Πριν γνωρίσω τους ανθρώπους ή πριν γνωρίσω τα ζώα… ποιος άραγε από τους δύο θα μπορούσε να είναι καλύτερος τίτλος;
Ούτε θυμάμαι αν χρειάστηκε ποτέ να απαντήσω σε μη φιλόζωο, δε γνωρίζω μια λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει έναν άνθρωπο που δεν αγαπά τα ζώα ή που έχει αντιλήψεις αδιανόητες για τους ανθρώπους που τα αγαπούν.
Βέβαια, δε θα αναλύσω και τα περί φιλοζωίας. Δεν μπορώ να αγαπήσω όλα τα ζώα, άρα, είμαι μάλλον μόνο κυνόφιλη ή γατόφιλη, γιατί την κατσαρίδα όταν τη δω δε θα της πω ξου ξου κατσαριδούλα μου καλή βγες έξω, θα φάει παντόφλα, άρα, αν ο φιλόζωος είναι ο άνθρωπος που αγαπά όλα τα ζωντανά του Θεού μα όλα, σίγουρα για την ώρα δεν ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Ούτε θυμάμαι πως ήμουν πριν αποκτήσω σκυλιά. Θυμάμαι σίγουρα ότι δεν ήθελα το κακό τους και ότι ποτέ δε σκέφτηκα πως οι φιλόζωοι αγαπούν περισσότερο τα ζώα αλλά μισούν τους ανθρώπους.
Σέβομαι όποιον φοβάται τα ζώα, ειδικά αν είχε μια άσχημη εμπειρία, αν βίωσε επίθεση. Σέβομαι τον αλλεργικό. Σέβομαι ακόμα και μια αδιευκρίνιστη φοβία που πέρασε στον ψυχισμό του χωρίς απολύτως κανένα λόγο, (αλλά που δεν κατανοώ γιατί τη διαιωνίζει στα παιδιά του κι αυτά στα παιδιά τους και πάει λέγοντας).
Δε θα επεκταθώ ούτε θα αναλύσω όσα αφορούν τη φιλοζωία και τι σημαίνει να αγαπάς τα ζώα. Άλλωστε αυτό είναι πολύ μεγάλο θέμα όσες και οι υποκατηγορίες του. Ποια ζώα τελικά αγαπώ;
Όμως θλίβομαι βαθειά όταν ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν, ότι όσοι αγαπούν τα ζώα δεν αγαπούν τους ανθρώπους. Πικρό χαμογελάκι εδώ και θα μπορούσα να πω τόσα και τόσα και να φουντώσω την ιστορία μα δεν έχει καμιά αξία να το κάνω.
Όπως θλίβομαι και με το ύφος που εισπράττω όταν με ρωτούν πονηρά αν έχω παιδιά και η αμέσως επόμενη ερώτηση αν έχω ζώα.
Ο άνθρωπος γίνεται πολύ κακός και πονηρός και πετά δηλητήριο χωρίς να τον τρομάξεις ή να τον χτυπήσεις. Σε δαγκώνει χωρίς λόγο και χωρίς να σε προειδοποιήσει ότι ετοιμάζει επίθεση. Ο άνθρωπος δεν εκπαιδεύεται εύκολα, ακόμα κι αν έμαθε να κάνει την ανάγκη του πολιτισμένα. Αλλά για τέτοια θα λέμε τώρα; Μη γίνω και γω ίδια με όσα κατηγορώ.
Τέλος πάντων, αφήνω εδώ αυτό προς σκέψη. Κι αν ζούμε στην εποχή του φόβου για τον άλλο άνθρωπο και της καταγωγής του, ας κάνουμε μια προσπάθεια να αγαπήσουμε κάτι που δεν είναι όμοιό μας και ίσως φτάσουμε στο τέλος να αγαπήσουμε και τον συνάνθρωπο.
Πριν γίνει η πλειοψηφία των ανθρώπων αδέσποτη, πριν παγώσει ολότελα η καρδιά μας σε ένα πατάκι πολυκαταστήματος.
