Φθινόπωρο.
Γνωστό το σκηνικό, δύσκολη η προσαρμογή. Οικείες ακόμα οι μυρωδιές από κείνα τα φθινόπωρα με τις πρώτες φορές στο σχολείο, στις σχολές, στα σχόλια, στη ζωή, στα ζόρια.
Οικείες και παράξενες μυρωδιές, με κάτι αδιευκρίνιστα γνώριμο, αλλοπρόσαλλο και παράδοξο που κάνει κόμπο το στομάχι, που ενισχύεται από τις βαριές υγρασίες του πρωινού και του απογεύματος.
Τα κάνει όλα κόμπο στο στομάχι γιατί το φθινόπωρο είναι η αρχή της προσπάθειας των στόχων, των κόπων, των φιλοδοξιών που έχουν οριοθετηθεί μέσα στο καλοκαίρι, κάτι σαν καλοκαιρινή πρωτοχρονιά ένα πράγμα.
Και είναι εκεί αυτός ο άγνωστος υποβολέας, να σου υπενθυμίζει, ότι πρέπει να προσπαθήσεις πολύ αυτή τη φορά για να τα καταφέρεις, ειδάλλως θα αποτύχεις, όπως τότε στο σχολείο που δε διάβασες αρκετά γι αυτό και δεν πέρασες σε καμιά σχολή της προκοπής.
Γιατί μη βλέπεις τώρα που αν έδινες θα περνούσες, άλλα χρόνια τότε, άλλα χρόνια τώρα! Αυτές οι τσαπατσουλιές μας φτάσανε εδώ που μας φτάσανε, να ακούμε ειδήσεις με το πιεσόμετρο δίπλα και τα χάπια για την υπέρταση και να παρελαύνουν κάθε μέρα από τις καρέκλες των καναλιών τα επίσημα κοστούμια!
Δύσκολα τα φθινόπωρα, ανατρεπτικά, παρακαλούν για συμβιβασμό και προσαρμογή και δε ξέρω αν θέλω να πηγαίνω με τα νερά τους. Δε μου αρέσει ούτε η ανατροπή, ούτε ο συμβιβασμός, ούτε οι προσαρμογές, ούτε τα παρακάλια. Κυρίως αυτά.
Αναπαράγω σκηνές από μια ιστορία που ανήκει όχι και τόσο στην εποχή που ζω, λες και παίζει σε επανάληψη ή σε συνέχεια σειρά τηλεοπτική της ζωής μου που είναι και τόσο της μόδας, προσπαθώ να ξεμπλέξω το μαλλιοκούβαρο που έγινα, που γίναμε, που μας έκαναν.
Γιατί μπλέξαμε τους ρόλους μας κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Κρυβόμαστε, φοβόμαστε, κλεινόμαστε και δεν είμαστε ειλικρινείς.
Πληγώνει τελικά η αλήθεια; Ή λυτρώνει; Λες την αλήθεια; Την αγαπάς; Την αντέχεις; Μετά από τόσους αιώνες οι άνθρωποι φαίνονται τόσο μπερδεμένοι, ποιο ανήσυχοι από ποτέ, περισσότερο τρομοκρατημένοι από κάθε άλλη φορά.
Κι αυτή είναι η μόνη αλήθεια που αντέχει τόσο πολύ στα χρόνια, η αλήθεια του φόβου και του άγνωστου, η αλήθεια της αδύναμης φύσης μας.
Ελπίδα Π.
