… Γιατί έτσι είναι η ζωή…
Αλλάζει ή την αλλάζουμε όπως όταν θα ψάχναμε να βρούμε καλό σταθμό του γούστου μας, όπως θα βολευόμασταν σε έναν ήχο ή δυο λόγια. Αλλάζει με τα όνειρα που κάνουμε ακούγοντας αγαπημένο τραγούδι, εκνευρίζεται με τα παράσιτα κάθε λογής και ψάχνει στην λίστα τα νούμερα μέχρι να βάλει πρόγραμμα στην τύχη, για να γράψει σε κάθε σταθμό άλλη ιστορία. Στην όαση που ψάχνει ο καθένας να βρει για την μικρή ή μεγάλη ύπαρξή του, φτιάχνοντας αναμνήσεις, λίγο πριν πέσει το σήμα για ειδήσεις, εκεί που όλοι ψάχνουμε μιαν όαση, όταν δεν υπάρχει κανένας για ακρόαση…
Από την εποχή του Γουλιέλμου που το πρώτο ηχητικό σήμα μεταδόθηκε δια μέσου των ερτζιανών το 1895 ως τα σήμερα, έχουν περάσει πολλά, μα πολλά χρόνια!
Από την εποχή των παράνομων πλυσταριών και των καλωδίων που έμοιαζαν σχοινιά για την μπουγάδα ως τα “νόμιμα” και τα “μόνιμα” έχουν περάσει αιώνες!
Από την εποχή του 1995 που με νόμο επετράπη η ίδρυση, εγκατάσταση και λειτουργία τοπικών ραδιοφωνικών σταθμών ανά νομό της χώρας, ως το χάλι το σημερινό που δεν μπορείς πλέον να πατήσεις πάνω σε καμιά συχνότητα και ο ένας τρώει τον άλλο τεχνικά και κυριολεκτικά, έχουν περάσει όλες οι εποχές της ελληνικής κακομοιριάς, του κιτς, του τρελοκομείου, των ωραίων μουσικών μαζώξεων, των δυνατών στιγμών, των λαθών, των εκμυστηρεύσεων, του εξιδανικευμένου, του μοναχικού, του φανταστικού, του μυστηριώδους! Ραδιόφωνο για το ξύπνημα, ραδιόφωνο για τις δουλειές, ραδιόφωνο στην δουλειά, ραδιόφωνο στο αυτοκίνητο…
Τηλέφωνα για αφιερώσεις, για παράπονα, για βρισιές, έτσι όπως ξεκίνησε η δική μου πρώτη ραδιοφωνική εκπομπή μια μέρα κάποτε, με ένα τηλέφωνο τίγκα στην βρισιά και το κοσμητικό επίθετο, μάλλον γιατί η κοπέλα που με εξύβρισε γούσταρε τρελά τον ηχολήπτη και ήθελε να μας κάνει σπάσιμο, που αντί να είναι αυτός μαζί της ήταν μαζί μου σε ένα στούντιο στις πέντε το πρωί…
Η ζωή τα έφερε έτσι κι εγώ έκανα αυτό που ζήλεψα, αυτό που ονειρεύτηκα από το δημοτικό ήδη, που δεν κοιμόμουν χωρίς το ραδιοφωνάκι στο αυτί. Και ήταν ωραίο το πέρασμα αυτό. Όσο κι αν ήταν, όσο κράτησε. Τόσο όσο για να μην σιχαθεί ο ένας τον άλλο. Χαίρομαι γιατί είχα την πολυτέλεια να κάνω μόνο αυτό που ήθελα, χωρίς εκπτώσεις και αναγκαστικές συνθήκες.
Αυτό το μυστηριώδες λοιπόν λειτουργεί την μαγεία του ραδιοφώνου, που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα μας δημιουργεί (ελπίζω) ρίγη συγκίνησης και χαράς, όταν μέσα στο χάος των συχνοτήτων και στα κακόηχα πια που κάθε μέρα φτάνουν στα αυτιά μας, τύχει να πέσουμε σε γνωστές φυσιογνωμίες, τουτέστιν ολότελα αγνώστους παραγωγούς που όμως μίλησαν στην καρδιά μας, εκεί που στοχεύει το ραδιόφωνο και συγχρονίζονται οι κεραίες και οι συχνότητές μας γενικώς.
Από τον σταθμό με το τρελό όνομα που έστελνε φιλάκια στην τζουτζούκα του και την στιγμή που πατούσαμε το rec να ηχογραφήσουμε στην κασέτα το αγαπημένο μας τραγούδι ως τον σοβαρό ειδησεογραφικό σταθμό, από τους τοπικούς με την ντοπιολαλιά σε πρώτο πλάνο να κλέβει παραστάσεις και κουτσομπολιά, ως τους εξειδικευμένους μουσικά ραδιοσταθμούς, είναι σα να μην έχει περάσει μια μέρα και σα να έχουν περάσει αιώνες ταυτόχρονα.
