ψάξουν τον εαυτό τους λιγάκι πέρα από τα ορισμένα των άλλων.
Μεγάλη υπόθεση να οριοθετείς. Να προσπαθείς να ξεπεράσεις αυτά που έχεις και δεν είναι δικά σου, να προσπαθείς να ακυρώσεις την ιστορία που σου έμαθαν, να προσπαθείς εν τέλει να μάθεις αυτό που είσαι εσύ κι όχι αυτό που σου έμαθαν οι άλλοι πως είσαι. Ή να είσαι. Με λίγα λόγια και σταράτα, να μπορείς να κρατάς για τον εαυτό σου, όχι αυτά που υιοθέτησες στην ανήλικη ζωή, αλλά όσα είσαι πραγματικά και έχεις την τύχη να ψάξεις να βρεις.
Κοίτα πιο βαθειά σου, δεν είσαι εσύ αυτό που βλέπεις, έτσι σε έφτιαξαν, ψάξε αυτό που είσαι. Η αναζήτηση δεν είναι μάταιη, σίγουρα δεν είναι εύκολη. Εύκολο είναι το συνηθισμένο. Εύκολο είναι αυτό που σε βολεύει.
Ζωγραφισμένα καράβια και θάλασσες, καράβια χάρτινα, καράβια ψεύτικα ανίσχυρα να αντέξουν στη φουρτούνα. Θα ‘θελα μια νύχτα στ’ ανέμου το νησί, να ‘βρισκα της μοίρας το ψεύτικο κρασί, εκείνο που σε βγάζει απ’ την παγωνιά, να το πιω και να φύγω μακριά… (Φ. Πλιάτσικας)
Τελικά τι μπορεί να μας ενώνει και τι να μας χωρίζει… Κι αν ο χωρισμός είναι θάνατος; Μια βάρκα θέλω ποταμέ να ρίξω από χαρτόνι, όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές. Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; – Ματώνει, δε σκοτώνει. Ποιος είπε φούντο; ψέματα. Δε φτάσαμε ποτές. (Ν. Καββαδίας)
Πεθαίνεις από πείνα για αγάπη και αγκαλιά. Από την ανάγκη που θέλει η φωνή να παίρνει απάντηση από άλλη φωνή κι όχι τηλεφωνητή, από μια παρέα που θα μοιραστεί το φαγητό και θα ενωθούν οι προβληματισμοί και θα βρεθεί μια λύση. Όχι απαραίτητα καλή μα κάτι που θα προέρχεται από γνήσια φροντίδα και τρυφερότητα, μόνο καλό μπορεί να είναι κι ας μην έχει αποτέλεσμα πρακτικό.
Αναζητάς μια τρυφερή ατμόσφαιρα στην οικογενειακή εστία και όχι βολές σε εμπόλεμη ζώνη, που έχουν σαν καταφύγιο την απομόνωση, πόσο ιδανικά όμορφη εικόνα θα ήταν χωρίς αυτά! Από ανάγκη που θέλει ερωτήσεις ουσίας, όπως, πως νιώθεις παιδί μου, πέρασες όμορφα τη μέρα σου, έγινε κάτι που θες να συζητήσουμε, πάμε να σε κεράσω ένα παγωτό, αντί των γνωστών τι ώρα είναι αυτή που γύρισες, έκανες τα μαθήματά σου, τελείωσες κιόλας, πάλι βόλτα θα πας, αν περάσεις εσύ στο πανεπιστήμιο να μου κρεμάσεις χαλκά και άλλα πολλά καλόγουστα.
Γροθιά στο στομάχι οι ανοησίες των νεωτεριστών. Γροθιά στο νευρωτικό στομάχι και στο αδύναμο έντερο επίσης που είναι και πολύ σπαστικό.
Να μοιράζεσαι χρόνο, λες και θέλει πολύ χρόνο η αγάπη. Η άχρονη. Η ελεύθερη. Η αληθινή. Η ανεξάρτητη. Η αγάπη έχει απόλυτη σχέση με τον χρόνο, οι περισσότεροι πιστεύουν πως αφήνοντας κάποιον να βάλει αγάπη στη ζωή τους, αυτόματα τους κλέβει πολύτιμο χρόνο ή χειρότερα, τους χρεώνει αναγκαστικά, γιατί ψάχνουν στιγμές να καλύψουν την ανάγκη του άλλου! Δεν καταλαβαίνω γιατί ο άνθρωπος δεν θέλει άλλο άνθρωπο. Φοβάται να δώσει, φοβάται να αγγίξει τα όρια, να μοιραστεί, να δείξει ευάλωτος και διεκδικεί λάθος.
Παρακαλώ καθημερινά για φώτιση και διαύγεια και περιμένω την καλή απόφαση που θα οδηγήσει σε καλή ζωή.
Τι άλλο μπορώ να κάνω;