Η κασέτα έγινε mini disc, αυτό έγινε cd, το βινύλιο εξαφανίστηκε αλλά πάλι επιστρέφει, από την ταινία της μπομπίνας κόψε ράψε στο μοντάζ περάσαμε στην αυτοματοποίηση και τώρα πια τι να την κάνεις την αυτοματοποίηση χωρίς ανθρώπους. Τα έσοδα δεν υπάρχουν όπως παλιά, σχεδόν ανύπαρκτα, ο αέρας δεν πωλείται πλέον εύκολα.
Και φτάσαμε στα χρόνια που όλα έχουν γίνει… και λες τί ακόμα; Τι άλλο ακόμα θα βγει; Προσωπικές εκπομπές βάση παραγγελίας και στιγμής; Καθόλου εκπομπές; Άλλο μέσο;
Οι κακοπληρωμένοι συνάδελφοι δημοσιογράφοι που βρίσκονται είτε σε ειδησεογραφικά είτε σε μουσικά ραδιόφωνα, πάντα και αιωνίως ριγμένοι για να σταθούν τα μεγάλα ονόματα, να πληρωθούν οι μόστρες και μετά οι υπόλοιποι, απλήρωτα ασφαλιστικά ταμεία και πιτσιρικάδες στην ουρά να κάνουν αυτό που κάνεις εσύ τζάμπα, κάτι δάνεια να τρέχουν απλήρωτα και χρέη της Μιχαλούς, μας έφτασαν στο θολό τοπίο των ημερών, που αφορά φυσικά όλα τα μέσα. Οι μικροί σταθμοί της επαρχίας στάθηκαν αγωνιστές και παλικάρια μα αυτό δεν ήταν αρκετό. Οι περισσότεροι έκλεισαν, άλλοι φυτοζωούν και κάποιοι απασχολούν ελάχιστο προσωπικό.
Για την παγκόσμια ημέρα ραδιοφώνου λοιπόν κατάθεση στεφάνου σε όλους τους «πεσόντες» δημοσιογράφους, ηχολήπτες και λοιπούς, που συμφέροντα, κρίσεις οικονομικές και διαπλεκόμενα τους στέρησαν την θέση τους από το μέσο καθώς δεν είχαν μέσον!
Είθε όσα ήδη υπάρχουν να ζήσουν και να προάγουν πολιτισμό και λόγο, τέχνη και γνήσια δημοσιογραφία με σεβασμό, γνώση και αγάπη!… πάντα στη θέση πίσω από το μικρόφωνο να υπάρχουν άνθρωποι καλλιεργημένοι και με ήθος που θα έχουν λόγο ύπαρξης και κάτι πραγματικά να πουν, γιατί είναι μεγάλο θέμα να μπορείς να λες και άλλο τόσο να μπορείς να λες κάθε μέρα κάτι καινούριο.
Προσοχή στην ηχορύπανση, λευτεριά στους ψυλλιασμένους ακροατές που αναζητούν πάντα το καλύτερο και όχι την βαβούρα, παιδιά, χρησιμοποιείτε ελεύθερα το ψάξιμο, δεν βλάπτει!… και αν κάτι δεν σας αρέσει, απλά, κλείστε το ρημάδι!
Σας αφιερώνω με μεγάλη αγάπη τους στίχους που τόσο μοιάζουν στην ζωή, που έχουν τόση αλήθεια για τις ζωές όλων μας. Με παρέα την μουσική που αγαπάτε, με ραδιόφωνο ή χωρίς εύχομαι να επιμένετε να ονειρεύεστε ασταμάτητα…
“Σαν ραδιόφωνο που παίζει ξεχασμένο ερασιτέχνης στη ζωή κι όμως πηγαίνω και επιμένω να ονειρεύομαι ασταμάτητα με μια φωνή που χρόνια πνίγουν τα παράσιτα…
Κι όπως αλλάζω το σταθμό, ζωή αλλάζω και σκοπό και βάζω πρόγραμμα στην τύχη
όσο βαστάει ένα ξενύχτι, μεσάνυχτα σε μια πλατεία κάθε σταθμός και ιστορία…
Σαν ραδιόφωνο που παίζει ξεχασμένο σε κάποια έρημο στην άμμο βυθισμένο
εκεί που όλοι πάντα ψάχνουμε μιαν όαση κι όμως κανένας δε ζητάει πια ακρόαση…
Κι όπως τελειώνει η εκπομπή έρχεται-φεύγει η ζωή πέφτει το σήμα για ειδήσεις
και πως να φτιάξεις αναμνήσεις
μεσάνυχτα σε μια πλατεία κάθε σταθμός και ιστορία…”
Σαν ραδιόφωνο… Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής – Μουσική: Νότης Μαυρουδής – Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ψαριανός
Ελπίδα Π.
